De voorbereidingen voor de Wase Ultra waren, laten we zeggen, niet bepaald ideaal.
Na twee wedstrijden had ik even wat gas teruggenomen, daarna een marathon gelopen, en toen moest het alweer rustig aan — want deze ultra kwam eraan. Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daar een paar drukke werkweken bovenop, en kreeg ik deze week ook nog een griep én de pneumokokkenprik. Niet bepaald het recept voor een topvorm.

Toch had ik er zin in. Veel zin zelfs. De Wase Ultra klonk als een prachtig avontuur: een mix van verhard en onverhard, en bovendien weer eens een ultra in België. Dat kon ik niet laten schieten.

Zaterdag alles klaargezet: schoenen, gels, tas, kleding — het bekende pre-race ritueel.
Zondagochtend vroeg eruit, want Maaike moest ook gaan werken..
Ik zat aan mijn bord havermout toen de telefoon ging. Jan. Helaas ziek geworden, dus ik moest alleen op pad..

Heel even twijfelde ik. Zou ik niet gewoon een lange duurloop in de buurt doen? Maar deze wedstrijd leek me te mooi om zomaar op te geven. Dus stapte ik in de auto, richting Sinaai.

Zoals altijd was ik ruim op tijd. Het was koud, dus ik besloot vlak voor de start nog even naar binnen te gaan om wat op te warmen. Daar kwam ik Leonie nog tegen — even gezellig gekletst — maar verder geen bekende gezichten. Om negen uur klonk het startschot. De eerste meters voelden stroef, maar dat zal de leeftijd zijn gok ik. Al snel kreeg ik het warm, en vond ik mijn ritme.

De eerste kilometers waren verhard, en ik had de gok genomen om mijn nieuwe Hoka’s aan te trekken. Dat voelde wat vreemd, maar de kilometertijden zagen er goed uit.
Na een paar kilometer begon de pijn echter op te spelen: een zeurende, drukkende pijn van mijn blaas tot aan mijn ribben. Geen echte krampen, maar wel erg ongemakkelijk. En natuurlijk — toen het écht dringend werd, was er nergens bos te bekennen.
Een eindeloos stuk langs het water, een open veld, een dijk, bebouwde kom… alles behalve dekking.

Toen ik eindelijk een geschikte plek vond, was de opluchting groot. Daarna ging het iets beter, al bleef de pijn met vlagen terugkomen. Ik durfde geen koud water meer te drinken en nam pas bij 20 kilometer mijn eerste gel. Daarna nog twee keer de bosjes in, maar mijn buik bleef protesteren. Zelf het startnummer tegen mijn buik deed pijn, dus op een gegeven moment dat maat aan de achterkant gehangen. Wat het leed wel wat verzachtte, was het parcours zelf. Afwisselend, goed georganiseerd, en om de zes kilometer een verzorgingspost. Soms mooie single tracks, af en toe wat modder, en een stevige wind — van voren én van achteren. Dit was echt een leuke route.

Halverwege kwamen de lopers van de 10 EM en de halve marathon erbij. Op de smallere stukken was dat soms wat frustrerend — je kunt niet inhalen, je ritme breekt. Maar er zat ook een voordeel aan: je kon je weer opladen, en het gaf dan weer wat nieuwe energie en afleiding.

Al vrij snel wist ik dat de hele ultra er vandaag niet in zou zitten. Mijn lijf gaf duidelijke signalen: “Vandaag even niet.” Dus bij de marathonafstand vond ik het mooi geweest. Ik leverde mijn nummer in, dronk een paar bekers chocomel, trok een droog shirt aan en stapte de auto in, terug op weg naar huis.

Soms moet je accepteren op zo’n dag dat het lichaam z’n grenzen aangeeft, dat stoppen de beste optie is. Dus… ik moet nog een keer terug voor de échte ultra — maar dan fit, en samen met Jan. Want het is echt een mooie en perfect georganiseerde wedstrijd!

