Ja…..de Bello Gallico begint wel een dingetje te worden.Ook deze poging om een 160K te finishen is helaas mislukt.

De weersverwachting was perfect!De trainingen in de voorbereidingen waren niet super, maar ik was wel blessure vrij.De verdere voorbereidingen (inrichten van de drop bags etc., kledingkeuze) waren beter dan ooit.Echt overal aan gedacht, dus dit had een finish moeten worden….

Zaterdag ochtend gingen  Jan en ik vol goede moed richting Oud Heverlee, en hoewel we beiden een gezonde dosis spanningen hadden, gingen we er van uit dat we deze keer met een medaille thuis zouden komen.Bij de start locatie verliep alles vlotjes, en we hadden nog wat tijd om te relaxen. Alhoewel…..je wilt het liefst zo snel mogelijk starten, want het blijft toch nogal spannend.

4:00 mogen we dan eindelijk vertrekken, en we staan deze keer met een hele grote groep aan de start. Dat zorgt gelijk voor de nodige opstoppingen, maar dat maakt niet uit, want de dag duurt nog lang, en al vrij snel wordt het deelnemers veld flink uitgerekt. Ik zie veel bekende gezichten onderweg, en maak af en toe een praatje. Wanneer ik voor de eerste keer op mijn Garmin kijk, zie ik dat ik al ongeveer bij het eerste checkpoint aanbeland ben, en niet veel later ben ik daar ook. Even de flesjes gevuld, en een broodje kaas genomen, en weer verder. Ik wil niet te veel tijd kwijtraken in het eerste deel, zodat ik de tweede ronde misschien nog wat tijd kan lopen terwijl het nog licht is.

Na deze post wordt ik door Cees en Peter ingehaald, en we blijven een beetje bij elkaar. Af en toe maken we een praatje, en ik probeer rustig door te dribbelen. Het parcours is helaas wel een heel stuk zwaarder dan ik had verwacht, en de keuze om de trailschoenen in de tas te laten zitten, en de Brooks Adrenalines aan te schieten was dan ook totaal verkeerd. Vele malen glijd ik alle kanten op, en moet ik soms veel moeite doen om overeind te blijven. Maar als je eenmaal een paar keer flink diep door de modder gegaan bent, kom je er achter dat gewoon midden door het diepste punt vaak de gemakkelijkste weg is.

Bij het 40K punt vul ik mijn flesjes bij, en eet een stukje cake en een banaan. Ik voel me nog steeds heel goed, en vertel Cees dat ik alvast een stukje door ga, zodat ik een beetje warm blijf, want ik liep alleen in mijn hardloop sweater.Al vrij snel kom ik bij een vrij zwaar stuk, en glijd ik alle kanten op, maar blijf op onverklaarbare wijze overeind. Op dit moment geloof ik nog heilig in een finish, en dan zijn zulke momenten zelfs nog leuk. Op een bepaald moment zegt mijn Garmin rechtsaf, maar staan de pijlen rechtdoor. Tja….50% kans om goed te lopen, maar ik herinner me van vorige keer dat we op dit stuk ook rechtsaf gingen. Ik loop dus die richting uit, en na een paar 100 Meter zie ik niets en loop maar weer terug. Op mijn telefoon probeer ik in te zoomen, en te kijken waar ik ben, maar ook dat is niet duidelijk. Het groepje van Rene en Marek komt ook mijn kant op, en ook die hebben twijfels, en lopen dus ook rechtsaf, en ik volg weer. Maar na zo’n 500 meter komen we tot de conclusie dat pijlen volgen dus de enige optie is, en niet meer te vertrouwen op de route die ik vorige week gedownload heb.

