Nog een paar weken, en dan gaat het weer heel spannend worden!!
Zou het me dan eindelijk lukken om een slot te krijgen voor de Norseman Xtrme Triathlon?

Ik hoop toch echt dat ik er deze keer bij zit!!
Mocht het niet lukken wil ik misschien ook proberen nog een keer een startplaats te krijgen voor de Celtman. Deze blijft tot nu toe nog steeds de allermooiste die ik ooit gedaan heb.

Mocht het niet lukken om 1 van deze twee te loten, dan wordt het zoeken naar een mooie vervanger.Zou zo maar een hele mooie trail kunnen worden…

Zo…we zijn weer een week verder, dus weer een week dichter bij de ISU, de eerste grote uitdaging die op het programma staat. Naarmate de tijd verstrijkt, bgein ik er steeds meer vertrouwen in te krijgen, en da’s in ieder geval heel erg positief nieuws.

Ondertussen is het al weer volop herfst geworden:

De herfst loopt (ten noorden van de evenaar) bij conventie dat jaargetijden op de 21e beginnen van 21 september t/m 20 december. Het astronomisch bepaalde begin van de herfst is de herfstnachtevening rond 23 september (op het noordelijk halfrond en rond 20 maart op het zuidelijk halfrond). De zon gaat dan door het herfstpunt en de dag en de nacht zijn nagenoeg even lang. De herfst eindigt rond 22 december (op het noordelijk halfrond en rond 21 juni op het zuidelijk halfrond) met de winterzonnewende.

Op zich ook weer wel een hele mooie periode…..geen dazen, teken of andere lastige insecten meer, niet meer zo warm….en hele mooie kleuren wanneer je door de bossen rent.
Afgelopen week begon nog vrij zomerachtig, maar vrijdag kwam er dan een eind aan deze mooie lange zomer.
De geplande trainingen kwamen niet helemaal goed uit deze week, en ik heb er toch maar geprobeerd het beste van te maken.

Vrijdag avond moest Maaike werken en besloot ik een flinke ronde te gaan doen.
Lekker door de storm en regen rennen in de bossen!! Het ging eigenlijk heel erg goed, tot….18 kilometer.
Daarna begon mijn knie flink pijn te doen, en besloot ik om de training in te korten, en de kortste weg terug naar huis te nemen.
Zaterdag had ik er nog steeds last van, dus toen toch maar een rustdag genomen. Wel jammer, want ik kon niet met John/Michel/Rob mee….

Zondag had ik met Jan afgesproken, en om 9 uur vertrokken we richting de pannehoef.
Samen gingen we rustig weg, omdat Jan een herstelloop moest doen, en ik omdat ik heeeeel voorzichtig moet zijn met mijn blessures.

De pijn in mijn knie verdween gelukkig na een paar kilometer, en daarna liep het heel erg lekker.
Na ongeveer 17 kilometer kwamen we het bos weer uit, en toen ging Jan weer terug richting Sprundel, en ik besloot er nog een extra stukje bij aan te plakken.
Ondertussen was de motregen veranderd in gewone regen, maar dat mocht de pret ook niet drukken.
Daarna was ik op een gegeven moment wel even de weg kwijt, en dat mocht ook de pret niet drukken.

Ik had wel beloofd aan Maaike om 12:00u ongeveer terug te zijn, dus toen ik eer op bekend terrein kwam dheb ik de korstste weg terug naar huis maar genomen.  Uiteindelijk stond ik na 34KM weer heel erg tevreden terug thuis.

Maandag een hele rustige duurloop gedaan, want ik voelde toch nog dat het niet helemaal over was in mijn knie. Geprobeerd mijn hartslag onder de 135 te houden, en later gekeken wat dat voor snelheid was. Bleek iets langzamer dan 10KM/u dus een mooie snelheid om te herstellen.

DInsdag eerst bloed laten prikken, en 7 buisjes bloed lichter in de avond nog een keer lekker gerend! Geen zere voet meer, en heel even last van de knie. Gaat vooruit dus!!

En een heel mooi artikel van Bert over Jan staat ook op de site van de Roosendaalse Bode:

https://www.gazetroosendaal.nl/nieuws/sport/525412/ultraloper-jan-muller-je-bent-een-soort-van-reiziger-

.Artikel van Jan in de Roosendaalse bode

Het was 1992 toen Jan Muller (54) uit Sprundel besloot te stoppen met roken en tegen zijn vrouw zei dat hij even een stukje ging lopen, niet verder dan Breda. Sinds die dag is Muller uitgegroeid tot een grootheid in het ultralopen. Een halve of een hele marathonafstand is hij allang ontgroeid, hij gaat in een wedstrijd voor afstanden van 100 kilometer en meer.