Het is weer die periode van het jaar waarin ik letterlijk takkenwerk doe — want er moet weer gesnoeid worden. Gelukkig heb ik er geen hekel aan; ik zie het zelfs een beetje als extra training voor het bovenlichaam. Dus nadat de dakbomen klaar waren, heb ik gelijk nog een paar flinke andere bomen meegepakt.

Toen de overgebleven wortels aan de beurt waren, ging het echter even mis: er viel een stuk op mijn grote teen. En ja, precies dezelfde teen die ik een paar jaar geleden brak. Even dacht ik: daar gaan we weer…
Gelukkig viel het mee, en was de meeste pijn alweer verdwenen na de duurloop van woensdagavond.

Verder vind ik de herfst de mooiste periode van het jaar om te sporten.
De lucht is frisser, de kleuren intenser, geen last meer van insecten, en de temperaturen zijn perfect. Vandaag besloot ik om weer de Pannehoef op te zoeken voor een niet al te lange duurloop, want volgende week heb ik een wedstrijd.
Het was heerlijk rustig in het bos; op één dame met een hond en een gravelbiker na had ik het hele bos voor mezelf.
Geen reeën gespot deze keer.

Ook komende week doe ik het even wat rustiger aan, want zondag ga ik samen met Jan op pad voor een 58 km lange ultra.
De start is om 9 uur in Sinaai — ik ben benieuwd hoe het zal gaan…

Het is bovendien minder dan twee maanden tot de Bello Gallico, en ik ben al een tijdje aan het nadenken over wat ik ga doen.
Eigenlijk ben ik er nu wel uit: het ziet ernaar uit dat ik in ieder geval ga starten, met uiteraard als doel een finish op de 200 km.
Mocht er iets misgaan, dan kan ik altijd eerder stoppen — zelfs een 100K zou goed passen in de voorbereiding op de HoHo100, ruim een maand later.

Wat ga ik anders doen dan bij eerdere pogingen?

• Ik ga op schoenen lopen met goede grip én voldoende demping.
• Ik ga bij iedere post even stoppen en eten wat er wordt aangeboden.
• Ik ga vanaf nu meer onverhard trainen.
• Ik probeer sowieso een paar kilo lichter aan de start te staan dan bij vorige edities.
  Uiteraard wordt de voeding ook deze keer weer aangevuld met Maurten-gels.

Ik heb een heel aantal trailschoenen naast elkaar gelegd en kwam uiteindelijk uit bij de La Sportiva Prodigio Pro en de Hoka Speedgoat 6 als mijn favorieten.
Beide voldeden aan het profiel dat ik voor ogen had, waarbij vooral grip en demping de belangrijkste eigenschappen moesten zijn.
Uiteindelijk is het de Hoka Speedgoat 6 geworden.

De Speedgoat 6 presteert volgens verschillende tests het best als je:

• veel kilometers maakt en protectie + grip belangrijk zijn;
• heel lange ultra’s loopt waarbij comfort en demping vooropstaan;
• geen ultra-lichtgewicht nodig hebt en je voeten goed passen in een wat smallere voorvoet;
• houdt van een veilig, stabiel platform met maximale grip en een vertrouwd gevoel.

En niet onbelangrijk: hij was ook nog eens 50 euro goedkoper.

Jan stuurde me laatst een link door van een mooie wedstrijd in het laatste weekend van oktober: https://dewasemarathon.run/

Ik was al een tijdje aan het nadenken over de herfstmarathon van Etten-Leur, maar deze leek me eigenlijk nóg leuker.
Het ging om de Wase Marathon, en ze organiseren daar ook een ultraloop van 58 kilometer.
De route loopt grotendeels door de polders en bossen rond Sint-Gillis-Waas, met genoeg afwisseling tussen verharde en onverharde stukken.
Dat klinkt als een perfecte mix van uitdaging en genieten.

