Een verslag van deze toch wel barre tocht, maar ja…..het heet niet voor niets “The brutal one”

Zaterdag 28 November – vandaag gaan we op pad voor de Grizzly 100. Een vrij zware trail van 100KM met c.a. 3000HM.

Ik pik Jan op rond half 4, en we arriveren rond kwart over 5 in s’Gravenmoeren, en zijn nog op tijd voor een mooi parkeerplaatsje vlak bij de start. Rustig bereiden we ons voor op de wedstrijd, en wanneer we klaar zijn hebben we nog even tijd om in de kantine te wachten tot het tijd is om het startvak in te gaan.

Het is droog, en niet echt koud, dus ik besluit alleen in korte broek en trui te starten. Een goede keus blijkt later, want in die outfit heb ik heel de wedstrijd gelopen. De start loopt 5 minuten uit, en wanneer de klok de laatse 10 seconden weg tikken wensen Jan en ik elkaar succes en gaan op weg voor de 101,7KM lange trail.

Al snel zit ik in een lekker ritme, en probeer me te focussen op het parcours, want trail runnen op dit parcours is heel wat anders dan een rondje Pannehoef of Rucphense heide. En na een paar kilometer gaat het al fout, wanneer ik struikel over een steen, en zoals altijd op mijn rechtse knie en elleboog land. Even een klein stukje wandelen, en daarna voorzichtig verder.

Wanneer de afdalingen wat spannend worden wacht ik tot er niet te veel lopers achter me zitten, zodat ik in mijn eigen tempo probeer omlaag te komen. Dalen is zeker niet mijn sterkste punt, en wanneer er een hele groep achter me zit is dat niet prettig, dus beter daar wat tijd inleveren.

Op een vlak stuk struikel ik weer en raak de harde grond met exact dezelfde lichaamsdelen, maar goed…pijn deed het toch al, dus maar weer rustig door. Even later wordt het licht, en dat scheelt enorm. Erg geconcentreerd scan ik het pad voor me, en langzaam krijg ik de techniek te pakken om weer enigszins tempo te maken.

Bij de verorgingspost (22KM) neem ik 1 beker tailwind, en vul ik mijn flesjes bij, en daarna eet ik een banaan en een tuc koekje. De overige energie haal ik uit de Maurten gels, en stukjes suikerbrood die ik mee genomen heb.

Na deze post wat asfalt en afdalen, dus een mooie gelegenheid om mijn lampje weer op te bergen, want dat was ik vergeten bij de VP. Het parcours wisselt zich hierna af, met heel veel klimmen en dalen door geulen, modderige zandpaden, stroken gras, en heel af en toe wat kasseien en asfalt. Af en toe gaan we door een hekje, of via zo’n draai ding. Vanaf het begin kies ik overal de kortste weg, dus dat betekend dat ik dwars door alle plassen ren, en zo nogal wat meters goedmaak op veel mede lopers die een poging doen om de schoenen droog te houden, wat tevergeefs is….

Op een gegeven moment ga ik wat onhandig onder een boom door, en wanneer ik probeer op te staan, raak ik mijn evenwicht kwijt en lig ik voor de derde keer op de grond. Deze keer vangt gelukkig mijn hele rechterkant de klap op, dus valt de schade mee. Dat blijkt tevens de laatste val van de dag…

Ik twijfel wel even of ik niet beter bij de post van de 45KM kan beslissen om de weg terug te nemen, en er 84KM van te maken, maar gelukkig beslis ik anders. Na 3 bekers cola, en een gevulde bouillon met macaroni, en een gevulde koek, ga ik de lus richting de 62k in. Dit was wel een mooi stuk. De zon kwam er af en toe door, het parcours was prachtig en iets minder zwaar qua hoogtemeters, en ook lekker afwisselend. Een flink deel samen gelopen met twee Jongens uit Mierlo die hun eerste 100K liepen, en al pratende vlogen die kilometers ook voorbij.

Weer terug bij de verzorgingspost op 1 beker cola na exact hetzelfde genuttigd, en weer door richting de laatste verzorgingspost op c.a. 85KM. Alles begon ondertussen al behoorlijk pijn te doen, en ik had eigenlijk ook al meer dan genoeg modder gezien, kortom….het afzien was begonnen, en met nog zo’n 36KM voor de boeg moet je mentaal even proberen je zelf te motiveren gewoon door te gaan. Op een gegeven moment raak ik aan de praat met Bastiaan, en dan gaan er ook ongemerkt weer wat kilometers voorbij. Soms gaat het tempo mij wat te hard, en wandel ik een stukje, en soms komen we elkaar weer tegen.

