Zaterdagochtend half 7 stapte ik vol goede moed in de auto, voor de 100KM door het Amsterdamse bos. Ik arriveerde een paar minuten over acht, en liep gelijk een paar bekenden tegen het lijf. Een erg ontspannen sweer, en omdat ik hier en daar een praatje maakte was het zo 9 uur, en werden we losgelaten voor de aanloopronde, om daarna rondjes van 2237,06 meter te gaan lopen door het mooie park.
Op exact hetzelfde moment startte de parkrun, en liepen er honderden lopers in tegengestelde richting ons tegemoet, en afgezien van dat hun in de meerderheid waren en de droge stukken claimden was dat wel leuk om mee te maken. De ronde was gemarkeerd met afzetlint wat op de grond lag, dus verkeerd lopen hoefde ik niet bang voor te zijn. Na een paar rondes had ik ook de voor mij gevaarlijke stukken (potentiële struikel plaatsen) op de radar en ik kwam in mijn element.
De kilometersplits waren eigenlijk net iets te snel, maar het liep lekker, en de temperatuur was goed, en ook de verzorging was prima! Om de c.a. 10KM nam ik een gel, en verder stopte ik af en toe bij de verzorgingspost om water, sportdrank of een stuk banaan te pakken. Mijn hartslag was goed, en piekte alleen af en toe wanneer een loslopende hond in de buurt kwam. Kortom ideale omstandigheden om een poging te doen onder de 10 uur te komen. Uiteraard waren er nog veel externe factoren die roet in het eten konden gooien. Onder een fatbike of elektrische bakfiets terechtkomen was er 1 van, want die reden er genoeg rond en hadden weinig aandacht voor een handje vol ultralopers die in de pad liepen.
Bij de 33KM besloot ik even naar het toilet gebouwtje te lopen, en daarna ging ik opgelucht weer verder. Ondertussen had ik wel een beetje een pijnlijke kuit, maar ik dacht nog bij mezelf, als dat het enige is waar ik vandaag last van krijg, dan gaat het goed komen. Het was eigenlijk de bedoeling om van schoenen te wisselen rond de 50KM, en mogelijk zou dat het probleem op lossen omdat ik nu op “carbon-plate” hoka’s liep wat mogelijk een te zware belasting is voor de spieren. Nog maar 16 kilometer en dan zit ik al op de helft dacht ik nog, maar niet veel later in een keer een steek in mijn kuit, en was het klaar met lopen. Heel even hoopte ik nog dat ik het er uit zou kunnen lopen, maar zelfs wandelen ging niet en het werd hinkelen richting de organisatie om door te geven dat ik er mee stopte.
Zondag nog steeds veel last van, wanneer ik probeer te wandelen. Verder als ik stil sta geen pijn, maar zodra ik een stap zet, dan is het wel heel erg gevoelig en normaal lopen is niet mogelijk. Maandag gelijk naar Dynamico, en hopelijk wordt dan snel duidelijk wat de schade is….. De Hoka’s gaan in ieder geval vandaag nog de kliko in….
Net terug van de Fysio. Volgens hun is het vooral een overbelasting’s blessure, en niet zeker of er sprake is van een echte zweepslag. Het lijkt op een soort van kramp die weer los moet komen, of een verrekte spier aan de spanning te zien op mijn kuit. Ze hebben hem een beetje los proberen te masseren, en ingetaped. A.s. vrijdag is nog een behandeling ingepland. Tot die tijd niet hardlopen, maar dat lukt sowieso voorlopig nog niet. Wandelen mag zodra het beter voelt, en fietsen mag ook gelukkig. Als de diagnose juist is, dan zou de schade mee moeten vallen, en ik zou dan vrij snel weer voorzichtig terug de trainingen op moeten kunnen pakken. Voorwaarde is wel dat ik eerst helemaal pijnvrij moet zijn aan die kuit.
