Gelukkig zit de standby-dienst er weer op. Hopelijk zakken het stressniveau en mijn rusthartslag de komende dagen terug naar normaal.

De interventie bij de klant verliep buitengewoon goed, maar zoals verwacht waren er de nodige ongewenste bijwerkingen. In combinatie met een tiental releases en datacopies — die óók onder de verantwoordelijkheid van de standby-dienst vallen — resulteerde dat in behoorlijk lange dagen.

Toen ik vrijdag eindelijk was verlost van deze taak, voelde ik de energie meteen terugkomen. De zin in de komende uitdaging kwam in één klap weer boven drijven. Ik had alvast wat spullen besteld die bij de verplichte kit horen (life saver bag, ultralichte regenbroek, etc.) en vrijdagavond heb ik mijn rugzak ingepakt zodat ik deze zaterdag kon testen.

Na een goede nachtrust ben ik zaterdag rond acht uur op pad gegaan, gepakt en gekleed zoals op 13 december ook het plan is. De weersomstandigheden waren ideaal, en ik had er enorm veel zin in.

De eerste kilometers voelden echter zwaar. Het gewicht van mijn rugzak — inclusief de poles die ik had meegenomen — was direct merkbaar. Normaal gesproken voel ik mijn racevest nauwelijks wanneer ik alleen mijn telefoon, gels en flesjes bij me heb. Nu voelde ik niet alleen het extra gewicht, maar ook op bepaalde plekken de druk van de rugzak tegen mijn lichaam. Na verloop van tijd wen je daar wel aan, maar rond de tiende kilometer begon ik rugklachten te krijgen.

Bij mij gaat rugpijn vrijwel altijd samen met een doof gevoel en krachtverlies in mijn linkerbeen. Naarmate de kilometers vorderden, werd zowel de pijn als het krachtverlies erger. Dat ging niet de goede kant op. Al snel dacht ik aan de geplande 200 km op 13 december, en de conclusie volgde eigenlijk meteen: niet starten.

De reden? De klachten waren exact hetzelfde als tijdens de vorige Bello Gallico, maar nu kwamen ze veel eerder opzetten. Door de zwaardere bepakking kreeg ik er dit keer al tijdens de training last van — misschien wel een geluk bij een ongeluk. Vorig jaar dacht ik dat de rugklachten (en de daaropvolgende DNF) veroorzaakt werden door de schoenen zonder demping. Nu ben ik er achteraf vrijwel zeker van dat de rugzak de grootste boosdoener was: vooral de drukpunten in mijn onderrug en het extra gewicht lijken de problemen te triggeren.

Ik moet dus op zoek naar een oplossing: eerder trainen met gewicht, extra oefeningen, misschien een andere rugzak. Het voordeel is dat ik nog ruim een jaar heb om dit goed uit te zoeken, want ik wil écht een keer finishen op die inmiddels meerdere keren mislukte Bello Gallico. Ik weet dat ik het kan, want ik heb immers de 211 KM rond het Balaton meer in 28u en 20 minuten kunnen finishen, terwijl daar ook de nodige hoogtemeters te overwinnen waren en de temperaturen vrij hoog waren. De BG mag je finishen in 44u, dus c.a. 16 uur langer en 10KM minder. Maar het moet wel zonder risico op een langdurige blessure….

Voor nu kijk ik enigszins opgelucht vooruit naar de volgende uitdagingen. Opgelucht, omdat ik al langer twijfelde of starten in december wel verstandig was zonder mijn andere doelen in gevaar te brengen. De 120 van Texel blijft mijn absolute A-wedstrijd, en ook de HoHo100 moet ik zonder problemen door zien te komen om opnieuw een kwalificatie voor de Spartathlon binnen te halen.

Eerst maar eens 100% fit worden en van die vervelende rugklachten afkomen.

Zoals verwacht zijn het meteen weer drukke dagen na de vakantie. Zowel de voorbereidingen op de release als het werkweekend zelf hebben vrijwel al mijn vrije tijd opgeslokt. In de nacht van vrijdag op zaterdag stond ik bovendien vier keer naast mijn bed voor een P1-melding, na al een lange werkdag achter de rug te hebben gehad.

Gelukkig kon ik die vrijdag wel iets later beginnen, waardoor er in de ochtend nog ruimte was voor een lange duurloop. De rest van het weekend was volledig gevuld, en de komende dagen beloven niet veel rustiger te worden, zeker niet in combinatie met de standby-dienst.

Het grootste deel van de werkzaamheden is inmiddels afgerond en de meeste tests zijn goed verlopen. Dat geeft even wat lucht om mijn blog bij te werken.

De training van vrijdag was in ieder geval een positieve uitzondering: perfecte omstandigheden. Omdat ik wist dat het weekend zwaar zou worden, heb ik bewust niet voor een volledige marathon gekozen. De bedoeling was 35 km, maar door een telefoontje werd het uiteindelijk 31 km. De laatste echt lange duurloop zal dus waarschijnlijk ergens volgende week plaatsvinden.

Ondertussen ben ik begonnen met de voorbereidingen voor de Bello Gallico. Er zijn enkele wijzigingen ten opzichte van voorgaande jaren, zoals de vernieuwde lijst met verplichte items. Ook worden de dropbags dit keer verdeeld over drie verschillende locaties. Daarnaast is de afstand met veertig kilometer verlengd, wat een duidelijke extra uitdaging vormt.

Met minder dan twintig dagen te gaan merk ik dat ik nog niet sta te springen met het vooruitzicht om tweehonderd kilometer door de kou te lopen. Waarschijnlijk komt dat doordat de aandacht de afgelopen tijd vooral uitging naar werk, verplichtingen en de vakantie. Eerst deze standby-week afronden, en dan hoop ik dat de motivatie en het juiste gevoel weer terugkeren.

Afgelopen week had ik vakantie, en dat kwam precies op het juiste moment. Op vrijdag ben ik samen met de jongens een weekendje naar Tallinn (Estland) geweest. Een prachtige stad met een fijne sfeer, en het is ons ontzettend goed bevallen. Vorig jaar liepen we samen de marathon van Athene, en sindsdien hebben we het plan opgevat om elk jaar een “mannenweekend” te organiseren. Het lijkt erop dat dit een mooie traditie gaat worden.

Na Tallinn vertrok ik op maandag samen met Maaike naar Terschelling. Ondanks de matige weersvoorspellingen hadden we uiteindelijk vooral droog weer, en af en toe liet de zon zich zelfs zien. We hebben het eiland zowel op de fiets als wandelend verkend, en het blijft bijzonder hoeveel rust en ruimte je daar vindt. Nadat we Terschelling weer verlieten, zijn we nog een paar dagen neergestreken in Tzummarum (Friesland), waar we ook heerlijk hebben gewandeld.

