Donderdag komen we (Jan, Marian, Maaike en ik) op tijd aan in Balatonfured, de startplaats van de UB. We halen het startnummer en de chip op, en daarna zorgen we dat de drop bags in de juiste bak terecht komen zodat we zonder begeleiding toch de nodige gels, lampjes etc. bij de betreffende post kunnen mee pakken.

Vrijdag ochtend 7:00u is de start, wat voor een ultra een hele mooie tijd is, omdat ze vaak midden in de nacht , of supervroeg het startschot geven. Er wordt erg veel omgeroepen in het Hongaars, en de sfeer is goed. Er zijn toppers uit verschillende landen op afgekomen, maar een blik op de deelnemerslijst laat zien dat veruit de meesten uit Hongarije of een aangrenzend land komen.

Na de start lopen we voorzichtig een heuvel af, op weg voor de ronde rond het Balaton meer. Het weer is perfect, de omgeving is prachtig, en de collega ultralopers zijn geweldig!
Het plan was om me in te houden, en erg rustig van start te gaan, en dat ging ook goed.

Na een paar kilometer komt er wat meer ruimte, en dat maakt het lopen nog prettiger. We lopen op licht glooiende fietspaden, en na c.a. 7KM hebben we de eerste verzorgingspost. Er is van alles te krijgen, maar ik beperk me nog tot water, en spoel er mijn eerste gelletje mee weg.

Vanaf hier komen de verzorgingsposten met tussenafstanden van maximaal c.a. 6KM, gemiddeld zo om de 4KM. Het loopt lekker, maar van lieverlee loopt de temperatuur langzaam op richting de 20 graden. Bij 1 van de drankposten neem ik energy drink, maar wanneer ik een paar slokken neem, merk ik dat er iets mee naar binnen gaat wat beweegt ;-( Ik hoop dat het een vlieg is en geen wesp of bij). Met de stops bij de verzorgingposten er bij, blijf ik ergens in de buurt van de 6:15M/KM totdat er een serieuze klim komt waar ik besluit dat stuk te gaan wandelen, zoals ook de meeste anderen doen. Normaal kan ik stevig doorstappen, maar ik besluit nu juist heel erg voorzichtig te zijn, zodat ik in deze fase van de wedstrijd nog niets forceer. Even later gaat ongeveer een even groot stuk weer terug omlaag, wat ook erg voorzichtig genomen moet worden omdat er nogal wat losse stenen etc. liggen.

Daarna vooral weer mooie fietspaden, of af en toe een rustige weg door een dorp. Bij de 40KM ligt mijn eerste dropbag met extra gels, en ik besluit daar mijn tepels af te plakken, omdat ik dat vergeten was bij de start. De warme pasta maaltijd sla ik over, en ik neem nog een gelletje met wat sportdrank, en vul een flesje bij met water. We gaan door een wijnkelder, en daarna ga ik op weg naar de volgende post. Het blijft vrij glooiend, en de temperatuur is nog steeds (iets te) hoog.

Omdat er al ruim een marathon op zit, begint alles ook wat meer pijn te doen. Uiteraard hoort dat er bij, maar wanneer de hoogte verschillen wat te groot worden krijg ik steeds meer pijn in mijn linkerknie, en pijn links in de onder rug, en mijn rechtse lies voelt ook niet lekker. Dus de stukken “stijgen” wandel ik, en “afdalen” doe ik ook heel voorzichtig, maar dat kost uiteraard tijd en is ook mentaal niet goed omdat ik juist vooral de eerst 100KM nagenoeg zonder te wandelen wilde doen. Bij de 60KM zie ik Jan, en na een paar seconden realiseer ik dat het foute boel is. Hij heeft op moeten geven, en baalt verschrikkelijk. Op dit punt geef ik aan dat het bij mij ook niet helemaal goed zit, maar dat ik hoop dat het volgende stuk beter zal gaan.

Ik ga op weg, en bedenk na c.a. 1 KM dat ik vergeten ben naar het toilet te gaan bij het vorige punt. Gelukkig zie ik ergens een paar dixies bij elkaar, rond de 65KM heb ik mijn eerste sanitaire stop, dus moet ik ondanks dat ik geen enkele drankpost heb overgeslagen toch veel te weinig vocht ingenomen hebben. Hopend op een beter moment begin ik te rekenen, en realiseer me heel goed dat met nog zo’n 135KM te gaan dit alles behalve een ideale situatie is, en dat de kans om op een dergelijke manier binnen de tijd te finishen nihil is.

Bij de 73KM (35% van de afstand) neem ik de warme pasta maaltijd aan, en besluit deze rustig op te eten en wanneer ik op sta is alle twijfel weg, en beslis ik de handdoek in de ring te gooien.

De droom houd hier op, en ik moet voor mezelf uit gaan vinden wat er allemaal fout is gegaan in de voorbereiding en tijdens de wedstrijd zelf. Te weinig kracht getraind? Verkeerde schoenen? Geen hoogtemeters gedaan? Of veel te weinig kilometers gemaakt? Toch te kort na de 24 uur? Een ding is zeker, aan de motivatie lag het niet, want de laatste maanden heb ik continue aan deze wedstrijd gedacht, en er alles voor gedaan / gelaten. Tot vrijdag middag geloofde ik in een finish wanneer alles mee zou zitten. Dat laatste was dus zeker niet het geval, dus moeten we nog een keer terug voor een nieuwe poging 🙂

Aan de organisatie lag het zeker niet!!

De organisatie was geweldig goed!! Zelden zo’n goed georganiseerd evenement mee gemaakt. Ook de omgeving was prachtig, en de mensen zijn heel erg vriendelijk.

Het begint nu wel heel erg dicht bij te komen….dus de zenuwen beginnen ook al behoorlijk op te spelen. Alles is denk ik zo goed als geregeld, en momenteel nog wat zaken opladen, en de dropbags vullen etc.

Het weer voor de twee wedstrijddagen ziet er in ieder geval nog steeds heel erg goed uit.
Niet de wat warmere temperaturen die vorige week voorspeld werden, maar volgens weer online een 9 dus zal het wel goed weer worden.

Hopelijk blijft het zo, of liever nog een paar graden warmer…we zullen zien.

Verder ben ik nogal aan het rekenen gegaan, om te kijken hoe ik het beste de wedstrijd in kan delen, en daarmee uiteraard rekening houden met een heel rustige start.

Probleem is bijvoorbeeld dat je niet te rustig kunt starten, omdat er in de loop van de dag veel tijd verloren zal gaan bij de drinkposten, toiletbezoeken en bij de diverse punten waar de drop bags liggen. Hiermee moet je dus ook rekening houden met het inrichten van de drop-bags, want je wil op tijd warmere kleding hebben en een lampje, maar niet te vroeg en zeker niet te laat. Verder vraag ik me af of ik niet een paar ruimere schoenen voor het tweede deel mee moet nemen (bredere neus) omdat na 100K je voeten flink uitzetten.

Maar ja…het is geen triathlon of wintertrail, dus als de kleding en het lampje geregeld is, dan kan er verder vrij weinig mis gaan. In ieder geval genoeg verzorging onderweg, met op 5 plaatsen eventueel iets warms te eten/drinken.

Wat uiteraard wel mis kan gaan is een blessure, en ik hoop dat mijn lichaam hier lang genoeg tegen bestand blijft, omdat het traject volledig beton/asfalt is en ook op een paar punten wat hoogtemeters heeft. Dus wanneer dit goed gaat, zou het in theorie moeten lukken……erg benieuwd naar de praktijk…

Het begint op te schieten nu…. Over precies 10 dagen is het startschot net gevallen, en zijn we onderweg voor een tocht rond het Balaton meer.

Afgelopen weekend met een marathon de laatste zware training gedaan, en een dag er voor en er na nog een flinke wandeling samen met Maaike.

