Op zaterdag 27 september 2025 vond voor de 19e keer de Sri Chinmoy 6-uursloop plaats in het Amsterdamse Bos. Zoals op de website vermeld: Een prachtig parcours, een gezellige sfeer en een uitgekiende organisatie maken dit tot één van de leukste ultra’s van het jaar. En die laatste zin klopt helemaal!

Voor de derde keer deed ik mee aan een evenement van het Sri Chinmoy Marathon Team, en het blijft een heel gezellig gebeuren met fantastische vrijwilligers.

Qua prestaties heb ik minder goede herinneringen aan eerdere edities: in 2024 liep ik tijdens de 100 km een zweepslag op, en in 2025 moest ik opnieuw uitstappen. Daarom deze keer de keuze voor een 6-uursloop: als je start, heb je altijd een finish. 🙂

Voordat ik vertrok, checkte ik eerst hoe het met Jan ging, want hij was van start gegaan op de Spartathlon. Daarna reed ik rustig richting het Amsterdamse Bos. Rond 9.15 uur vond ik zonder veel oponthoud een parkeerplek. Er waren weer flink wat nieuwe gezichten, waaronder een man van ruim 80 die een poging deed om een Nederlands record te lopen.

Om 10 uur mochten we van start. Mijn plan was om, net als in Winschoten, kilometers van rond de 5:30 te lopen. Direct na de start bleek ik op de derde positie overall te liggen. Vandaag waren de toppers duidelijk niet aanwezig: een groot deel zat in Griekenland bij de Spartathlon, en er was ook nog het NK Trail 50 km. Dat zal zeker invloed hebben gehad op het deelnemersveld.

Na een paar rondes lag ik zelfs even tweede. Overmoedig als ik was, besloot ik nog iets te versnellen. Niet veel later zakte ik terug naar de derde plaats, waar ik vervolgens lange tijd bleef hangen. Het leuke is dat je dan vooral anderen inhaalt, en af en toe de nummers één en twee voorbij ziet komen.

Rond 43 km moest ik dringend de Dixie in, want de Cola die ik een ronde eerder voor het eerst had geprobeerd, viel niet zo goed. Dat kostte me een paar minuten, maar ik lag nog steeds derde. Na de marathonafstand ging mijn tempo echter flink omlaag. De fut was eruit, en ik wist dat ik vroeg of laat ingehaald zou worden. Dat gebeurde rond 53 km: na een stukje wandelen kwam Jelle voorbij. Hij stelde voor om samen het laatste uur te lopen, maar ik zei dat hij beter zijn eigen tempo kon vasthouden, omdat het voor mij een zwaar stuk zou worden.

Het laatste uur ging ik rustig door. Hoewel mijn gemiddelde tempo hard omlaag ging, zag ik dat er met wat geluk nog een PR in zat. Bij het ingaan van de laatste ronde kregen we een stokje, en ik wist er nog een paar snellere kilometers uit te persen. Ik kreeg Jelle in het vizier, en toen ik hem tot op 200 meter was genaderd, klonk het fluitje: de zes uur zaten erop. Het stokje mochten we achterlaten, zodat de organisatie de precieze afstand kon opmeten.

En zo eindigde ik vierde overall, tweede bij de mannen 60, en met een PR van 62,031 km. Heel erg blij met deze uitslag!

Gisterenavond zag ik dat er een DNF bij Jan staat 🙁 Ook bij veel andere Nederlandse toppers.

Na de finish in Winschoten had ik me er eigenlijk al bij neergelegd: de kwalificatie voor de 120 km lag te ver buiten mijn bereik. Ik zou me gaan richten op andere mooie wedstrijden, en in Texel proberen een snelle 60 km neer te zetten.

Maar toch… diep vanbinnen bleef het knagen. Het idee dat het misschien tóch mogelijk was, liet me na zaterdagavond niet los. Toen ik de dagen erna alles nog eens rustig op een rijtje zette, besefte ik dat een betere voorbereiding en een slim voedingsplan een 100 km ruim onder de 10 uur haalbaar maken.

Dus vroeg ik Maaike om haar zegen, en nog diezelfde dinsdagavond klikte ik mezelf opnieuw in: ingeschreven voor de 120 van Texel en de HoHo100 (100 mijl). Die laatste vooral omdat ik daar een nieuwe officiële poging wilde wagen. Het plan is simpel maar ambitieus: eerst onder de 10 uur duiken op de 100 km (kwalificatie voor de Texel 120), en daarna een 100 mijl binnen 21 uur lopen (een nieuwe kwalificatie voor de Spartathlon omdat ik in 2024 na inloten geblesseerd werd, en ik dit jaar buiten de loting viel).