Qua training stond alles deze week op een laag pitje. Toch heb ik in Tallinn, op Terschelling én in Friesland mijn loopschoenen aangetrokken om hardlopend de omgeving te verkennen. Geen lange duurlopen deze keer, maar wel veel gewandeld en gefietst — en dat telt ook mee. Voor een ultraloper zijn dat toch de kilometers die je lijf blijft opstapelen, zelfs als de hartslag wat lager blijft.

Helaas zit de vakantie er alweer op, en komen er drukke werkweken aan. Eind deze week begint mijn standby-dienst en in het weekend staat een belangrijke datacenterverhuizing op de planning. Dat betekent waarschijnlijk weinig slaap, de nodige stress en geen ruimte voor heel veel kilometers.

Daarna gaat de focus volledig op de eerstvolgende wedstrijd. Ik weet nu al dat dit er eentje wordt die ik vooral mentaal moet zien te volbrengen. Fysiek ben ik nog niet waar ik wil zijn, dus tijden tellen dit keer niet. Het belangrijkste doel is om onderweg het hoofd koel te houden en vooral halverwege niet toe te geven aan de verleiding om uit te stappen. Het weer en eventuele lichamelijke kwaaltjes zullen daar natuurlijk ook een rol in spelen — maar dat hoort erbij.

Hopelijk lukt het me in het komende weekend nog om een lange duurloop in te passen, gewoon om het vertrouwen een kleine boost te geven. We gaan het zien. Ultralopen blijft tenslotte een spel van plannen, aanpassen en doorzetten.

Na de marathon van vorige week heb ik even wat extra rust genomen, en daarom afgelopen week niet veel kilometers gemaakt.
De trainingen stem ik ondertussen alweer een beetje af op de eerstvolgende wedstrijd. Deze week ben ik al een paar keer de zachte ondergrond van de Rucphense bossen op gaan zoeken.
Deze tijd van het jaar is het daar echt geweldig om te lopen — het bos ruikt fris, de kleuren zijn prachtig, en het is heerlijk rustig (meestal dan…).

Helaas lopen er nog vaak honden los, waardoor je soms flink kunt schrikken. Het is geen prettig gevoel als er ineens een hond op je af komt gerend en je hoopt dat hij niets doet.
Op de website van de gemeente staat nochtans duidelijk aangegeven dat dit niet mag:
Gemeente Rucphen – Honden hebben en uitlaten

Loslopen of aan de lijn
In de gemeente geldt een aanlijngebod. Dat betekent dat u uw hond alleen aan de riem mag uitlaten.
Buiten de bebouwde kom mag de hond wel loslopen, maar in de Rucphense bossen niet.

Daarnaast zijn er steeds vaker fatbikers en (elektrische) mountainbikers die buiten de MTB-route de wandelpaden opzoeken. Jammer, want dat maakt het soms onveilig voor wandelaars en hardlopers. Hopelijk wordt daar in de toekomst wat beter op gehandhaafd.

Afgelopen weekend heb ik gelukkig wel weer wat mooie kilometers kunnen maken — zowel hardlopend als wandelend.
Zaterdagochtend liep ik eerst 16 km door de regen, en daarna ben ik met Jan, Marian en Maaike gaan happen en stappen aan de kust.
Zondag stond er eigenlijk een duurloop van 30 km op het programma, maar na een struikeling besloot ik het bij 20 km te laten. Gelukkig had ik later die dag nergens meer last van, dus de schade lijkt mee te vallen.

Ook de komende week houd ik het trainen nog even op een laag pitje. Hopelijk kan ik daarna weer een lange training van ongeveer 50 km afwerken.

De voorbereidingen voor de Wase Ultra waren, laten we zeggen, niet bepaald ideaal.
Na twee wedstrijden had ik even wat gas teruggenomen, daarna een marathon gelopen, en toen moest het alweer rustig aan — want deze ultra kwam eraan. Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daar een paar drukke werkweken bovenop, en kreeg ik deze week ook nog een griep én de pneumokokkenprik. Niet bepaald het recept voor een topvorm.

Toch had ik er zin in. Veel zin zelfs. De Wase Ultra klonk als een prachtig avontuur: een mix van verhard en onverhard, en bovendien weer eens een ultra in België. Dat kon ik niet laten schieten.

Zaterdag alles klaargezet: schoenen, gels, tas, kleding — het bekende pre-race ritueel.
Zondagochtend vroeg eruit, want Maaike moest ook gaan werken..
Ik zat aan mijn bord havermout toen de telefoon ging. Jan. Helaas ziek geworden, dus ik moest alleen op pad..

Heel even twijfelde ik. Zou ik niet gewoon een lange duurloop in de buurt doen? Maar deze wedstrijd leek me te mooi om zomaar op te geven. Dus stapte ik in de auto, richting Sinaai.

Zoals altijd was ik ruim op tijd. Het was koud, dus ik besloot vlak voor de start nog even naar binnen te gaan om wat op te warmen. Daar kwam ik Leonie nog tegen — even gezellig gekletst — maar verder geen bekende gezichten. Om negen uur klonk het startschot. De eerste meters voelden stroef, maar dat zal de leeftijd zijn gok ik. Al snel kreeg ik het warm, en vond ik mijn ritme.

De eerste kilometers waren verhard, en ik had de gok genomen om mijn nieuwe Hoka’s aan te trekken. Dat voelde wat vreemd, maar de kilometertijden zagen er goed uit.
Na een paar kilometer begon de pijn echter op te spelen: een zeurende, drukkende pijn van mijn blaas tot aan mijn ribben. Geen echte krampen, maar wel erg ongemakkelijk. En natuurlijk — toen het écht dringend werd, was er nergens bos te bekennen.
Een eindeloos stuk langs het water, een open veld, een dijk, bebouwde kom… alles behalve dekking.

Toen ik eindelijk een geschikte plek vond, was de opluchting groot. Daarna ging het iets beter, al bleef de pijn met vlagen terugkomen. Ik durfde geen koud water meer te drinken en nam pas bij 20 kilometer mijn eerste gel. Daarna nog twee keer de bosjes in, maar mijn buik bleef protesteren. Zelf het startnummer tegen mijn buik deed pijn, dus op een gegeven moment dat maat aan de achterkant gehangen. Wat het leed wel wat verzachtte, was het parcours zelf. Afwisselend, goed georganiseerd, en om de zes kilometer een verzorgingspost. Soms mooie single tracks, af en toe wat modder, en een stevige wind — van voren én van achteren. Dit was echt een leuke route.

Halverwege kwamen de lopers van de 10 EM en de halve marathon erbij. Op de smallere stukken was dat soms wat frustrerend — je kunt niet inhalen, je ritme breekt. Maar er zat ook een voordeel aan: je kon je weer opladen, en het gaf dan weer wat nieuwe energie en afleiding.