Ook Cees en Peter kom ik even later weer tegen, en we lopen zo richting post 3. Onderweg komt er een berichtje binnen van Jan, dat hij is uitgevallen door een val op zijn knie., en in de auto op temperatuur aan het komen is. Ik bel hem, en hij verteld dat zijn schoonzoon hem komt ophalen, en ik dus mijn eigen ding kan doen. Flink balen dus! Ik besef me wel dat er nu nog minder op tijd gelet hoeft te worden, omdat Jan straks niet hoeft te  wachten, en ik er dus alle tijd voor uit kan trekken om de finish te halen. Dus rustig dribbel ik verder naar de 60KM en ik voel me nog steeds prima. Weer even de flesjes gevuld, en een warme bak koffie genomen, met een hot dog. Onvoorstelbaar wat ik tegenwoordig kan eten tijdens een ultra, en ook dat geeft me vertrouwen dat het deze keer wel eens kan gaan lukken.

Ik geef weer even aan dat ik alvast vooruit loop, en zit eigenlijk perfect op het schema wat ik voor ogen had. Zo ergens tussen 14:30 en 15:00 in CP4 (halverwege) zou haalbaar moeten zijn, en dan zou ik een wat langere pauze nemen.Maar  na een paar kilometer merk ik dat bij de overgang van mijn rechtse been naar mijn heup een zeurende stekende pijn begint.  Er waren al wat langer de gewone vermoeidheids-verschijnselen, maar dit voelt eigenlijk wat zorgwekkend aan. Op vlakke stukken valt het mee, maar zodra ik een beetje kracht moet zetten is het erg pijnlijk. Vrijwel zeker een ongecontroleerde beweging gemaakt tijdens 1 van de vele keren glibberen, en daar kan mijn lichaam tegenwoordig niet meer zo goed mee om gaan…Naarmate de kilometers verstrijken wordt het steeds erger, en ik begin me serieus zorgen te maken over wat ik moet doen, als ik straks halverwege ben. De situatie wordt er niet beter op, en ook mijn enkel rechts begint pijn te doen. Waarschijnlijk veroorzaakt door het geforceerde lopen met de pijn aan het rechtse been. Ik had mezelf beloofd in ieder geval niet direct te stoppen, en een poging te doen om verder te gaan.

Ergens rond 10 voor 4 ben ik dan eindelijk halverwege,  en besluit eerst een warme maaltijd te nemen. Met veel moeite werk ik deze weg, maar het doet me wel goed, dat ik zoiets voor elkaar krijg na ruim 80KM. Na 10 minuten tevergeefs proberen mijn veters los te krijgen besluit ik mijn schoenen op een andere manier uit te schieten. Links lukt dat, maar rechts valt dat tegen, want daar blijkt mijn enkel wat gezwollen te zijn.Met verse schoenen, verse loopbroek, verse trui, verse muts, verse buff en een jasje ga ik weer naar buiten de kou in, en nadat ik goed en wel weg ben, probeer ik een stukje te dribbelen, maar dat gaat helaas niet.

Klaar dus, en ik ga weer naar binnen, en app het thuisfront dat ik er mee ga stoppen. Doorgaan zou waarschijnlijk betekenen dat ik bij het eerst volgende checkpoint af zou moeten haken, en die gok wilde ik niet nemen omdat de kans op een finish toch al minimaal geworden was.

Gelukkig hoor ik onderweg van Jan dat bij hem de schade mee valt, en dat hij vrijwel zeker weer snel kan gaan trainen.

Maar zoals altijd ben ik ook vrij snel over mijn tegenslag heen, en begin ik al weer vooruit te denken. De 24 uur van Sittard dus, en hopelijk kan ik snel de trainingen weer op pakken en toe werken naar dit nieuwe en mooie doel.Zou heel mooi zijn om daar dan 100 mijl of liefst nog wat meer te lopen….Voordeel is dat het vlak is, en dat ik alles op en heel rustig tempo kan gaan doen, dus ook de kans op blessure is kleiner.

Maar eerst herstellen van deze blessure. Zodra de pijn weg is, ga ik heel voorzichtig de draad weer op pakken. Als dat te lang duurt ga ik bij een sportarts langs of bij de fysio. Gelukkig staan de feest dagen voor de deur, dus een korte pauze kan geen kwaad.
Een goede leer voor een volgende keer…bij twijfel altijd de trail schoentjes aan….

