Gisteren op tijd uit bed, want ik wilde graag mijn vaderdag kado (“On Cloudsurfer Next” schoenen) uit proberen.

Maaike had zondag nog wat fietsplannen, dus besloot ik een training van ongeveer 3 uur te doen, zodat ik 11u terug zou zijn. Na de wedstrijd van vorige week dus nog even niet te veel kilometers, en achteraf bleek 30K ruim voldoende, want de kilometers voelden vrij zwaar. Dit had denk ik te maken met de wandeling van de dag er voor, en van de korte nachten van afgelopen week.

Omdat mijn vorige schoenen al wat kilometers afgewerkt hadden, en ik na moest denken over een vaderdag kado, leek het me goed om eens een keer iets anders te proberen. Na wat reviews bleek de On Cloud Surfer Next erg geschikt te zijn voor iemand die een betaalbare, stabiele en lichte schoen zoekt die lang mee gaat.

Dus rond 8 uur de deur uit gestapt op mijn nieuwe schoenen, en met een lekker temperatuurtje richting Zundert gelopen. Zoals altijd na een fikse wandeling voelden de spieren nog wat stram aan, maar na een paar kilometer was dat weg. In Zundert was men de braderie voor de aardbeienfeesten aan het opbouwen, en later in Rijsbergen was het dorp afgezet in verband met de wielerronde. De schoenen voelde goed, ze passen perfect, en zijn inderdaad erg licht. Enig minpuntje is dat mijn kuiten tegen het einde een beetje pijn gingen doen, waarschijnlijk omdat ze een nogal stugge zool hebben, maar omdat dit de stabiliteit verbeterd zou dat ook weer zijn voordelen moeten hebben.

Geen last van mijn knieën, en ook weinig last van mijn nek/schouders. Eindelijk weer een beetje volume kunnen trainen laatste weken, dus hopelijk kan ik voor mijn vakantie ook nog een paar flinke weken maken. Mijn schoenen neem ik sowieso mee, dus ik hoop daar af en toe ook nog wat te kunnen trainen.

Na twee wedstrijden die ik vanwege blessures niet kon finishen, besloot ik het wat anders aan te pakken. De lat iets lager, de druk eraf. Gewoon weer meedoen, voelen hoe het gaat, en vooral: finishen. Ik had een 50 km-loop gevonden, niet te ver van huis. Perfect om te ontdekken waar ik sta, én om het weekgemiddelde rustig op te bouwen zonder risico’s.

Zaterdagochtend stapte ik rond half zeven in de auto. Regen. Heel veel regen. En toen ik om tien voor half acht uitstapte in Vught, kwam het nog steeds met bakken uit de lucht. Startnummer opgehaald, nog even luisteren naar de briefing – althans, dat probeerde ik.

Mijn aandacht werd wat afgeleid door bekende gezichten in het deelnemersveld en de schutters die klaarstonden voor het startschot. Voor ik het wist, klonk er een knal, en weg waren we…

Het parcours was grotendeels verhard en volgde de fietsroute van Linie 1629. We maakten ook een uitstapje naar de Moerputtenbrug – een prachtig stuk natuur, met daarin een oude spoorbrug, waar we overheen gingen. De laatste keer dat ik daar liep, was het coronatijd en was het pad vol mensen. Vandaag liep ik er alleen, op de fotograaf na die daar strategisch opgesteld stond. Het was een bijzonder moment.

Natuurlijk had het parcours ook weer wat uitdagingen. Meerdere spoorwegovergangen, drukke wegen met stoplichten, en zelfs een sluis. Dat kost tijd, ja. Maar iedereen moest ermee omgaan. Het hoort erbij. Gelukkig bleef ik gespaard van treinwachttijden, de sluisovergang bleef open, en de regen hield de fietspaden leeg. Daardoor liep het geweldig. Ook de onverharde stukken waren prima te doen.

Omdat mijn vorige 2 wedstrijden rondjes waren, moest ik weer even wennen aan het navigeren met mijn Garmin. Na een paar kilometer liep ik al verkeerd. Gelukkig stonden er precies daar mensen van de organisatie. Ze riepen me terug – ik hoorde het pas vrij laat (mijn gehoor is niet meer wat het geweest is). Omdraaien en weer verder, balend dat de voorsprong die ik op de achtervolgers opgebouwd had weer weg was..

Er waren nog wat kleine twijfelmomenten, zoals bij de ingang naar het pad richting de Moerputtenbrug – een oprit, een bordje ‘Privéterrein’… het leek niet de juiste weg, maar het was hem dus wel.

Het tempo lag voor mijn doen wat aan de hoge kant, maar het voelde goed. Regelmatig heb ik een gelletje genomen, en twee keer heb ik onderweg mijn flesjes bijgevuld bij een verzorgingspost. Rond de 40KM even een flinke dip, en ik had ook last van mijn knie. Gelukkig was dat rond de 43KM weer over, en toen kon het aftellen beginnen. De laatste kilometers zag ik nog een loper aankomen, dus toen had ik weer even wat versneld, en dat ging goed. Ik miste nog even een afslag, en daarna zat hij redelijk kort achter me, maar uiteindelijk bleef ik er nog voor.

Heel tevreden met een 11e positie overall, en een 8ste plaats bij de mannen.3e cat 50 Plus en 1e cat 55+. De eerstvolgende wedstrijd zal in de categorie 60 plus zijn 🙂

Heel blij dat ik weer eens een wedstrijd fatsoenlijk uit heb kunnen lopen. Deze ultra is zeker voor herhaling vatbaar. Heel vlak, op rustige fietspaden, met een perfecte organisatie en gezellige deelnemers!!

Jan was er deze keer niet bij, want hij had in Noorwegen nog een mooie marathon gelopen, was daar eerste mannen 55 plus gelopen!!! Top!

Status van de blessures

De blessure van de knie lijkt dus nog niet 100% weg, maar ik verwacht niet dat het een finish in de weg gaat zitten van de wedstrijden die komen gaan, als het herstel zo blijft gaan zoals het nu gaat.

De problemen met mijn nek nemen ook af, en ik ben afgelopen week nog naar Roosednaal geweest om foto’s te laten nemen. Hierop zijn vernauwingen te zien, en slijtage, wat uiteraard op deze leeftijd geen verassing is. Geen verontrustende dingen dus, en daar ben ik erg blij mee. Ook is het krampachtige gevoel weg gebleven, dus er zit duidelijk vooruitgang in….

Vandaag een herstelloopje gedaan, en dat ging goed. De eerste twee kilometer wel een vervelend gevoel in mijn kuit links, dus heel voorzichtig opgestart om een zweepslag te voorkomen. Nu trainen naar het volgende doel, de 6 uur van Aalter.