Al vrij snel wist ik dat de hele ultra er vandaag niet in zou zitten. Mijn lijf gaf duidelijke signalen: “Vandaag even niet.” Dus bij de marathonafstand vond ik het mooi geweest. Ik leverde mijn nummer in, dronk een paar bekers chocomel, trok een droog shirt aan en stapte de auto in, terug op weg naar huis.

Soms moet je accepteren op zo’n dag dat het lichaam z’n grenzen aangeeft, dat stoppen de beste optie is. Dus… ik moet nog een keer terug voor de échte ultra — maar dan fit, en samen met Jan. Want het is echt een mooie en perfect georganiseerde wedstrijd!

Het is weer die periode van het jaar waarin ik letterlijk takkenwerk doe — want er moet weer gesnoeid worden. Gelukkig heb ik er geen hekel aan; ik zie het zelfs een beetje als extra training voor het bovenlichaam. Dus nadat de dakbomen klaar waren, heb ik gelijk nog een paar flinke andere bomen meegepakt.

Toen de overgebleven wortels aan de beurt waren, ging het echter even mis: er viel een stuk op mijn grote teen. En ja, precies dezelfde teen die ik een paar jaar geleden brak. Even dacht ik: daar gaan we weer…
Gelukkig viel het mee, en was de meeste pijn alweer verdwenen na de duurloop van woensdagavond.

Verder vind ik de herfst de mooiste periode van het jaar om te sporten.
De lucht is frisser, de kleuren intenser, geen last meer van insecten, en de temperaturen zijn perfect. Vandaag besloot ik om weer de Pannehoef op te zoeken voor een niet al te lange duurloop, want volgende week heb ik een wedstrijd.
Het was heerlijk rustig in het bos; op één dame met een hond en een gravelbiker na had ik het hele bos voor mezelf.
Geen reeën gespot deze keer.

Ook komende week doe ik het even wat rustiger aan, want zondag ga ik samen met Jan op pad voor een 58 km lange ultra.
De start is om 9 uur in Sinaai — ik ben benieuwd hoe het zal gaan…

Het is bovendien minder dan twee maanden tot de Bello Gallico, en ik ben al een tijdje aan het nadenken over wat ik ga doen.
Eigenlijk ben ik er nu wel uit: het ziet ernaar uit dat ik in ieder geval ga starten, met uiteraard als doel een finish op de 200 km.
Mocht er iets misgaan, dan kan ik altijd eerder stoppen — zelfs een 100K zou goed passen in de voorbereiding op de HoHo100, ruim een maand later.

Wat ga ik anders doen dan bij eerdere pogingen?

• Ik ga op schoenen lopen met goede grip én voldoende demping.
• Ik ga bij iedere post even stoppen en eten wat er wordt aangeboden.
• Ik ga vanaf nu meer onverhard trainen.
• Ik probeer sowieso een paar kilo lichter aan de start te staan dan bij vorige edities.
  Uiteraard wordt de voeding ook deze keer weer aangevuld met Maurten-gels.

Ik heb een heel aantal trailschoenen naast elkaar gelegd en kwam uiteindelijk uit bij de La Sportiva Prodigio Pro en de Hoka Speedgoat 6 als mijn favorieten.
Beide voldeden aan het profiel dat ik voor ogen had, waarbij vooral grip en demping de belangrijkste eigenschappen moesten zijn.
Uiteindelijk is het de Hoka Speedgoat 6 geworden.

De Speedgoat 6 presteert volgens verschillende tests het best als je:

• veel kilometers maakt en protectie + grip belangrijk zijn;
• heel lange ultra’s loopt waarbij comfort en demping vooropstaan;
• geen ultra-lichtgewicht nodig hebt en je voeten goed passen in een wat smallere voorvoet;
• houdt van een veilig, stabiel platform met maximale grip en een vertrouwd gevoel.

En niet onbelangrijk: hij was ook nog eens 50 euro goedkoper.

Jan stuurde me laatst een link door van een mooie wedstrijd in het laatste weekend van oktober: https://dewasemarathon.run/

Ik was al een tijdje aan het nadenken over de herfstmarathon van Etten-Leur, maar deze leek me eigenlijk nóg leuker.
Het ging om de Wase Marathon, en ze organiseren daar ook een ultraloop van 58 kilometer.
De route loopt grotendeels door de polders en bossen rond Sint-Gillis-Waas, met genoeg afwisseling tussen verharde en onverharde stukken.
Dat klinkt als een perfecte mix van uitdaging en genieten.

Eerst even gekeken of het uitkwam met mijn werk.
Nadat ik mijn wachtdienst met een collega had geruild, heb ik Jan meteen laten weten dat we ons konden inschrijven.
Net op tijd, bleek later, want diezelfde dag nog was de wedstrijd uitverkocht.
Vrij populair dus – al zijn 600 deelnemers verdeeld over vier afstanden natuurlijk niet heel veel.

Ik twijfel nog een beetje of ik ga starten in December op de Bello Gallico. Voorlopig ziet het ernaar uit dat ik een poging ga doen.
Uitschrijven kan altijd nog; ik kijk gewoon even hoe ik me een paar weken van tevoren voel.
En mocht het niet lukken, dan probeer ik mijn startbewijs nog kwijt te raken.
Belangrijker is natuurlijk een goed resultaat op de HoHo100!

Vanochtend kon ik weer lekker op tijd op pad voor een duurloop.
Deze keer zonder plan — gewoon lopen. Ik had de hele ochtend, want Maaike moest vroeg weg om te werken.
Dus: rugzakje gepakt, een paar gelletjes mee, verlichting aan (het was nog flink donker buiten) en naar buiten.

De eerste kilometers gingen wat stroef, al bleef mijn hartslag opvallend laag.
Daarna kwam ik lekker in mijn ritme, en de kilometertijden werden steeds beter.
Ik besloot om door te gaan tot de marathonafstand.

Geen flesjes bijgevuld deze keer, en na iets minder dan vier uur stond ik weer thuis op de stoep.
Het voelde verrassend goed, en het tweede deel liep ik zelfs een stuk sneller dan het eerste — altijd een fijn gevoel.

De 6 uur waren wat harder aangekomen dan verwacht, dus zondag en maandag besloot ik om te rusten. Deze keer waren vooral mijn bovenbenen gevoelig, maar het leek me sowieso verstandig om rustig aan te doen na twee pittige wedstrijden in de afgelopen vier weken.