Samen met Jan heb ik alvast wat zaken doorgenomen in verband met de logistiek, want er komt best nog wel wat kijken bij zo’n internationale ultra, wanneer je vanwege de vliegreis wat beperkingen hebt.

Na lang twijfelen, heb ik besloten gewoon mijn racevest aan te doen, zodat ik in ieder geval de gels etc. goed op kan bergen, en ook mijn bekertje en softfles op kan bergen. Mijn telefoon en een kleine powerbank gaan dan ook mee, zodat ik mijn horloge bij kan laden mocht het nodig zijn. Als het vervelend begint te worden kan ik hem altijd nog in 1 van de drop bags stoppen.

Deze drop bags ga ik thuis al vullen, en duidelijk markeren met mijn naam, telefoon nummer, kilometer punt en startnummer. Buiten de gels, zal ik wat extra kleding en zaken als het hoofdlampje in de juiste zak moeten stoppen. Ik overweeg nog om een ander type schoen in 1 van de zakken te stoppen, maar daar moet ik nog verder over nadenken.

1 van de beperkingen is dus dat ik in tegenstelling tot de 24 uur van Sittard geen of weinig voeding / drank mee kan nemen, en dus buiten de gels aangewezen ben op de bevoorrading van de organisatie. Dus dat is gelijk 1 van de zaken waar ik me het meest zorgen over maak, maar een deel los ik op door zelf voor gels te zorgen.

Qua weersverwachting ziet het er in ieder geval nog vrij gunstig uit. De verwachting volgens weeronline, voor de regio in de buurt van het Balaton meer:

En volgens buienradar (droger maar warmer):

Dus als we het gemiddelde van beiden pakken, zit het denk ik wel goed. We zullen zien welke kant het op gaat….

….en dan is het zo ver. Wellicht de grootste uitdaging uit mijn sportieve leven, de Ultra balaton. De 210KM lange tocht rond het balaton meer volbrengen binnen 31 uur is het doel. Het lijkt een redelijke tijd, maar dat is het (voor mij) niet. De meeste 100 Milers hebben tegenwoordig een limiet van 32 uur, en dat is 1 uur meer en 50KM minder dan deze ultra. Stevig doorwandelend zonder een stop (5KM/u) zou je er 42 uur over doen, dus dan kom je 11 uur(!!!!) te kort. Je moet minimaal 3/4 hardlopend kunnen doen wanneer je geen pauzes neemt om net voor de cutoff tijd binnen te komen, dus mag er op zo’n dag niets tegen zitten.

Zo ver mogelijk hardlopend afleggen is dus de enige manier, en in Sittard is me dat tot zo’n 140KM redelijk gelukt. Ook daar zaten af en toe flinke stukken wandelen afwisselen met lopen bij, maar dan is op zich de gemiddelde tijd per kilometer nog goed. Toen hardlopen niet meer ging, schoot het tempo drastisch om laag, en daarom hoop ik in ieder geval een aantal uren langer door te kunnen gaan. We zullen zien.

De vlucht is geregeld, hotels zijn geregeld, huurauto is gereserveerd, dus dat moet allemaal goed komen. Verder heb ik bericht gekregen van de organisatie dat het formaat van de dropbags niet uitmaakt, en wat de verzorging is…

Dear Hans,

You have 45 points with refreshment station, where we’ll serve BIOTECH USA isotonic drinks and many other food ( fruits, vegetables, salt, cheese, etc ) and you have 5 points where we’ll give warm food and soup and there you can leave the drop bags.

The points:

– 39,5 km-nél, Badacsonyörs, Varga Pincészet –  73,6 km-nél, Keszthelyen –  89,6 km-nél, Balatonmáriafürdő nyugatnál –  135,1 km-nél, Balatonföldváron nyugatnál –  177,3 km-nél Balatonkenesén

You can leave the drop bags before the race ( 28th April ) in the Race Center until 20:00 o’ clock.

Doesn’t matter the size and the weight.

You have to write your race number on the drop bags. you will know your race number, when you get your race bag.

Best regards,

NN UB STAFF

Gelukkig vrijwel geen last meer van de blessure aan de knie, dus wisselen naar de Hoka’s is de oplossing. Wel weer wat meer last van de lies, maar dat is vooral nadat ik gelopen heb.A.s. weekend nog een lange duurloop, en daarna weer afbouwen….

Het herstel gaat op zich goed. Ik heb het gevoel voldoende uitgerust te zijn, maar…..het probleem aan de buitenkant van mijn knie is er helaas nog steeds. Gisteren een 30K duurloop gedaan, en eigenlijk begon het al vrij snel pijnlijk te worden.

Na een beetje googelen wordt wel bevestigd wat ik eigenlijk al verwachtte.

De Brooks Adrenalines waar ik op gelopen heb heeft een overpronatie blok (een aanpassing die men sinds 3 jaar geleden heeft gedaan aan de Adrenalines).

En de schoenen waar ik de 24 uur en afgelopen zaterdag op liep waren de Brooks Adrenaline GTS 21

De Brooks Adrenaline GTS 21 voor heren heeft een overpronatie afwikkeling en staat bekend als een de meest geliefde allround stabiliteitsschoenen. De inmiddels 21e variant heeft een vernieuwde DNA-Loft tussenzool. Deze loopt over de volledige lengte, wat samen met de Segmented Crash Pad voor veel demping zorgt tijdens je run.

Dus de verhoging aan de binnenkant van de schoen veroorzaakt de klachten, en dat verklaard tevens waarom aan beide kanten de binnenvoering flink beschadigd is in beide schoenen.

Vanaf nu dus weer op de Hoka’s verder trainen, en hopen dat de pees en hielklachten wegblijven die ik juist van dat type schoenen krijg. Experimenteren met andere schoenen heeft geen zin zo kort voor de U.B., dus hopelijk is mijn diagnose juist, en zijn de resterende weken voldoende voor een volledig herstel.

Dus vandaag (zondag) een rustdag, omdat ik ingepland ben bij de klant voor een belangrijke migratie. Hopelijk maandag weer rustig proberen, en dan op andere schoenen.

Het goede nieuws is dat dit ook de problemen tegen het einde van de 24u kan verklaren, en ik waarschijnlijk op andere schoenen nog wat langer door had kunnen hardlopen.

Voorbereidingen:

Ik heb ondertussen al een paar dozen gels ingeslagen, en ben aan checklijst aan het maken voor de zaken die in de dropbags moeten. Omdat we geen fietser hebben, en de afstand tussen de posten soms c.a. 7K is, zal ik een race vest aandoen, zodat ook mijn telefoon, extra jasje, reserve hoofdlampje en gels tussen de punten waar de drop bags staan opgeborgen kunnen worden. Ondertussen heb ik al een hele collectie van die dingen, maar bij Decathlon viel mijn oog op deze:

Voor 25 Euro de moeite waard om nog uit te testen. Hier kunnen ook kleinere 350ML flesjes in. Ik denk dat ik hiermee ga starten, en bij het wisselpunt waar ik de nacht in ga, verder te gaan met mijn Salomon. Deze Salomon kan ik dan van te voren vullen met kleding voor de nacht, hoofdlampje, voeding etc. en dan hoef ik alleen mijn telefoon over te verhuizen.

Ondertussen zijn we weer een week dichter bij mijn absolute hoofddoel voor 2022, de ultrabalaton. Na de 24 uur van vorig weekend, is het vertrouwen in een finish op de Ultrabalaton een heel stuk beter geworden. Uiteraard zal het allemaal weer heel anders gaan dan verwacht, maar wanneer problemen (blessures) uit blijven, en ik een paar uurtjes langer hardlopend kan doen, dan moeten de cut-off tijden gemakkelijk haalbaar zijn.

