Gelukkig zit de standby-dienst er weer op. Hopelijk zakken het stressniveau en mijn rusthartslag de komende dagen terug naar normaal.

De interventie bij de klant verliep buitengewoon goed, maar zoals verwacht waren er de nodige ongewenste bijwerkingen. In combinatie met een tiental releases en datacopies — die óók onder de verantwoordelijkheid van de standby-dienst vallen — resulteerde dat in behoorlijk lange dagen.

Toen ik vrijdag eindelijk was verlost van deze taak, voelde ik de energie meteen terugkomen. De zin in de komende uitdaging kwam in één klap weer boven drijven. Ik had alvast wat spullen besteld die bij de verplichte kit horen (life saver bag, ultralichte regenbroek, etc.) en vrijdagavond heb ik mijn rugzak ingepakt zodat ik deze zaterdag kon testen.

Na een goede nachtrust ben ik zaterdag rond acht uur op pad gegaan, gepakt en gekleed zoals op 13 december ook het plan is. De weersomstandigheden waren ideaal, en ik had er enorm veel zin in.

De eerste kilometers voelden echter zwaar. Het gewicht van mijn rugzak — inclusief de poles die ik had meegenomen — was direct merkbaar. Normaal gesproken voel ik mijn racevest nauwelijks wanneer ik alleen mijn telefoon, gels en flesjes bij me heb. Nu voelde ik niet alleen het extra gewicht, maar ook op bepaalde plekken de druk van de rugzak tegen mijn lichaam. Na verloop van tijd wen je daar wel aan, maar rond de tiende kilometer begon ik rugklachten te krijgen.

Bij mij gaat rugpijn vrijwel altijd samen met een doof gevoel en krachtverlies in mijn linkerbeen. Naarmate de kilometers vorderden, werd zowel de pijn als het krachtverlies erger. Dat ging niet de goede kant op. Al snel dacht ik aan de geplande 200 km op 13 december, en de conclusie volgde eigenlijk meteen: niet starten.

De reden? De klachten waren exact hetzelfde als tijdens de vorige Bello Gallico, maar nu kwamen ze veel eerder opzetten. Door de zwaardere bepakking kreeg ik er dit keer al tijdens de training last van — misschien wel een geluk bij een ongeluk. Vorig jaar dacht ik dat de rugklachten (en de daaropvolgende DNF) veroorzaakt werden door de schoenen zonder demping. Nu ben ik er achteraf vrijwel zeker van dat de rugzak de grootste boosdoener was: vooral de drukpunten in mijn onderrug en het extra gewicht lijken de problemen te triggeren.

Ik moet dus op zoek naar een oplossing: eerder trainen met gewicht, extra oefeningen, misschien een andere rugzak. Het voordeel is dat ik nog ruim een jaar heb om dit goed uit te zoeken, want ik wil écht een keer finishen op die inmiddels meerdere keren mislukte Bello Gallico. Ik weet dat ik het kan, want ik heb immers de 211 KM rond het Balaton meer in 28u en 20 minuten kunnen finishen, terwijl daar ook de nodige hoogtemeters te overwinnen waren en de temperaturen vrij hoog waren. De BG mag je finishen in 44u, dus c.a. 16 uur langer en 10KM minder. Maar het moet wel zonder risico op een langdurige blessure….

Voor nu kijk ik enigszins opgelucht vooruit naar de volgende uitdagingen. Opgelucht, omdat ik al langer twijfelde of starten in december wel verstandig was zonder mijn andere doelen in gevaar te brengen. De 120 van Texel blijft mijn absolute A-wedstrijd, en ook de HoHo100 moet ik zonder problemen door zien te komen om opnieuw een kwalificatie voor de Spartathlon binnen te halen.

Eerst maar eens 100% fit worden en van die vervelende rugklachten afkomen.

Zoals verwacht zijn het meteen weer drukke dagen na de vakantie. Zowel de voorbereidingen op de release als het werkweekend zelf hebben vrijwel al mijn vrije tijd opgeslokt. In de nacht van vrijdag op zaterdag stond ik bovendien vier keer naast mijn bed voor een P1-melding, na al een lange werkdag achter de rug te hebben gehad.

Gelukkig kon ik die vrijdag wel iets later beginnen, waardoor er in de ochtend nog ruimte was voor een lange duurloop. De rest van het weekend was volledig gevuld, en de komende dagen beloven niet veel rustiger te worden, zeker niet in combinatie met de standby-dienst.

Het grootste deel van de werkzaamheden is inmiddels afgerond en de meeste tests zijn goed verlopen. Dat geeft even wat lucht om mijn blog bij te werken.

De training van vrijdag was in ieder geval een positieve uitzondering: perfecte omstandigheden. Omdat ik wist dat het weekend zwaar zou worden, heb ik bewust niet voor een volledige marathon gekozen. De bedoeling was 35 km, maar door een telefoontje werd het uiteindelijk 31 km. De laatste echt lange duurloop zal dus waarschijnlijk ergens volgende week plaatsvinden.

Ondertussen ben ik begonnen met de voorbereidingen voor de Bello Gallico. Er zijn enkele wijzigingen ten opzichte van voorgaande jaren, zoals de vernieuwde lijst met verplichte items. Ook worden de dropbags dit keer verdeeld over drie verschillende locaties. Daarnaast is de afstand met veertig kilometer verlengd, wat een duidelijke extra uitdaging vormt.