Nog een foto van de 6 uur vorige week

Dinsdag heb ik heel voorzichtig de draad weer opgepakt, en woensdag ging ik samen met Jan op pad. Uiteraard ging het gesprek al snel over zijn avontuur in Athene.
In eerste instantie had Jan zijn buik nog vol van de Spartathlon na de DNF, maar een paar dagen later was hij alweer bijgedraaid.
Nu wil hij er alles aan doen om zich volgend jaar opnieuw te kwalificeren — en natuurlijk om ook te finishen!
Mooi, want dat betekent dat ik zelf ook weer een poging ga doen om ingeloot te worden.
Hoe geweldig zou het zijn als we deze keer samen aan de start staan?

De route naar de Spartathlon
Voor mij liggen er nog wel wat hobbels op de weg:
-Blessurevrij blijven
-Een nieuwe kwalificatie behalen
-Goedkeuring krijgen van Maaike
-Ingeloot worden
-En daarna natuurlijk:heel veel trainen en blessurevrij blijven tot aan de wedstrijd

De kwalificatie is elk jaar weer een uitdaging. Voor 2025 moest het resultaat vóór 25 februari behaald zijn, dus dat betekent dat Texel helaas afvalt als optie, want die valt later…

Er blijven dus twee min of meer realistische alternatieven over:
Bello Gallico (200 km binnen 29 uur) in België – een prachtige maar zware wintertrail.
HoHo100 (100 mijl binnen 21 uur) – een snelle maar niet te onderschatten race in Nederland.

De kwalificatie bij de Bello Gallico zal vrijwel onhaalbaar voor mij zijn, dus de focus komt te liggen op de HoHo100. Die biedt de beste kans om nog voor februari een kwalificatieresultaat neer te zetten.

Voor nu staat dus herstellen, slim trainen en blessurevrij blijven bovenaan.
Zowel Texel als de Spartathlon zijn nog erg ver weg, maar de voorbereidingen zijn begonnen…ik heb er zin in!

Vandaag rustig een lange duurloop gedaan, en ondanks de harde wind en regen van genoten!

Op zaterdag 27 september 2025 vond voor de 19e keer de Sri Chinmoy 6-uursloop plaats in het Amsterdamse Bos. Zoals op de website vermeld: Een prachtig parcours, een gezellige sfeer en een uitgekiende organisatie maken dit tot één van de leukste ultra’s van het jaar. En die laatste zin klopt helemaal!

Voor de derde keer deed ik mee aan een evenement van het Sri Chinmoy Marathon Team, en het blijft een heel gezellig gebeuren met fantastische vrijwilligers.

Qua prestaties heb ik minder goede herinneringen aan eerdere edities: in 2024 liep ik tijdens de 100 km een zweepslag op, en in 2025 moest ik opnieuw uitstappen. Daarom deze keer de keuze voor een 6-uursloop: als je start, heb je altijd een finish. 🙂

Voordat ik vertrok, checkte ik eerst hoe het met Jan ging, want hij was van start gegaan op de Spartathlon. Daarna reed ik rustig richting het Amsterdamse Bos. Rond 9.15 uur vond ik zonder veel oponthoud een parkeerplek. Er waren weer flink wat nieuwe gezichten, waaronder een man van ruim 80 die een poging deed om een Nederlands record te lopen.

Om 10 uur mochten we van start. Mijn plan was om, net als in Winschoten, kilometers van rond de 5:30 te lopen. Direct na de start bleek ik op de derde positie overall te liggen. Vandaag waren de toppers duidelijk niet aanwezig: een groot deel zat in Griekenland bij de Spartathlon, en er was ook nog het NK Trail 50 km. Dat zal zeker invloed hebben gehad op het deelnemersveld.

Na een paar rondes lag ik zelfs even tweede. Overmoedig als ik was, besloot ik nog iets te versnellen. Niet veel later zakte ik terug naar de derde plaats, waar ik vervolgens lange tijd bleef hangen. Het leuke is dat je dan vooral anderen inhaalt, en af en toe de nummers één en twee voorbij ziet komen.

Rond 43 km moest ik dringend de Dixie in, want de Cola die ik een ronde eerder voor het eerst had geprobeerd, viel niet zo goed. Dat kostte me een paar minuten, maar ik lag nog steeds derde. Na de marathonafstand ging mijn tempo echter flink omlaag. De fut was eruit, en ik wist dat ik vroeg of laat ingehaald zou worden. Dat gebeurde rond 53 km: na een stukje wandelen kwam Jelle voorbij. Hij stelde voor om samen het laatste uur te lopen, maar ik zei dat hij beter zijn eigen tempo kon vasthouden, omdat het voor mij een zwaar stuk zou worden.

Het laatste uur ging ik rustig door. Hoewel mijn gemiddelde tempo hard omlaag ging, zag ik dat er met wat geluk nog een PR in zat. Bij het ingaan van de laatste ronde kregen we een stokje, en ik wist er nog een paar snellere kilometers uit te persen. Ik kreeg Jelle in het vizier, en toen ik hem tot op 200 meter was genaderd, klonk het fluitje: de zes uur zaten erop. Het stokje mochten we achterlaten, zodat de organisatie de precieze afstand kon opmeten.

En zo eindigde ik vierde overall, tweede bij de mannen 60, en met een PR van 62,031 km. Heel erg blij met deze uitslag!

Gisterenavond zag ik dat er een DNF bij Jan staat 🙁 Ook bij veel andere Nederlandse toppers.

Na de finish in Winschoten had ik me er eigenlijk al bij neergelegd: de kwalificatie voor de 120 km lag te ver buiten mijn bereik. Ik zou me gaan richten op andere mooie wedstrijden, en in Texel proberen een snelle 60 km neer te zetten.

Maar toch… diep vanbinnen bleef het knagen. Het idee dat het misschien tóch mogelijk was, liet me na zaterdagavond niet los. Toen ik de dagen erna alles nog eens rustig op een rijtje zette, besefte ik dat een betere voorbereiding en een slim voedingsplan een 100 km ruim onder de 10 uur haalbaar maken.

Dus vroeg ik Maaike om haar zegen, en nog diezelfde dinsdagavond klikte ik mezelf opnieuw in: ingeschreven voor de 120 van Texel en de HoHo100 (100 mijl). Die laatste vooral omdat ik daar een nieuwe officiële poging wilde wagen. Het plan is simpel maar ambitieus: eerst onder de 10 uur duiken op de 100 km (kwalificatie voor de Texel 120), en daarna een 100 mijl binnen 21 uur lopen (een nieuwe kwalificatie voor de Spartathlon omdat ik in 2024 na inloten geblesseerd werd, en ik dit jaar buiten de loting viel).

En omdat ik toch bezig was, zette ik ook meteen de Sri Chinmoy 6 uur op zaterdag 27 september a.s. in de agenda. Een mooie kans om te kijken of ik nog eens een goed resultaat in de categorie Mannen 60 Plus kan neerzetten. De kalender was weer lekker gevuld.

