Even een paar weken offline geweest, vanwege een Oracle cursus in India.

Deze keer was ik naar Dehradun gegaan, om de drukte van Delhi te vermijden.

Tegen verwachting in, bleek ik ook weer in een flinke drukke stad beland te zijn, maar gelukkig heb ik zaterdag middag en zondag nog even de gelegenheid gehad om een paar stukken van de Himalaya’s te verkennen. O.a. Mussoorie en de  Kempty falls, niet ver van Tibet, Kashmir en Nepal vandaan.

Nagenoeg dus niet gesport, en dit was eigenlijk wel goed, om de aanhoudende blessure van mijn hamstring wat tijd te geven.

Na thuiskomst, direct een rondje gelopen, en het voelde al een heel stuk beter. Helaas kon ik me weer niet inhouden, en ging weer te hard van stapel, zodat na een half uurtje de pijn weer terug was. Gelijk een dag later een afspraak gemaakt bij de huisarts (want direct naar een sportarts schijnt niet meer te kunnen).

Even foto’s laten maken, en gelukkig was er op de recent opgelopen schade aan de ribben en schouders na, weinig verontrustends te zien. Geen slijtage, en alleen de vernauwing in de rug, maar die zit er al jaren. Mogelijk wel vanwege de val weer verergerd, dus moet mijn oefeningen weer gaan doen.

Afgelopen zaterdag een rustige duurloop gedaan met John en Rob, en dat voelde gelukkig weer goed aan. Het herstel lijkt dus de goede kant op te gaan, en dat moet ook want……..mijn hoofd doel voor 2017 is inmiddels bekend!!! Het is de Icon triathlon op 2 September:

I drew the routes of ICON having clearly in mind the idea of building a race with no equal in the world for its beauty and epic locations. The 3.8 km swim will lead you to dive into the waters of Lago del Gallo, an alpine lake that in the early days of September records temperatures between 16° and 18°. During the 195 km of the bike leg, you will conquer the top of the most famous mountain passes: Forcola, Bernina, Fuorn, the legendary Stelvio pass with its 48 hairpin bends and 2,757 meters high and Foscagno pass. The running course made of 42.2 km will take you to run in the lunar landscape of the great valley of Livigno. With the support of your team, you will run the last 15 km up to the finish line at the 3000 meters of Carosello. It will not be an easy race considering its technical difficulties and you will need to prepare it with care and dedication, without underestimating any aspects. If you are brave enough to take part to the race, you will live unique unforgettable emotions. The race will unveil your most venerable aspects, but you may find yourself amazed of your resilience and your capacity to overcome huge difficulties.

Vrijdag middag rond 2 uur zijn Jan, Misja en ik naar Rolde (een dorpje vlak bij assen) vertrokken voor de Indian Summer Trial.

Na een beetje oponthoud kwamen we aan bij de camping, waar we een 4 persoons sta-caravan hadden, op zo’n 50 meter van de start.

Gelijk het startnummer maar even opgehaald, en de drop-bags klaargemeaakt. Achteraf bleek dat we die pas zaterdag in konden leveren, dus we waren ruim op tijd.

Hierna even wat gegeten, en een paar biertjes gedronken (Grolsch bokbier), en op tijd weer naar bed.

Rond half 5 was ik wakker, en om kwart 5 heb ik de koffiepot alvast maar aangezet. We zaten dus goed op tijd aan het ontbijt, en dat smaakte goed.

6 uur werden we weg geschoten, voor de eerste editie van deze trail.Heel rustig liepen we weg (dachten we), maar dat bleek voor zo’n trail toch al een aardige snelheid te zijn, want ondanks het best wel pittige parcours hielden we de eerste 21KM zo’n 6 minuten per kilometer aan. Helaas rond de 18KM stootte ik mijn voet tegen een boomstronk, en dat was het moment dat mijn hamstring van gewoon pijnlijk weer naar erg pijnlijk ging.
Een kilometer later heb ik Misja gezegd door te gaan op zijn eigen tempo, zodat ik even iets rustiger kon gaan lopen, met de hoop dat de pijn wat minder zou worden. Gelukkig was dat ook zo, en na post 1 ging ik weer vol goede moed op pad. Vrijdag hadden we de kaart goed bekeken, en daar bleek post 2 een goed punt te zijn om uit te stappen, en na zo’n 30 kilometer besloot ik dat het inderdaad bij c.a. 43KM zou blijven vandaag.

Dus de knop om gezet, en de illusie om 100K te finishen (laat staan 125) had ik nu definitief opgegeven. En dan wordt het een heel stuk relaxter allemaal.

Ondanks de blessure toch heel lekker getraild, door een zeer mooi en afwisselend gebied. Onderweg uiteraard hunnebedden gespot, en af en toe nog een foto genomen. Ook zo nu en dan  een praatje met collega hardlopers gemaakt, en nog even hulp verleend bij een MTB-er die vol op een slagboom reed.

Normaal gesproken had het dus de wedstrijd van het jaar moeten worden, maar door blessures, en veel te weinig trainingsuren, had ik mijn plannen al een poosje terug bijgesteld.

Het doel zou worden om zo ver mogelijk te komen zonder al te veel pijn. Dat bleek dus 43KM te zijn. Niet veel in verhouding met de totale wedstrijd, maar toch een marathon, en dat is gezien de omstandigheden eigenlijk nog best ver.