Zaterdag 7 oktober, een vroege start van de dag met de wekker om kwart voor 5.
De bestemming: Villers la Ville voor de “Trail lábbaye,” een uitdagende trail van 50 km met flink wat hoogtemeters.

Precies half 6 stapt Jan in de auto, en anderhalf uur later arriveren we in Villers la Ville.
Het laatste stuk van de autorit gaat door glooiend gebied, dus qua heuvels komt het wel goed dachten we.
Voor mij dus al weer enkele jaren geleden dat ik nog een echte trail gedaan heb waar serieuze hoogtemeters in zitten, maar ik had er wel vertrouwen in dat de 50K moest gaan lukken.
Sterker nog….geen zenuwen, en dat is me eigenlijk nog niet vaak overkomen, want zelfs bij de 10K van Roossendaal had ik daar nog last van.
Waarschijnlijk omdat ik het als een training voor de komende doelen beschouwde, en me voorgenomen had om de focus te leggen op genieten en heel te blijven.

Wat een mooie omgeving om in te starten, en wat een perfect geregelde organisatie!!
Jan en ik wensen elkaar succes, en wanneer iemand aangeeft dat gestart mag worden, gaat de 50KM groep voorzichtig het startvak uit op weg naar de heuvels.
En die zijn er genoeg, want lopende met de meute mee ben ik al na 500 meter buiten adem.
Heuvelop lopen vergt duidelijk een andere techniek dan vlak asfalt, en ik besef dat ik al vroeg in de race moet gaan doseren.

Jan is inmiddels al lang uit het zicht verdwenen, en ik probeer een tempo vast te houden van gemiddeld 6 minuten per kilometer.
Dat lukt tot ongeveer halverwege vrij aardig, want ik sla de eerste verzorgingspost over, en vertraging van de stukken wandelen wordt weer gecompenseed door de snelle stukken omlaag en het lekkere tempo op de “vlakke” stukken.
Relatief vlak, omdat volgens mij deze wedstrijd geen 100M echt vlak geweest is.

Het dalen gaat boven verwachting goed. Er zal vast een betere techniek bestaan, maar ik hoef voor niemand opzij, en haal op een gegeven moment zelfs een paar keer iemand in.
Even later wanneer lopers van de overige afstanden er bij komen, haal ik zelfs hele groepen in, maar dat zal waarschijnlijk de achterhoede geweest zijn.
Niettemin goed voor het zelf vertrouwen, want voor de geplande Grizzly 100K moet ik ook nogal wat meters omlaag maken.
Iets te goed denk ik, want even later struikelde ik flink op een minder steil dalend stuk, en wanneer je dan eenmaal aan het vallen bent, merk je pas hoe hard je op dat moment liep.

Daar bleef het niet bij, want later gleed ik nog een keer met mijn voet van een bruggetje, en bleef met mijn schouder en mijn rug nog net hangen terwijl de rest van mijn lichaam in de brandnetels lag.
Gelukkig kon ik er zelf de humor wel van inzien, en toen bleek dat de schade meeviel maar gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om een plaspauze in te lassen.

Wat ik deze keer ook doe, is veel meer genieten van de uitzichten. Tegenwoordig loop ik meer rechtop, met mijn blik meer naar voren gericht, en dan ervaar je zo’n trail anders dan wanneer je alleen maar enkele meters voor je uit op de pad aan het letten bent.
En die uitzichten waren schitterend!! Ook qua afwisseling, was het een super parcours.
Vettige paden, lange greppels, beekjes waar je doorheen moest, lange stroken met vervelende kasseien, stukken door grasveld, stukken langs landbouwgrond, afdalingen die bleven duren, en dito klimmen.
Alles zat er in.

De tweede “verzorgingspost” was zo rond de 30K, en daar lag gewoon alles netjes geordend in de berm.
Pakken water, gels, ontbijtkoek, bananen. In Nederland zou dat al bij de eerste de beste voorbijganger in de achterbak verdwenen zijn, in België kan dat gelukkig nog gewoon.
Nadat ik flink wat gedronken had, en een gelletje genomen, kon ik weer even door, maar ergens ronde 35KM ging langzaam de fut er uit, en kon ik de verleiding niet weerstaan om enigszins licht stijgende stukken ook maar te gaan wandelen.
Dus daarmee gelijk de ambitie om binnen de 5 uur te finishen bijgesteld, en de rest met te veel wandelen en te weinig hardlopen vol gemaakt.

De temperatuur was inmiddels ook opgelopen tot 23 graden, dus mentaal ga je ook geloven dat je rustig aan moet gaan doen, maar de tijd tikt uiteraard gewoon door.

Net voor het einde probeerde nog een groepje bejaarden (en ja…zelf behoren we geloof ik ook tot die groep) een poging te doen om een steil stuk op te komen, maar halverwege niet meer voor- of achteruit kunnen.
Dus eerst de dame geholpen, en hierna haar man die het ook niet redde om omhoog te komen een paar zetjes gegeven, zodat deze wandelaars ook hun tocht af konden maken.

Daarna nog een stuk rond een maisveld, en ik kreeg daar nog een 50K loper in het vizier die me in het begin van de wedstrijd voorbijgelopen was. Rustig er naar toe gelopen, maar ik vond het wel zo netjes om er achter te blijven en niet 500M voor de finish er voorbij te gaan.
Tot…hij stopte om een foto te maken. Tja….daar ga ik natuurlijk niet op wachten, dus weer een plek opgeschoven 🙂
Nog een mooi stukje omlaag, met uitzicht op de prachtige abdij, en toen naar de finish waar Jan al stond te wachten.
Die was al ruim een uur binnen, en was als 5e binnengekomen! Geweldig gedaan!!
Voor mij: positie 27, aankomst 50 km in 5 uur, 32 minuten en 9 seconden.

Gezien de omstandigheden ben ik hier heel tevreden mee, onder het motto meedoen is belangrijker dan winnen. We hebben weer een geweldige trail meegemaakt onder ideale omstandigheden.
Zowel qua organisatie als omgeving was dit misschien wel de leukste die ik ooit heb gedaan.