Door Bert Pessink

In 1992 begon Jan Muller met hardlopen, eerst met zijn zwager, later met de wijkvereniging. Hij liep mee met loopjes in Sprundel, Etten Leur en Roosendaal. Het echte lange afstand lopen pakte hem door zijn deelname aan de Roparun, de estafettetocht van Parijs naar Rotterdam. Muller vroeg zich af of hij die tocht ook alleen zou kunnen lopen.

Die gedachte heeft hem uiteindelijk in de afgelopen jaren bij de Nederlandse top gebracht in het ultralopen. Zo won hij in de afgelopen jaren de hoog aangeschreven langste strandloop ter wereld, de Jan Knippenberg Memorial van Hoek van Holland naar Den Helder en de 127 kilometer lange Indian Summertrail in Drenthe die hij volbracht binnen de 12 uur. In de regio was hij derde bij de 12 uur van Steenbergen.

“Het ultralopen is geweldig en nog relatief onbekend. Het lijken hele afstanden, maar het is geweldig om eigenlijk alleen bezig te zijn met het lopen in de natuur”, aldus Jan Muller enthousiast. “Vooral de trail, lopen over onverharde paden door de geaccidenteerde natuur, is geweldig. Het besef van tijd, ruimte en afstand is dan helemaal weg. Je bent eigenlijk een soort vanreiziger, maar niets lijkt meer belangrijk.”

Het lopen van lange afstanden vergt natuurlijk de nodige training. “Ik train zes keer per week, waarvan een keer op de baan bij Achilles in Etten Leur. Van die zes trainingen is er een op snelheid, de andere op duurvermogen. Ik loop op schema’s van mijn trainer Tonio de Jong door mijn trainingsgebied West-Brabant. Als ik bijvoorbeeld een duurloop moet doen van 60 kilometer kom ik vanuit Sprundel via Rijsbergen, Breda en Etten Leur zo in Bergen op Zoom om vandaar weer terug keren naar Sprundel.”

In de komende weken staat voor Muller de Indian Summer trail in Drenthe op het programma, de trail die hij al eens won. Vlak voor kerstmis is het dan tijd voor de Bello Gallico in België, een 160 kilometer wedstrijd waarbij het winterweer vaak onvoorspelbaar is.

Een plan voor 2019 heeft Muller ook al in zijn hoofd: het lopen van de bij wielerliefhebbers bekende Italiaanse klassieker Milaan-San Remo. Muller: “Voor een ultraloper is de Spartathlon in Griekenland over 246 kilometer het einde, ik vind die echter best duur en ingewikkeld om aan mee te lopen. Daarom staat Milaan – San Remo op mijn lijstje. ruim 275 kilometer hardlopen over het parcours van de wielrenners. Vanuit Milaan via de Cipressa en de Poggio naar San Remo, en dat binnen de tijdslimiet van 48 uur.”

Ondertussen is de Ecotrail al weer ruim een week geleden.
Ik ben op zich vrij goed hersteld, maar helaas heb ik nog steeds wat last van mijn linker voet.
Daarom heb ik mezelf ook afgelopen week nog niet te veel belast, omdat het toch een herstel week was.

Vrijdag ben ik nog even lang gegaan bij de Fysio, en daar werd mijn voet ingetaped.
Dit werkt op zich wel goed, want zaterdag had ik vrij weinig last tijdens mijn duurloop samen met Michel.
Het tempo lag ook wel erg laag, maar de tape lijkt in ieder geval de pijn wat te verzachten.

Zondag zonder tape gelopen, en toen 26KM gedaan op heen heel rustig tempo.
Helaas daarna weer flink last van mijn voet, en dus heb ik alvast wat nagedacht over de mogelijke vervolg stappen….

De blessure is onstaan roind de ultra van Monschau, en rond die tijd heb ik:
-nieuwe schoenen aangeschaft.
-de trainings omvang vrij snel opgebouwd.

Mogelijk is 1 van de twee dus de oorzaak, en daarom besloot ik alvast eens naar Wuustwezel te gaan, om te kijken wat voor oplossing hun hebben.
De Brooks Adrenaline (waarvan ik dacht dat die niet meer als neutrale schoen te verkrijgen is), bleek toch het meest geschikt.
Dat is alvast goed nieuws, want op dat type schoen heb ik c.a. 14 jaar blessurevrij rondgelopen.
Dus een nieuw paar aangeschaft – Brooks GTS 18 – en gelijk maandag avond een rondje van 9K op gerend.

En het liep goed!! Nog wel wat pijn aan mijn voet, maar toch heb ik wel de verwachting dat het nu af zal gaan nemen.
Als dat niet werkt, dan ga ik volgende week over op plan B.
Dat is naar de huisarts, en daar direct vragen voor een verwijzing naar de sportarts.
Of eventueel eerst een afspraak met een podoloog….maar hopelijk hoeft het allemaal niet zo ver te komen.

