Jan en ik arriveren woensdag 3 Mei in Hongarije om een tweede poging te doen om de 211KM lange ronde om het Balaton meer te finishen binnen de voor mij vrij scherpe limiet tijd van 31 uur. Een wedstrijd waar ik alles voor heb gedaan en gelaten, en ook de overige voorbereidingen (dropbags etc.) heb ik tot in de puntjes geregeld.

We verblijven in een all inclusive hotel (Marina) niet ver van de start, dus kunnen nog ruim een dag relaxen en veel koolhydraten in nemen voor dat de wedstrijd begint.

Donderdag is de briefing, halen we het startnummer op, en leveren we de dropbags in.

De briefing is tevens een “all you can eat” pasta party, maar omdat we nog vol van de panekoeken en pizza’s zitten, besluiten we later bij het hotel nog een aantal borden koolhydraten weg te werken.

Een heel lang verhaal in het Hongaars, en daarna de Engelse versie: Slechts 1 zin: Any questions? Ik dacht nog dat het een grap was, maar dat was de briefing voor de buitenlanders dus, en je kon vragen stellen als je die behoefte had.

Vrijdag 5 Mei is het eindelijk zo ver….

Ik heb me voorgenomen dat dit de laatste poging is om een dergelijke afstand te proberen, en heb daarmee voor mezelf de druk om te finishen flink wat opgevoerd. Dat is goed merkbaar, want ik kan me niet herinneren ooit zo zenuwachtig geweest te zijn voor een dergelijk evenement, en ik heb in het verleden toch al heel wat extreme dingen gedaan. Ook Jan heeft er flink last van, en we zijn beide al lang wakker voordat de wekker gaat, en hebben dus ruim voldoende tijd om te eten, voor de toiletbezoeken, en om de verdere voorbereidingen te treffen.

Iets voor 7 lopen we het start vak in. We nemen een bescheiden plaatsje in achterin, zodat we rustig kunnen vertrekken. Wanneer “Highway to Hell” uit de boxen klinkt, wordt er in het Hongaars afgeteld van 10 naar 1, en kunnen we eindelijk starten voor een lange ronde rond het Balaton meer. We wensen elkaar succes, en gaan ieder op onze eigen manier proberen deze keer de finish te halen.

Een strakblauwe lucht, en weinig wind. Gelukkig hebben we ons goed ingesmeerd met zonnebrand olie, wat het beloofd een zonnige dag te worden. Er blijken meer Nederlanders mee te lopen, en na een kort praatje pak ik mijn tempo weer op en probeer ik in een ritme te komen wat goed vol te houden is, maar toch het eerste deel de tijden te halen voor een schema om te  finishen binnen de 30 uur.

De eerste 40KM herinner ik me het parcours nog goed van vorig jaar. Op een rustig tempo gaan die kilometers geleidelijk voorbij, en bij de eerste grote post – De Varga Wijn producent – zie ik dat ik iets sneller ga dan voorgenomen en probeer het tempo weer iets omlaag te brengen. Dat is vrij gemakkelijk, want er zitten een beetje verderop een paar klimmetjes in die  ik heel rustig joggend of wandelend neem.

Het loopt naar omstandigheden erg lekker, want afgezien van de warmte heb ik nergens last van. Ondertussen is de temperatuur namelijk opgelopen richting de 23 graden, dus ik moet voldoende drinken bij iedere post, en ook af en toe een zout capsule of tomaat gedompeld in tafelzout innemen om zo ook de noodzakelijke elektrolyten binnen te krijgen.

Er is van alles te krijgen bij iedere verzorgingspost, en bij de posten op de 40, 73.6, 89.6 , 135.1 en 178 KM kan een dropbag gelegd worden en is een warme maaltijd beschikbaar.

De post waar ik vorig jaar ben uitgevallen (73KM) bereik ik nu ruim een uur eerder, en ik neem daar even de tijd om schone sokken aan te doen, en mijn voeten opnieuw in te smeren. Daarna nog even een nieuwe voorraad gels in mijn shirt en vest gestopt en weer door. Vanaf nu dus onbekend gebied voor mij, en de volgende grote post met dropbags is slechts zo’n 16KM verderop.

Daar (89.6KM) aangekomen neem ik een warme maaltijd (rijst met kip in een kartonnen beker), en bezoek ik het toilet. Mijn pet wordt gewisseld voor een buff, omdat ik alvast mijn hoofdlampje op mijn hoofd zet. Daarna loop ik weer verder, en wanneer ik mijn horloge check, zie ik dat ik nog steeds een flinke marge over heb op het schema wat ik gemaakt heb om onder de 30uur te komen.

Ik loop door een vrij rustig gebied over brede straten, en het begint al een beetje af te koelen. Wanneer de avond valt en mijn lampje aan gaat weet ik dat ik al 1 belangrijke mijlpaal heb bereikt, en dat de kans dat ik ga stoppen in de nacht heel erg klein is. Soms loop je door een dorpje, waar het gezellig is, en wordt je wat afgeleid. Soms loop je ergens helemaal alleen, en dan is het weer genieten van de rust.