Ik houd in ieder geval rekening met een flinke negatieve split, en ga er vanuit dat de laatste 40-45KM wandeltempo zullen zijn, en dus heb ik onderstaande tempostrategie gemaakt:

Uiteraard zullen de eerste kilometers een heel stuk sneller gaan dan de 6u40 die gegenereerd is, maar er zal ook vaak gestopt moeten worden bij een verzorgingspost voor voeding etc. Het plan is om weer ergens rond de 12 en half uur aan de 100KM te zitten, en daarna zal het tempo flink afnemen vrees ik.

Buiten de langere afstand zullen deze keer ook hoogtemeters een rol gaan spelen, want alhoewel het meeste “vlak” is, blijken er toch een paar behoorlijke klimmen in te zitten.

Daar moet ik dus erg voorzichtig zijn, zodat geen blessures of blaren ontstaan op die punten.

En dan kan het weer ook nog flink roet in het eten gooien, en ook de voeding wordt deze keer een uitdaging. De sportdrank van de organisatie heb ik nog niet kunnen testen, en alleen op gels gaat het me niet lukken vrees ik, dus ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat allemaal ga plannen. Er zijn 5 punten waar een dropbag naar toe kan, waarvan twee punten redelijk dicht bij elkaar liggen. Dus zaken als hoofdlampje etc. moeten dus bij de juist post liggen.

De eerste nachten na vorig weekend heb ik wel flinke stukken wakker gelegen van pijn aan mijn knie, maar gelukkig is dat nu over, en heb ik een paar betere nachten achter de rug. Afgelopen woensdag voorzichtig een herstel loopje gedaan, en de rest van de avonden en weekend zaken ingepland waar we de laatste maanden niet voldoende aan toegekomen zijn.

Zaterdag en zondag ook wat gewandeld (etappe 4 en 5 van het mooie Brabantse Vennepad), en dat ging ook goed. Afgezien van de blaren die nog steeds aanwezig zijn, geen problemen meer, dus vanavond weer eens een rondje gaan hardlopen en kijken hoe het er allemaal bij staat.

Jan had ook weer een hele mooie prestatie geleverd in Texel. Vierde in een geweldige tijd, op het erg zware parcours. Petje af!!

Zaterdag middag tegen 13:00 uur vertrok ik naar SIttard voor mijn eerste 24 Uurs ultra.De start was om 16:00u, maar bij een 24 uur mag je een eigen verzorgingspost opstellen, dus ik had wat extra tijd gereserveerd om alles klaar te zetten.

Ik kon nog een mooi plaatsje uitzoeken om mijn auto te parkeren, en achteraf gezien konden er nog heel wat auto’s bij, want er was plaats genoeg.Omdat het stevig waaide koos ik er voor om mijn tafel etc. achter mijn auto te zetten, in verband met de harde wind die voorspeld was.Toen alles klaar stond, had ik nog tijd genoeg over om met verschillende collega 24 uurs lopers nog een praatje te maken.

Een paar minuten voor de start werden we verzocht richting de start/finish te gaan , en even later waren we op weg.Ik besloot ergens achteraan in het veld te lopen, en me niet te laten intimideren door de snellere lopers, want er waren samen met de start van de 24 uur, ook 3 uur lopers gestart.Buiten de “normale” lopers zag ik ook twee lopers die de 3 uur achteruit aan het lopen waren, en een snelwandelaar.

Het parcours was helemaal vlak op twee punten na, waar een bocht genomen moest worden.In het begin nauwelijks merkbaar, aan het einde een flinke klim/c.q. afdaling🙂

Aan het begin stond een digitaal bord, waarop de tijden bijgehouden werden, en bij iedere doorkomst kon je daar zien hoe veel rondes je gelopen had, en wat de rondetijd van de laatste ronde was.

Er stond een flinke harde en koude wind, welke wind tegen iedere keer behoorlijk wat extra energie kostte.Kort na de start moest ik nog even mijn verzorgingspost terug opstellen, want die was omgewaaid.Mijn stoel lag al een paar auto’s verderop, maar gelukkig niets geraakt…

De eeste 50KM gingen goed, maar daarna waren mijn darmen wat van slag af, en moest ik een paar keer de dixie in.Voordat ik de 60KM passeerde was ik nog 2 keer gestopt, en daarna voelde ik me gelukkig weer een stuk beter.Mogelijk was de Tailwind sportdrank de oorzaak, want nadat ik besloten had deze af te wisselen met andere drankjes ging het gelijk een stuk beter.

Toen begon ik wat pijn in de heup/lies streek te voelen, en dat was flink schrikken, omdat het bij vorige ultra’s meestal erger werd, en uitstappen tot gevolg had.Rustig liep ik door, en na een tijdje merkte ik dat de pijn minder werd. De wind was wat gaan liggen, en mogelijk was dat de oorzaak.

Omdat het al behoorlijk koud geworden was, had ik een extra looptrui aangeschoten, want het tempo nam af, en de temperatuur ook.

Het parcours was geheel verlicht, en ik heb gelukkig ook geen moment problemen gehad met het over slaan van de nacht.Dat gold niet voor iedereen geloof ik, want er waren diverse lopers een tentje in gedoken, of in een slaapzak achter het stuur van de auto gekropen.Op dat moment waren er nog zo’n 22 van de 32 gestarte lopers bezig, dus vrij rustig op een parcours van ruim 2KM.

Ik had gehoopt de 100KM in 12 uur te doen, maar uiteindelijk werd het 12:27, maar gezien de omstandigheden was ik erg tevreden over hoe het ging.170KM leek me op dat moment gemakkelijk haalbaar, wanneer geen problemen op zouden duiken.

Het was mooi om te zien hoe de meesten omgingen met het lopen door de nacht.De ene was aan het zingen, de andere volop aan het telefoneren, en velen hadden oortjes in met muziek.Zelf had ik alles klaar liggen, maar geen behoefte aan muziek.

Ik stond er van te kijken dat ik buiten de gels en tailwind drank, af en toe een bouillon, warme koffie of thee na door kon blijven gaan zonder verdere vaste voeding.De Radler ’s 0.0 die ik meegenomen had bevielen me eigenlijk nog het beste, en ik had spijt dat ik er niet meer bij me had.Ook icetea en Sinas werkte goed, en op een gegeven moment was ik ook de sportdrank van de organisatie uit gaan proberen en ook dat beviel goed.

Ergens in de buurt van de 110KM zag ik dat mijn naam niet geregistreerd werd wanneer ik over de finishlijn liep.Op dat moment waren de rondetijden al niet meer zo snel, dus liever geen ronde’s missen door een technisch probleem dacht ik.Het duurde een paar minuten voordat ik iemand te pakken kreeg, maar de man stelde me gerust dat het alleen de display was die hing, maar dat de registratie verder wel goed verliep.

Alles begon ondertussen flink pijn te doen, maar de meeste pijn leek op dat moment van onder mijn peesplaat van mijn linkse voet te komen.Ik besloot het een paar rondes aan te kijken, en anders andere schoenen aan te schieten, want ik had mijn hele collectie hardloop schoenen achterin de auto liggen.Gelukkig was dat drukpunt na een paar rondjes weer weg, en het vertrouwen begon te stijgen.Al een tijdje was het lopen afwisselen met wandelen geworden, maar met dat tempo zou ik ruim boven de 170 KM uitkomen.

Helaas kreeg ik wat later last van de overgang van mijn kuit naar het scheenbeen bovenin aan de rechtse kant.Een soort krampachtig gevoel wat erg pijnlijk is als je probeert hard te lopen.Bij wandelen gelukkig veel minder last van, dus ik probeerde stevig door te stappen om in ieder geval nog zo veel mogelijk kilometers te maken in de resterende uren en geen risco te nemen op blessures.Ook dat werd steeds lastiger, want inmiddels voelde ik al wat blaren op mijn hielen en tenen, maar ik besloot het zo te laten en pas na de finish te kijken hoe het er bij stond.Achteraf gezien maar goed, want het bleken achteraf flinke joekels te zijn. Op de punten waar de blaren ontstaan waren, was ook de binnenkant van de harloopschoenen beschadigd.