Nog minder dan een week, en dan ga ik weer een nieuwe poging doen om een 100 miler te finishen.Ik ben deze keer gelukkig nog blessurevrij op een paar pijntjes na, en heb er heel erg veel zin in.

De voorbereidingen daarentegen zijn zeker niet optimaal geweest, maar ik verwacht dat dit vooral de eerste 80KM merkbaar zal zijn.Daarna zal het vooral mentaal een gevecht worden om door te blijven gaan, en ik hoop dat ik deze keer sterk genoeg ben om na het halverwege punt de draad verder op te pakken.Het weer lijkt mee te gaan werken, en ik heb ook ondertussen via de diverse media al gezien dat het parcours er voorlopig vele malen beter bij ligt dan tijdens de editie van 2019.Alles bij elkaar schat ik de kans op een finish vrij hoog in, maar zoals altijd zal het niet gaan zoals verwacht, en zal omgaan met teleurstellingen ook belangrijk worden naarmate de kilometers voorbij gaan.

250 deelnemers ongeveer, maar ik zag al veel afmeldingen voorbijkomen.Toch nog veel mensen die blijkbaar niet meer verwacht hadden dat het door zou gaan, of niet wisten dat de ticket van vorig jaar doorgeschoven is naar dit jaar.Bij mij stond het in ieder geval al lang met grote letters op de planning, en de vrijde dag (a.s. vrijdag) had ik ook al eind vorig jaar gereserveerd.

Afgelopen weekend nog een rustig duurloopje gedaan, want ik wilde niets meer forceren.Het nieuwe racevest uitgeprobeerd, en dat werkt ook goed.De opberg ruimte is wat beperkt (5L i.p.v. 12L), maar zou voldoende moeten zijn voor deze trail. Voor ik definitief beslis welke ik aan zal doen, zal ik de weersverwachtingen van een paar dagen later nog moeten checken.Als  er slecht weer voorspeld wordt, ga ik voor de grotere inhoud, omdat ik de tweede ronde stukken zal moeten wandelen, en dan kan het s’nachts vrij koud worden.
Maar voorlopig lijkt dat nog niet aan de orde….

Ondertussen heb ik een mailtje ontvangen van de organisatie dat de BG door kan gaan. Heel blij mee, want ik had zo mijn twijfels of het allemaal nog goed ging komen, en was bang dat het last-minute nog afgelast zou worden zoals vorig jaar.

In tegenstelling tot vorige edities ben ik nu blessure vrij. De voorbereiding is niet optimaal, maar dat mag de pret niet drukken. Afzien wordt het toch, dus nu waarschijnlijk wat vroeger in de wedstrijd.

Nu alle seinen dus op groen staan, kan ook de voorbereiding op de wedstrijd dag zelf al starten.Checklijstje maken voor de drop bag’s. Voeding alvast inslaan etc. etc.

Dus ook gelijk maar even de lange termijn weersverwachting gecheckt:

Als deze verwachting klopt, dan zou het prachtig zijn, maar helaas zal het tegen die tijd wel bijgesteld zijn. De erge kou lijkt in ieder geval nog even weg te blijven, en komende dagen zal iedere dag de verwachting iets betrouwbaarder gaan worden. De zonnebrandcrème hoeft in ieder geval niet mee.

Met een beetje geluk komt vandaag mijn racevest binnen. Het is uiteindelijk de 5L versie geworden, nadat bleek dat de 12L-Medium nergens meer leverbaar was.Omdat de Salomon een 12L is, dacht ik dat het misschien handiger is om een 5L te nemen, zodat ik beide maten heb. Bij niet te extreem lage temperaturen, en trails waar je niet te veel spullen mee hoeft te nemen, zoals deze BG dan zou 5L+ ruimte voldoende moeten zijn.

Ondertussen ben ik een groot fan van flesjes aan de voorkant, en volgens de meeste reviews zou het vest geweldig moeten zitten, dus ben heel benieuwd.