En omdat ik toch bezig was, zette ik ook meteen de Sri Chinmoy 6 uur op zaterdag 27 september a.s. in de agenda. Een mooie kans om te kijken of ik nog eens een goed resultaat in de categorie Mannen 60 Plus kan neerzetten. De kalender was weer lekker gevuld.

Daarna gingen we met het hele gezin naar het Zusje om Levi’s verjaardag te vieren. Een ontspannen avond, maar de volgende ochtend kwam pas de echte verrassing. In mijn inbox lag een prachtige mail van Henri. Hij had mijn wedstrijd geanalyseerd en schreef me het nieuws waar ik al jaren op hoopte:

“Voor mij is de combinatie van je finish in de Ultrabalaton en deze 100 km, plus je herstel na 85 km, aanleiding om je een wildcard te geven. Daarbij is het een voordeel dat je vorig jaar de 60 km al hebt gelopen.”

Ik las de regels twee keer. Een wildcard. Voor de 120 km van Texel. Voor míj.

Henri wees me ook op een belangrijke parcourswijziging: meer onverhard, een extra kilometer strand, en dus nóg meer uitdaging. Op de 120 km betekent dat twee keer een stevige portie duinen en zand: in totaal 45 km onverhard, inclusief vier strandpassages van 6 km. De eerste en laatste 32 km zijn dan wel verhard, maar het stuk langs de Waddenzeekust staat bekend als mentaal slopend. Kortom: een parcours dat je niets cadeau geeft. Alles moet kloppen, en ik moet hopen dat op die dag alles meevalt.

Mijn jaar kan nu al niet meer stuk. Een start op de 120 van Texel is een doel waar ik sinds 2017 van droom. Toen begeleidde ik Jan op deze afstand en had ik diep respect voor alle lopers die zich hieraan waagden. Voor mezelf leek het toen een onbereikbare droom. Na mijn finish op de Ultrabalaton in 28u20 en een kwalificatie voor de Spartathlon waagde ik in 2023 voorzichtig een poging om een wildcard te krijgen. Maar ik schoot tekort, en ook de pogingen daarna gingen niet vanzelf. Blessures volgden elkaar op en te vaak eindigde het in een DNF. Elke poging om een goede kwalificatie neer te zetten liep uit op teleurstelling.

Maar nu is het anders. Nu ligt er een startbewijs.

En met dat besef is ook mijn motivatie gegroeid. Alles op alles zetten voor de komende doelen, hard trainen, genieten van de wedstrijden. Volgende week de 6 uur, hopelijk voldoende hersteld van de 100 km. En daarna ga ik Jan volgen via de website van de Spartathlon, want hij gaat de ultieme ultraloop lopen: 246 km van Athene naar Sparta!

Vrijdagmiddag gingen Marian, Jan, Maaike en ik opnieuw op weg naar Winschoten voor de 100KM. Vier jaar geleden liep ik daar mijn allereerste 100KM ultra op de weg, en ik was toen dolblij dat ik onder de elf uur finishte. Jan haalde destijds een podiumplek in de categorie 50+, met een geweldige tijd.

Dit keer lagen de ambities anders. Voor mij lag de lat een stuk hoger, terwijl Jan het juist rustig aan wilde doen: zijn belangrijkste doel was de wedstrijd gebruiken als training en vooral blessurevrij blijven want de Spartathlon komt er aan.

We verbleven in hetzelfde hotel als toen, al was er nu een andere eigenaar, ander personeel en een nieuwe menukaart. Dat laatste was een tegenvaller – geen pastamaaltijd te vinden – maar gelukkig was de kok uitstekend. Minder gunstig was de ontbijttijd: pas vanaf 7.45 uur. Na een slechte nacht begon de dag met de auto verzetten, onze gels inleveren bij de sporthal zodat die verdeeld konden worden over de bevoorradingsposten, en daarna ontbijten. Vervolgens terug naar de sporthal voor de verplichte briefing van de NK-deelnemers, waar Jan bij hoorde. Nog even wat bekenden gesproken en toen richting het startvak.