Toen ik me besefte dat wandelend 170KM halen niet mee zou vallen, besloot ik de resterende rondes uit te slenteren, en af en toe een praatje te maken om de tijd wat te doden, want ik was niet de enige in die toestand.Ruim voorbij de 162KM besloot ik dat het goed geweest was, en na 23u en 35 minuten mijn Garmin uit te drukken.
Ik plofte in mijn stoel, en besloot wat te eten.Uit de stoel komen daarna was een hele onderneming, en ook het opruimen van de spullen viel niet mee.

Na een spannende rit naar huis, en een warm bad, nam ik na 2 maanden en 20 dagen mijn eerste biertje.Mijn eerste doel van dit jaar heb ik gehaald, en het vertrouwen in een finish op de Ultrabalaton is weer wat gestegen.

Uiteindelijk een 11e plaats, en ruim 162KM, dus mijn eerste 100 mijl is een feit.

En….mijn eerste PR dit jaar omdat het mijn eerste is 🙂

Over precies een week zit de 24 uur van Sittard er al weer op.

Voorlopig ziet het er allemaal nog goed uit. Op wat kleine ongemakken na ben ik blessure vrij, en ook de weersvooruitzichten zijn heel goed. Ondertussen heb ik de meeste spullen al verzameld (tafeltje etc.) om een eigen verzorgingsplek in te richten.

Omdat het mijn eerste 24 uurs is, en het hopelijk mijn langste afstand ooit gaat worden, ben ik heel erg benieuwd wat me volgende week allemaal te wachten staat. Uit ervaringen van vorige ultra’s en triathlons weet ik ondertussen dat het vrijwel nooit gaat zoals je verwacht, en dus zal ik ook deze wedstrijd met tegenslagen om moeten kunnen gaan.

Er kan nogal wat mis gaan in 24 uur, dus ik hoop dat ik de discipline op kan brengen om rustig te starten, zodat ik zo lang mogelijk heel blijf, en het punt waarop ik moet gaan wandelen uit kan stellen tot het tweede deel van de 24 uur.

Maar allerbelangrijkste is overigens wel heel blijven, zodat de Ultra Balaton niet in gevaar komt. Daarom heb ik voor mezelf meerdere doelen gesteld.

Optimaal, als alles 100% mee zit, dan wil ik proberen voor 180KM te gaan. Mocht dat lukken, dan heb ik tijdens de UB nog 7uur over om de resterende 30kilometer te doen. Maar daar zullen uiteraard andere factoren (hoge temperaturen, hoogte verschil) de omstandigheden flink beïnvloeden dus zo’n marge zou mooi zijn.

Maar omdat het mijn eerste 24 uurs is, en ik niet helemaal optimaal voorbereid ben, zou ik heel erg blij zijn met 170KM. Dat zou dus plan B worden.

Mocht het tegen zitten, dan hoop ik voorbij de 160KM te raken, maar alles hangt er natuurlijk van af na hoe veel uur de tegenslagen gaan beginnen….Gaat het in de eerste 100KM fout, dan moet ik vroeger de handdoek in de ring gooien, en dan zal het op een flinke teleurstelling uitdraaien…. Dat is tevens hetgeen waar ik een beetje ongerust over ben, maar waar ik tegelijkertijd ook rekening mee houd, omdat ik de laatste jaren al vaker de wedstrijd moest staken vanwege problemen/blessures terwijl de limiet zeker nog niet bereikt was.

We gaan het zien…..

Deze keer wel alleen op pad, want Jan gaat een week later mee doen aan de 120 van Texel.

(Helaas ben ik veel te langzaam om me daarvoor te kwalificeren, anders had ik daar ook voor gekozen) Gisteren heeft hij in de voorbereiding de 80KM Salland trail als eerste gefinished in een supertijd!!!! Geweldige prestatie, op zo’n zwaar parcours.

Na een week van storm en regen, kwam eindelijk afgelopen weekend de zon weer door.Gelukkig heb ik me niet tegen laten houden door het slechte weer, en ook de vrijdag (storm Eunice) kon ik nog snel een training afwerken voordat het natuurgeweld los barstte.

Ik had een uurtje vrij gepland tussen de middag, om een training te doen, en dat is gelijk 1 van de voordelen van het thuiswerken waar ik steeds vaker gebruik van maak.
De dagen erna was het ook nog vrij slecht en stormachtig, maar er moesten kilometers gemaakt worden, dus tijdens de volgende storm mijn lange duurloop afgewerkt.Het plan was 50KM, en aanvankelijk leek dat geen enkel probleem.Gestart om 7:00u met de regen en wind op kop, en c.a. 2 uur dezelfde kant op blijven lopen totdat ik ergens in de buurt van Loenhout aan beland was.

Daar heb ik ergens een afslag gemist, want de bedoeling was om op de weg naar Wuustwezel uit te komen, maar ik kwam in een voor mij volstrekt onbekend gebied uit.Dit duurde overigens niet zo heel erg lang, want aan de hand van de windmolens kon ik zien waar de snelweg ergens moest liggen, dus op een gegeven moment zag ik een kerktoren, en ik gokte dat het die van Wernhout moest zijn.

Dat bleek juist, en daar aangekomen, heb ik het traject wat ik vaak gefietst heb gevolgd. Ik kwam nog wat kilometers te kort, en ging het laatste stuk met een omweg weer richting Rucphen, maar….de wind was een beetje gedraaid, en het was weer terug flink gaan regenen. Tja….dan wordt het wel heel verleidelijk om wat eerder de afslag te nemen, en een warm bad op te zoeken.Dus op c.a. 46KM mijn klokje af gedrukt. Technisch gezien net een ultra, maar voor de echte ultralopers nog niet eens de kidsrun. Thuis aangekomen, bleek ik helemaal doorgeschuurd te zijn op mijn rug, en ook onder mijn oksels zaten de nodige schuurplekken. De combinatie rugzak + c.a. 5 uur lopen met regelmatig regen waren de oorzaak, en volgende keer dus weer wat vaseline voor ik vertrek…

Afgelopen zaterdag, terwijl de meeste brabanders nog bij aan het komen waren van de carnaval, vertrok ik rond 7:45u voor mijn lange duurloop.Omdat ik nogal krap in de tijd zat (maar ja, een keertje wat langer slapen is ook wel lekker),  besloot ik een wat hoger tempo aan te houden dan normaal zodat ik in ieder geval op tijd terug zou zijn.De zon was al op gekomen, en er stond nagenoeg geen wind, dus ideaal weer om lekker te rennen.Ruim binnen de 4 uur de marathon afgewerkt, en ik voelde me geweldig.

Daarna met Maaike op en neer naar Meer op de fiets, en dat voelde ook heel goed.Heeft ongeveer hetzelfde effect als uitlopen denk ik, want zondag hadden we een wandeling gepland (trappistentocht in Zoersel), en ik was volledig hersteld van de training van zaterdag.

Ondertussen begint de 24u wat dichterbij te komen.Ik heb ondertussen al wat zaken geregeld (Maurten, Tailwind en ben een voedingsplan en wedstrijd strategie aan het maken voor deze lange dag).Op de regelmatig terugkerende pijn in de lies/heup na, voel ik me goed.De conditie en motivatie mag geen enkel probleem zijn, dus hopelijk blijf ik bespaard van andere problemen of blessures, want dat lijkt momenteel het enige wat flink wat nog flink wat roet in het eten kan gooien.

Afgelopen weekend hebben Maaike en ik het Maarten van Rossumpad (384KM pad wat van Den Bosch naar Steenwijk loopt) afgemaakt. We waren er afgelopen zomer al mee begonnen, maar omdat we steeds verder naar het Noorden moesten, waren de laatste wandelingen wat lastig in te plannen vanwege de lange reistijd.