Ondertussen ben ik weer goed uitgerust na een weekendje wandelen. We zijn via Egmond aan zee, Groet, Callantsoog aanbeland in Anna Pauwlona in de kop van Noord holland. Afgelopen dagen ook wat nagedacht over de planning voor de rest van het jaar, en de kalender eens goed gecheckt op weekenden wanneer ik geen standby heb, geen vakantie heb, en Maaike een werk weekend heeft. Met deze zoek filters, schiet er helaas niet zo heel veel over in de voorbereiding naar de 100KM van Winschoten.

Ik heb me alvast ingeschreven voor een 50KM a.s. weekend. Start om 8 uur, bij Kasteel Maurick in Vught. De route volgt het fietspad Linie1629

Daarna ga ik mogelijk de 6 uur van Aalter doen op 20 Juli. Op 10 Augustus zou de 70KM van Monschau ook heel mooi aansluiten op de voorbereidingen voor WInschoten, maar Jan gaat waarschijnlijk niet mee, en ik twijfel nog of ik alleen zal gaan(op en neer in 1 dag). Maar het is nog ver weg….

Qua blessures gaat het langzaam de goede kant op. De knie is vrijwel helemaal terug in orde, maar ik vrees dat de pijn in mijn nek maar langzaam af zal nemen. Gelukkig is er wel vooruitgang, en ook na de 60KM geen echte terugval gehad.

Dus al bij al gaat het naar omstandigheden goed, en ik hoop a.s. zaterdag in ieder geval de 50KM goed af te werken, zonder problemen. De weersvooruitzichten zijn redelijk 6mm regen, en 18 graden….

Nog een foto van de wedstrijd van vorige week….

Om te beginnen een dikke pluim voor de organisatie!! Vorig jaar was ik al onder de indruk van de vele vrijwilligers die voor een relatief klein deelnemersveld een hele dag opofferen. Een flink aantal ronde tellers, mensen bij de verzorging, mensen die de route regelmatig contoleren etc. etc. Bekers voor de eerste 3 per categorie, een tent om je om te kleden, aan alles is gedacht. Dit jaar zelfs een primeur met startnummers met chips, zodat de resultaten live gevolgd konden worden. Maar dus ook handmatig tellen, om er zeker van te zijn dat alles klopt! Perfect!!

Ook het parcours zelf ligt me wel. Er zitten 3 klimmetjes in die je gaat voelen, en het blijft opletten op de onverharde stukken vanwege struikelgevaar, maar afgezien daarvan is het gewoon een heel mooi rondje. Die mening zijn meer mensen toegedaan, omdat volgens mij alle hardlopers en hondenbezitters uit de regio het bos in getrokken waren, ondanks de slechte weersvooruitzichten.

Genoeg te beleven dus, en dat zorgt voor de nodige afleiding.

Dan de wedstrijd zelf…. Zoals altijd was ik al ruim voor het startschot aanwezig, en die tijd hebben we benut om een praatje te maken met de ultra collega’s. Het toilet was nog op slot, dus nog even de bossen in, om opgelucht het startschot af te wachten. Dat kwam uiteraard niet, want men verteld zo wel wanneer men kan vertrekken zonder fratsen.

Dus 9 uur vertrokken we, en de eerste kilometers liep ik samen met Alexander en Robert. Beiden ken ik van de Ultrabalaton, dus we hadden gesprekstof genoeg. Na een check op mijn horloge zag ik dat ik wat te hard ging, en beter het voorgenomen tempo van 5:51 / minuut te gaan lopen. Dat bleek nog niet mee te vallen, vanwege de diversiteit van het parcours, en van de groepen hardlopers die in tegengestelde richting een parkrun aan het doen waren.

De eerste 30KM vlogen voorbij, en ik voelde me goed. Maar ja, het afzien moest uiteraard nog gaan beginnen, en zo rond de marathon afstand voelde het al weer wat zwaarder. Ondertussen was het al een paar uur flink aan het regenen, en verschillende lopers waren ondertussen de tent in gegaan om te schuilen. Blij dat ik zonder problemen de marathon afstand was gepasseerd, begon ik wat te rekenen, en op dat moment lag ik nog op een pace voor een 100KM rond de 10 uur. Af en toe voelde ik mijn knie bij de klimmetjes, en op sommige momenten begon mijn nek wat op te spelen, maar veel minder dan ik verwacht had.

Ergens rond de 52KM begonnen wat kleine problemen, vrijwel zeker veroorzaakt door de vermoeidheid. Ik pakte een beker cola, maar in plaats van dat ik deze vermengde met water, werd het een mix met sportdrank (gaat wel vaker iets mis bij mij als de sportdrank transparant is). Toch maar opgedronken, en 10 minuten later even de bossen in. Geen toeval denk ik. Ook de coördinatie was een beetje weg, en ik voelde me vrij slapjes. De kilometer splits werden wat langer, en ik begon ook allerlei andere pijntjes te voelen. Uiteraard allemaal dingen die vrij normaal zijn bij een ultra, maar nog niet zo vroeg. Dus ik besloot er nog een paar ronden aan te plakken, en bij de 60KM te stoppen.

Een DNF is nooit fijn, maar in dit geval heb ik er wel vrede mee. Meer dan in Sittard, want toen waren het vooral mijn knieën die veel te veel pijn deden, en dat is altijd een beetje zorgelijk. Nu dus niet tot het gaatje gegaan, en de schade zal daarom hopelijk ook vrij beperkt blijven. Ik ben vooral benieuwd of ik nog veel last krijg van mijn nek, want dat was vorige keer een paar dagen na Sittard wel flink afzien.

Nou hopelijk eindelijk weer wat volume gaan trainen, want de trend die tot nu toe zichbaar is voor 2025 is vrij teleurstellend:

Vandaag het groene gebied in ieder geval weer een flinke impuls gegeven…

Ik vraag me al weken af of het verstandig is om te starten a.s. zaterdag….

Het vertrouwen in mijn knie en mijn nek is nog niet helemaal goed, dus nog steeds te veel twijfel, en daarom wou ik eigenlijk de zaak af gaan blazen…..Maar ik heb me weer bedacht 🙂 Als alles meezit en de problemen blijven weg, dan zou een mooi resultaat er in kunnen zitten. Ik ga er ook van uit dat de kans op een teleurstelling aanwezig is, en dat zou de zoveelste tegenvaller worden dit jaar. Daarom ga ik de lat heel laag leggen, en er van uit dat ik ergens uit zal stappen en er een goede training van ga maken. Een finish zou geweldig zijn gezien de omstandigheden, dus dat wordt wel het doel, maar geen streeftijd…

Daarna weer vooruitkijken. Mijn eerstkomende doel zal dan dus het NK 100KM in Winschoten worden, en daar zal ik er alles aan gaan doen om binnen de 10u te finishen.

