Afgelopen zondag afgereisd naar Ameland voor een korte break. We hadden een hotelletje in Buren, wat vrij centraal ligt op c.a. 2KM van de pond. Na aankomst een korte wandeling gedaan, en de eerste indruk was geweldig.

Maandag de Westkant met de fiets verkend, en het fietsen af en toe afgewisseld met een wandeling. DInsdag in totaal c.a. 30KM gewandeld en de Oostkant van het eiland doorkruist en onder andere het Oerd bekeken.

Woensdag ook een aantal losse wandelingen gedaan, en de stukken er tussen gefietst. Dus in totaal veel gefietst en gewandeld in een geweldig mooie omgeving. Op een paar plaatsen na (Vuurtoren en Nes) was het erg rustig op het eiland. De meeste keren was heel het strand en de duinen voor ons, en ook tijdens de wandeling in het Oerd hebben we niemand tegen gekomen.

Dus flink wat calorieën verbruikt op Ameland, maar nog veel meer calorieën ingenomen 🙁 dus er moet weer een beetje op het eten en drinken gelet worden komende weken. Niet veel hardgelopen dus afgelopen week, maar vandaag gelukkig wel een marathon af kunnen werken in een heel rustig tempo. De pijn aan de knie viel gelukkig mee, dus hopelijk zet die lijn zich door. Mogelijk is die week relatieve rust goed geweest voor het herstel….

Deze week weer een weekje standby dienst voor de klant. Dat betekende weer niet te ver van huis tijdens mijn duurloop afgelopen zaterdag. Uiteindelijk was 30KM lang genoeg, want ik begon toch weer flink wat last te krijgen van mijn knie, en dat was jammer want verder ging de training wel lekker.

Ik hoop dat ik volgende weekend weer eens een training van meer dan 40K af kan werken, want binnen twee maanden staat de volgende echte uitdaging al weer voor de deur, de 24 uur van Deventer. Wanneer de problemen met mijn knie dan niet opgelost zijn heeft starten geen zin, dus voor die tijd hoop ik pijnloos nog een aantal lange trainingen te kunnen doen, waarvan minimaal twee van 50K of langer.

Vorige week heb ik mijn knie laten checken bij Dynamico, en daar is een echo gemaakt. Iets onder de knieschijf was een slijmbeursontsteking te zien, en aan de bovenkant van het scheenbeen vlak bij de knie iets wat mogelijk op overbelasting kon duiden. Niet een reden om te stoppen met trainen, maar wel even goed in de gaten houden of de klachten niet erger worden was het advies.

Verder verlopen de trainingen nog vrij moeizaam. Misschien de temperatuur, of de hoeveelheid pollen/stuifmeel in de lucht, of toch nog de naweeën van de 24uur’s ultra en de Balaton? Deze week zou het ook te maken kunnen hebben met de spanningen die stand-by dienst met zich mee brengen. En dan hebben we ook nog de halve van Roosendaal. Zal zeker geen toptijd worden, maar is wel een heel leuk evenement.

Helaas gaat het herstel niet zoals gehoopt. Alhoewel de pijn een stuk minder is, heb ik nog wel flink last van mijn knie en onderrug. Ondertussen ben ik er vrij zeker van dat de knie klachten mogelijk veroorzaakt zijn doordat ik een aantal weken terug met mijn knie tegen het bed aan gelopen ben. Omdat de pijn toen vrij snel weg was, heb ik er eigenlijk niet meer aan gedacht, maar na de DNF van vorige week voelt het ongeveer hetzelfde als de pijn aan mijn knie rechts die ik vorig jaar na een val op mijn knie had. Dat was destijds een slijmbeurs ontsteking geworden, en ging ook van zelf na een aantal maanden weer over. Ook nu is mijn knie rood en gevoelig, dus ik ben er vrij zeker van dat het een slijmbeursontsteking is, en de oorzaak kan door het stoten van mijn knie komen, of door overbelasting.

Een uitgebreide test, in combinatie met een echo gaven me vorige keer uitsluitsel en hebben me toen gerustgesteld. Helaas is dit een blessure die erg langzaam geneest, maar het goede nieuws is dat het ondanks de af en toe wat vervelende pijn geen reden is om te helemaal te stoppen met trainen. Met andere woorden, ik maak niets kapot wanneer ik doortrain, en zolang ik er niet op val, of stoot zal het heel langzaam steeds beter worden. Dat is ook wat ik toen gemerkt heb. Morgenmiddag even langs Dynamico om het te laten bevestigen…

Dan mijn rug….dat is een heel stuk simpeler. Dat wordt weer oefeningen doen, en dan moet het vrij snel weer goed komen…

Na een rustweek met de nodige trappisten, etentjes, gebakjes (moederdag) enz. ben ik gelijk ruim twee kilogram zwaarder en ik vermoed dat ze niet zo snel weg gaan als ze er bij gekomen zijn 🙂 Ik hoop dan ook dat k snel weer terug de normale trainingsomvang op kan pakken want de volgende doelen staan inmiddels al weer op de kalender. De halve marathon van Roosendaal en de 24 uur van Deventer. Twee totaal verschillende wedstrijden die normaal gezien ook een verschillende aanpak nodig hebben, maar voor de laatste hoop ik dat de trainingsomvang die ik tot nu toe gedaan heb alvast een goede basis is.

Zou heel mooi zijn als ik daar na 100 mijl nog wat kilometers aan kan plakken, zodat ik gelijk kan zien of ik wat geleerd heb van vorige 24uur in Sittard, en of de schoenen toen inderdaad de oorzaak waren van de problemen in de laatste uren.