Nou nog even een paar kilo kwijt zien te raken voor de 18e, want tijdens de duurloop van afgelopen zaterdag(32K) heb ik niet voldoende calorieën verbrand ter compensatie van het feest op zaterdag + gourmetten op pakjes avond.

Helaas weer een slechte week achter de rug. Deze keer was ik er wel min of meer op voorbereid, dus dan valt het allemaal wel mee.

De vrije dagen hadden nogal wat achterstand veroorzaakt op mijn werk, en helaas ging er ook nog e.e.a. mis. En we hadden op zaterdag de verhuizing van mijn moeder gepland.

Dat laatste viel (ondanks dat we genoeg helpers hadden) nog flink tegen. Alles bij elkaar hadden we tot ongeveer 18u30 nodig om het meeste over te verhuizen, en de noodzakelijke dingen alweer aan te sluiten etc.

Dus zondag mijn lange duurloop gepland, maar al vrij snel bleek dat een marathon afstand deze keer geen goed plan was, omdat ik nog steeds niet voldoende uitgerust ben. Niet forceren dus, en gewoon lekker door de bossen rennen, en dan maar kijken hoe ver ik kom.

Het was weer erg rustig onderweg….in de pannehoef kwam ik slechts 1 persoon tegen (een fotograaf), en in de Moerse bossen werd ik ingehaald door een loper, maar verder waren de bossen helemaal leeg. De drukte begon pas toen ik de Buissche heide uit liep, want daar kwam ik tientallen mountainbikers tegen, en ook wat honden uitlaters.

Het racevest van Salomon begon na 10 kilometer weer wat problemen te geven. Ik heb dat al een aantal keren meegemaakt. De flesjes drukken dan tegen mijn ribben, en dat gaat pijn doen. Na verloop van tijd wordt de pijn zo erg dat je het vest een heel stuk losser moet doen, en dan begint alles op en neer te schudden. Tijdens het Petranpad gaf dit veel problemen, en ook tijdens de ISU begon dit na zo’n 30KM problemen te geven. Eerst dacht ik dat het door de flesjes kwam (niet de orginele salomon flesjes, maar de iets rondere Alie express variant, maat een paar weken terug zag ik in een faceboek groep dat meerdere Salomon gebruikers exact hetzelfde probleem hadden. Ook ben ik niet onder de indruk van de manier waarop mijn vest gesloten wordt, want eigenlijk hangt alles met een dun elastiekje aan elkaar, en ik vraag me al lang af wanneer dit een keer stuk gaat. Net voor de ISU hebben we het nog net op tijd kunnen repareren, want toen was het bevestiigingshaakje al een stuk los geschoten.

Kortom….tijd voor een nieuw racevest, want ik moest nog en kado verzinnen voor 5 December 😉

Na een avondje zoeken viel mijn aandacht op het Montane Gecko VP 12+ Hydration pack, en gelukkig kon het nog goedkoop mijn winkelmandje in, in verband met Black Friday….

Zie onderstaand review.

De andere die ik bekeken had, hebben allemaal wel een minpunt, wat voor mij een reden was om het niet te nemen. Bijv. sommige racevests staan er om bekend dat het verwisselen/vullen van de flesjes een hele tour is, of dat het vest erg lastig aan en uit te schieten is. Dat lijkt van minder belang op een ultra afstand, maar voor mij zorgt zoiets voor de nodige frustratie, omdat je op de momenten dat het moet gebeuren vaak al flink vermoeid bent, en dus de handelingen nog extra lastig worden.

Eind deze week komt het binnen, en ik kan dan nog 1 lange duurloop de zaak uit testen/afstellen voor de Bello Gallico.

Het is helaas op dit moment nog onduidelijk of het allemaal door gaat. Ik had vanochtend gezien dat de hel van Kasterlee in ieder geval wel door gaat in datzelfde weekend, dus hopelijk beslist men hetzelfde voor de BG.