Ondertussen weer terug aan het werk na een weekje vakantie. Nadat ik de teleurstelling van Sittard min of meer verwerkt had, vertrokken we maandag naar Haarlem, om daar het kustpad verder op te pakken. Weer een paar hele mooie etappes gedaan, en gelukkig wat tijd om bij te komen van de stressvolle weken daarvoor.

Helaas nog wel een paar dagen heel veel last van mijn nek gehad, en daarom vanochtend even langs de huisarts geweest. Een echte oorzaak was niet te vinden, maar volgens haar hoefde ik me geen zorgen te maken, en zou het met Fysio en oefeningen op den duur beter moeten gaan. Dus gelijk maar weer een afspraak gemaakt, en ik kan vandaag al terecht….

Afgelopen week dus niet zo heel veel kilometers hardgelopen, maar misschien was dat wel het beste voor mijn knie en nek problemen. Gelukkig niet veel last meer van mijn knie gehad tijdens het wandelen of hardlopen, maar helaas wel vaak er na. Dus nog een beetje in de lappenmand, maar ik kan nog steeds door trainen, en dat is dan weer een meevaller.

De 30KM van gisteren ging vrij moeizaam, en voelde zwaar aan, maar dat kan misschien nog komen door de 60K van de week er voor. Of vanwege de hitte, want ik moet nog acclimatiseren…In ieder geval blij dat ik hem heb kunnen doen zonder al te veel problemen.

Dus geen ideale situatie zo kort voor de 100KM 🙁

Helaas…..na 63KM was het gedaan …

Zaterdag 3 Mei. Een dag waar ik lang naar uitgekeken heb. Eindelijk een wedstrijd die me ligt dacht ik nog, alhoewel ik nogal wat twijfels had over een goed verloop na de slechte voorbereidingen en de nodige blessures.

Maar…. ik voelde me goed de laatste paar dagen, en had er heel erg veel zin in, en vooral dat laatste is natuurlijk erg belangrijk bij een dergelijke uitdaging. Dus zaterdag op tijd naar SIttard, en ondanks de vroege aankomst (anderhalf uur voor de start) bleek een goed plaatsje voor mijn auto er niet meer in te zitten. Na een discussie over mijn tafeltje, mocht uiteindelijk gelukkig e.e.a. achter mijn auto geplaatst worden zoals ook andere jaren het geval is.

Zodra alles in stelling was gebracht, mijn startnummer opgehaald, en al wat bekende gezichten gezien. Altijd leuk, even snel wat handjes schudden en een praatje maken met de collega ultralopers. Helaas begon het flink te regenen, en volgens buienradar zou dat nog een tijdje aanhouden. Uiteraard beter dan maar gelijk in het begin van de wedstrijd, dan later, maar toch een vervelende start.

Dus 16:00u mochten we vertrekken, en al snel kwam ik in mijn ritme. Ik had me voorgenomen om 5m50 gemiddeld te gaan lopen, en hoopte op die manier eigenlijk de 100KM in c.a. 10 uur af te werken. Mijn hartslag was voor mijn doen erg laag, en het tempo iets hoger, en het voelde heel goed.

Iedere 10KM een gelletje, en af en toe een flesje zelfgemaakte sportdrank, en vanaf de 10KM ook af en toe een boterham met jam of pasta. Na zo’n twee en half uur stopte de regen, en leek het een geweldige wedstrijd te worden. Ik bleef ongeveer op positie 32 te hangen, en wist dat wanneer ik in dit tempo door zou kunnen gaan na zo’n 10 uur flink zou gaan stijgen in het klassement. Helaas liep het anders….

Ronde de 40KM besloot ik het tempo wat omlaag bij te stellen naar ongeveer 6m/km, met het doel zo vlak mogelijk de volgende 60KM te lopen. Bij de 42KM even wat langer pauze genomen om mijn regenjas om te wisselen voor een droge jas, en wat te eten. Daarna rond de 50KM even de dixie in. Helaas begon ik een beetje last van mijn knie te krijgen, vooral op de stukken waar je omhoog of omlaag gaat. Die stukken dus vanaf toen wandelend gedaan, totdat op een gegeven moment de pijn bleef. Daarna een paar ronde’s praktisch helemaal gewandeld, en het werd niet beter dus het besef kwam al vrij snel dat het op een flinke teleurstelling uit zou draaien. Dus bij de 64KM ongeveer mijn chip ingeleverd, en gelukkig mocht ik met mijn auto van het terrein af. Rillend van de kou met de kachel vol aan terug naar huis.

Balen….maar weer vooruitkijken. Jan gaat zo starten op de 6 uur, en hopelijk voor hem wel een mooie wedstrijd!! De bedoeling was samen deze laatste uren te lopen, maar helaas mocht het niet zo zijn.

Update 5 Mei: Jan heeft het geweldig gedaan!! Met 76!!!! KM een knappe tweede plaats in een heel sterk deelnemersveld. Petje af!!!

.Nog een paar dagen en dan is het zo ver. De NK 24u van Sittard.

Na lang twijfelen, heb ik toch vorige week besloten te gaan starten op de 24 uur. Alhoewel je niet aan een dergelijke wedstrijd moet beginnen als je niet 100% fit bent, zijn de klachten momenteel niet heel ernstig, en tijdens de laatste trainingen nauwelijks merkbaar. Het is alleen de vraag hoe het zich ontwikkeld tijdens de 24u.

Voor de nek klachten probeer ik nog een afspraak te maken bij de fysio. De knieën geven ook weinig klachten meer, dus de ontstekingen lijken voorbij, en ik vermoed geen blijvende schade. Buiten deze problemen hoop ik dat deze week alles goed blijft gaan bij de klant, want ik heb stand-by dienst, en hoop in ieder geval wel min of meer uitgerust aan de start te verschijnen. Jan gaat waarschijnlijk starten bij de 6 uurs wedstrijd, dus dat zou heel mooi zijn, en voor de nodige afwisseling zorgen in het laatste stuk van de wedstrijd.

Het trainen gaat lekker, en ik heb een aantal weken geleden besloten om te investeren in een stryd powermeter. Ik had al wat boeken gelezen over lopen met een powermeter, maar een poging om dat met de powermeter van Garmin zelf te doen had ik al vrij snel opgegeven. Een boek waar men uitgaat van de mogelijkheden van Stryd was de aanleiding om eens te kijken of het werkelijk verschil uitmaakt, en ik moet zeggen dat ik voorlopig erg enthousiast ben.

Eerst de nadelen, want vooral die hebben me tot een paar weken terug er van weerhouden de investering te doen:
– Vrij prijzig (een powermeter kost c.a. 260 Euro, en het is ook aan te raden een lidmaatschap op het stryd powercenter af te sluiten van c.a. 100 euro per jaar, maar er bestaat een voordeliger optie stryd + 6 maanden ldmaatschap)
– Voorlopig alleen schema’s tot de marathon afstand, dus niet voor bijv. een 100KM
– De powermeter gaar maximaal 20 uur mee

Nou is dat laatste argument geen probleem omdat voor mij de ultra’s langer dan 20u heel zelden voorkomen, en na 20 uur ik al lang in de overlevingsmodus zit en niet meer op vermogen loop.

