Vrijdagmiddag gingen Marian, Jan, Maaike en ik opnieuw op weg naar Winschoten voor de 100KM. Vier jaar geleden liep ik daar mijn allereerste 100KM ultra op de weg, en ik was toen dolblij dat ik onder de elf uur finishte. Jan haalde destijds een podiumplek in de categorie 50+, met een geweldige tijd.

Dit keer lagen de ambities anders. Voor mij lag de lat een stuk hoger, terwijl Jan het juist rustig aan wilde doen: zijn belangrijkste doel was de wedstrijd gebruiken als training en vooral blessurevrij blijven want de Spartathlon komt er aan.

We verbleven in hetzelfde hotel als toen, al was er nu een andere eigenaar, ander personeel en een nieuwe menukaart. Dat laatste was een tegenvaller – geen pastamaaltijd te vinden – maar gelukkig was de kok uitstekend. Minder gunstig was de ontbijttijd: pas vanaf 7.45 uur. Na een slechte nacht begon de dag met de auto verzetten, onze gels inleveren bij de sporthal zodat die verdeeld konden worden over de bevoorradingsposten, en daarna ontbijten. Vervolgens terug naar de sporthal voor de verplichte briefing van de NK-deelnemers, waar Jan bij hoorde. Nog even wat bekenden gesproken en toen richting het startvak.

Om 9.00 uur precies klonk het startschot. De eerste ronde bracht veel herinneringen terug van vier jaar geleden. Het was nog rustig op het parcours, maar gedurende de dag werden de straten steeds feestelijker versierd door de inwoners van Winschoten, die streden om de straatprijs. Het weer was goed, al stond er op sommige stukken een stevige wind. Bij 2KM zag ik dat ik een tempo van zo’n 5:28 min/km liep, en dat tempo wist ik tot ongeveer 45KM vast te houden. Dat is eigenlijk wat snel voor een ultra, maar het voelde prima – tot halverwege…

Bij 50KM sloeg de man met de hamer toe. Waar het eerder soepel ging, voelde elke kilometer ineens zwaar. Met moeite hield ik 6:00 min/km vast, versnellen lukte niet meer en ik merkte dat ik slap werd. Achteraf vermoed ik dat één gel per 10KM te weinig was; vanaf dat moment besloot ik er bij elke drie posten eentje te nemen, dus elke 7,5KM.

Op 60KM stond de klok op 5:44:09 – nog steeds een schema voor onder de tien uur. Maar door het lagere tempo, een paar toiletstops en soms stukjes wandelen, verdampte mijn marge snel. Bij 80KM had ik nog precies twee uur over. De gedachte om uit te stappen speelde op, maar ik wist die 30KM voor de finish te weerstaan. Toen ik besefte dat een sub-10 er niet meer in zat en de regen begon neer te komen, werd het opnieuw een mentale strijd. Ik wandelde een stuk, begon weer voorzichtig te dribbelen, en zo ging het verder.

Na het geluid van de bel de laatste ronde in. Ik had gehoopt, net als vier jaar geleden, de laatste 10KM nog iets te versnellen, maar dat zat er niet in. Toch lukte het me wél om de laatste kilometer nog in 5:44 te lopen – het zat dus vooral mentaal. Jammer dat ik tekortgeschoten ben ten opzichte van mijn doel, maar de finish voelde alsnog als een overwinning.

Daar hoorde ik dat Jan verstandig was uitgestapt om een blessure te voorkomen. Bleek achteraf dat als hij wél had gefinisht, we samen nummer 1 en 2 waren geworden in de categorie 60+.

Nu was ik dus nummer 1 geworden zag ik de andere ochtend, en dat kwam uiteraard totaal als een verassing. En achteraf was ik ook wel blij met een nieuw PR, want toch zo’n 37 minuten sneller en inmiddels 4 jaar ouder.

Ik weet dat er veel meer in zit, maar het komt er helaas (nog) niet uit. Nog even terug gezocht, en de laatste 100KM was in 2023 (Grizzly), en eigenlijk vanaf die tijd problemen gehad. Eindelijk dus weer een echte 100K ultra gefinished,….

Weer een top weekend gehad samen met Jan, Marian en Maaike!!

Ga ik nog een poging doen om me te kwalificeren voor de 120 van Texel? Ik denk dat ik een 100K binnen 10 uur kan lopen, dus wil wel een nieuwe poging wagen. Dat zal de hoho100 worden denk ik…..