10 November belde mijn zus dat het niet zo goed ging met mijn vader, en een uurtje later zaten we aan zijn bed. Hij was mentaal nog 100%, maar zijn lichaam wilde niet meer. Gelukkig hebben we nog een goed gesprek kunnen voeren, en ook vertelde hij me nog dat hij erg gelukkig was dat hij nog bij het feest had kunnen zijn van zijn zus, twee dagen daarvoor.

Rond 23:30 viel hij in slaap, en besloten we om terug naar huis te rijden, want er mocht maar 1 iemand bij hem blijven tijdens de nacht, en hij leek wat opgeknapt te zijn. Eenmaal thuis gekomen kregen we het bericht dat hij was overleden….RIP pa!! Gestorven op 11/11, wat voor hem altijd een heel bijzondere dag was, vanwege zijn Carnavals verleden.

Omdat ik de taak van regelaar op me had genomen, volgde een drukke week van organiseren en voorbereiden van de uitvaart, en pas wanneer dat allemaal achter de rug was, begon de rust een beetje terug te keren.

Ook qua training had dit zo zijn impact, en gelukkig heb ik af en toe nog een loopje kunnen doen, om wat frisse lucht binnen te krijgen, en een beetje bij te komen. Nu nog minder dan een maand te gaan dus voor de B.G. dus ook deze keer is de voorbereiding niet optimaal.

Afgelopen zaterdag hield ik het bij 30KM, omdat ik al moe uit bed kwam, en ook zondag een rustdag gehouden. Maandag avond voor de eerste keer weer lekker gelopen, en hopelijk zet die trend zich een beetje door.

Helaas staat komend weekend de verhuizing van mijn moeder op de planning (zaterdag), en moet ik vrijdag avond, en zondag avond werken, dus ga ik mijn lange duurloop op zondag ochtend doen.

Helaas verliep het herstel niet zo best. Gelukkig was de keelpijn over na een paar dagen, maar de pijn aan mijn voet en knie bleven wat langer dan verwacht. De trainingsomvang dus maar flink terug gebracht, en af en toe een poging gedaan om de lange duurloop pijnloos te verlengen, maar dat was tevergeefs.

Die weken vielen overigens gelijk met een paar super drukke weken bij de klant, omdat zowel standy-dienst als een aantal geplande acties gelijk vielen. Dus noodgedwongen minder getraind, wat gezien de omstandigheden eigenlijk goed uit kwam.

Gisterenochtend om 7:00u vertrok ik met mijn hoofdlampje op voor mijn lange duurloop. Benieuwd hoe het zou gaan, ben ik erg voorzichtig gestart, en besloot richting de Pannehoef te gaan. Na een half uurtje kon mijn lampje al weer uit, en niet veel later liep ik de pannehoef in. Zoals vorige keer, ook nu weer lege parkeerplaatsen en op twee wandelaars na niemand gespot in dit mooie bos. Heerlijk rustig, dus, en ook het weer viel me alles mee. Wel af en toe wat wind in de open gebieden, maar de temperatuur was goed, en ik liep pijnvrij.

Rond de 18KM moest ik even de struiken in voor een sanitaire stop, en daarna liep het nog beter…Dus via de moerse bossen richting de Buissche heide. Al vrij snel was ik de 22KM gepasseerd, en ik voelde me nog steeds heel goed. Ook de Tailwind lijkt weer goed te vallen, want ik had nergens last van en ik besefte dat ik als het zo door zou gaan weer eens een flinke ronde zou kunnen maken.

Terug in Schijf, zo rond de 30KM even een gelletje genomen, en daar had ik besloten er de lus van 12K achteraan te plakken. Ook die gingen pijnloos en rond 11uur liep ik weer de van Hovedreef binnen. Lang geleden dat ik nog ze lekker gelopen had, en hopelijk is daarmee ook een eind gekomen aan de blessures van afgelopen weken.