Dinsdag was ik een dagje vrij ter compensatie van de werk weekenden, en afgelopen weekend hadden we een overnachting in Steenwijk, en gelukkig perfect weer om te wandelen.

Trainen gaat ook steeds beter. Vorig weekend nog een 50KM duurloop gedaan, en door de weeks de training’s afstanden wat uitgebreid, en dat lijkt me goed af te gaan. Gelukkig worden de dagen ook al weer iets langer, en heb ik al weer een paar keer een groot deel kunnen lopen terwijl het nog licht was.

Vorige week was het aantal training’s kilometers 119 in totaal en afgelopen week 116. Vanavond wil ik proberen om mijn lange duurloop te doen, die door het wandelen vervallen is.

Gisteren kwam Maaike thuis met de  verassing dat ze vrij kan krijgen eind April🙂 .Na lang wikken en wegen had ik voor mezelf al besloten dat wanneer ze mee kon gaan, ik dan een poging ga doen om de ronde om het Balaton meer te finishen.Omdat ik voor 1 Maart ingeschreven moet zijn, kan ik niet afwachten wat voor resultaat ik tijdens de 24 uur ga halen, maar achteraf gezien is dit ook niet helemaal een graadmeter om te kijken of ik er klaar voor ben.

Belangrijker zal zijn dat alles mentaal in orde is, en dat ik blessure vrij kan starten.Omdat 210 KM een afstand is waar heel veel fout kan gaan, en ook de afgelopen jaren vrij hoge temperaturen gemeten zijn tijdens deze ultra, ga ik er van uit dat de kans op een DNF vrij groot is.Dus veel te veel externe factoren waar we geen grip op hebben, zoals het weer, de vorm van de dag, de corona ontwikkelingen, blessures en wel/geen stress in de weken voorafgaand aan de wedstrijd om er een paar te noemen.Op zich lig ik daar niet echt wakker van, omdat ik sowieso wil kijken hoe ver ik kom, en mocht het niet lukken we toch een mooi reisje naar Hongarije hebben.En wat is er dan mooier om een flink stuk rond het Balaton meer te hardlopen…….

Dus qua planning ziet het er zo uit: 19/20 maart de 24 uur, en 29/30 maart de Ultrabalaton.De eerste alleen wanneer ik 100% fit ben, en ook wanneer bijvoorbeeld de weersvooruitzichten niet extreem slecht zijn.

Dus nog anderhalve maand voor de 24u, en de voorbereidingen beginnen gelukkig al wat beter te gaan.Trainen gaat goed, gewicht gaat goed en aan motivatie ontbreekt het niet.
Tijd is wel een beetje een probleem, maar dat zal altijd wel een dingetje blijven wanneer getraind wordt voor ultra afstanden.De plannen van Maaike en van de klant gaan altijd voor, dus blijft afwachten hoe veel tijd er over schiet om me op mijn doelen voor te bereiden.A.s. zondag in ieder geval een migratie bij LCM welke het grootste deel van de dag in beslag zal nemen, dus mijn lange duurloop probeer ik zaterdag  te plannen.

Laatste weken nog steeds helaas een veel te volle agenda bij de klant, en omdat er ook nogal wat zaken fout gegaan zijn betekend dit lange dagen met veel stress. De langste dag was op woensdag 12 Jan, want toen ben ik 6u15AM gestart, en heb ik 3 minuten voor middernacht mijn pc uit gezet, en aan mijn buro gegeten om geen tijd te verliezen. Ruim 17 uur aan een stuk, en na zo’n lange dag valt het helaas ook niet mee om in slaap te komen. Verder ben ik tijdens mijn standby ook nog eens iedere dag minimaal 1 keer op geroepen.

Het werd dus passen en meten om af een toe nog een fatsoenlijke training in te passen, want ook prive hadden we nog de nodige verplichtingen op de planning staan. Kortom…geen goede start van 2022.

De voorbereidingen voor de 24u lopen dus nog niet echt goed, maar gelukkig is er weer wat licht aan het eind van de tunnel. Gelukkig is mijn gewicht al weer terug naar 73KG, en ik verwacht dat als het zo door gaat ik ergens rond de 71KG weeg tijdens de 24u.

Ook vind Maaike het goed dat ik aan de Ultrabalaton mee doe 🙂 . Het is alleen nog de vraag of ze vrij kan krijgen, dus dat kan nog wat roet in het eten gooien. Wat ook een probleem is, dat is dat je voor 1 Maart in moet schrijven, en ik dan nog niet weet hoe ik het er vanaf breng tijdens de 24u.

Gisteren (zaterdag) ging ik op pad voor mijn lange duurloop. Niets gepland, maar me voorgenomen om alles op verhard terrein te doen, omdat de geplande evenementen ook onder dat soort omstandigheden zullen zijn.

Een luisterboek van Hendrik Groen opgezet, en rustig dribbelend vertrokken richting Zundert. Het voelde nog wat zwaar aan allemaal, maar dat kan zo maar veranderen na een uurtje, dus ik hoopte op beter.

Na zo,n 3 kilometer struikel ik weer eens, en met een smak vlieg ik tegen de betonplaten. Uiteraard weer op mijn rechtse knie en elle boog, maar na een korte check loop ik verder.

Daarna op de automatische piloot door naar Zundert, Meer, Meerlese Dreef, Rijsbergen en via Etten Leur en Sprundel weer naar huis. Na een uurtje begon ik me beter te voelen, en de overige 3 en half uur heb ik met een vrij constant gemiddelde van 6m/km uitgelopen, wat voor een 24u eigenlijk nog wat aan de hoge kant is voor mij. Volgende keer proberen om 6:15 aan te houden, en dan de afstand wat uitbreiden.

De blessure in de lies is nog niet helemaal weg, en vooral in de avond was die regio vrij pijnlijk. Ik ga dus voorlopig nog wachten met inschrijven voor de U.B., totdat ik wat zekerder wordt van een mogelijke finish.

Door de val is mijn nieuw hardloopbroek (slechts 3 keer gedragen) om zeep (gat in de knie), maar gelukkig zijn de schaafplekken niet op mijn knieschijf, maar net eronder. Ik verwacht dan ook net dat ik er verder nog last van zal hebben.

Afgelopen week mijn 3e Moderna prik gekregen, en aanvankelijk vrij weinig last van gehad. Vrijdag had ik een beetje hoofdpijn, en was mijn arm wat gevoelig, dus vrijdag heb ik rust genomen, en zaterdag mijn duurloop gedaan.

Die ging op zich wel lekker, ondanks dat het rondjes in de buurt waren, vanwege de standby dienst bij de klant.I

k was al op tijd weg, want Maaike moest werken,  en zelf moest ik ook vroeg in middag starten met een vrij complexe cloning van een systeem.
Omdat het dus een vrij saaie tocht ging worden, had ik muziek bij me, deze keer op een mini MP3 speler.Deze is qua afmetingen  minimaal, en er kan 32GB aan muziek op, en heeft ook een FM radio.Alvast een beetje als voorbereiding op de 24 uur van Sittard, zodat ik daar tijdens het lopen van de rondjes af en toe wat afleiding heb.

Na 3 uur gestopt, want zo kort na de booster leek het me niet verstandig om er een marathon van te maken. Eenmaal thuis gekomen voelde ik wel een flinke bult ter hoogte van mijn sleutelbeen. Na wat googelen zag ik dat het een bijwerking kan zijn van de vaccinatie, welke o.a. opgezette lymfeklieren kan veroorzaken in de hals, onder de oksels en bij het sleutelbeen. Maandag toch voor de zekerheid even langs de huisarts.

Verder loopt alles wel goed, en nemen de klachten in de heup (iliopsoas) langzaam af. Ik doe dagelijks mijn oefeningen, en ben ook al weer wat gewicht kwijt, dus ik hoop dat die trend zich door zet. Ook volgend weekend standby, maar dan is de responsetijd 1 uur in plaats van 30 minuten, en kan ik in ieder geval een heel stuk verder van huis.