Daarna gingen we met het hele gezin naar het Zusje om Levi’s verjaardag te vieren. Een ontspannen avond, maar de volgende ochtend kwam pas de echte verrassing. In mijn inbox lag een prachtige mail van Henri. Hij had mijn wedstrijd geanalyseerd en schreef me het nieuws waar ik al jaren op hoopte:

“Voor mij is de combinatie van je finish in de Ultrabalaton en deze 100 km, plus je herstel na 85 km, aanleiding om je een wildcard te geven. Daarbij is het een voordeel dat je vorig jaar de 60 km al hebt gelopen.”

Ik las de regels twee keer. Een wildcard. Voor de 120 km van Texel. Voor míj.

Henri wees me ook op een belangrijke parcourswijziging: meer onverhard, een extra kilometer strand, en dus nóg meer uitdaging. Op de 120 km betekent dat twee keer een stevige portie duinen en zand: in totaal 45 km onverhard, inclusief vier strandpassages van 6 km. De eerste en laatste 32 km zijn dan wel verhard, maar het stuk langs de Waddenzeekust staat bekend als mentaal slopend. Kortom: een parcours dat je niets cadeau geeft. Alles moet kloppen, en ik moet hopen dat op die dag alles meevalt.

Mijn jaar kan nu al niet meer stuk. Een start op de 120 van Texel is een doel waar ik sinds 2017 van droom. Toen begeleidde ik Jan op deze afstand en had ik diep respect voor alle lopers die zich hieraan waagden. Voor mezelf leek het toen een onbereikbare droom. Na mijn finish op de Ultrabalaton in 28u20 en een kwalificatie voor de Spartathlon waagde ik in 2023 voorzichtig een poging om een wildcard te krijgen. Maar ik schoot tekort, en ook de pogingen daarna gingen niet vanzelf. Blessures volgden elkaar op en te vaak eindigde het in een DNF. Elke poging om een goede kwalificatie neer te zetten liep uit op teleurstelling.

Maar nu is het anders. Nu ligt er een startbewijs.

En met dat besef is ook mijn motivatie gegroeid. Alles op alles zetten voor de komende doelen, hard trainen, genieten van de wedstrijden. Volgende week de 6 uur, hopelijk voldoende hersteld van de 100 km. En daarna ga ik Jan volgen via de website van de Spartathlon, want hij gaat de ultieme ultraloop lopen: 246 km van Athene naar Sparta!

Vrijdagmiddag gingen Marian, Jan, Maaike en ik opnieuw op weg naar Winschoten voor de 100KM. Vier jaar geleden liep ik daar mijn allereerste 100KM ultra op de weg, en ik was toen dolblij dat ik onder de elf uur finishte. Jan haalde destijds een podiumplek in de categorie 50+, met een geweldige tijd.

Dit keer lagen de ambities anders. Voor mij lag de lat een stuk hoger, terwijl Jan het juist rustig aan wilde doen: zijn belangrijkste doel was de wedstrijd gebruiken als training en vooral blessurevrij blijven want de Spartathlon komt er aan.

We verbleven in hetzelfde hotel als toen, al was er nu een andere eigenaar, ander personeel en een nieuwe menukaart. Dat laatste was een tegenvaller – geen pastamaaltijd te vinden – maar gelukkig was de kok uitstekend. Minder gunstig was de ontbijttijd: pas vanaf 7.45 uur. Na een slechte nacht begon de dag met de auto verzetten, onze gels inleveren bij de sporthal zodat die verdeeld konden worden over de bevoorradingsposten, en daarna ontbijten. Vervolgens terug naar de sporthal voor de verplichte briefing van de NK-deelnemers, waar Jan bij hoorde. Nog even wat bekenden gesproken en toen richting het startvak.

Om 9.00 uur precies klonk het startschot. De eerste ronde bracht veel herinneringen terug van vier jaar geleden. Het was nog rustig op het parcours, maar gedurende de dag werden de straten steeds feestelijker versierd door de inwoners van Winschoten, die streden om de straatprijs. Het weer was goed, al stond er op sommige stukken een stevige wind. Bij 2KM zag ik dat ik een tempo van zo’n 5:28 min/km liep, en dat tempo wist ik tot ongeveer 45KM vast te houden. Dat is eigenlijk wat snel voor een ultra, maar het voelde prima – tot halverwege…

Bij 50KM sloeg de man met de hamer toe. Waar het eerder soepel ging, voelde elke kilometer ineens zwaar. Met moeite hield ik 6:00 min/km vast, versnellen lukte niet meer en ik merkte dat ik slap werd. Achteraf vermoed ik dat één gel per 10KM te weinig was; vanaf dat moment besloot ik er bij elke drie posten eentje te nemen, dus elke 7,5KM.

Op 60KM stond de klok op 5:44:09 – nog steeds een schema voor onder de tien uur. Maar door het lagere tempo, een paar toiletstops en soms stukjes wandelen, verdampte mijn marge snel. Bij 80KM had ik nog precies twee uur over. De gedachte om uit te stappen speelde op, maar ik wist die 30KM voor de finish te weerstaan. Toen ik besefte dat een sub-10 er niet meer in zat en de regen begon neer te komen, werd het opnieuw een mentale strijd. Ik wandelde een stuk, begon weer voorzichtig te dribbelen, en zo ging het verder.

Na het geluid van de bel de laatste ronde in. Ik had gehoopt, net als vier jaar geleden, de laatste 10KM nog iets te versnellen, maar dat zat er niet in. Toch lukte het me wél om de laatste kilometer nog in 5:44 te lopen – het zat dus vooral mentaal. Jammer dat ik tekortgeschoten ben ten opzichte van mijn doel, maar de finish voelde alsnog als een overwinning.

Daar hoorde ik dat Jan verstandig was uitgestapt om een blessure te voorkomen. Bleek achteraf dat als hij wél had gefinisht, we samen nummer 1 en 2 waren geworden in de categorie 60+.

Nu was ik dus nummer 1 geworden zag ik de andere ochtend, en dat kwam uiteraard totaal als een verassing. En achteraf was ik ook wel blij met een nieuw PR, want toch zo’n 37 minuten sneller en inmiddels 4 jaar ouder.

Ik weet dat er veel meer in zit, maar het komt er helaas (nog) niet uit. Nog even terug gezocht, en de laatste 100KM was in 2023 (Grizzly), en eigenlijk vanaf die tijd problemen gehad. Eindelijk dus weer een echte 100K ultra gefinished,….

Weer een top weekend gehad samen met Jan, Marian en Maaike!!

