Gelukkig zit de standby dienst er weer op. Deze keer waren er helaas veel te veel problemen, en moest ik zowel overdag als in de avonden nogal eens de “war-room” in, wat betekend werken onder grote druk. Een vervelend neven effect is dat je de momenten daar tussen ook niet tot rust komt, en uiteindelijk dus ook de nachtrust van slechte kwaliteit is.

Afgelopen vrijdag zat de wachtdienst er op, maar zondag stond er nog een flinke installatie op het programma. Het gewonnen uurtje vanwege het verzetten van de klok kwam goed van pas, want ik moest ruim voor 7 uur ingelogd staan omdat het EBS systeem als eerste aan de beurt was. Aanvankelijk leken we goed op schema te liggen, maar door een foutje van een collega, moest een deel opnieuw gedaan worden. Uiteindelijk werd het helaas ook een stressvolle dag van 14 uur, want niet alles was goed opgestart. Nu maar afwachten of vandaag alles goed loopt. Maar…genoeg geklaagd, en weer vooruitkijken, want de marathon komt er al weer aan.

Zaterdag trouwens gelukkig nog wel een leuke dag gehad, want toen zijn we met Els en Peter een ronde gaan fietsen, nadat ik 10KM wat snelheid getraind had op de atletiekbaan. Jammer genoeg geen lange duurloop kunnen doen, dus hopelijk kan ik vandaag op tijd stoppen en dan alsnog een paar uur op pad. Hoeft geen hele lange te zijn, want de taper weken zijn begonnen.

De voorbereiding is knudde geweest, want vooral door de blessure heb ik nauwelijks iets van snelheid getraind. Finishen zal wel lukken, maar ik hoop ook een beetje op een nette tijd, maar dat zal veel pijn gaan doen ben ik bang voor. Aan staand weekend kan ik in ieder geval wel tot rust komen, want omdat in België vrijdag een feestdag is, heb ik een lang weekend.

Afgelopen weekend was ook de Grizzly 100. Jan heeft meegedaan en zijn tijd daar verbeterd!! ik zag dat het parcours er niet veel beter bij lag dan vorig jaar. Ik had wel een beetje spijt dat ik niet mee gedaan heb aan een kortere afstand, maar ik denk dat het toch een verstandig besluit geweest is om geen risico te nemen.

Dus nou af gaan tellen naar de 10e November. Alvast heel goed nieuws, want het verzoek om in het zelfde startvak te mogen staan is goedgekeurd zo te zien! In block 2 van de 12 blokken, dus ik vermoed dat we niet veel mensen in hoeven te halen 😉 We hoeven in ieder geval niet lang te wachten voordat we kunnen starten….

Gelukkig werpen de oefeningen hun vruchten af, want langzaam gaat het de goede kant op. Ik moet nog wel erg voorzichtig opstarten, maar zodra ik in beweging ben gaat het na een paar kilometer al weer beter met zowel mijn rug als mijn kuit.

Afgelopen week daarom het volume weer wat omhoog gegooid, en een paar dagen wat sneller gelopen, en dat gaf niet veel problemen. Hopelijk sluit ik hiermee een lange periode van blessureleed af, en kan ik weer normaal proberen in vorm te komen voor de komende doelen.

Een goede tijd op de marathon is sowieso niet haalbaar, want daarvoor heb ik niet specifiek kunnen trainen, en de omstandigheden zijn er niet naar. Het parcours van Marathon naar Athene heeft maar liefst 332 hoogtemeters en je stijgt vrijwel alleen maar tussen de 19 en 31 kilometer. En hier hier zitten ook meerdere steile hellingen tussen met een hellingspercentage van wel 9%.

Voor een trail is dat misschien vrij weinig, maar voor een marathon heeft dat een serieuze impact op de totale tijd. Dus hier wordt mijn doel finishen onder de 4 uur, en mocht alles mee zitten hoop ik op een < 3u45 finish, maar dat gaat erg lastig worden denk ik.

Levi heeft last van zijn voet, en heeft deze week rustig aan gedaan om niets te forceren, en Randy had vorige week griep. Zaterdag heb ik nog een klein stukje mee gelopen met Randy, toen hij aan zijn laatste kilometers bezig was van de 32K, dus die is weer terug aan het trainen.