Donderdag komen we (Jan, Marian, Maaike en ik) op tijd aan in Balatonfured, de startplaats van de UB. We halen het startnummer en de chip op, en daarna zorgen we dat de drop bags in de juiste bak terecht komen zodat we zonder begeleiding toch de nodige gels, lampjes etc. bij de betreffende post kunnen mee pakken.

Vrijdag ochtend 7:00u is de start, wat voor een ultra een hele mooie tijd is, omdat ze vaak midden in de nacht , of supervroeg het startschot geven. Er wordt erg veel omgeroepen in het Hongaars, en de sfeer is goed. Er zijn toppers uit verschillende landen op afgekomen, maar een blik op de deelnemerslijst laat zien dat veruit de meesten uit Hongarije of een aangrenzend land komen.

Na de start lopen we voorzichtig een heuvel af, op weg voor de ronde rond het Balaton meer. Het weer is perfect, de omgeving is prachtig, en de collega ultralopers zijn geweldig!
Het plan was om me in te houden, en erg rustig van start te gaan, en dat ging ook goed.

Na een paar kilometer komt er wat meer ruimte, en dat maakt het lopen nog prettiger. We lopen op licht glooiende fietspaden, en na c.a. 7KM hebben we de eerste verzorgingspost. Er is van alles te krijgen, maar ik beperk me nog tot water, en spoel er mijn eerste gelletje mee weg.

Vanaf hier komen de verzorgingsposten met tussenafstanden van maximaal c.a. 6KM, gemiddeld zo om de 4KM. Het loopt lekker, maar van lieverlee loopt de temperatuur langzaam op richting de 20 graden. Bij 1 van de drankposten neem ik energy drink, maar wanneer ik een paar slokken neem, merk ik dat er iets mee naar binnen gaat wat beweegt ;-( Ik hoop dat het een vlieg is en geen wesp of bij). Met de stops bij de verzorgingposten er bij, blijf ik ergens in de buurt van de 6:15M/KM totdat er een serieuze klim komt waar ik besluit dat stuk te gaan wandelen, zoals ook de meeste anderen doen. Normaal kan ik stevig doorstappen, maar ik besluit nu juist heel erg voorzichtig te zijn, zodat ik in deze fase van de wedstrijd nog niets forceer. Even later gaat ongeveer een even groot stuk weer terug omlaag, wat ook erg voorzichtig genomen moet worden omdat er nogal wat losse stenen etc. liggen.

Daarna vooral weer mooie fietspaden, of af en toe een rustige weg door een dorp. Bij de 40KM ligt mijn eerste dropbag met extra gels, en ik besluit daar mijn tepels af te plakken, omdat ik dat vergeten was bij de start. De warme pasta maaltijd sla ik over, en ik neem nog een gelletje met wat sportdrank, en vul een flesje bij met water. We gaan door een wijnkelder, en daarna ga ik op weg naar de volgende post. Het blijft vrij glooiend, en de temperatuur is nog steeds (iets te) hoog.

Omdat er al ruim een marathon op zit, begint alles ook wat meer pijn te doen. Uiteraard hoort dat er bij, maar wanneer de hoogte verschillen wat te groot worden krijg ik steeds meer pijn in mijn linkerknie, en pijn links in de onder rug, en mijn rechtse lies voelt ook niet lekker. Dus de stukken “stijgen” wandel ik, en “afdalen” doe ik ook heel voorzichtig, maar dat kost uiteraard tijd en is ook mentaal niet goed omdat ik juist vooral de eerst 100KM nagenoeg zonder te wandelen wilde doen. Bij de 60KM zie ik Jan, en na een paar seconden realiseer ik dat het foute boel is. Hij heeft op moeten geven, en baalt verschrikkelijk. Op dit punt geef ik aan dat het bij mij ook niet helemaal goed zit, maar dat ik hoop dat het volgende stuk beter zal gaan.

Ik ga op weg, en bedenk na c.a. 1 KM dat ik vergeten ben naar het toilet te gaan bij het vorige punt. Gelukkig zie ik ergens een paar dixies bij elkaar, rond de 65KM heb ik mijn eerste sanitaire stop, dus moet ik ondanks dat ik geen enkele drankpost heb overgeslagen toch veel te weinig vocht ingenomen hebben. Hopend op een beter moment begin ik te rekenen, en realiseer me heel goed dat met nog zo’n 135KM te gaan dit alles behalve een ideale situatie is, en dat de kans om op een dergelijke manier binnen de tijd te finishen nihil is.

Bij de 73KM (35% van de afstand) neem ik de warme pasta maaltijd aan, en besluit deze rustig op te eten en wanneer ik op sta is alle twijfel weg, en beslis ik de handdoek in de ring te gooien.

De droom houd hier op, en ik moet voor mezelf uit gaan vinden wat er allemaal fout is gegaan in de voorbereiding en tijdens de wedstrijd zelf. Te weinig kracht getraind? Verkeerde schoenen? Geen hoogtemeters gedaan? Of veel te weinig kilometers gemaakt? Toch te kort na de 24 uur? Een ding is zeker, aan de motivatie lag het niet, want de laatste maanden heb ik continue aan deze wedstrijd gedacht, en er alles voor gedaan / gelaten. Tot vrijdag middag geloofde ik in een finish wanneer alles mee zou zitten. Dat laatste was dus zeker niet het geval, dus moeten we nog een keer terug voor een nieuwe poging 🙂

Aan de organisatie lag het zeker niet!!

De organisatie was geweldig goed!! Zelden zo’n goed georganiseerd evenement mee gemaakt. Ook de omgeving was prachtig, en de mensen zijn heel erg vriendelijk.