Bij de 105KM neem ik even de tijd om het thuisfront te appen tijdens een toiletbezoek, en begin opgelucht weer aan het tweede deel van deze tocht. De verzorgingsposten liggen maximaal 7 kilometer uit elkaar, en het plan om overal goed te drinken en iets te nemen lijkt te werken. Niet misselijk, geen buik klachten, geen dorst, en voorlopig nog energie genoeg en dat is bij andere ultra’s wel eens anders geweest.

De collega lopers zijn zoals bij ons een erg gemoedelijk volkje, dat elkaar blijft motiveren door Hajra, Hajra te roepen wat betekend:
^{_{hajrá () == reisdoel, bestemming, plaats van bestemming, finish}}

Sommige lopers hebben er nog plezier in, en maken luid lachend een grap in het Hongaars, maar helaas komt er geen vertaling wanneer ik aangeef een Nederlander te zijn. Engels is duidelijk geen standaard taal, en als ze al eens in een vreemde taal iets terug zeggen is het vooral (gebroken) Duits.

Het lopen is ondertussen een combinatie lopen/wandelen en op die manier bereik ik de 100 miles ruim binnen de 21uur. en “wat” later een PR op de 24 uur ruim boven de 183KM.[182.8 km] Balatonalmadi strand  na 23:40:29.

De zware klim en dito afdaling is inmiddels ook gepasseerd, en ondertussen is het al weer terug licht geworden. Wanneer ik deze laatste grote verzorgingspost  bereikt heb, neem ik een soep en begin ik me te beseffen dat ik mijn doel ruim ga halen. Het hardlopen lijkt nergens meer op, maar dat maakt niet meer uit, en wanneer na een paar kilometer ook mijn hamstring flink pijnlijk wordt, besluit ik geen risico te nemen en gewoon het laatste stuk van c.a. 23KM uit te wandelen.

Met een snelheid van c.a. 5KM per uur moet een finish onder de 29 uur er in zitten, dus rustig wandel ik dat laatste stuk uit. Ik probeer nog zo veel mogelijk van de omgeving op te nemen, want de kans is natuurlijk erg groot dat ik hier nooit meer terug kom.

Hier en daar prachtige witte Hongaarse koeien – met flinke horens op hun kop. Veel verschillende vogels. Heel veel platte Hazelwormen, en af en toe loopt er een flinke hagedis voorbij. 8 kilometer voor het eind bereik ik de 1 na laatste post, en daar geeft men aan dat er nog 1 post na 4KM is.

Het is ondertussen weer terug heet geworden, dus ik neem nog een paar bekers cola en eenmaal aangekomen bij de laatse post hoor ik dat aan het eind naar rechts gegaan wordt, en het daarna 1 rechte lijn naar de finish is. Op de boulevard is het vrij druk, maar er schijnen maar  weinig mensen te weten dat we een ultra aan het lopen zijn. De enkeling die het wel weet toont respect (Hajra Hajra).

Voor het hotel zie ik Jan staan, die me op stond te wachten en me doorgeeft dat hij gefinished is in een geweldige supertijd van c.a. 23u! Die was zo snel dat hij ondertussen al terug gewandeld, gedouched, ontbeten en een dutje gedaan had!! Voor mij was dit zelfs nog een mooier moment dan de finish zelf, want als je door hebt dat we deze keer beiden finishen dan komt dat flink binnen.

De resterende kilometer loop ik met een glimlach van oor tot oor, en wanneer ik net voor de finish voor de laatste keer mijn chip laat taggen zet ik mijn horloge stop, en mag ik doorlopen om te finishen. Onder luid applaus neem ik mijn finishers lint, medaille + T-shirt met tranen in mijn ogen in ontvangst.

Het zit er op…..210KM in 28:21:32  volgens de website. Mijn Garmin geeft iets meer, en volgens de organisatie is het 211KM.

Dolgelukkig met mijn tijd, want plan A was een finish binnen de 30 uur, plan B een finish binnen de limiet (31 uur) en plan C een finish na de limiet, en eigenlijk was de laatste optie degene waar ik het meeste geld op zou hebben gezet.

Daarna strompel ik terug nadat ik een paar pannenkoeken gegeten heb. Nadat ik een douche genomen heb gaan Jan en ik een Biertje pakken bij ons Hotel. Het is het eerste glas sinds 1 Januari….

Nog even voor de statistieken:
Plaats 84 van de 221 Gestarte deelenemrs (in totaal 138 finishers)

Met dit resultaat mogen we mee loten voor een start bij de Spartathlon.
Jan zou normaal gesproken een directe kwalificatie hebben, wanneer deze editie 221KM (10KM langer) geweest zou zijn, zoals in het verleden het geval was. Nu voldoen we aan deze eis:

e) Finish a non-stop 200-220 km race within 29:00 hours (men) or 30:00 hours (women).

Het besef begint langzaam te komen dat we toch wel iets heel bijzonders gedaan hebben!

Heel trots op Jan die een ongelofelijke tijd weg gezet heeft, en op mezelf 🙂 !

Heel blij met mijn lieve vrouwtje, die gelukkig achter me staat en waar ik dit soort fratsen van mag uithalen! Bedankt!!!! En verder heel het thuisfront, heel erg bedankt voor het volgen en de felicitaties!!!! En uiteraard Jan Muller, bedankt voor het gezellige en onvergetelijke weekend!!! We hebben samen een super avontuur beleefd!