Zelf heb ik het ook bij 32KM gelaten, want ik was van te voren al twee uur aan het snoeien geweest in de tuin, en wilde niet te laat terug zijn. Deze week stand-by dienst, dus maximaal c.a. 4-5KM van huis….Na een stressvolle vrijdag, ben ik gelukkig de rest van het weekend met rust gelaten, en hopelijk blijft dat de rest van deze week ook zo.

De 50KM trail van vorig weekend was toch wat harder aangekomen dan ik in eerste instantie had verwacht…. Zaterdag avond viel het me in eerste instantie reuze mee, maar zondag ochtend had ik flink last van spierpijn. Mijn onderrug en vooral mijn bovenbenen deden pijn. Normaal gesproken wandel of loop je dat er dan de andere dag wel uit, maar tijdens de wandeling van zondag bleef het gevoelig. Ook de dagen er na was het allemaal erg gevoelig, en uiteindelijk heb ik woensdag avond voor de eerste keer mijn hardloop schoenen weer aangeschoten, en ook dat werd een pijnlijke .training.

Donderdagavond ging het al iets beter op de loopband, met een rustig tempo en een beetje helling training. Vrijdag avond een wandelingetje, en zaterdag mijn lange duurloop. Die ging gelukkig weer als vanouds, alhoewel de eerste kilometer de problemen met de rug nog goed merkbaar waren. Na een paar kilometer was dat weg, en begon ik er weer plezier in te krijgen.

In T-shirt en korte broek besloot ik om het rondje Rijsbergen te doen. Even had ik spijt van deze keuze, want het was vrij fris. Vooral jammer dat ik geen handschonen aangeschoten had, maar gelukkig warmde alles na verloop van tijd weer een beetje op. Voordeel is wel dat je geendorst krijgt met dit weer. Nadeel is dat je iets meer energie gebruikt vanwege de kou. Na 32K besloot ik dat het genoeg was, en mijn horloge af te drukken. Niet forceren, en blessurevrij blijven nu, want binnen 4 weken is de marathon al weer.

Randy en Levi hebben ondertussen beiden al wat 30 plussers gelopen, en hopelijk blijven ze ook heel tot (en met) de 10de November!! Nog twee weekenden rond de 30K en daarna afbouwen. Hopelijk kan ik zonder problemen de “doordeweekse” volumes nog een beetje omhoog gooien komende twee weken..

Tegelijkertijd kijk ik al een beetje vooruit naar de Bello-Gallico, want alhoewel het nog ver weg lijkt, heb ik na de marathon nog maar 5 weken om me daar fysiek op voor te bereiden, want de mentale trainingen zijn al begonnen.

Zoals vorig jaar gaat ook zaterdag de wekker om kwart 5 en pik ik Jan om half 6 op. Het is iets boven het vriespunt, en hier en daar een beetje mistig, maar het beloofd een mooie dag te worden.

Deze keer waren de voorbereidingen een stuk slechter dan vorig jaar. 2 KG zwaarder, 1 jaar ouder, en een periode van een aantal weken op quasi – non actief vanwege de zweepslag , maar vooral de angst om terug geblesseerd te raken zouden zijn stempel drukken op deze editie. Dus het plan was om binnen 6 uur proberen te finishen, en vooral heel te blijven.

Dat het een mooie trail zou worden wisten we gelukkig al, dus ondanks de lage verwachtingen, zou het in combinatie met het weer toch flink genieten worden (maar uiteraard ook het nodige afzien).

Rond acht uur werd terug geteld (dix, neuf, huit etc.) en mochten we vertrekken. Jan en ik wensten elkaar succes, en op een drafje begon ik aan de 50KM lange tocht. In ultra kringen ook vaak de kids run genoemd, maar in combinatie met dit parcours en hoogtemeters een serieuze trail.