Waarom heb ik hem dan aangeschaft? De belangrijkste redenen zijn dat als ik de literatuur moet geloven het nieuwe PR’s op zou moeten leveren, en dat het een heel relaxte manier is om veel meer diversiteit aan de trainingen toe te voegen. Je selecteert een training, en deze verschijnt in je Garmin, en loodst je zo door de training heen. De grenswaardes worden automatisch bijgesteld naarmate je critical power toe of afneemt. Ik kan dus c.a. 12 weken voor een marathon een schema selecteren, en dan worden dagelijks de trainingen gepland, en is de progressie te volgen in het powercenter.

Op die manier heb ik al een paar trainingen geprobeerd, en dat is gewoon heel erg leuk om te doen.

Voorlopig een paar weken vooral data verzamelen, want een echte test kan ik pas doen een paar weken na een wedstijd als ik voldoende uitgerust ben. Vanavond een webinar, over de stryd, dus ben benieuwd of ik daar nog wat van op steek….

Het paasweekend zit er weer op. Omdat de zwelling aan mijn linkse knie maar langzaam minder werd, en alles vrij pijnlijk bleef, had ik besloten om nog een paar dagen te wachten voordat ik de hardloopschoenen weer aan trok.

Zaterdag gelukkig wel een mooie wandeling kunnen doen, en dat voelde goed, totdat ik na zo’n 15KM flink last van mijn nek kreeg. Dit werd steeds erger, en in de avond was het zelfs zo erg dat ik nauwelijks mijn hoofd nog kon bewegen. Slapen ging praktisch niet, maar gelukkig was er de andere dag (eerste paasdag) een beetje vooruitgang, en besloten we die middag nog een wandeling te doen. Niet te ver, want ik moest op tijd terug thuis zijn in verband met standby dienst.

Het voelde wel wat beter, maar nog steeds vrij zorgwekkend, omdat er af en toe flinke pijnscheuten door mijn nek gingen, en ik begon me serieus zorgen te maken. Gelukkig die nacht beter geslapen, en toen ik opstond was de pijn in min nek een heel stuk minder, dus het ging duidelijk de goede kant op. Omdat de wonden op mijn knieën ondertussen ook dicht waren, en mijn linkse knie ongeveer weer even dik als de rechtse besloot ik een stukje hard te lopen.

De eerste kilometer was alles nog wel erg gevoelig, maar daarna liep het lekker, en al vrij snel durfde ik weer wat snelheid te maken. Ook dat ging goed, dus iedere kilometer wat versneld, maar toch besloten het bij 5KM te houden en af te wachten wat de reactie van mijn lichaam was….

Vandaag een beetje pijnlijke knie, en nog een vrij stijve nek, maar beiden vallen gelukkig mee, dus vanavond weer iets langer proberen. Heel blij dat ik weer bezig ben, na bijna een hele week er uit te hebben gelegen.

Helaas is de kans dat ik ga starten in Sittard wel een heel stuk afgenomen. Als ik eind deze week pijnvrij ben, dan overweeg ik nog om te gaan starten, en bij problemen misschien alleen voor een 100KM te gaan. Als ik niet pijnvrij ben meld ik me af…….

Het nagenieten van de marathon was helaas van korte duur….Toen ik dinsdag mijn herstel loopje deed, struikelde ik net voor het einde. Deze keer een laag stoeprandje over het hoofd gezien, en met 10KM/u op het trottoir geland. Zoals vorige keer ook deze keer weer op beide knieën geland, en aan de schaafwonden op mijn elle bogen en handen te zien ook de kracht wat opgevangen met mijn armen.

Kon ik vorige keer nog gelijk opstaan en doorlopen….deze keer duurde het even voordat ik weer helemaal recht stond. Het zag er ook wat zorgwekkender uit, maar dat komt uiteraard omdat ik vorige keer een lange broek aan had, en dus later pas de schade zag. Ik heb even de balans opgemaakt voor 2025, en tot nu toe:

• Het jaar begon met flinke rugpijn
• Daarna griep
• Daarna gestruikeld
• Daarna spit
• nu dus weer gestruikeld

Dus kan ik wel concluderen dat 2025 (het jaar dat ik 60 wordt) een ontzettend vervelende start heeft. Daarbij opgeteld de slechte loting voor de Spartathlon is het wel een beetje om moedeloos van te worden. Maar zoals altijd probeer ik zaken te relativeren, en wanneer ik alles in het juiste perspectief plaats moet ik uiteraard al lang blij zijn dat ik op deze leeftijd nog steeds aan het sporten ben….

Niet zeuren dus, en gewoon weer vooruitkijken. Nou wordt ik natuurlijk ook niet blij van de korte tijd die er nog rest tussen nu en de eerstvolgende uitdaging, de 24u van Sittard, die over twee weken al gepland staat.

Maaike heeft gisteren speciale gaasjes gehaald, en grotere pleisters, zodat ik minder last van de wonden zelf heb, en het kloppende gevoel neemt gelukkig al wat af. Ook de zwelling op mijn linkse knie is al iets minder, en twijfel een beetje of ik al eens heel voorzichtig een stukje op de loopband moet doen, of beter afwacht en zaterdag eerst een flinke wandeling met Maaike.

Bijkomend effect is dat ik al 3 nachten nagenoeg niet geslapen heb, omdat iedere keer als ik draai mijn knieën of ellebogen pijn doen, dus hopelijk wel de nodige rust tijdens het paasweekend. Helaas wel standby zijn op vrijdag avond, en zondag en maandag voor de klant vanwege een hele belangrijke release. Ook volgende weekend standby, want mijn normale wacht dienst begint volgende vrijdag. Al bij al geen beste voorbereiding, maar het zal niet de eerste keer zijn dat ik goed presteer ondanks wat tegenslagen….

Na de 65KM van Walcheren zijn we op zoek gegaan naar een wedstrijd die nog in te plannen was ergens voor de 24u van Sittard. De marathon van Zeeuws Vlaanderen leek een hele leuke, maar die zat helaas al vol. Toen bleek dat Enschede (tevens de oudste marathon van Nederland) nog inschrijvingen aan nam, zijn we voor die marathon gegaan.

Vanwege de recente blessures, en naderende doelen was het plan om zeker niet tot het gaatje te gaan, en er een goede training van te maken, en tegelijk eens te kijken waar we ergens staan qua belastbaarheid.