Bij de verzorgingspost 16KM voor het einde wens ik hem voor de laatste keer succes, en ga ik weer op mijn eigen tempo de laatste etappe in. Het word langzaam al wat donkerder, en c.a. 10KM voor het einde haal ik mijn lampje weer tevoorschijn. Alhoewel het lastiger is om in het donker alle obstakels op tijd te zien (boomwortels, stenen etc.) lijkt ook de vermoeidheid te verdwijnen, en kan ik weer hele stukken rustig dribbelend afleggen. Op die manier hobbel ik de laatste kilometers rustig uit. Ik wordt nog door verschillende lopers ingehaald, maar dat boeit niet, want versnellen zit er niet meer in.

Nog even een stukje rond een maisveld, en na zo’n 14 uur loop ik weer onder de finishboog.

Jan was al lang binnen, en had het weer super gedaan!! Terwijl ik aan het bijkomen was, regelde Jan nog een flink bord macaroni, en daarna heb ik nog een poging gedaan om al de modder van mijn lichaam te krijgen. Niet helemaal gelukt, maar wel lekker bijgekomen onder de warme douche.

Daarna weer terug naar huis, onderweg nog even stekkeren, en rond half 12 waren we weer bij Jan en 5 minuten later was ik ook weer thuis. Beiden waren we het er weer over eens dat het weer de moeite waard was, en dat we weer een heel mooi avontuur beleefd hebben. Zeker geen gewone 100K, want zowel de hoogtemeters als de staat van het parcours maakten er een vrij zware tocht van.

Nog een kleine week, en dan gaan we weer eens een serieuze trail doen. De Grizzly 100, met zo’n 3000 hoogtemeters, dus gemiddeld nog wat meer hoogteverschillen als tijdens de trail lábbaye van een paar weken terug. De weersverwachting is redelijk. Temperatuur zal ergens tussen de 10 en 14 graden worden, en 8mm regen, als ik de 14daagse verwachting moet geloven.

Op zich ben ik goed hersteld van de 50K, maar helaas tijdens het klussen bij Randy toch wel wat schade aan mijn onderrug opgelopen, en daardoor mis ik kracht in mijn linkse been. Deze keer neem ik mijn poles mee. Ze wegen niet veel, en ik kan ze goed opbergen in mijn racevest, dus mogelijk ga ik ze een keer gebruiken.

Het gewicht gaat goed, ik ben weer terug onder de 70KG wat een voordeel is tijdens de stijgende stukken. Jan heeft een flinke voorraad gels besteld, dus ook qua voeding maak ik me weinig zorgen.

Helaas deze week standby dienst, en ook bij Randy moeten we nog beton gaan storten, voordat ik Zaterdag op pad ga. Dus qua voorbereiding niet ideaal, maar mentaal zit het goed, en dat is zeker zo belangrijk. Het is een beetje een lange training voor de Bello Gallico, want dat is mijn laatste echte doel voor 2023.

Ondertussen zijn Jan en ik ook ingeschreven voor de hoho100, een 100 Mijl in Januari, waar ook de 100K tijd gemeten en geregistreerd wordt. Voor mij de laatste poging om me te kwalificeren voor de 120 vanTexel. Dus begin volgend jaar ook weer hele leuke doelen….

Het herstel na de 50 km trail verliep uiteindelijk nog verrassend vlot. Hoewel mijn bovenbenen en kuiten tot woensdag erg gevoelig waren, verdween dat gelukkig grotendeels tegen het einde van de week.

Intussen zijn ook mijn nieuwe trail schoenen, de “Gel-trabucco-terra,” gearriveerd. Ze bieden extra demping, en na een paar testrondes ben ik vrij positief over de pasvorm. De zool voelt wel wat stijf aan, maar verder lijkt de schoen me erg geschikt voor de wat langere trails.

Afgelopen weekend heb ik mijn trainingen weer wat aangepast, omdat ik zaterdag Randy heb geholpen met de garage. Daarna zijn we met de familie gaan bowlen en eten vanwege ons 35 Jarig huwelijk. Was heel erg gezellig, en ook zondag werden we nog verrast met een ontbijtje, geregeld door de kinderen!