Deze week dus weer wat uitbreiden, en hopen dat ik heel blijf.
De ISU begint ook dichtbij te komen, en als ik pijnvrij kan lopen over een paar weken, dan ga ik denk ik toch een poging doen om de 127KM te finishen.
Op zich “maar” 42KM meer dan de 85 van vorige week, en als de eerste 85 in hetzelfde tempo gaan als afgelopen Eco trail dan zou ik ruim 7,5 uur over voor een finish.
Bij de Eco had ik ruim 10,5 uur nodig voor 85K, maar daar heb ik ook alle tijd genomen bij de rustposten. Qua zwaarte zal het parcours denk ik gelijkwaardig zijn.
Maar goed…gelukkg is er ook een mogelijkheid om tijdens de trail te switchen naar 100KM dus ik verwacht uiteindelijk daar de beslissing te zullen nemen.

Jan heeft ook wat sportvoeding afgegooid, dus daar ga ik a.s. weekend eens mee testen.
Hopelijk bevallen de gels goed, want dan zou ook het voedingsprobleem al gedeeltelijk opgelost zijn.

• BioMoGo tussenzool voor dynamische demping
• Progressive Diagonal Rollbar corrigeert bij overpronatie
• Full-Length Segment Crash Pad zorgt voor een soepele afwikkeling
• V-Groove patroon voor betere grip
• Full-Length Segment Crash Pad zorgt voor een soepele afwikkeling
• 3D Fit Print bovenwerk met strategische mesh stukken
• Anti-pronatie
• Afzet: 12 mm
• Gewicht: 243,8 gram

Na een hele korte nachtrust (feestje van Randy) om half 6 onder de douche gestapt, snel een ontbijtje op, en de spulletjes gepakt. Daarna Jan opgepikt, en zijn we samen vertrokken naar Brussel voor de Ecotrail van 80KM. We waren goed op tijd bij de finishlocatie, en hiervandaan vertrok de bus naar de start. Volgens mij c.a. 140 atleten die voor de 80KM gingen stonden met mij aan de start, en om 10:00u (wat later dan gepland) werden we dan eindelijk weg geschoten, en begon mijn tocht van 80KM.

Het eerste stuk door de stad was een beetje lastig, want hier moesten wat stoplichten genomen worden etc. Pas na ongeveer een uur werd het beter, en gingen we het bos in. Met ongeveer 5u30 gemiddeld had ik de eerste 10KM gedaan, en besloot te lossen van het groepje waar ik bij aangesloten was.

Daarna werd het genieten, en met een rustig tempo ging ik door een heel mooi gebied. Op 24Km was de eerst verzorgingspost, en daar mijn water voorraad weer aangevuld tot 2 liter. Het lekker lopen duurde ongeveer tot kilometer 30, en daarna werd het vrij pijnlijk. Ik had gehoopt dat de week rust ervoor zou zorgen dat ik hersteld zou zijn, maar de pijnlijke voet, en pijn aan de knie begon weer terug te komen. Vooral bij klimmen en afdalen was het vrij pijnlijk, en ik vroeg mezelf af of ik niet beter gewoon bij de 42KM zou stoppen. Het zou dan een goede training geweest zijn, en ik zou dan niets forceren. Dus..de knop omgezet, en rustig doorgedribbeld naar de tweede verzorgings post, Daar wat cola’s genomen, en een banaantje gegeten.

Ik checkte of er vervoer was terug naar de finish, maar dit bleek niet zo te zijn. Dus…dan toch maar doorlopen, en kijken hoe ver ik kom. De cola had me goed gedaan, en er kwam een lang “vlak” stuk, en….ik begin er weer plezier in te krijgen. Lekker rustig joggend door de bossen liep ik in de buurt nog vier lopers, en om beurten haalden we elkaar in. Tot…..we op een gegeven moment de voorste zagen stoppen, en ook de rest. Wat bleek…we zaten verkeerd….. Mijn Garmin hielp ons ook niet veel verder, en via google maps etc. hebben we na flink wat omwegen het spoor weer terug gevonden. Tja…da’s minmaal 4 KM extra, en heel erg jammer van de tijd die je kwijtraakt met het terug zoeken naar de lintjes….

Omgaan met tegenslagen hoort er ook bij, dus…goeie training voor de volgende doelen. Mentaal heeft het toch wel wat met me gedaan, want het joggen wordt vanaf nu vaker afgewisseld met stukjes wandelen. Ineens sta ik dan toch bij het 61KM punt, en ondertussen weet ik ook zeker dat ik deze trail gewoon ga finishen. Weer flink wat cola’s genomen, en wat tuk koekjes, en een banaan.
Voeding blijft voor mij nog steeds een probleem, want ik krijg haast niets meer naar binnen.