Zondag dus op tijd de auto in voor een flinke rit naar Enschede, die zonder al te veel oponthoud verliep. We vonden een parkeerplaats dicht bij de startnummer uitgave, die voorzien was van een laadpaal, dus ook dat was weer een zorg minder. Na het ophalen van het startnummer (een vrij ingewikkeld proces, omdat je eerst een marathon app moet hebben, om vervolgens daarin te zoeken welk nummer je hebt, en dan krijg je het startnummer). Daarna kwam de volgende uitdaging, de spullen (twee tassen) in een te klein kluisje zien te proppen, maar ook dat lukte gelukkig. Daarna de toiletbezoeken en het wachten op het startschot.

Rond 10u2 ging het hek open (geen startschot gehoord, dus besloten we maar met de meute mee te lopen), en een paar honderd meter later liepen we onder de startboog door, en was de wedstrijd officieel voor ons begonnen. De eerste 4 kilometers weer het gebruikelijke slalommen om in je ritme te blijven, of ruimte maken voor de lopers die heel snel starten. Daarna kwam weer wat meer ruimte, en dan krijg je ook wat meer plezier in zo’n drukke marathon.

Het tempo varieerde hierdoor in het begin nogal, en bij het 5KM punt zag ik dat ik een paar seconden onder de 5min/km zat, dus het tempo voor een 3u30. Al vrij snel waren we de stad uit, en liepen we door een heel mooi gebied. Sommige stukken kwamen bekend voor, waarschijnlijk stukken van het Pieterpad. Ik kon het tempo goed vasthouden, tot ongeveer het halve marathon punt. Daar kwam ik even in een dip, en werd ik ingehaald door de pacers van 3:30. Ik besloot aan te haken, maar bij de waterpost moest ik lossen om een gelletje te pakken en een paar bekers water te nemen.

Dus al vrij snel werd me duidelijk dat 3:30 ook deze keer niet ging lukken, en ging ik voor plan B, en dat was proberen voor de pacers van 3u45 te blijven. Dan veranderd er heel veel natuurlijk, want de druk om onder de 5M/KM te lopen vervalt en dan loop je een heel stuk meer ontspannen. Rond de 25KM nam ik een paar bekers sportdrank (ik dacht dat het water was, omdat het kleurloos was), maar die viel niet zo goed. Mijn darmen begonnen een beetje vervelend te doen, en op een stuk waar heel veel publiek stond, leek het er even op dat ik het niet meer op kon houden, maar gelukkig was dat maar van vrij korte duur. Daarna werd het iedere km zwaarder, maar ook dat kwam niet als een verassing. Rond de 35KM nog steeds geen last van mijn knie, en wat me ook verbaasde was dat de pijn die ik normaal in mijn rug aan de linkerkant ervaar ook weg bleef.

Af en toe kwam de zon er flink door, en ik gok dat de temperatuur dan boven de 20 graden uit kwam, maar dit werd afgewisseld door stukken waar een briesje weer voor wat verkoeling zorgde. Rond de 40KM nog een leuk stuk door de binnenstad, waar het heel druk en erg gezellig was. Ruim voor de finishbogen gaf mijn Garmin aan dat ik er al was, maar dat komt door het lange aanloopstuk voor de start.

Uiteindelijk gefinished met een netto tijd van 3u46:51. Geen supertijd, maar dik tevreden mee, want heel blijven was het belangrijkste doel, en dat is gelukt!! Ongeveer 2/3 van het veld achter me gelaten, terwijl de meesten een stuk jonger zijn.

Jan had het helemaal goed gedaan, want die was tweede met een geweldige tijd van 3u9!! Hij was zelfs sneller dan de Nr. 1 in zijn categorie, maar omdat hij verder achterin stond is men van de bruto tijd uitgegaan.

Weer een mooie dag, en allebei dik tevreden!!

Een volgende marathon zal ik (als ik blessure vrij ben) wat serieuzer aan gaan pakken, en in ieder geval de nodige variatie en snelheid gaan trainen. Als ik de km splits wat sneller krijg, en het wat langer volhoud moet een veel betere tijd er in zitten. En hopelijk wat meer kracht in mijn linkerbeen, want dat blijft vervelend.

Afgelopen week heb ik rustig aan gedaan, om mijn lichaam de kans te geven wat te herstellen. Kwam op zich goed uit, omdat we een weekendje Breskens gepland hadden, samen met Wilma en Ad.

Uiteindelijk is het toch nog een vrij actief weekendje geworden, met op Zaterdag een fietstocht van c.a. 60KM en Zondag een wandeling van ongeveer 15KM.
Het weer zat gelukkig mee, want volop zon en weinig wind.

Ook aankomende week staan niet te veel kilometers op de planning, omdat zondag de marathon van Enschede is. Heel benieuwd wat voor tijd het daar gaat worden, omdat ik nog steeds niet 100% fit ben, en ook pas sinds anderhalve maand weer normale trainingsvolumes afgewerkt heb. Heel blijven is belangrijk, dus ik zal zeker niet tot de max gaan, want daarmee zou ik de 24u van Sittard in gevaar brengen…

Volgens Runalyze ben ik qua fitness nog niet op het niveau van April 2023, de periode net voor de Ultrabalaton. Hopelijk gaat het me wel lukken om die trend nog wat verder omhoog te krijgen voor het weekend van 3 Mei….

Nu ook de klok weer een uur vooruit gezet is, en de dagen sowieso al wat langer werden kunnen de lampjes weer opgeborgen worden, en hopelijk binnenkort de handschoenen ook.

Afgelopen week wisselde het nogal van temperatuur, en ik heb trainingen in korte broek en t-shirt afgewerkt, en trainingen met jasje aan en handschoenen…

Zaterdag was het 4 graden toen ik de deur uit ging, dus ook toen gestart met handschoenen aan. Ik twijfelde wel even wat voor afstand ik zou moeten doen, omdat ik twee korte termijn doelen heb, en voor de marathon best niet al te veel kilometers, maar voor de 24 uur juist wel…. Ik besloot dus maar gewoon richting Zundert te gaan, en de beslissing later te nemen.

Het liep erg lekker, onder ideale omstandigheden, en al snel konden ook de handschoenen weer opgeborgen worden. Heel lang dacht ik 50KM te gaan doen, maar rond de 32KM begon mijn knie weer wat gevoelig te worden, en besliste ik definitief er een marathon van te maken.

Het weektotaal kwam hiermee op 104,8KM hardloopkilometers, en zondag kwamen daar nog 22 wandelkilometers bij.

Ik heb me al voorgenomen om in Enschede geen risico te nemen en goed te luisteren naar eventuele pijnsignalen, zodat mijn andere doelen niet in gevaar komen. Dus plan A – gaan voor een goede tijd, wanneer ik geen last krijg van mijn knieën of kuiten. Plan B de marathon uitlopen zo ver mogelijk onder 4 uur, maar zeker niets forceren.