De tijd vliegt wel…..eerst leek de 24u van Sittard nog ver weg, maar over anderhalve maand is het al zo ver….

2021

Het einde van het jaar nadert weer, dus wordt het weer eens tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar.
Helaas had de Corona ook dit jaar de nodige impact op de diverse geplande en/of afgelaste activiteiten.Begin 2021 kwam al vroeg het bericht dat de 24 uur van Sittard niet door ging.Dus dat betekende dat ik toen op geen enkel evenement meer stond ingeschreven, en dat werkte niet echt motiverend.

Ik was nog wel aan het herstellen van o.a. een hielspoor, en een slijmbeursontsteking in mijn knie, dus op zich wel een goede periode om te herstellen.
Ineens kreeg ik in Mei het bericht dat Endurance day doorging, en ik had nog ongeveer een week over om  me daar op voor te bereiden.Samen met Jan gestart, maar na 60KM vonden we het allebei mooi geweest, en zowel het slechte weer als het gebrek aan training was de reden.

Daarna in Juni eindelijk iets waar ik me wel op voorbereid had, het Petranpad.Wel iets minder dan 2 weken na de coronaprik, en misschien was dat de reden dat ik er ruim een uur langer over deed dan het jaar ervoor.Het kan ook gewoon aan het weer, of aan de status van het traject gelegen hebben, of een combinatie…

Daarna hadden we nog iets gevonden wat door ging, en dat was een 100K in brabant.Na een goed begin, kreeg ik het in de tweede ronde vrij zwaar, en toen het ook nog begon te onweren besloot ik op het zelfde punt de tocht af te breken als waar Jan het had gedaan.Toch nog 72KM…

Daarna op 11 September de A – wedstrijd. De 100KM van Winshoten. Samen met Jan en de vrouwen een top weekend gehad daar in Groningen.Omdat het mijn eerste 100KM op de weg was,  wist ik niet goed wat me te wachten stond, en op een paar tegenvallers na (voeding ging niet helemaal lekker) wel dolgelukkig met mijn tijd onder de 11 uur.

Eind dit jaar nog 2 DNF’s. 1 keer na 90KM tijdens de ISU, en 1 keer na 80KM tijdens de BG.Momenteel ben ik nog aan het herstellen van die laatste, maar ik geloof dat het wel goed gaat komen.Ben inmiddels weer terug aan het lopen.Dus terugkijkend op 2021 kan ik wel concluderen dat het niet mijn beste jaar was…….

2022…..tja…….wat gaan we dan doen?

Ik sta nog ingeschreven voor de 24 uur van Sittard, en hoop dat dit gewoon door gaat in Maart.Vlak, en alles in een heel laag tempo, dus daar zou ik toch blessurevrij doorheen moeten komen.Of toch in ieder geval zonder al te veel problemen een mooie afstand verzamelen tijdens dat etmaal.

Gaat dat goed, dan zou de Ultraballaton  een mogelijk uitdaging kunnen worden.Verder is het nog helemaal blanco, maar het lijkt me verstandig om af te wachten wat ik in maart presteer tijdens de 24 uurs voordat ik verder iets plan.Ook Winschoten zou weer tot de mogelijkheden behoren. Kortom….nog niets concreets beslist.
Vooral eerst de focus op volledig herstel, en op blessure preventie.Dus core stabililty, en oefeningen voor de  Iliopsoas (Heup-lendenspier).En niet minder belangrijk….mentaal moet het ook helemaal in orde zijn tegen die tijd.

Ja…..de Bello Gallico begint wel een dingetje te worden.Ook deze poging om een 160K te finishen is helaas mislukt.

De weersverwachting was perfect!De trainingen in de voorbereidingen waren niet super, maar ik was wel blessure vrij.De verdere voorbereidingen (inrichten van de drop bags etc., kledingkeuze) waren beter dan ooit.Echt overal aan gedacht, dus dit had een finish moeten worden….

Zaterdag ochtend gingen  Jan en ik vol goede moed richting Oud Heverlee, en hoewel we beiden een gezonde dosis spanningen hadden, gingen we er van uit dat we deze keer met een medaille thuis zouden komen.Bij de start locatie verliep alles vlotjes, en we hadden nog wat tijd om te relaxen. Alhoewel…..je wilt het liefst zo snel mogelijk starten, want het blijft toch nogal spannend.

4:00 mogen we dan eindelijk vertrekken, en we staan deze keer met een hele grote groep aan de start. Dat zorgt gelijk voor de nodige opstoppingen, maar dat maakt niet uit, want de dag duurt nog lang, en al vrij snel wordt het deelnemers veld flink uitgerekt. Ik zie veel bekende gezichten onderweg, en maak af en toe een praatje. Wanneer ik voor de eerste keer op mijn Garmin kijk, zie ik dat ik al ongeveer bij het eerste checkpoint aanbeland ben, en niet veel later ben ik daar ook. Even de flesjes gevuld, en een broodje kaas genomen, en weer verder. Ik wil niet te veel tijd kwijtraken in het eerste deel, zodat ik de tweede ronde misschien nog wat tijd kan lopen terwijl het nog licht is.

Na deze post wordt ik door Cees en Peter ingehaald, en we blijven een beetje bij elkaar. Af en toe maken we een praatje, en ik probeer rustig door te dribbelen. Het parcours is helaas wel een heel stuk zwaarder dan ik had verwacht, en de keuze om de trailschoenen in de tas te laten zitten, en de Brooks Adrenalines aan te schieten was dan ook totaal verkeerd. Vele malen glijd ik alle kanten op, en moet ik soms veel moeite doen om overeind te blijven. Maar als je eenmaal een paar keer flink diep door de modder gegaan bent, kom je er achter dat gewoon midden door het diepste punt vaak de gemakkelijkste weg is.

Bij het 40K punt vul ik mijn flesjes bij, en eet een stukje cake en een banaan. Ik voel me nog steeds heel goed, en vertel Cees dat ik alvast een stukje door ga, zodat ik een beetje warm blijf, want ik liep alleen in mijn hardloop sweater.Al vrij snel kom ik bij een vrij zwaar stuk, en glijd ik alle kanten op, maar blijf op onverklaarbare wijze overeind. Op dit moment geloof ik nog heilig in een finish, en dan zijn zulke momenten zelfs nog leuk. Op een bepaald moment zegt mijn Garmin rechtsaf, maar staan de pijlen rechtdoor. Tja….50% kans om goed te lopen, maar ik herinner me van vorige keer dat we op dit stuk ook rechtsaf gingen. Ik loop dus die richting uit, en na een paar 100 Meter zie ik niets en loop maar weer terug. Op mijn telefoon probeer ik in te zoomen, en te kijken waar ik ben, maar ook dat is niet duidelijk. Het groepje van Rene en Marek komt ook mijn kant op, en ook die hebben twijfels, en lopen dus ook rechtsaf, en ik volg weer. Maar na zo’n 500 meter komen we tot de conclusie dat pijlen volgen dus de enige optie is, en niet meer te vertrouwen op de route die ik vorige week gedownload heb.

Ook Cees en Peter kom ik even later weer tegen, en we lopen zo richting post 3. Onderweg komt er een berichtje binnen van Jan, dat hij is uitgevallen door een val op zijn knie., en in de auto op temperatuur aan het komen is. Ik bel hem, en hij verteld dat zijn schoonzoon hem komt ophalen, en ik dus mijn eigen ding kan doen. Flink balen dus! Ik besef me wel dat er nu nog minder op tijd gelet hoeft te worden, omdat Jan straks niet hoeft te  wachten, en ik er dus alle tijd voor uit kan trekken om de finish te halen. Dus rustig dribbel ik verder naar de 60KM en ik voel me nog steeds prima. Weer even de flesjes gevuld, en een warme bak koffie genomen, met een hot dog. Onvoorstelbaar wat ik tegenwoordig kan eten tijdens een ultra, en ook dat geeft me vertrouwen dat het deze keer wel eens kan gaan lukken.