Ga ik nog een poging doen om me te kwalificeren voor de 120 van Texel? Ik denk dat ik een 100K binnen 10 uur kan lopen, dus wil wel een nieuwe poging wagen. Dat zal de hoho100 worden denk ik…..

Afgelopen twee weken weer genoten van de vakantie. Deze keer weer 10 etappes verder gekomen op de via Francigena, en met nog 278KM te gaan zou het volgend jaar moeten lukken om Rome te bereiken.

De eerste week was de totale afstand Afstand(wandelen + hardlopen):226.18 km, waarvan 48,5KM hardgelopen verdeeld over 4 trainingen.

De tweede week was de totale afstand 149.53 km, waarvan 51.59 km hardgelopen verdeeld over 4 trainingen.

Dus het originele plan (onder) redelijk aangehouden. De 70KM op 9 augustus werden er 55, maar de andere lange duurlopen waren daarna 50KM of meer. Ook de trainingen tijdens mijn vakantie waren 4 maal in plaats van twee maal per week, dus ik denk dat in combinatie met de vele wandelkilometers een goede basis is gelegd voor het duurvermogen voor de 100KM a.s. weekend.

Vandaag (zondag) een rustdag en dan a.s. week nog wat rustige kilometers.

Ook het gewicht is ondanks de vakantie nog wat verder afgenomen. Het vele wandelen heeft wat vet verbrand (de meeste dagen kwam het totaal wandelen soms met hardlopen in de buurt van de 40KM), en deze vakantie het alcohol gebruik beperkt tot enkele glazen wijn.

Dus alles ziet er goed uit, maar ik vrees dat ik door de blessure-historie van dit jaar toch te weinig duurvermogen opgebouwd heb om een snelheid voor onder de 10 uur aan te kunnen houden.

Het weer lijkt in ieder geval gunstig uit te vallen, en ik heb er heel veel zin in, en dat is mogelijk nog wel de belangrijkste factor. Weer een keer samen met Jan aan de start, want dat is weer April geleden, en deze keer zijn de vrouwen er bij dus helemaal leuk!!

Tja…..2025 begon knudde. Blessures, griep, nog meer blessures, spit etc. etc.

Dus ik zat zo te denken….Winschoten is leuk, maar waarschijnlijk ben ik tegen die tijd nog niet helemaal terug op niveau. Uiteraard ga ik mijn best doen, maar als het resultaat tegenvalt, zou dat betekenen dat ik eigenlijk geen echt hoofddoel heb gehad dit jaar. Tenminste….niet iets waar ik alles heb kunnen doen om maximaal te presteren. Nou zag ik op FB een bericht voorbijkomen dat de Bello inschrijvingen al flink vol liepen, en dacht ik….

….da’s eigenlijk wel een heel mooi doel. Nog even akkoord krijgen van Maaike, want het is ten slotte in het gunstigste geval een heel weekend weg. Dus toen ook dat geregeld was, gelijk ingeschreven, en dat motiveert weer enorm. Weer een heel mooi doel waar ik komende maanden naartoe kan werken, en dat geeft heel veel energie.

Vandaag pas laat op pad(8uur), omdat we gisteren een gezellig etentje gehad hebben met Els en Michel. Deze keer alcoholvrij, en dat scheelt. Ik had afgesproken met Jan elkaar tegemoet te lopen, en na een paar kilometer troffen we elkaar net voor Schijf. Vandaar via Roosendaal, Nispen, Essen, Zundert, Pannehoef naar Sprundel. Jan was een uurtje eerder vertrokken dus die had er 53KM op zitten, en wil vandaag een “Dubbeldekker” doen, en richting de 100KM in totaal gaan lopen !!!!

Ik was daar op ongeveer 43KM, dus hoefde ook nog maar 7KM om aan 50KM te komen. Mijn flesjes bijgevuld in Sprundel, en daarna nog een beetje kunnen versnellen. Uiteindelijk na ongeveer 4 uur en 45 minuten weer terug thuis. Lekker bij gebuurt met Jan, en de kilometers vlogen weer voorbij. Het vertrouwen in de aanloop naar Winschoten komt weer wat terug. Vanaf nu weer een paar weken afbouwen (taperen)….

Vanochtend kon ik weer op tijd vertrekken. Maaike ging om kwart voor 7 de deur uit, en ik een paar minuten later. Het was heerlijk loopweer, en ik besloot het simpel te houden, en rondje Rijsbergen te doen, zodat ik in Hoeven weer mijn flesjes bij kon vullen.

Heel rustig vertrokken, en vandaag geprobeerd om in plaats van Gel andere voeding te proberen. Ik had wat repen van Decathlon, een eierkoek, wat noga en een paar stroopwafels bij me, en was van plan daar de eerste 30KM op te lopen, en daarna pas over stappen op gel’s.

Maar het valt niet mee om dat hardlopend weg te krijgen, en vooral die droge repen kreeg ik slecht naar binnen. De eerste 30 liep het eigenlijk wel goed, dus het leek me een goed idee om daarna door de polder te gaan, en naast de mark richting Oudenbosch te gaan. Op die manier zou ik uitkomen ergens tussen de 50 / 55KM, en in Oudenbosch zou ik dan nog even opnieuw mijn flesjes kunnen vullen bij het station. Dat plan werkte, en rond de 44KM was ik bij het station. Nadat ik mijn flesjes bijgevuld had nog een plaspauze, en toen weer door naar Rucphen.

Daar aangekomen mijn Garmin uitgedrukt op 51KM en weer op tijd terug thuis.

Ondanks het lage tempo voelde het toch vrij zwaar. Het blijft natuurlijk een flink eind, maar in Winschoten ben ik bij 50KM pas op de helft….

Zaterdag 9 augustus – 07:00 uur. Vandaag staat er samen met Jan een flinke trainingsronde op het programma. Doel: ergens tussen de 60 en 70 kilometer afleggen. Wanneer ik de deur uitstap, is het nog aangenaam koel. De verwachting is dat het 25 graden wordt — vergeleken met de rest van de zomer een prima temperatuur.

Mijn Garmin zegt “Rust”, en na een kilometer een prestatieconditie van -1, wat geen opbeurende meldingen zijn zo net voor een ultra. Halverwege, op de route richting Sprundel, ontmoeten we elkaar. We besluiten een ronde te lopen via Etten-Leur, Rijsbergen, Zundert en Schijf, met daar een geplande stop om de flesjes bij te vullen. Het is nog heerlijk rustig op de paden en het gesprek gaat over van alles, waardoor de eerste dertig kilometer bijna ongemerkt voorbijgaan. Wel merk ik dat het tempo vrij laag ligt; af en toe zie ik 6:00 min/km op mijn horloge verschijnen. Eigenlijk mik ik op zo’n 5:50 min/km, zodat er wat marge is voor korte stops, maar op de een of andere manier zakt het tempo telkens weg zodra ik het check. Misschien had mijn Garmin gelijk, en had ik iets meer herstel moeten nemen afgelopen weken.