Voor SIttard wordt plan A – proberen de eerste 100KM zo snel mogelijk te lopen, en daarna kijken hoe ver ik in de resterende tijd kom. Plan B – (als al vrij snel blijkt dat ik geen goeie 100 kan lopen, dan proberen boven de 180KM te komen. Plan C – Proberen verder te komen dan 3 jaar terug……

Afgelopen weekend was nogal druk, omdat we voor de klant een Datacenter verhuizing moesten simuleren. We hebben twee datacenters, en het is de bedoeling dat de belangrijkste applicaties door blijven draaien op 1 van de twee. Dat betekend op zaterdag alles stoppen in het ene datacenter, daarna testen. Op zondag alles weer aan, en nog een keer alles testen. Helaas schoot er niet heel veel tijd over om te trainen, maar ik was alvast vrijdag een ronde van 30KM gaan doen.

Dit ging eigenlijk vrij moeizaam, mogelijk door de hogere temperatuur, of toch te kort na de 46KM van de zondag er voor. Of omdat ik laatste weken wat gewicht kwijt geraakt heb. Ben ondertussen weer onder de 70KG geraakt, dus ongeveer op mijn streef gewicht. Net voor de marathon of 24 uur hoop ik nog wel een paar kilo er af te hebben, maar voorlopig voel ik me goed zo.

Het probleem met mijn knie is helaas nog niet over, maar na flink zoeken op het web kwam ik bij verschillende oplossingen. De volgende twee springen er voor mij uit:

Rust en krachtoefeningen- dat is uiteraard zoals altijd bijna overal het advies, maar voor mij voorlopig nog geen optie, omdat de eerste doelen er al een beetje aan komen.

Trainen op basis van pijnscore – Als je door kunt trainen totdat de pijnscore niet hoger is dan een 5, dan zou dat onder de categorie actief herstel vallen, en zou op den duur je lichaam het probleem op moeten lossen:

One group followed a strength-based rehab programme, while the other group followed the rehab programme and continued their sport, even if it involved tendon-loading activities like running. The rules were that their pain should not exceed a score of 5 out of 10 (see ‘Stop on red’ on the following page) and should have settled by the next morning. After six weeks, improvement in function and reduction in pain level were the same in both groups. Similar research in 2017 looked at runners with knee pain. They were either prescribed strength exercises or gait retraining to help improve their condition. Some were advised on how to modify their running to keep it within acceptable pain l

Dus hopelijk komt het goed, en kan ik door blijven trainen….

Het weektotaal komt hiermee op 83,5. Ik had gehoopt gisteren (zondag) dit nog boven de 100 te krijgen, maar helaas werd het te laat en was de ambitie over om mijn loop schoenen nog aan te trekken na een ontzettend druk en stress vol weekend.

Volgens Runalyze in ieder geval wel OK voor de marathon, want daar zat ik maar net onder de norm voor het ideale week afstansdoel:

Op beide grafieken is duidelijk te zien dat ik vanaf September nogal wat tegenslagen te verwerken heb gehad, en eigenlijk pas sinds anderhalve maand weer kilometers maak.

Jan stuurde nog een berichtje dat we het nog niet zo slecht gedaan hadden in Walcheren: Jan was namelijk eerst cat M60, en wanneer zijn finishtijd omgerekend was naar leeftijd zou hij daarmee 17 minuten!!!!!! voor de n.r. 1 binnengekomen zijn! Ik was 1 mannen 55 dus ook dik tevreden, gezien de erg lage verwachtingen die ik had. Dus al bij al nog wel iets positiefs te melden.

Komende week wordt ook heel lastig plannen, en hopelijk kan ik vanaf woensdag weer de draad goed op pakken….

Afgelopen donderdag was weer best een spannende dag, De loterij voor de Spartathlon begon om 18:00 onze tijd. Ik had voor de zekerheid een kaarsje voor Jan en mij opgestoken, en ongeveer een half uur later was de uitslag bekend. Deze keer ergens op positie 376. Vorig jaar was ik nummer 220, dus helaas ook dit jaar geen Spartahlon voor mij…..Heel even een flinke domper, omdat het vrij definitief is deze keer, maar daarna was het negatieve gevoel weer snel over. Eind December was ik eigenlijk vrij zeker dat ik niet in zou schrijven, en wat later heb ik die plannen bijgesteld, maar ik was nog steeds niet 100% overtuigd of het allemaal wel heel verstandig was. De kans op een DNF is voor iemand van mijn kaliber heel erg groot, en zeker wanneer de recente blessures daar bij opgeteld worden. Ik hoef dus nu ook geen rekening meer te houden met deze wedstrijd, wat ook weer wat voordelen bied.

Maar ja…..het blijft de ultraloop der ultralopen, en het zou voor mij wel eens de laatste kans kunnen zijn om überhaupt mee te kunnen loten. Niets aan te doen, focussen op andere leuke dingen, en weer vooruitkijken. Hoofddoel dit jaar wordt dus Winschoten 🙂 en daar heb ik ook heel veel zin in!! Hotel is al gereserveerd door Jan!

Wel leuk is dat we ook nog een leuke marathon gevonden hebben op 13 April. Deze valt gelijk met Rotterdam, maar is bijlange na niet zo druk, en volgens mij ook een hele leuke. Gelukkig gaat het met de blessures ook een heel stuk beter, dus ben ik erg benieuwd of ik dan fit genoeg ben om een redelijke tijd weg te zetten. Nog minder dan een maand om me verder voor te bereiden, maar ondertussen heb ik al wel een paar weken behoorlijk wat kilometers kunnen maken.

Vandaag al weer een wat langere duurloop gedaan. Lekker op tijd weg (handschoenen aan, want het was nog aan het vriezen), en rustig aan vertrokken richting Zundert, met het idee om minimaal een marathon te lopen, maar wel op een rustig tempo.

Vlak voor Zundert moest ik nog even de bossen in voor een sanitaire stop, en daarna tegen de wind in richting Rijsbergen. Daarna alleen wind in de zij of in de rug met volop zon, dus was weer genieten. Af en toe wat last van mijn linkerknie, dus na 46 kilometer vond ik het goed geweest, en drukte ik mijn Garmin uit.

`Het weekgemiddelde voor hardlopen kwam hiermee net boven de 100KM, en verder nog wat wandel en fietskilometers.

Afgelopen vrijdag voor de laatste keer bij de fysio geweest, en ik ga proberen met de oefeningen wat meer kracht te ontwikkelen in mijn linkse been, en een paar specifieke kracht of core stability oefeningen niet meer doen, omdat deze voor mij juist een averechts effect hebben. Voorlopig lijkt dat goed te gaan, en nemen deze rugklachten wat af!!.

Na een paar dagen rust (herstellen van de 65KM van Walcheren), heb ik woensdag de korte broek weer opgezocht, want de trend van zon en hoge temperaturen hield afgelopen week aan. Mooie lente dagen dus, en dan zijn de trainingen gelijk een heel stuk leuker.