Ik geef weer even aan dat ik alvast vooruit loop, en zit eigenlijk perfect op het schema wat ik voor ogen had. Zo ergens tussen 14:30 en 15:00 in CP4 (halverwege) zou haalbaar moeten zijn, en dan zou ik een wat langere pauze nemen.Maar  na een paar kilometer merk ik dat bij de overgang van mijn rechtse been naar mijn heup een zeurende stekende pijn begint.  Er waren al wat langer de gewone vermoeidheids-verschijnselen, maar dit voelt eigenlijk wat zorgwekkend aan. Op vlakke stukken valt het mee, maar zodra ik een beetje kracht moet zetten is het erg pijnlijk. Vrijwel zeker een ongecontroleerde beweging gemaakt tijdens 1 van de vele keren glibberen, en daar kan mijn lichaam tegenwoordig niet meer zo goed mee om gaan…Naarmate de kilometers verstrijken wordt het steeds erger, en ik begin me serieus zorgen te maken over wat ik moet doen, als ik straks halverwege ben. De situatie wordt er niet beter op, en ook mijn enkel rechts begint pijn te doen. Waarschijnlijk veroorzaakt door het geforceerde lopen met de pijn aan het rechtse been. Ik had mezelf beloofd in ieder geval niet direct te stoppen, en een poging te doen om verder te gaan.

Ergens rond 10 voor 4 ben ik dan eindelijk halverwege,  en besluit eerst een warme maaltijd te nemen. Met veel moeite werk ik deze weg, maar het doet me wel goed, dat ik zoiets voor elkaar krijg na ruim 80KM. Na 10 minuten tevergeefs proberen mijn veters los te krijgen besluit ik mijn schoenen op een andere manier uit te schieten. Links lukt dat, maar rechts valt dat tegen, want daar blijkt mijn enkel wat gezwollen te zijn.Met verse schoenen, verse loopbroek, verse trui, verse muts, verse buff en een jasje ga ik weer naar buiten de kou in, en nadat ik goed en wel weg ben, probeer ik een stukje te dribbelen, maar dat gaat helaas niet.

Klaar dus, en ik ga weer naar binnen, en app het thuisfront dat ik er mee ga stoppen. Doorgaan zou waarschijnlijk betekenen dat ik bij het eerst volgende checkpoint af zou moeten haken, en die gok wilde ik niet nemen omdat de kans op een finish toch al minimaal geworden was.

Gelukkig hoor ik onderweg van Jan dat bij hem de schade mee valt, en dat hij vrijwel zeker weer snel kan gaan trainen.

Maar zoals altijd ben ik ook vrij snel over mijn tegenslag heen, en begin ik al weer vooruit te denken. De 24 uur van Sittard dus, en hopelijk kan ik snel de trainingen weer op pakken en toe werken naar dit nieuwe en mooie doel.Zou heel mooi zijn om daar dan 100 mijl of liefst nog wat meer te lopen….Voordeel is dat het vlak is, en dat ik alles op en heel rustig tempo kan gaan doen, dus ook de kans op blessure is kleiner.

Maar eerst herstellen van deze blessure. Zodra de pijn weg is, ga ik heel voorzichtig de draad weer op pakken. Als dat te lang duurt ga ik bij een sportarts langs of bij de fysio. Gelukkig staan de feest dagen voor de deur, dus een korte pauze kan geen kwaad.
Een goede leer voor een volgende keer…bij twijfel altijd de trail schoentjes aan….

Nog minder dan een week, en dan ga ik weer een nieuwe poging doen om een 100 miler te finishen.Ik ben deze keer gelukkig nog blessurevrij op een paar pijntjes na, en heb er heel erg veel zin in.

De voorbereidingen daarentegen zijn zeker niet optimaal geweest, maar ik verwacht dat dit vooral de eerste 80KM merkbaar zal zijn.Daarna zal het vooral mentaal een gevecht worden om door te blijven gaan, en ik hoop dat ik deze keer sterk genoeg ben om na het halverwege punt de draad verder op te pakken.Het weer lijkt mee te gaan werken, en ik heb ook ondertussen via de diverse media al gezien dat het parcours er voorlopig vele malen beter bij ligt dan tijdens de editie van 2019.Alles bij elkaar schat ik de kans op een finish vrij hoog in, maar zoals altijd zal het niet gaan zoals verwacht, en zal omgaan met teleurstellingen ook belangrijk worden naarmate de kilometers voorbij gaan.

250 deelnemers ongeveer, maar ik zag al veel afmeldingen voorbijkomen.Toch nog veel mensen die blijkbaar niet meer verwacht hadden dat het door zou gaan, of niet wisten dat de ticket van vorig jaar doorgeschoven is naar dit jaar.Bij mij stond het in ieder geval al lang met grote letters op de planning, en de vrijde dag (a.s. vrijdag) had ik ook al eind vorig jaar gereserveerd.

Afgelopen weekend nog een rustig duurloopje gedaan, want ik wilde niets meer forceren.Het nieuwe racevest uitgeprobeerd, en dat werkt ook goed.De opberg ruimte is wat beperkt (5L i.p.v. 12L), maar zou voldoende moeten zijn voor deze trail. Voor ik definitief beslis welke ik aan zal doen, zal ik de weersverwachtingen van een paar dagen later nog moeten checken.Als  er slecht weer voorspeld wordt, ga ik voor de grotere inhoud, omdat ik de tweede ronde stukken zal moeten wandelen, en dan kan het s’nachts vrij koud worden.
Maar voorlopig lijkt dat nog niet aan de orde….

Ondertussen heb ik een mailtje ontvangen van de organisatie dat de BG door kan gaan. Heel blij mee, want ik had zo mijn twijfels of het allemaal nog goed ging komen, en was bang dat het last-minute nog afgelast zou worden zoals vorig jaar.

In tegenstelling tot vorige edities ben ik nu blessure vrij. De voorbereiding is niet optimaal, maar dat mag de pret niet drukken. Afzien wordt het toch, dus nu waarschijnlijk wat vroeger in de wedstrijd.

Nu alle seinen dus op groen staan, kan ook de voorbereiding op de wedstrijd dag zelf al starten.Checklijstje maken voor de drop bag’s. Voeding alvast inslaan etc. etc.

Dus ook gelijk maar even de lange termijn weersverwachting gecheckt:

Als deze verwachting klopt, dan zou het prachtig zijn, maar helaas zal het tegen die tijd wel bijgesteld zijn. De erge kou lijkt in ieder geval nog even weg te blijven, en komende dagen zal iedere dag de verwachting iets betrouwbaarder gaan worden. De zonnebrandcrème hoeft in ieder geval niet mee.

Met een beetje geluk komt vandaag mijn racevest binnen. Het is uiteindelijk de 5L versie geworden, nadat bleek dat de 12L-Medium nergens meer leverbaar was.Omdat de Salomon een 12L is, dacht ik dat het misschien handiger is om een 5L te nemen, zodat ik beide maten heb. Bij niet te extreem lage temperaturen, en trails waar je niet te veel spullen mee hoeft te nemen, zoals deze BG dan zou 5L+ ruimte voldoende moeten zijn.

Ondertussen ben ik een groot fan van flesjes aan de voorkant, en volgens de meeste reviews zou het vest geweldig moeten zitten, dus ben heel benieuwd.

Nou nog even een paar kilo kwijt zien te raken voor de 18e, want tijdens de duurloop van afgelopen zaterdag(32K) heb ik niet voldoende calorieën verbrand ter compensatie van het feest op zaterdag + gourmetten op pakjes avond.