We begonnen iets anders dan vorig jaar, want deze keer moest eerst wat door de ruïne gelopen worden, en daarna de nodige trappen. Heel voorzichtig allemaal, en toen we de kasseien op gingen hing ik aan de staart van de groep. Precies waar ik moest zijn, want ik wist nog van vorig jaar dat er een best wel flinke afdaling aan zat te komen, en die moest ik erg voorzichtig gaan nemen. Heel terug komen was het aller belangrijkst, en het plan was om na deze afdaling voorzichtig weer wat mensen in te gaan halen.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want bijna iedereen was uit het zicht verdwenen, en het duurde even voordat ik het eerste groepje weer in het vizier kreeg. Heel rustig naar doe gelopen, en zo van lieverlee weer wat lopers in gehaald.

Maar wat was het prachtig, de combinatie mist, heuvels, en hier en daar al de herfstkleuren. Bij zonsopgang zou je een paar prachtige foto’s kunnen maken…..

Op een gegeven moment kwam ik op het stuk waar de andere afstanden er bij kwamen. Vorig jaar haalde ik daar iedereen in, nu was het omgekeerd en moest ik vaak plaats maken.Bij de eerste verzorgingspost gelijk doorgelopen, en die tijd besteed aan het heel voorzichtig nemen van het technische stuk daarna.

Na de splitsing van de 50KM kwam er een relatief vlak stuk, waar ik vele kilometers alleen liep. Mijn horloge deed wel een beetje raar, want af en toe bleef mijn navigatie hangen. Op een gegeven moment zag ik in de verte een paar lopers, en heel langzaam kwam ik steeds dichterbij. Ondertussen begon mijn rug ook problemen te geven, en realiseerde me dat ik een grote fout gemaakt had. Vorig jaar kreeg ik op namelijk een gegeven moment ook rugpijn, en dacht toen dat het van de schoenen kwam. En nu had ik weer dezelfde schoenen zonder demping aan…..stom….

Ook deze keer was de tweede verzorgingspost in de berm, en ook daar heb ik flink wat tijd genomen om alles bij te vullen, mijn jasje uit te schieten etc. Toen ik de resterende kilometers checkte viel het me reuze mee, maar later bleek dat ik een stuk gemist had ergens, en c.a. anderhalve kilometer afgesneden. De meest voor de hand liggende verklaring is dat ik een andere loper gevolgd heb zonder op mijn horloge te kijken, dat mijn horloge is blijven hangen, of dat ik gewoon niet opgelet heb.

Ondertussen deed alles pijn, en ook het energie niveau stond al in het rood ondanks de in rustige start en lage gemiddelde hartslag. Nog even mijn poles gebruikt, maar dat mocht ook niet baten, dus die later maar weer terug gestopt. Flink afzien dus, en ik was weer kilometers aan het terug tellen, wat geen goed teken is. Op heel het stuk ben ik door slechts een paar lopers ingehaald, dus ik denk dat bij de meesten de fut er uit was.

Net voor het einde nog even de steile berg over, en daarna via het maisveld weer de Abdij in, en gefinished net binnen de 6 uur. Volgens de uitslagen 5u51, dus ik denk dat ze de startmat pas na het stuk met de trappen etc. weg gelegd hebben. Als ik daar de tijd bij optel die ik normaal gesproken over het gemiste stukje zou doen, zou ik ongeveer op 6 uur uitkomen. Een half uur langer dan vorig jaar….

Gelukkig ben ik heel gebleven, dus het doel was bereikt, en dat ik een stuk langzamer zou zijn kwam ook niet als een verassing. Wel jammer van het gemiste stukje.

Jan had er anderhalf uur minder voor nodig, en was als 5e man binnen gekomen! Geweldige prestatie, want zo’n tijd op zo’n parcours met deze hoogtemeters is ontzettend snel.

De dag later flinke spierpijn, en ben ik c.a. 24KM gaan wandelen met Maaike in de buurt van Mechelen.

Vandaag (Maandag) doet alles nog een beetje meer pijn, en vooral de pijn in de onderrug is nog niet afgenomen. Een paar dagen rust, en mijn oefeningen weer oppakken, en daarna me gaan voorbereiden op de komende doelen.

Voor mij wordt het de marathon van Athene, voor Jan de Grizzly 100 welke 50KM langer is en ruim 3000!!!! hoogtemeters heeft.