Vandaag (zondag) een kort en rustig herstel loopje gedaan, en ook dat gaf geen problemen. Wel de nodige pijntjes bij het opstarten, maar na een paar honderd meter was dat over, en liep het weer lekker.

Dus…gelukkig weer verlost van wat problemen, en hopelijk zit er niets meer in de weg voor een goede voorbereiding op de Bello Gallico op 18 December. Iets meer dan een maand nog,….zin in!!

Vrijdag gaan Jan en ik voor de 4e keer op weg naar Camping de weyert in Rolde voor de ISU.Deze keer hebben we een caravan die c.a. 10 meter van de start af staat, dus dat zit alvast mee.Nadat we op tijd de spulletjes klaar gelegd hebben, gaan we op tijd naar bed.

Van slapen is niet veel gekomen. Ik heb al een aantal dagen flinke keelpijn, en ik had eigenlijk gehoopt dat het beter zou gaan. maar helaas is het nog slechter geworden wanneer ik op sta. Ook ben ik er niet gerust op dat de blessure weg zal blijven…

Maar ik besluit toch te starten, want met keelpijn mag je normaal gesproken wel hardlopen, wanneer er geen koorts is. Na een ontbijtje met een paar bakken koffie + 3 keer een toiletbezoek besluiten we om 5u40 de caravan te verlaten, en staan we dus om 5u41 in de buurt van het startvak.

Na een spectaculaire intro vertrekken we om 6:00u. Ik vertrek rustig, en loop het eerste stuk samen met Rene.Al heel snel zie ik het bordje 10KM voorbij komen, en eigenlijk gaat  het allemaal erg soepel.Niet echt veel last van mijn keel, en ook nergens pijn, dus ik begin er een beetje vertrouwen te krijgen dat het misschien toch gaat lukken.
Ik moet even lossen bij het groepje waarbij ik loop, om mijn veter vast te doen, en besluit gelijk ook maar even een plaspauze te nemen.Nu dus even alleen verder, maar gelukkig is navigeren niet moeilijk in het donker, omdat de lintjes al redelijk ver zichtbaar zijn vanwege de reflectie tape.Mijn nieuwe ledlenser lamp werkt perfect, en alhoewel de batterij wat zwaar lijkt, valt het in de praktijk reuze mee, en merk je nauwelijks dat er iets op je hoofd staat.

Ergens rond de 17KM stap ik op een stukje boomstam en knikt mijn voet wat naar rechts. De peesplaat doet even pijn, maar na een paar minuten is dat gelukkig weer weg.Bij de verzorginspost vul ik mijn flesjes weer met Tailwind, en neem ik mijn eerste gel.
Daarna op weg voor het tweede deel. Omdat het ondertussen licht geworden is, loopt het allemaal nog wat gemakkelijker, en wordt je ook wat meer afgeleid door de prachtige omgeving.Op een gegeven moment wordt ik ingehaald door Cees, die ik ook van o.a. Winschoten ken, en we lopen ook een flink stuk samen.En zo vliegen de kilometers voorbij tot verzorgingspost 2.

Daar neem ik wat langer de tijd om mijn flesjes te vullen, zodat de dosering goed verdeeld wordt over beide flesjes.Nog een gelletje, en weer op weg naar post 3.
Het wordt al wat zwaarder,  maar dat hoort er bij. Ook pijn hoort er bij, maar ik begin me wel wat zorgen te maken over mijn knie.Aan de linker binnenkant van mijn knie voel ik namelijk wat pijn, en deze lijkt steeds erger te worden.De misstap in het eerste deel zou een verklaring kunnen zijn, en ik hoop dat het in ieder geval niet veel erger wordt.
Maar helaas is even later mijn linkervoet aan de beurt, en die knikt een beetje om, wanneer ik op een dikke tak stap.Wanneer ik een gelletje of sportdrank neem, merk ik ook dat slikken pijnlijk wordt, en ook de pijn aan mijn heup begint lichtjes op te spelen, dus ergens bi jde 55KM ik neem me voor om rustig uit te wandelen naar de 60KM en daar de handdoek in de ring te gooien.