De pijn aan mijn knie was woensdag weg, dus toen heel voorzichtig alleen een rondje gedaan, en dat ging goed. Het plan was 9KM, maar het werden er uiteindelijk 13. Met op donderdag 18 en vrijdag 14KM er bij begon het toch al weer een beetje op een normale trainingsweek te lijken, en dat had ik eigenlijk niet verwacht na de inspanning van het weekend er voor.

Op zaterdag een mooie wandeling gehad in de buurt van Schoten, en ruim 26KM afwisselend door bossen en over rustige wegen gelopen.

Zondag eerst uitgeslapen tot 8 uur, en wat later vertrokken voor mijn lange duurloop. Heeeel voorzichtig de eerste kilometers gedaan, want de meeste gewrichten onder de gordel waren nog flink stram en pijnlijk van de wandeling van zaterdag. Een echt plan was er nog niet, omdat de marathon afstand eigenlijk te ver was zo kort na de ultra van vorige week, maar van de andere kant een dergelijke afstand wel nodig is in de aanloop naar Sittard. Maar ja….ik moet ook blessurevrij zien te blijven, dus besloot de beslissing pas te nemen rond de 22KM. Daar voelde alles nog prima, of beter gezegd, ik voelde me geweldig, want met volop zon, maar toch een lekker koel briesje af en toe, vlogen de kilometers voorbij. Af en toe een beetje dromend over de Spartathlon, of Winschoten gaf ook de motivatie een flinke boost, wat uiteindelijk resulteerde in 1 van de gemakkelijkste marathons ooit. Hopelijk wordt het alleen maar beter, en sluit ik hiermee een veel te lange periode van veel te veel blessureleed af.

Uiteindelijk toch nog een trainingsweek van 87,6KM (met wandelen er bij 123, 9KM) en dat valt niet tegen.

Net nog even de website van de Spartathlon gecheckt, maar helaas nog geen communicatie over de loterij. Vorig jaar viel deze op dinsdag 12 Maart volgens mij, dus ik verwacht toch binnenkort wat meer duidelijkheid…..

Voor de tweede keer gaan Jan en ik deze leuke ultra doen. De weersverwachtingen zijn prima, en we hoeven pas om 9:00u te starten, dus dat is ook meegenomen. Onderweg nog wat flinke mistbanken, en we zien de windmolens ook nog flink draaien, maar gelukkig blijkt het tijdens de wedstrijd alleen maar zon te zijn, en valt de wind mee.

Een paar honderd meter na de start gaan we een trapje op, en daar voel ik mijn knie al even protesteren, en ga heel voorzichtig naar boven. We lopen deze editie linksom, en ook de start locatie is veranderd. Hierdoor is de verdeling qua zwaarte, dat het zware gedeelte precies halverwege start, en de eerste 32KM dus vrij gemakkelijk gaan.

De kilometer splits liggen het eerste deel op zo’n 5m30 gemiddeld, wat voor mijn doen vrij snel is op een ultra, omdat er ook tijd verloren is gegaan bij de verzorgingsposten. Bij de 32KM gaat mijn jasje uit, en berg ik ook mijn drinkbeker op, omdat hier het drinken in kartonnen bekers uitgedeeld wordt.

Hierna gaan we gelijk het strand op, en na eerst een stuk ploeteren door het losse zand (de kustlijn ligt een behoorlijk stukje weg vanwege laag water) loopt het iets beter, maar verre van comfortabel. Ik moet goed mijn best doen om 6 minuten per kilometer aan te houden, en ben al snel buiten adem wat zo vroeg in de wedstrijd niet de bedoeling is. Het is continue zoeken naar de beste stukken, en soms op de wat slechtere stukken kan ik de verleiding niet weerstaan om een stukje te wandelen.

Op een gegeven moment gaan we het strand af, en kom ik weer in mijn ritme, maar….na een paar honderd meter gaan we weer terug het strand op. En wat later nog een keer hetzelfde. Op een gegeven moment staat de pijl weer richting het strand, maar deze keer een klim tegen een duin omhoog. Bovenaan heb ik de keuze rechtdoor door een hekje, of rechtsaf, maar er staat geen pijl. Voor de eerste keer moet ik het navigatie scherm van mijn Garmin raadplegen, en daar blijk dat ik, waar de pijl stond rechtdoor had moeten gaan. Dus weer terug omlaag, en op hetzelfde moment komt er een fietser van de organisatie om de pijl weer terug goed te zetten, want hij had al gemerkt dat een poosje niemand meer voorbij kwam. Jammer, maar aangezien ik niet voor het podium strijd maakt het eigenlijk helemaal niets uit (positief blijven).

Niet veel later gaan we serieus de duinen in, dus vooral hoogteverschillen, los zand, hier en daar een lange trap, en misschien nog wel het vervelendste, heel veel mensen die massaal de kust opgezocht hebben vanwege het prachtige weer. Sommige maken plaats, maar het zijn vooral de mensen met een hond en een veel te lange lijn die je uit je ritme brengen. Van de andere kant kun je het niemand kwalijk nemen, want voor hun is het waarschijnlijk ook vervelend dat er een hardloopwedstrijd door de duinen loopt…..

Naarmate de kilometers vorderen (42KM in 4u8 en 50KM in 5u) begint mijn knie al weer wat meer te protesteren, maar bedenk ik me dat van de spit geen enkel pijnsignaal komt, dus dat valt reuze mee. Wel een beetje last van de normale rugklachten links, maar dat is tegenwoordig altijd wanneer er hoogteverschillen zijn.

Helaas heb ik wel een ander probleem, en dat is namelijk niet door blijven lopen, maar te vaak een korte wandelpauze inlassen. Ook dat is achteraf goed verklaarbaar, want ik heb natuurlijk na de Bello Gallico veel te weinig getraind, vanwege de diverse tegenvallers. Dat laatste is dus vooral het mentale stuk wat nog flink te kort schiet.

De laatste 3KM is het ook vrij druk op de boulevard in Vlissingen, en zodra ik dat achter me gelaten heb, nog een mooi stukje richting de finish, waar deze keer nog flink wat volk stond.

07:06:07 Finished 65.0 KM Speed 9.15 km/h Pace 06:33 min/km, dus ongeveer 20 minuten langzamer dan in 2023, maar het parcours was c.a. 2KM langer. Uiteindelijk 28ste van de 56, dus precies op de helft van alle deelnemers, en dat is dan weer wel leuk.

Jan heeft er ruim anderhalf uur minder voor nodig gehad, en is nog onder de 5m/KM gebleven wat op deze toch wel zware ultra een geweldige prestatie is!!

Dus……allebei weer een hele mooie dag gehad, en weer tevreden terug naar huis.

Vandaag mijn tube Voltaren gel opgezocht, en mijn knie weer ingesmeerd, want die heeft wel wat geleden. Hopelijk weer snel over….

