Zaterdag ochtend komen we rond 3 uur aan bij de Roosenburg, en daar zit het al aardig vol. Na het labelen van de dropbags, de toiletbezoeken en het nuttigen van een eierkoek gaan we rond 4 uur naar de start, en even later mogen we vertrekken. Jan en ik wensen elkaar succes, en gaan vol goede moed op pad.
Het is fris, maar na een paar kilometer heb ik het warm, en ben ik blij dat ik een niet te dikke jas aangeschoten heb. Ook de handschoentjes zijn dik genoeg, dus voorlopig heb ik geen last van de kou. Als snel komen we de eerste stukken modder tegen, maar omdat het nog vroeg in de wedstrijd is, doe ik een poging om mijn voeten droog te houden. De grip valt flink tegen, want ondanks dat ik mijn trailschoenen heb aangeschoten, glijd ik alle kanten op. Uiteraard glijd ik een keer flink uit, maar gelukkig land ik in de struiken rechts, en wordt de klap opgevangen.
De eerste 10 kilometers vliegen voorbij, en het wordt al wat minder druk. De loper die heel de tijd kort achter me loopt is ondertussen gelost(na een plaspauze) en ik geniet van de rust. Bij 19KM is de eerste post, en ik besluit snel mijn flesjes te vullen, een broodje kaas te pakken en door te gaan. Het broodje krijg ik moeilijk weg, maar zonder koolhydraten red je het niet, en alleen op gels ook niet.
Andere jaren was ik dit punt een stuk sneller voorbij, maar op zich is dit prima, want ik had me voorgenomen om heel rustig te starten. In dit deel (tussen cp1 en cp2) moet ik nog even de bossen in voor een sanitaire stop, en opgelucht kan ik weer door. Helaas gaan de kilometers steeds moeizamer, en beginnen er allerlei problemen de kop op te steken. Uiteraard is het normaal dat dingen pijn gaan doen, wanneer er ongeveer een marathon afgelegd is, maar het is vooral mijn rug waar ik me nu zorgen om maak. Ik ben erg blij dat ik arriveer bij Pecrot (cp2) en neem de tijd om wat eten uit mijn dropbag te pakken, en een soepje te nemen. Wanneer ik buiten stap zie ik dat ik precies 5 uur onderweg ben, en alhoewel ik had gehoopt verder te zijn, naar omstandigheden prima.
De eerste kilometers gaan lekker, maar al snel ben ik bij het “moeras” en besluit dat stuk wandelend te doen. Rennen op die vlonder leek me sowieso niet verstandig, en de stukken modder moesten ook voorzichtig genomen worden. Mijn horloge besloot daar een herstart te doen, en gelukkig kwam het weer terug in dezelfde status. Tot 50KM ging alles afgezien van de ongemakken nog redelijk, maar daarna was hardlopen erg pijnlijk. Regelmatig wandelen, en wanneer ik het te koud kreeg weer heel voorzichtig dribbelen. Een paar kilometer voor cp3 (62KM) kreeg ik ook buikpijn en was ik misselijk. Gelukkig was dat na een toiletbezoek in cp3 weer beter, en ik besloot een hotdog te nemen en een paar bekers cola.
Het stuk daarna, was vooral bergaf, en ondanks dat het pijnlijk was, probeerde ik deze kilometers toch nog enigszins hardlopend te doen. Maar naarmate de kilometers verstreken begonnen er steeds meer problemen bij te komen. Buiten de rug en het bijbehorende krachtverlies in mijn linkerbeen, begon de rechterkuit, de wreef van mijn linkervoet, beide achillespezen ook een zorgwekkende pijn te geven. Daar kwam even later mijn linker bil en linker kuit nog bij. Nog steeds vrij misselijk begon vrij duidelijk te worden dat een finish zoals ik die in gedachten had er weer niet in zou zitten, en ik een eventuele tweede ronde uit zou moeten wandelen, want hardlopen lukte nu maar korte stukjes en die werden steeds pijnlijker.
Na ruim 11 uur bereikte ik de Roosenberg, en Jan zat daar ook. Mijn vermoedde bleek juist, want normaal gesproken zou ik hem al lang tegen gekomen moeten hebben, maar door een paar vervelende blessures moest hij opgeven. Zelf had ik de beslissing al min of meer genomen bij de 60KM om te stoppen, en daarna nog 20KM spijt gehad dat ik niet bij bij het checkpoint uitgestapt was.
Nog een bord pasta genomen, en daarna mijn tracker ingeleverd. Weer een DNF op deze wedstrijd, dus is duidelijk niet ons ding, en we gaan ook geen poging meer doen om deze te finishen. Jammer, want qua organisatie en vrijwilligers ken ik geen wedstrijd die beter scoort. De combinatie modder/hoogtemeters/afdalingen met stenen er in etc. zorgen er voor dat ik niet lekker in een rustig tempo door kan blijven lopen. Het grootste probleem zit er denk ik vooral in dat vanwege de aard van het parcours ik genoodzaakt ben om op trailschoenen te starten, maar dat ik door de vele kasseien en betonplaten te weinig demping heb waardoor een deel van de problemen ontstaan. Zoals andere jaren is het juist de som van de problemen waardoor ik op moet geven. Nou weer vooruitkijken en nieuwe plannen maken….