Met minder dan twintig dagen te gaan merk ik dat ik nog niet sta te springen met het vooruitzicht om tweehonderd kilometer door de kou te lopen. Waarschijnlijk komt dat doordat de aandacht de afgelopen tijd vooral uitging naar werk, verplichtingen en de vakantie. Eerst deze standby-week afronden, en dan hoop ik dat de motivatie en het juiste gevoel weer terugkeren.

Afgelopen week had ik vakantie, en dat kwam precies op het juiste moment. Op vrijdag ben ik samen met de jongens een weekendje naar Tallinn (Estland) geweest. Een prachtige stad met een fijne sfeer, en het is ons ontzettend goed bevallen. Vorig jaar liepen we samen de marathon van Athene, en sindsdien hebben we het plan opgevat om elk jaar een “mannenweekend” te organiseren. Het lijkt erop dat dit een mooie traditie gaat worden.

Na Tallinn vertrok ik op maandag samen met Maaike naar Terschelling. Ondanks de matige weersvoorspellingen hadden we uiteindelijk vooral droog weer, en af en toe liet de zon zich zelfs zien. We hebben het eiland zowel op de fiets als wandelend verkend, en het blijft bijzonder hoeveel rust en ruimte je daar vindt. Nadat we Terschelling weer verlieten, zijn we nog een paar dagen neergestreken in Tzummarum (Friesland), waar we ook heerlijk hebben gewandeld.

Qua training stond alles deze week op een laag pitje. Toch heb ik in Tallinn, op Terschelling én in Friesland mijn loopschoenen aangetrokken om hardlopend de omgeving te verkennen. Geen lange duurlopen deze keer, maar wel veel gewandeld en gefietst — en dat telt ook mee. Voor een ultraloper zijn dat toch de kilometers die je lijf blijft opstapelen, zelfs als de hartslag wat lager blijft.

Helaas zit de vakantie er alweer op, en komen er drukke werkweken aan. Eind deze week begint mijn standby-dienst en in het weekend staat een belangrijke datacenterverhuizing op de planning. Dat betekent waarschijnlijk weinig slaap, de nodige stress en geen ruimte voor heel veel kilometers.

Daarna gaat de focus volledig op de eerstvolgende wedstrijd. Ik weet nu al dat dit er eentje wordt die ik vooral mentaal moet zien te volbrengen. Fysiek ben ik nog niet waar ik wil zijn, dus tijden tellen dit keer niet. Het belangrijkste doel is om onderweg het hoofd koel te houden en vooral halverwege niet toe te geven aan de verleiding om uit te stappen. Het weer en eventuele lichamelijke kwaaltjes zullen daar natuurlijk ook een rol in spelen — maar dat hoort erbij.

Hopelijk lukt het me in het komende weekend nog om een lange duurloop in te passen, gewoon om het vertrouwen een kleine boost te geven. We gaan het zien. Ultralopen blijft tenslotte een spel van plannen, aanpassen en doorzetten.

Na de marathon van vorige week heb ik even wat extra rust genomen, en daarom afgelopen week niet veel kilometers gemaakt.
De trainingen stem ik ondertussen alweer een beetje af op de eerstvolgende wedstrijd. Deze week ben ik al een paar keer de zachte ondergrond van de Rucphense bossen op gaan zoeken.
Deze tijd van het jaar is het daar echt geweldig om te lopen — het bos ruikt fris, de kleuren zijn prachtig, en het is heerlijk rustig (meestal dan…).

Helaas lopen er nog vaak honden los, waardoor je soms flink kunt schrikken. Het is geen prettig gevoel als er ineens een hond op je af komt gerend en je hoopt dat hij niets doet.
Op de website van de gemeente staat nochtans duidelijk aangegeven dat dit niet mag:
Gemeente Rucphen – Honden hebben en uitlaten

Loslopen of aan de lijn
In de gemeente geldt een aanlijngebod. Dat betekent dat u uw hond alleen aan de riem mag uitlaten.
Buiten de bebouwde kom mag de hond wel loslopen, maar in de Rucphense bossen niet.

Daarnaast zijn er steeds vaker fatbikers en (elektrische) mountainbikers die buiten de MTB-route de wandelpaden opzoeken. Jammer, want dat maakt het soms onveilig voor wandelaars en hardlopers. Hopelijk wordt daar in de toekomst wat beter op gehandhaafd.

Afgelopen weekend heb ik gelukkig wel weer wat mooie kilometers kunnen maken — zowel hardlopend als wandelend.
Zaterdagochtend liep ik eerst 16 km door de regen, en daarna ben ik met Jan, Marian en Maaike gaan happen en stappen aan de kust.
Zondag stond er eigenlijk een duurloop van 30 km op het programma, maar na een struikeling besloot ik het bij 20 km te laten. Gelukkig had ik later die dag nergens meer last van, dus de schade lijkt mee te vallen.

Ook de komende week houd ik het trainen nog even op een laag pitje. Hopelijk kan ik daarna weer een lange training van ongeveer 50 km afwerken.