Om 9.00 uur precies klonk het startschot. De eerste ronde bracht veel herinneringen terug van vier jaar geleden. Het was nog rustig op het parcours, maar gedurende de dag werden de straten steeds feestelijker versierd door de inwoners van Winschoten, die streden om de straatprijs. Het weer was goed, al stond er op sommige stukken een stevige wind. Bij 2KM zag ik dat ik een tempo van zo’n 5:28 min/km liep, en dat tempo wist ik tot ongeveer 45KM vast te houden. Dat is eigenlijk wat snel voor een ultra, maar het voelde prima – tot halverwege…

Bij 50KM sloeg de man met de hamer toe. Waar het eerder soepel ging, voelde elke kilometer ineens zwaar. Met moeite hield ik 6:00 min/km vast, versnellen lukte niet meer en ik merkte dat ik slap werd. Achteraf vermoed ik dat één gel per 10KM te weinig was; vanaf dat moment besloot ik er bij elke drie posten eentje te nemen, dus elke 7,5KM.

Op 60KM stond de klok op 5:44:09 – nog steeds een schema voor onder de tien uur. Maar door het lagere tempo, een paar toiletstops en soms stukjes wandelen, verdampte mijn marge snel. Bij 80KM had ik nog precies twee uur over. De gedachte om uit te stappen speelde op, maar ik wist die 30KM voor de finish te weerstaan. Toen ik besefte dat een sub-10 er niet meer in zat en de regen begon neer te komen, werd het opnieuw een mentale strijd. Ik wandelde een stuk, begon weer voorzichtig te dribbelen, en zo ging het verder.

Na het geluid van de bel de laatste ronde in. Ik had gehoopt, net als vier jaar geleden, de laatste 10KM nog iets te versnellen, maar dat zat er niet in. Toch lukte het me wél om de laatste kilometer nog in 5:44 te lopen – het zat dus vooral mentaal. Jammer dat ik tekortgeschoten ben ten opzichte van mijn doel, maar de finish voelde alsnog als een overwinning.

Daar hoorde ik dat Jan verstandig was uitgestapt om een blessure te voorkomen. Bleek achteraf dat als hij wél had gefinisht, we samen nummer 1 en 2 waren geworden in de categorie 60+.

Nu was ik dus nummer 1 geworden zag ik de andere ochtend, en dat kwam uiteraard totaal als een verassing. En achteraf was ik ook wel blij met een nieuw PR, want toch zo’n 37 minuten sneller en inmiddels 4 jaar ouder.

Ik weet dat er veel meer in zit, maar het komt er helaas (nog) niet uit. Nog even terug gezocht, en de laatste 100KM was in 2023 (Grizzly), en eigenlijk vanaf die tijd problemen gehad. Eindelijk dus weer een echte 100K ultra gefinished,….

Weer een top weekend gehad samen met Jan, Marian en Maaike!!

Ga ik nog een poging doen om me te kwalificeren voor de 120 van Texel? Ik denk dat ik een 100K binnen 10 uur kan lopen, dus wil wel een nieuwe poging wagen. Dat zal de hoho100 worden denk ik…..

Afgelopen twee weken weer genoten van de vakantie. Deze keer weer 10 etappes verder gekomen op de via Francigena, en met nog 278KM te gaan zou het volgend jaar moeten lukken om Rome te bereiken.

De eerste week was de totale afstand Afstand(wandelen + hardlopen):226.18 km, waarvan 48,5KM hardgelopen verdeeld over 4 trainingen.

De tweede week was de totale afstand 149.53 km, waarvan 51.59 km hardgelopen verdeeld over 4 trainingen.

Dus het originele plan (onder) redelijk aangehouden. De 70KM op 9 augustus werden er 55, maar de andere lange duurlopen waren daarna 50KM of meer. Ook de trainingen tijdens mijn vakantie waren 4 maal in plaats van twee maal per week, dus ik denk dat in combinatie met de vele wandelkilometers een goede basis is gelegd voor het duurvermogen voor de 100KM a.s. weekend.

Vandaag (zondag) een rustdag en dan a.s. week nog wat rustige kilometers.

Ook het gewicht is ondanks de vakantie nog wat verder afgenomen. Het vele wandelen heeft wat vet verbrand (de meeste dagen kwam het totaal wandelen soms met hardlopen in de buurt van de 40KM), en deze vakantie het alcohol gebruik beperkt tot enkele glazen wijn.

Dus alles ziet er goed uit, maar ik vrees dat ik door de blessure-historie van dit jaar toch te weinig duurvermogen opgebouwd heb om een snelheid voor onder de 10 uur aan te kunnen houden.

Het weer lijkt in ieder geval gunstig uit te vallen, en ik heb er heel veel zin in, en dat is mogelijk nog wel de belangrijkste factor. Weer een keer samen met Jan aan de start, want dat is weer April geleden, en deze keer zijn de vrouwen er bij dus helemaal leuk!!