Jan laat me onderweg nog een mooi bospad zien, zodat we het saaie fietspad tussen Etten-Leur en Rijsbergen grotendeels kunnen vermijden. Na Zundert pakken we via “het Pannenhuiske” nog wat schaduw mee, en eenmaal in Schijf vullen we opnieuw onze flesjes. Vanaf daar richten we ons op het volgende watertappunt in Hoeven.

Tot nu toe gaat het, afgezien van het lage tempo, best goed. Maar vlak voor het viaduct bij St. Willebrord begint de klim (nou ja, vals plat) me zwaarder te vallen. Mijn ademhaling wordt zwaar en ik voel mijn energie langzaam wegglijden. Hoe dichter we bij Hoeven komen, hoe lastiger het wordt. Ik probeer in elk geval hardlopend de kerk te halen. Daar drink ik flink bij en besluit ik dat het verstandiger is om alleen verder te gaan, in de hoop uit mijn dip te komen door eerst een stukje te wandelen.

Bij de rotonde bij Bovendonk scheiden onze wegen. Ik dribbel rustig richting de Kruisstraat en zie dat ik rond de 55 kilometer uit zal komen. Ik hoef niet lang na te denken: op precies 55 kilometer stop ik mijn horloge en wandel het laatste stukje uit.

Later zie ik op Strava dat Jan gewoon zijn 70 kilometer heeft volgemaakt, en zelfs de laatste 21 kilometer flink heeft versneld.

Ik ben blij dat ik weer verder ben gekomen dan de 45 kilometer van de afgelopen twee weken, maar toch ook teleurgesteld dat ik het niet tot het einde volhield. De oorzaak? Misschien het gewichtsverlies van de afgelopen weken, misschien te weinig voeding onderweg (hoewel ik genoeg bij me had: eierkoeken, stroopwafels, repen – maar uiteindelijk alleen gels genomen). Of misschien zoals mijn Garmin al aangaf toch de optelsom van de trainingen van de afgelopen weken? Hopelijk gaat het volgende weekend beter en groeit het vertrouwen in een goede afloop in Winschoten weer.

En weer een maand verder – op naar Winschoten

We zijn weer een maand verder, dus ook een maand dichter bij de volgende wedstrijd: de Run van Winschoten. Het schema dat ik heb opgesteld voor de resterende weken heb ik de afgelopen tijd goed kunnen volgen, en ik heb de trainingen zonder veel problemen kunnen afwerken. In de meeste gevallen liep ik zelfs iets meer kilometers dan gepland. Afgelopen week kwam ik uit op een totaal van 129,2 kilometer, terwijl er ongeveer 110 kilometer op de planning stond.

Zaterdag had ik niet veel tijd, dus heb ik 21 kilometer gelopen – heerlijk in de regen. Vandaag verliep het wat anders. Ik had gehoopt 50 kilometer te kunnen doen, in plaats van de geplande 45. Ik kon er al vroeg op uit en het was lekker koel, dus de omstandigheden leken ideaal. Toch voelde ik al na een paar honderd meter een zeurend gevoel in mijn buik.

Ik was al een paar keer naar het toilet geweest voordat ik vertrok, dus daaraan lag het waarschijnlijk niet. Het voelde gewoon niet goed. Dit keer had ik juist voeding in kleine porties meegenomen om te testen (kleine stukjes eierkoek, stroopwafel en wat gels), maar buiten de gels kreeg ik weinig naar binnen. Vanwege die buikklachten ben ik voorzichtig gestart, in de hoop dat het later beter zou gaan. Gelukkig werden de kilometertijden gaandeweg iets sneller en begon het wat lekkerder te lopen, maar ideaal was het zeker niet. Zo goed als het zaterdag ging, zo moeizaam ging het vandaag. Daarom besloot ik het bij 45 kilometer te laten.

De oorzaak? Misschien de friet van gisteren die wat te zwaar op de maag lag, of de voor mijn doen vrij pittige training van de dag ervoor.

Maar goed… uiteindelijk geen reden tot klagen. Ik heb de geplande trainingen ruimschoots kunnen afronden, ben nog steeds blessurevrij, en wat dat betreft gaat het de goede kant op.

Na de 6 uur nu dus volle bak trainen, want met de huidige conditie ga ik een tijd onder de 10 uur, (laat staan 9u30) niet redden. Aan de hand van wat schema’s die ik bij elkaar gezocht heb, deze keer geprobeerd een schema te maken, rekening houdend met de planning van Maaike, en met herstel.

Ook mijn vakantie valt er in, maar deze keer zijn de vertrekdagen zo ingepast dat er nog lange duurlopen voor of na kunnen. Tijdens mijn vakantie moet het lukken om een paar keer de loopschoentjes aan te trekken, dus hopelijk moet het daarna qua duurvermogen en snelheid wel goed zitten.

Een andere belangrijke factor is het gewicht natuurlijk, en met een beetje geluk moet daar ook nog flink winst te halen zijn. De eerste kilo is er weer af, nog 3,5 te gaan om op 68KG uit te komen.

De rustdag plan ik op dinsdag, omdat ik dan altijd erg vroeg uit mijn bed moet (werken in Brussel), en vaak ook viij laat pas thuis ben. Op vrijdag een hersteltraining, dus kijken hoe ik me die dag voel…

Ik ga uit van ongeveer de volgende kilometer splits, en ben met de eindtijd precies tussen de 9u30 en 10:00 uur gaan zitten, en ook uitgegaan van een positieve split (dus de kilometertijden lopen op naarmate de afstand vordert). Het lukt me namelijk bij een marathon niet om een negatieve split te lopen, en dan gaat het al helemaal niet lukken tijdens een 100KM. Dus hopelijk kan ik het tempo van 5m30 zo lang mogelijk volhouden, dan wordt de speling tegen het einde wat groter. En uiteraard moet de rest ook mee zitten. Het weer, toiletbezoeken etc.

Afgelopen week is het me alvast gelukt de planning aan te houden, en zaterdag lekker gelopen tot ongeveer 40KM. Of het kwam door de wedstrijd van de week ervoor (vermoeidheid), of te weinig koolhydraten, maar het werd vrij zwaar…

Zondag 20 Juli….vandaag de eerste wedstrijd in de categorie 60+. Ik ben niet helemaal fit, maar ga toch starten, omdat het sowieso een goede training is. De week na de vakantie heb ik slecht geslapen, en ik denk dat het vele wandelen in de hitte toch wat impact gehad heeft. En de laatste 4 weken heb ik nauwelijks getraind, dus de verwachtingen zijn vrij laag. De laatste echte lange duurloop was de 50KM wedstrijd, en dat is ondertussen al weer anderhalve maand geleden.

