Een verslag van deze toch wel barre tocht, maar ja…..het heet niet voor niets “The brutal one”
Zaterdag 28 November – vandaag gaan we op pad voor de Grizzly 100. Een vrij zware trail van 100KM met c.a. 3000HM.
Ik pik Jan op rond half 4, en we arriveren rond kwart over 5 in s’Gravenmoeren, en zijn nog op tijd voor een mooi parkeerplaatsje vlak bij de start. Rustig bereiden we ons voor op de wedstrijd, en wanneer we klaar zijn hebben we nog even tijd om in de kantine te wachten tot het tijd is om het startvak in te gaan.
Het is droog, en niet echt koud, dus ik besluit alleen in korte broek en trui te starten. Een goede keus blijkt later, want in die outfit heb ik heel de wedstrijd gelopen. De start loopt 5 minuten uit, en wanneer de klok de laatse 10 seconden weg tikken wensen Jan en ik elkaar succes en gaan op weg voor de 101,7KM lange trail.
Al snel zit ik in een lekker ritme, en probeer me te focussen op het parcours, want trail runnen op dit parcours is heel wat anders dan een rondje Pannehoef of Rucphense heide. En na een paar kilometer gaat het al fout, wanneer ik struikel over een steen, en zoals altijd op mijn rechtse knie en elleboog land. Even een klein stukje wandelen, en daarna voorzichtig verder.
Wanneer de afdalingen wat spannend worden wacht ik tot er niet te veel lopers achter me zitten, zodat ik in mijn eigen tempo probeer omlaag te komen. Dalen is zeker niet mijn sterkste punt, en wanneer er een hele groep achter me zit is dat niet prettig, dus beter daar wat tijd inleveren.
Op een vlak stuk struikel ik weer en raak de harde grond met exact dezelfde lichaamsdelen, maar goed…pijn deed het toch al, dus maar weer rustig door. Even later wordt het licht, en dat scheelt enorm. Erg geconcentreerd scan ik het pad voor me, en langzaam krijg ik de techniek te pakken om weer enigszins tempo te maken.
Bij de verorgingspost (22KM) neem ik 1 beker tailwind, en vul ik mijn flesjes bij, en daarna eet ik een banaan en een tuc koekje. De overige energie haal ik uit de Maurten gels, en stukjes suikerbrood die ik mee genomen heb.
Na deze post wat asfalt en afdalen, dus een mooie gelegenheid om mijn lampje weer op te bergen, want dat was ik vergeten bij de VP. Het parcours wisselt zich hierna af, met heel veel klimmen en dalen door geulen, modderige zandpaden, stroken gras, en heel af en toe wat kasseien en asfalt. Af en toe gaan we door een hekje, of via zo’n draai ding. Vanaf het begin kies ik overal de kortste weg, dus dat betekend dat ik dwars door alle plassen ren, en zo nogal wat meters goedmaak op veel mede lopers die een poging doen om de schoenen droog te houden, wat tevergeefs is….
Op een gegeven moment ga ik wat onhandig onder een boom door, en wanneer ik probeer op te staan, raak ik mijn evenwicht kwijt en lig ik voor de derde keer op de grond. Deze keer vangt gelukkig mijn hele rechterkant de klap op, dus valt de schade mee. Dat blijkt tevens de laatste val van de dag…
Ik twijfel wel even of ik niet beter bij de post van de 45KM kan beslissen om de weg terug te nemen, en er 84KM van te maken, maar gelukkig beslis ik anders. Na 3 bekers cola, en een gevulde bouillon met macaroni, en een gevulde koek, ga ik de lus richting de 62k in. Dit was wel een mooi stuk. De zon kwam er af en toe door, het parcours was prachtig en iets minder zwaar qua hoogtemeters, en ook lekker afwisselend. Een flink deel samen gelopen met twee Jongens uit Mierlo die hun eerste 100K liepen, en al pratende vlogen die kilometers ook voorbij.
Weer terug bij de verzorgingspost op 1 beker cola na exact hetzelfde genuttigd, en weer door richting de laatste verzorgingspost op c.a. 85KM. Alles begon ondertussen al behoorlijk pijn te doen, en ik had eigenlijk ook al meer dan genoeg modder gezien, kortom….het afzien was begonnen, en met nog zo’n 36KM voor de boeg moet je mentaal even proberen je zelf te motiveren gewoon door te gaan. Op een gegeven moment raak ik aan de praat met Bastiaan, en dan gaan er ook ongemerkt weer wat kilometers voorbij. Soms gaat het tempo mij wat te hard, en wandel ik een stukje, en soms komen we elkaar weer tegen.
Bij de verzorgingspost 16KM voor het einde wens ik hem voor de laatste keer succes, en ga ik weer op mijn eigen tempo de laatste etappe in. Het word langzaam al wat donkerder, en c.a. 10KM voor het einde haal ik mijn lampje weer tevoorschijn. Alhoewel het lastiger is om in het donker alle obstakels op tijd te zien (boomwortels, stenen etc.) lijkt ook de vermoeidheid te verdwijnen, en kan ik weer hele stukken rustig dribbelend afleggen. Op die manier hobbel ik de laatste kilometers rustig uit. Ik wordt nog door verschillende lopers ingehaald, maar dat boeit niet, want versnellen zit er niet meer in.
Nog even een stukje rond een maisveld, en na zo’n 14 uur loop ik weer onder de finishboog.
Jan was al lang binnen, en had het weer super gedaan!! Terwijl ik aan het bijkomen was, regelde Jan nog een flink bord macaroni, en daarna heb ik nog een poging gedaan om al de modder van mijn lichaam te krijgen. Niet helemaal gelukt, maar wel lekker bijgekomen onder de warme douche.
Daarna weer terug naar huis, onderweg nog even stekkeren, en rond half 12 waren we weer bij Jan en 5 minuten later was ik ook weer thuis. Beiden waren we het er weer over eens dat het weer de moeite waard was, en dat we weer een heel mooi avontuur beleefd hebben. Zeker geen gewone 100K, want zowel de hoogtemeters als de staat van het parcours maakten er een vrij zware tocht van.