Later heb ik nog wat rondjes gelopen door de Rucphense heide, onder herfstige omstandigheden die behoorlijk koud en nat waren. Het was weer even wennen aan de weersomstandigheden.

Helaas heb ik wel erg veel last van mijn rug, waarschijnlijk door te veel en te zwaar tillen op zaterdag. Iets wat ik, gezien mijn herniaverleden, niet had moeten doen. Ik hoop op een snel herstel zonder blijvende schade, maar voorlopig is het flink balen. Dus voorlopig veel oefeningen doen, regelmatig opstaan, en niet te lang achter elkaar zitten…

Zaterdag 7 oktober, een vroege start van de dag met de wekker om kwart voor 5.
De bestemming: Villers la Ville voor de “Trail lábbaye,” een uitdagende trail van 50 km met flink wat hoogtemeters.

Precies half 6 stapt Jan in de auto, en anderhalf uur later arriveren we in Villers la Ville.
Het laatste stuk van de autorit gaat door glooiend gebied, dus qua heuvels komt het wel goed dachten we.
Voor mij dus al weer enkele jaren geleden dat ik nog een echte trail gedaan heb waar serieuze hoogtemeters in zitten, maar ik had er wel vertrouwen in dat de 50K moest gaan lukken.
Sterker nog….geen zenuwen, en dat is me eigenlijk nog niet vaak overkomen, want zelfs bij de 10K van Roossendaal had ik daar nog last van.
Waarschijnlijk omdat ik het als een training voor de komende doelen beschouwde, en me voorgenomen had om de focus te leggen op genieten en heel te blijven.

Wat een mooie omgeving om in te starten, en wat een perfect geregelde organisatie!!
Jan en ik wensen elkaar succes, en wanneer iemand aangeeft dat gestart mag worden, gaat de 50KM groep voorzichtig het startvak uit op weg naar de heuvels.
En die zijn er genoeg, want lopende met de meute mee ben ik al na 500 meter buiten adem.
Heuvelop lopen vergt duidelijk een andere techniek dan vlak asfalt, en ik besef dat ik al vroeg in de race moet gaan doseren.

Jan is inmiddels al lang uit het zicht verdwenen, en ik probeer een tempo vast te houden van gemiddeld 6 minuten per kilometer.
Dat lukt tot ongeveer halverwege vrij aardig, want ik sla de eerste verzorgingspost over, en vertraging van de stukken wandelen wordt weer gecompenseed door de snelle stukken omlaag en het lekkere tempo op de “vlakke” stukken.
Relatief vlak, omdat volgens mij deze wedstrijd geen 100M echt vlak geweest is.

Het dalen gaat boven verwachting goed. Er zal vast een betere techniek bestaan, maar ik hoef voor niemand opzij, en haal op een gegeven moment zelfs een paar keer iemand in.
Even later wanneer lopers van de overige afstanden er bij komen, haal ik zelfs hele groepen in, maar dat zal waarschijnlijk de achterhoede geweest zijn.
Niettemin goed voor het zelf vertrouwen, want voor de geplande Grizzly 100K moet ik ook nogal wat meters omlaag maken.
Iets te goed denk ik, want even later struikelde ik flink op een minder steil dalend stuk, en wanneer je dan eenmaal aan het vallen bent, merk je pas hoe hard je op dat moment liep.

Daar bleef het niet bij, want later gleed ik nog een keer met mijn voet van een bruggetje, en bleef met mijn schouder en mijn rug nog net hangen terwijl de rest van mijn lichaam in de brandnetels lag.
Gelukkig kon ik er zelf de humor wel van inzien, en toen bleek dat de schade meeviel maar gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om een plaspauze in te lassen.

Wat ik deze keer ook doe, is veel meer genieten van de uitzichten. Tegenwoordig loop ik meer rechtop, met mijn blik meer naar voren gericht, en dan ervaar je zo’n trail anders dan wanneer je alleen maar enkele meters voor je uit op de pad aan het letten bent.
En die uitzichten waren schitterend!! Ook qua afwisseling, was het een super parcours.
Vettige paden, lange greppels, beekjes waar je doorheen moest, lange stroken met vervelende kasseien, stukken door grasveld, stukken langs landbouwgrond, afdalingen die bleven duren, en dito klimmen.
Alles zat er in.