Tja……2025 is nou niet bepaald goed begonnen. Eerst de problemen met de rug, daarna een vervelende griep, toen de val op mijn knie, en nou….spit….

Geheel onverwachts schoot het vrijdag in mijn rug, en mijn eerste gedachte was….weer een hernia er bij, maar nu aan de andere kant. Na een half uurtje flink pijn lijden, nam de pijn wat af, en kwam ik er achter dat vooral tijdens het zitten de pijn op zijn ergst was. Maar ja……een weekend werken voor de boeg, dus daar viel weinig aan te doen.

Gelukkig vond ik vrijdag avond tussen de werkzaamheden door een uurtje om een wandeling te doen, en dat gaf nogal wat verlichting. Daarna het zitten regtelmatig afgewisseld met wat bewegen en oefeningen. Zaterdag kon ik ook een paar uur lopen, dus besloot ik een duurloop van c.a. 19KM te doen (moest binnen twee uur terug aan het werk zijn, maar veel langer was ik toch niet van plan i.v.m. de wedstrijd van a.s. weekend). Dit ging boven verwachting goed. Wel wat last van mijn knie, maar daar maakte ik me minder zorgen om.

Zondag kreeg ik helaas weer meer last van mijn onderrug, en omdat de klachten vooral rechts zaten en af en toe behoorlijk heftig voelden, begon ik me wat meer zorgen te maken. Tussen de bedrijven door zowat alles gegoogeld wat er mee te maken kon hebben, en dan kwam er ook regelmatig nierfalen boven water met nagenoeg dezelfde symptomen.

Dus maandag ochtend vroeg direct een afspraak gemaakt bij de fysio, en gelukkig kon ik maandag avond gelijk terecht. Menno heeft uitgebreid onderzoek gedaan, en de voorlopige conclusie is dat er geen sprake is van orgaanpijn, en ook waarschijnlijk geen zenuwpijn, en dus geen zorgwekkende situatie. Dat was alvast een flinke opluchting!!! Na een vrij pijnlijke behandeling nog wat oefeningen doorgekregen en uitgevoerd.

De oorzaak zou kunnen zijn de intensieve trainingsweek, daarna de periode van rust vanwege de knie, en daarna weer een intensieve week, in combinatie met stress (standby-dienst).

De wedstrijd van zondag wil ik sowieso gaan doen, en in de loop van de week kijk ik nog even wat het effect is van een duurloop van c.a. 14KM. Deze wil ik vanavond inplannen tussen 16:00 en 17:30, want vanaf dan gaat mijn standby dienst weer in. Afgelopen nacht twee keer opgeroepen, dus hopelijk blijft het daar bij de rest van de week…

Vrijdag 21 Feb begon mijn stand-by dienst weer. Helaas is de agenda weer flink gevuld met releases, en ook worden er in het weekend een paar spannende acties uitgevoerd op de infrastructuur.

Het herstel van de knie gaat naar omstandigheden redelijk (steeds wat vooruitgang, ondanks de lange afstand van vorige week, en het redelijke trainingsvolume).

Helaas vrijdag ineens last van mijn onderrug aan de rechtse kant in mijn zij. Dus niet aan de “hernia” kant, waar ik al jaren last van heb. Een vrij scherp vervelend gevoel, een beetje spit achtig, wat best pijnlijk is. Hopelijk snel over, want de eerste wedstrijd is al binnen een week….

Gisteren (zaterdag) een rustige duurloop gedaan van 19KM, tussen de installaties door. Niet te ver dus vanwege bovenstaande klachten en de stand-by dienst. Tijdens het lopen alleen wat last van mijn knie tegen het einde, en af en toe wat pijn in mijn rug. Nu ik weer achter mijn bureau zit, voelt de rug een stuk beter dan gisteren, maar is nog wel gevoelig. Hopelijk is het gewoon een spier die door een verkeerde beweging geïrriteerd geraakt is….

Dus alles bij elkaar verre van ideaal zo kort voor de eerste ultra van dit jaar. Deze week erg voorzichtig nog wat kilometers maken, en hopen dat ik (stand-by dienst) ook de nodige rust kan vinden. We zullen zien….

Qua motivatie zit het wel goed, want ondanks de fysieke ongemakken heb ik heel veel zin in de doelen van dit jaar. De eerste wedstrijd dus vooral uitlopen als doel, en hopen dat het de klachten niet erger maakt. We zullen zien….

Gisteren getest hoe het er bij stond, en alhoewel het nu nogal pijnlijk aanvoelt, heb ik er wel vertrouwen in dat het begin Maart goed gaat komen in Walcheren.

Om 7 uur ben ik de deur uitgegaan, en mijn horloge gaf de niet zo motiverende tekst “Rust”, terwijl ik eindelijk weer eens een lange duurloop van plan was. Uiteraard dat advies met een pak zout genomen, want alhoewel de enduro2 speciaal voor ultra atleten gemaakt is, slaan zowel de adviezen als de voorspellingen nergens op….

Nog donker, dus lampje op, en deze keer het pad voor me goed gescand om een nieuwe val te voorkomen. Al vrij snel kon het lampje weer uit, want de dagen zijn al merkbaar aan het lengen en dat is wel fijn.

Zoals eigenlijk bij iedere training na de val, is de knie in het begin vrij pijnlijk, maar na een paar kilometer is dat nog nauwelijks merkbaar. Ik had me als doel gesteld om kilometersplits te lopen van 5M50 wat bij een finish van 9u45 op 100K ongeveer het gemiddelde zou moeten zijn.

De connectie met de hartslagmeterband viel tegen het einde af en toe even weg, dus ik denk dat de batterij aan vervanging toe is.

De eerste kilometers moest ik op gang komen, en gingen erg voorzichtig vanwege de knie en de ongelijke betonplaten, maar daarna vielen de meeste kilometers binnen deze marge. Een plaspauze gooide het gemiddelde wat omlaag, maar het is uiteraard een training, en hopelijk komt daar komende maanden nog flink wat verbetering in.

Deze keer dus een poging gedaan om zo vlak mogelijk te lopen, en rustig te starten. In vergelijking met een paar andere gelijkwaardige trainingen uiteindelijk hetzelfde resultaat, maar heb ikhet gevoel dat ik het een stuk langer vol kan houden.

De training heb ik dus na de beetje moeizame start wel lekker af kunnen werken, en de pijn die ik verwachtte als de kilometers vorderden bleef tijdens deze training weg. Deze week dus afgesloten met een rustige marathon, en uiteindelijk de week totaalteller op 111,46KM gezet. Nou weer een paar weken rustiger aan….

Maandag:
Helaas doet nu de knie nu weer wel meer pijn dan de afgelopen dagen, maar dat komt niet helemaal als een verassing, en hopelijk is dat snel weer over…De trainingsomvang kan weer afgebouwd worden richting Walcheren, dus moet goed komen.