Eerst even gekeken of het uitkwam met mijn werk.
Nadat ik mijn wachtdienst met een collega had geruild, heb ik Jan meteen laten weten dat we ons konden inschrijven.
Net op tijd, bleek later, want diezelfde dag nog was de wedstrijd uitverkocht.
Vrij populair dus – al zijn 600 deelnemers verdeeld over vier afstanden natuurlijk niet heel veel.

Ik twijfel nog een beetje of ik ga starten in December op de Bello Gallico. Voorlopig ziet het ernaar uit dat ik een poging ga doen.
Uitschrijven kan altijd nog; ik kijk gewoon even hoe ik me een paar weken van tevoren voel.
En mocht het niet lukken, dan probeer ik mijn startbewijs nog kwijt te raken.
Belangrijker is natuurlijk een goed resultaat op de HoHo100!

Vanochtend kon ik weer lekker op tijd op pad voor een duurloop.
Deze keer zonder plan — gewoon lopen. Ik had de hele ochtend, want Maaike moest vroeg weg om te werken.
Dus: rugzakje gepakt, een paar gelletjes mee, verlichting aan (het was nog flink donker buiten) en naar buiten.

De eerste kilometers gingen wat stroef, al bleef mijn hartslag opvallend laag.
Daarna kwam ik lekker in mijn ritme, en de kilometertijden werden steeds beter.
Ik besloot om door te gaan tot de marathonafstand.

Geen flesjes bijgevuld deze keer, en na iets minder dan vier uur stond ik weer thuis op de stoep.
Het voelde verrassend goed, en het tweede deel liep ik zelfs een stuk sneller dan het eerste — altijd een fijn gevoel.

De 6 uur waren wat harder aangekomen dan verwacht, dus zondag en maandag besloot ik om te rusten. Deze keer waren vooral mijn bovenbenen gevoelig, maar het leek me sowieso verstandig om rustig aan te doen na twee pittige wedstrijden in de afgelopen vier weken.

Nog een foto van de 6 uur vorige week

Dinsdag heb ik heel voorzichtig de draad weer opgepakt, en woensdag ging ik samen met Jan op pad. Uiteraard ging het gesprek al snel over zijn avontuur in Athene.
In eerste instantie had Jan zijn buik nog vol van de Spartathlon na de DNF, maar een paar dagen later was hij alweer bijgedraaid.
Nu wil hij er alles aan doen om zich volgend jaar opnieuw te kwalificeren — en natuurlijk om ook te finishen!
Mooi, want dat betekent dat ik zelf ook weer een poging ga doen om ingeloot te worden.
Hoe geweldig zou het zijn als we deze keer samen aan de start staan?

De route naar de Spartathlon
Voor mij liggen er nog wel wat hobbels op de weg:
-Blessurevrij blijven
-Een nieuwe kwalificatie behalen
-Goedkeuring krijgen van Maaike
-Ingeloot worden
-En daarna natuurlijk:heel veel trainen en blessurevrij blijven tot aan de wedstrijd

De kwalificatie is elk jaar weer een uitdaging. Voor 2025 moest het resultaat vóór 25 februari behaald zijn, dus dat betekent dat Texel helaas afvalt als optie, want die valt later…

Er blijven dus twee min of meer realistische alternatieven over:
Bello Gallico (200 km binnen 29 uur) in België – een prachtige maar zware wintertrail.
HoHo100 (100 mijl binnen 21 uur) – een snelle maar niet te onderschatten race in Nederland.

De kwalificatie bij de Bello Gallico zal vrijwel onhaalbaar voor mij zijn, dus de focus komt te liggen op de HoHo100. Die biedt de beste kans om nog voor februari een kwalificatieresultaat neer te zetten.

Voor nu staat dus herstellen, slim trainen en blessurevrij blijven bovenaan.
Zowel Texel als de Spartathlon zijn nog erg ver weg, maar de voorbereidingen zijn begonnen…ik heb er zin in!

Vandaag rustig een lange duurloop gedaan, en ondanks de harde wind en regen van genoten!