Helaas weer een slechte week achter de rug. Deze keer was ik er wel min of meer op voorbereid, dus dan valt het allemaal wel mee.

De vrije dagen hadden nogal wat achterstand veroorzaakt op mijn werk, en helaas ging er ook nog e.e.a. mis. En we hadden op zaterdag de verhuizing van mijn moeder gepland.

Dat laatste viel (ondanks dat we genoeg helpers hadden) nog flink tegen. Alles bij elkaar hadden we tot ongeveer 18u30 nodig om het meeste over te verhuizen, en de noodzakelijke dingen alweer aan te sluiten etc.

Dus zondag mijn lange duurloop gepland, maar al vrij snel bleek dat een marathon afstand deze keer geen goed plan was, omdat ik nog steeds niet voldoende uitgerust ben. Niet forceren dus, en gewoon lekker door de bossen rennen, en dan maar kijken hoe ver ik kom.

Het was weer erg rustig onderweg….in de pannehoef kwam ik slechts 1 persoon tegen (een fotograaf), en in de Moerse bossen werd ik ingehaald door een loper, maar verder waren de bossen helemaal leeg. De drukte begon pas toen ik de Buissche heide uit liep, want daar kwam ik tientallen mountainbikers tegen, en ook wat honden uitlaters.

Het racevest van Salomon begon na 10 kilometer weer wat problemen te geven. Ik heb dat al een aantal keren meegemaakt. De flesjes drukken dan tegen mijn ribben, en dat gaat pijn doen. Na verloop van tijd wordt de pijn zo erg dat je het vest een heel stuk losser moet doen, en dan begint alles op en neer te schudden. Tijdens het Petranpad gaf dit veel problemen, en ook tijdens de ISU begon dit na zo’n 30KM problemen te geven. Eerst dacht ik dat het door de flesjes kwam (niet de orginele salomon flesjes, maar de iets rondere Alie express variant, maat een paar weken terug zag ik in een faceboek groep dat meerdere Salomon gebruikers exact hetzelfde probleem hadden. Ook ben ik niet onder de indruk van de manier waarop mijn vest gesloten wordt, want eigenlijk hangt alles met een dun elastiekje aan elkaar, en ik vraag me al lang af wanneer dit een keer stuk gaat. Net voor de ISU hebben we het nog net op tijd kunnen repareren, want toen was het bevestiigingshaakje al een stuk los geschoten.

Kortom….tijd voor een nieuw racevest, want ik moest nog en kado verzinnen voor 5 December 😉

Na een avondje zoeken viel mijn aandacht op het Montane Gecko VP 12+ Hydration pack, en gelukkig kon het nog goedkoop mijn winkelmandje in, in verband met Black Friday….

Zie onderstaand review.

De andere die ik bekeken had, hebben allemaal wel een minpunt, wat voor mij een reden was om het niet te nemen. Bijv. sommige racevests staan er om bekend dat het verwisselen/vullen van de flesjes een hele tour is, of dat het vest erg lastig aan en uit te schieten is. Dat lijkt van minder belang op een ultra afstand, maar voor mij zorgt zoiets voor de nodige frustratie, omdat je op de momenten dat het moet gebeuren vaak al flink vermoeid bent, en dus de handelingen nog extra lastig worden.

Eind deze week komt het binnen, en ik kan dan nog 1 lange duurloop de zaak uit testen/afstellen voor de Bello Gallico.

Het is helaas op dit moment nog onduidelijk of het allemaal door gaat. Ik had vanochtend gezien dat de hel van Kasterlee in ieder geval wel door gaat in datzelfde weekend, dus hopelijk beslist men hetzelfde voor de BG.

10 November belde mijn zus dat het niet zo goed ging met mijn vader, en een uurtje later zaten we aan zijn bed. Hij was mentaal nog 100%, maar zijn lichaam wilde niet meer. Gelukkig hebben we nog een goed gesprek kunnen voeren, en ook vertelde hij me nog dat hij erg gelukkig was dat hij nog bij het feest had kunnen zijn van zijn zus, twee dagen daarvoor.

Rond 23:30 viel hij in slaap, en besloten we om terug naar huis te rijden, want er mocht maar 1 iemand bij hem blijven tijdens de nacht, en hij leek wat opgeknapt te zijn. Eenmaal thuis gekomen kregen we het bericht dat hij was overleden….RIP pa!! Gestorven op 11/11, wat voor hem altijd een heel bijzondere dag was, vanwege zijn Carnavals verleden.

Omdat ik de taak van regelaar op me had genomen, volgde een drukke week van organiseren en voorbereiden van de uitvaart, en pas wanneer dat allemaal achter de rug was, begon de rust een beetje terug te keren.

Ook qua training had dit zo zijn impact, en gelukkig heb ik af en toe nog een loopje kunnen doen, om wat frisse lucht binnen te krijgen, en een beetje bij te komen. Nu nog minder dan een maand te gaan dus voor de B.G. dus ook deze keer is de voorbereiding niet optimaal.

Afgelopen zaterdag hield ik het bij 30KM, omdat ik al moe uit bed kwam, en ook zondag een rustdag gehouden. Maandag avond voor de eerste keer weer lekker gelopen, en hopelijk zet die trend zich een beetje door.

Helaas staat komend weekend de verhuizing van mijn moeder op de planning (zaterdag), en moet ik vrijdag avond, en zondag avond werken, dus ga ik mijn lange duurloop op zondag ochtend doen.

Helaas verliep het herstel niet zo best. Gelukkig was de keelpijn over na een paar dagen, maar de pijn aan mijn voet en knie bleven wat langer dan verwacht. De trainingsomvang dus maar flink terug gebracht, en af en toe een poging gedaan om de lange duurloop pijnloos te verlengen, maar dat was tevergeefs.

Die weken vielen overigens gelijk met een paar super drukke weken bij de klant, omdat zowel standy-dienst als een aantal geplande acties gelijk vielen. Dus noodgedwongen minder getraind, wat gezien de omstandigheden eigenlijk goed uit kwam.

Gisterenochtend om 7:00u vertrok ik met mijn hoofdlampje op voor mijn lange duurloop. Benieuwd hoe het zou gaan, ben ik erg voorzichtig gestart, en besloot richting de Pannehoef te gaan. Na een half uurtje kon mijn lampje al weer uit, en niet veel later liep ik de pannehoef in. Zoals vorige keer, ook nu weer lege parkeerplaatsen en op twee wandelaars na niemand gespot in dit mooie bos. Heerlijk rustig, dus, en ook het weer viel me alles mee. Wel af en toe wat wind in de open gebieden, maar de temperatuur was goed, en ik liep pijnvrij.

Rond de 18KM moest ik even de struiken in voor een sanitaire stop, en daarna liep het nog beter…Dus via de moerse bossen richting de Buissche heide. Al vrij snel was ik de 22KM gepasseerd, en ik voelde me nog steeds heel goed. Ook de Tailwind lijkt weer goed te vallen, want ik had nergens last van en ik besefte dat ik als het zo door zou gaan weer eens een flinke ronde zou kunnen maken.

Terug in Schijf, zo rond de 30KM even een gelletje genomen, en daar had ik besloten er de lus van 12K achteraan te plakken. Ook die gingen pijnloos en rond 11uur liep ik weer de van Hovedreef binnen. Lang geleden dat ik nog ze lekker gelopen had, en hopelijk is daarmee ook een eind gekomen aan de blessures van afgelopen weken.

Vandaag (zondag) een kort en rustig herstel loopje gedaan, en ook dat gaf geen problemen. Wel de nodige pijntjes bij het opstarten, maar na een paar honderd meter was dat over, en liep het weer lekker.

Dus…gelukkig weer verlost van wat problemen, en hopelijk zit er niets meer in de weg voor een goede voorbereiding op de Bello Gallico op 18 December. Iets meer dan een maand nog,….zin in!!