De tweede “verzorgingspost” was zo rond de 30K, en daar lag gewoon alles netjes geordend in de berm.
Pakken water, gels, ontbijtkoek, bananen. In Nederland zou dat al bij de eerste de beste voorbijganger in de achterbak verdwenen zijn, in België kan dat gelukkig nog gewoon.
Nadat ik flink wat gedronken had, en een gelletje genomen, kon ik weer even door, maar ergens ronde 35KM ging langzaam de fut er uit, en kon ik de verleiding niet weerstaan om enigszins licht stijgende stukken ook maar te gaan wandelen.
Dus daarmee gelijk de ambitie om binnen de 5 uur te finishen bijgesteld, en de rest met te veel wandelen en te weinig hardlopen vol gemaakt.

De temperatuur was inmiddels ook opgelopen tot 23 graden, dus mentaal ga je ook geloven dat je rustig aan moet gaan doen, maar de tijd tikt uiteraard gewoon door.

Net voor het einde probeerde nog een groepje bejaarden (en ja…zelf behoren we geloof ik ook tot die groep) een poging te doen om een steil stuk op te komen, maar halverwege niet meer voor- of achteruit kunnen.
Dus eerst de dame geholpen, en hierna haar man die het ook niet redde om omhoog te komen een paar zetjes gegeven, zodat deze wandelaars ook hun tocht af konden maken.

Daarna nog een stuk rond een maisveld, en ik kreeg daar nog een 50K loper in het vizier die me in het begin van de wedstrijd voorbijgelopen was. Rustig er naar toe gelopen, maar ik vond het wel zo netjes om er achter te blijven en niet 500M voor de finish er voorbij te gaan.
Tot…hij stopte om een foto te maken. Tja….daar ga ik natuurlijk niet op wachten, dus weer een plek opgeschoven 🙂
Nog een mooi stukje omlaag, met uitzicht op de prachtige abdij, en toen naar de finish waar Jan al stond te wachten.
Die was al ruim een uur binnen, en was als 5e binnengekomen! Geweldig gedaan!!
Voor mij: positie 27, aankomst 50 km in 5 uur, 32 minuten en 9 seconden.

Gezien de omstandigheden ben ik hier heel tevreden mee, onder het motto meedoen is belangrijker dan winnen. We hebben weer een geweldige trail meegemaakt onder ideale omstandigheden.
Zowel qua organisatie als omgeving was dit misschien wel de leukste die ik ooit heb gedaan.

Nog een kleine week te gaan voordat ik me waag aan de “trail de l’abbaye” van 50K
Mijn laatste echte trail wedstrijd dateert alweer van 2021 (Bello Gallico). Het werd dus weer hoog tijd voor een nieuwe “off-road” uitdaging. De afgelopen jaren stonden voornamelijk in het teken van wegwedstrijden, vandaar dat mijn trainingen en wedstrijden zich vooral op asfalt concentreerden. Nu staan er echter drie opeenvolgende trails op het programma, en ik verwacht dat de Grizzly 100KM de zwaarste zal zijn wat betreft het parcours.

De Bello Gallico zal een nog grotere uitdaging zijn, met zijn meer dan 60 kilometer extra en mijn eerdere ervaringen (DNF’s). Ik ben me er dus van bewust dat dit de lastigste race voor me is, maar ik zal er alles aan doen om dit jaar toch ook daar de finish te halen. De mentale strijd van de Bello Gallico zal mijn doorzettingsvermogen weer tot het uiterste testen, maar het verschil met vorige pogingen is dat ik nu een Finish van de Ultrabalaton gehaald heb, dus weet dat ik het zou moeten kunnen. Uiteraard blijf je afhankelijk van heel veel variabelen die je zelf niet onder controle hebt. Vorig jaar bijvoorbeeld heel veel uitvallers vanwege de kou….

Eerst de 50K in Villers-la-Ville dus, en ik heb er zin in! De weersvooruitzichten zijn goed, en ook het parcours zal er niet al te slecht bij liggen, na een periode van relatieve droogte (alleen dinsdag is c.a. 2mm regen voorspeld). Windkracht 3, en de temperatuur met 23 graden is misschien wat aan de warme kant, maar goed te doen lijkt me. Een finish zou geen probleem mogen zijn, maar ik ben wel erg benieuwd hoe ik het er van af ga brengen ten opzichte van de collega trail runners….

Afgelopen zaterdag hebben we de garage afgebroken bij Randy, wat volgens mij qua inspanning vergelijkbaar was met een flinke lange duurloop. Zondag avond 25K, voornamelijk onverhard gelopen, en dat ging ook goed. Nu deze week nog rustig aan doen.