Jan is er niet bij, want die is dit weekend zelf ultra’s aan het lopen, en werkt in het weekend meer dan 100 kilometer af!!! Dus ik vertrek 7 uur naar Aalter, en ben goed op tijd. De auto geparkeerd, en een praatje gemaakt met de lopers die in de buurt geparkeerd staan. Nog een paar keer naar de wc, en om 10uur mogen we starten.

We lopen het parcours tegen de klok in. Een groot deel is betonplaten, niet overal even gelijk, dus dat wordt uitkijken voor mij. Hier en daar wat bochten, en wat smalle stukjes, waar later goed rekening gehouden moet worden met de snelle lopers, zodat ik ze niet hinder. Het stuk voor de sporthal is een beetje hellend, en daarna ga je door de sporthal weer terug naar beneden. Daar staat ook de bevoorrading, en zijn de wc’s. (Later blijken de tegels in de sporthal vrij glad te worden door de regen, en omdat mijn hoka’s nauwelijks profiel hebben, moet ik daar ook erg voorzichtig zijn).

Een rondje is ongeveer 1400 meter, dus al snel zitten er een paar rondes op, en kom ik in mijn ritme. Wanneer ik het gemiddelde check zit dat zo rond de 5:25/KM, dus ik besluit dat tempo aan te houden. Al na een paar rondes wordt ik ingehaald door de snelle lopers, die (blijkt later) ruim boven de 85KM uitkomen. Ook Leonie komt regelmatig voorbij, en is bezig om een nieuw record te lopen!!

Het is flink benauwd, en alhoewel ik er meestal weinig last van heb, lopen de zweetstralen van de rand van mijn pet. Goed drinken dus. Wanneer ik rond de 20KM dringend de toilet op moet zoeken, staat er direct een plas met zweet op de grond, en ik besluit de spons te gebruiken en me een paar keer goed nat te maken. Zo vroeg in de wedstrijd begin ik te twijfelen of ik niet gewoon moet stoppen, want het voelt niet goed. Ik stel de beslissing uit, en besluit langzamer te gaan lopen, en dat helpt. Ondertussen vormen zich wat buien, en na ongeveer 3 uur vallen er een paar druppels, en dat helpt ook. Nog niet helemaal gerust op een goede afloop, besluit ik in ieder geval tot de marathon door te gaan. Dat stel ik later bij tot 50KM, en daarna wordt het doel 60KM. Het laatste haf uur probeer ik dat precies uit te kienen, en met wat rekenwerk probeer ik de rest kilometers met zo min mogelijk inspanning te doen, want ik zit er wel een beetje doorheen.

Precies na 6 uur leg ik het stokje met mijn nummer op de grond, zodat men na kan meten waar ik geëindigd ben, zonder dat ik hoef te wachten. Ik loop door naar mijn auto en plof in de stoel….

Ik blijk 32ste geworden te zijn, 5e in de categorie 55+ en in totaal 60,27KM afgelegd te hebben. Niet helemaal wat ik voor ogen had toen ik vanochtend vertrok, maar gezien de omstandigheden toch wel tevreden mee. Conditioneel en mentaal moet er nog flink gesleuteld worden, om 100% fit aan de start te staan voor Winschoten. Het goede nieuws is dat ik nagenoeg geen last van mijn nek/rug/knieën heb gehad, dus hopelijk blijft dat zo, en is hiermee definitief de periode van blessures afgesloten!!

Afgelopen weken niet veel gelopen, maar des temeer gewandeld op de weg naar Rome. Deze keer met het vliegtuig en bagagetransport, wat e.e.a. een stuk gemakkelijker maakte dan vorige etappes, waar we vaak eerst het traject van het eind naar het begin moesten fietsen, daarna wandelen, en daarna de fietsen weer ophalen. Nu hielden we dus wat meer tijd over(dachten we), maar omdat de dag afstanden langer waren bleek dat niet het geval te zijn.

Het waren de volgende 9 etappes, en de langste was 45KM en de kortste 19KM.

Pavia → Miradolo Terme (38 km) → Piacenza (45 km) → Fiorenzuola d’Arda (29 km) → Fidenza (27 km) → Medesano (29 km) → Fornovo di Taro (19 km) → Berceto (34 km) → Pontremoli (31 km) → Aulla (38 km)

De eerste twee etappes waren zwaar vanwege de hitte (>37 graden) en de 3 laatste etappes vanwege de hoogtemeters en de slechte ondergrond. Het dalen en klimmen op losse stenen of gladde stukken vergde nogal wat inspanning, maar gelukkig zijn we er zonder ongelukken vanaf gekomen.

Ik had mijn loopschoenen + outfit in mijn koffer, maar juist op de dag dat ik wilde gaan lopen (de kortste etappe van 19KM) bleken de koffers niet op tijd te arriveren, dus toen maar een terras genomen.

Tja…..en….ondertussen ben ik 60 jaar geworden, dus al flink bejaard. Volgend weekend eens kijken of ik het al merk tijdens de 6 uurs loop 😉

Vrijdag toen ik thuis kwam nog snel 18KM gerend, maar helaas stopte mijn Garmin er na 8KM mee. Voor mijn gevoel ging het wel lekker. Ik gok ergens met 5m30 per KM gemiddeld. Nou deze week rustig aan, zodat ik in ieder geval volgend weekend uitgerust aan de start sta.

Vanaf vrijdag avond heb ik weer standby dienst, dus dat betekend niet te ver van huis wanneer ik ga lopen. Zaterdag ochtend kon ik gelukkig op tijd vertrekken, want de vooruitzichten waren vrij hoge temperaturen.

Gelukkig stond er een beetje wind, en volgens mij was ik al redelijk geacclimatiseerd afgelopen weken, want het was goed te doen. Helaas wel opgestaan met flink wat keelpijn, maar naarmate de kilometers verstreken, merkte ik daar ook minder van.

Onderweg met rust gelaten door de klant, en na ongeveer 3 uurtjes kon ik weer in bad. Later kwam de keelpijn weer flink terug, en voelde me ik een beetje grieperig. Op de nacht van zaterdag op zondag werd ik opgeroepen, en het duurde wel even voordat ik weer terug in bed kon. Mijn Garmin gaf aan dat ik slechts 3 uur geslapen had, dus dat was niet erg bevorderlijk voor de griep klachten. Ik besloot daarom zondag een klein rondje te doen, en de rest van de dag de nodige rust gepakt. Dit heeft geholpen, want vandaag voel ik me een stuk beter. Vanavond nog een paar releases uitvoeren, en proberen tussendoor nog wat kilometers te maken.