Een paar kilometer later besloot ik Jan alvast in te lichten, want volgens mijn berekeningen moest hij ondertussen ongeveer gefinished zijn. Hij bleek zelfs al gedouched te zijn, en had weer een geweldige tijd gelopen. Eerste bij de categorie 50+!! Jan vertelde me dat er op 70KM ook een verzorging was, en dat daarna nog een vrij zwaar stuk zou komen.

Jan in aktie!

Dus…op naar de 70, en nadat ik daar alleen wat gedronken had, weer verder voor het laatste stuk.
Ergens in de buurt van de 80KM begon het te schemeren, en een kilometer later in een vrij donker stuk zag ik ineens geen lintjes meer. Een stuk terug gelopen, tot het laatste lintje. Daarna een stukje afgeslagen, weer terug, en weer verder. Maar nog nergens een spoor….Ik besloot mijn hoofdlampje op te zetten, en zag een paar minuten later in de verte ook een paar lopers aankomen. Hun waren ook de weg kwijt, en toen zijn we op een gegeven moment de kant op gegaan waar het laatste lintje te zien was. Sarah, waar ik eerder ook een praatje mee gemaakt had,  liep vanaf dit punt met me mee, en het duurde vrij lang voordat we dan uiteindelijk toch weer een spoor vonden. Enorm opgelucht liepen we verder, en toen na ruim 84KM kwam de finish in zicht. Jan kwam ons al tegemoet gelopen, en liep het laatste stukje mee. Daarna nog een paar trappen op, en toen zat het er weer op.

Heel erg blij dat ik toch doorgegaan ben, en achteraf ook heel erg tevreden met mijn resultaat.
75ste van de 99 finishers, en ook nog c.a. 25 uitvallers. Het verkeerd lopen en zoeken hebben veel tijd gekost, en dat heeft mij veel plaatsen gekost. En dat is ook weer een leerpuntje…nooit vertrouwen op de lopers voor je, maar zelf de weg zoeken. Wel heel jammer dat de lintjes het laatste stuk in het donker weg waren……

En nou gaan trainen voor het echte werk. De ISU ga ik voor de 100KM. 127KM komt te vroeg voor mij, want ik ben nog steeds een flinke trainings achterstand aan het inhalen, en met de paar blessures die ik heb, moet ik erg voorzichtig zijn.

Jan was 6e overall en 1e in de categorie 50+ ondanks een mentale dip! Geweldig gedaan van die topper!!

Afgelopen week niet zo lekker kunnen trainen, want de kaakchirurg had me flink onderhanden genomen deze keer. Donderdag ochtend de ingreep, en donderdagmiddag begon mijn kaak flink te zwellen, en uiteindelijk een paar dagen met een “a-symetrisch” hoofd rond gelopen. Op zich niet zo heel erg, maar het was ook best wel pijnlijk deze keer.

Slapen was ook vervelend, want iedere keer wanneer ik op die kant draaide werd ik wakker.

Vorige keer durfde ik het nog aan om dezelfde avond na de behandeling een rustig rondje hard te lopen, maar nu besloot ik om de “regels” in de begeleidende brief maar in acht te nemen, en twee dagen geen inspanning te doen.

Deze twee dagen waren zaterdag ochtend vroeg dus bijna om, en ik vertrok met John om 8:00u richting de pannehoef voor een rondje van max twee uur, want ik had Maaike beloofd om mee te gaan wandelen. Het liep heel lekker, en de pijn aam de voet en knie vielen mee. Ik voelde het wel, maar was goed te doen…Na 23KM was ik weer terug thuis, en na een snelle douche, vertrok ik met Maaike naar Merksplas voor een wandeling. Maaike vond 20KM genoeg, dus kwam ik goed weg, want anders hadden er zo maar nog 30KM op de zaterdag bij kunnen komen. Nu dus 21 gewandeld, en afgezien van een beetje pijn aan de knie en wreef ging dat ook heel goed.Een hele mooie wandeling gedaan, en het was fantastisch weer.

Zondag samen met Jan nog 22KM gerend, en toen voelde ik tegen het einde wel wat meer pijn, De totale inspanning van zaterdag zal de oorzaak zijn geweest, maar de pijn is verder wel de hele dag gebleven, en vooral de knie is altijd een beetje zorgwekkend…

Het plan is dus om deze week niet veel meer te doen, zodat ik zaterdag fit ben, en hopelijk blessureloos de ruim 80KM kan lopen. (Pijnloos zal het toch niet worden, want na zo’n 40KM doet alles toch wel zeer).

Dinsdag nog even zwemmen, woensdag een etentje voor Peerke (Mont ventoux) en vrijdag nog een feestje….