Daar aangekomen besluit ik eerst wat te eten, en ik sta er van te kijken wat ik daar allemaal naar binnen werk!!Suikerbrood, krentebrood, zoute stengels, chocola, en ik eet ook nog een zaktje pretzels weg die in mijn rugzak zatenTailwind blijkt dus te werken, want ik ben niet misselijk. Omdat je bij post 3 punt niet zo 1-2-3 vervoer hebt terug naar de Weyert, besluit ik om toch maar door te gaan naar de post van de 80KM. Gewoon een stuk wandelen, en wie weet, misschien verbeterd de situatie nog en kan ik alsnog finishen op de 120KM.

Het is niet zo heel erg motiverend om ruim 20KM alleen maar ingehaald te worden, maar  er is geen andere optie.Helaas blijft het bij wandelen, want stukjes hardlopen doen veel te veel pijn en ook de blessure (pijn aan mijn heup) begint o pte spelen. Bij punt 4 besluit ik om de route van de 87KM te volgen, en dan in ieder geval maar op eigen kracht terug bij de finish te komen. Een finish op de 121KM zou qua tijd met een beetje doorwandelen moeten lukken, maar dan zou ik zeker meer kapotmaken dan winnen. De pauze bij deze post neem ik wat langer, en ik kan zelfs een hotdog met twee knakworsten weg krijgen.

Daarna wandel ik richting het punt waar de splitsing is, en mij was verteld dat dit na ongeveer 1KM was. Na 1,5 KM zie ik nog niets, en twijfel of ik het wel goed begrepen heb, en besluit terug te draaien omdat ik wil voorkomen dat ik straks alsnog de lus van 41KM aan het lopen ben. Terug bij het begin kom ik een 87KM loper tegen, en die verteld me dat ik toch goed zat, dus maar weer een keer terug. Ik ben nog niet echt overtuigd, maar een paar honderd meter na het stuk waar ik daarstraks omgedraaid ben, zie ik dan toch gelukkig een bordje staan met de splitsing.
Hier in de achterhoede blijkt overigens iedereen te wandelen, dus tijd genoeg om af en toe een praatje te maken, zodat de tijd nog een beetje voorbij gaat.Ik probeer nog even te dribbelen, maar door de pijn gaat dit langzamer dan wandelen, dus die laatste 40 minuten kunnen er ook nog wel wandelend bij. Onderstaande foto zegt genoeg…

Jan staat me op te wachten wij de finish, en daar begin ik al uit te leggen wat er allemaal aan de hand is, en ik vergeet bijna te finishen.Dat zegt eigenlijk genoeg, want alhoewel ik achteraf gezien blij ben dat ik ondanks alles wel c.a. 90KM gelopen heb, was ik hier uiteraard naar toe gekomen met hele andere verwachtingen.

Gelukkig heeft Jan wel een top prestatie geleverd!! Die is 4e geworden in een erg sterkt deelnemers veld, dus weer geweldig gedaan!Wat een geweldige tijd heeft ie weg gezet op zo’n mega zwaar parcours!!! Grote klasse

Na een “warme” douche, een groentesoep, een hamburger, een halve bak lasagna, een toetje en een paar bokbiertjes en trappisten is de teleurstelling van het niet finishen op de 121KM weer voorbij, en realiseer ik me dat ik vanochtend nog twijfelde om überhaupt te starten, en uiteindelijk toch nog 90KM op mijn klokje heb staan.

Zondag heb ik helemaal geen stem meer over, en mijn knie en voet voelen niet zo best…heel verstandig geweest om niets te forceren dus, en nu weer vooruitkijken naar de volgende uidaging, de Bello Gallico.

Nog een paar dagen voor we weer starten bij de ISU

Het wordt de 4e keer dat ik mee doe. De eerste keer ben ik uitgevallen bij de 42KM door een blessure, de tweede keer heb ik de route voor de 100KM genomen, en de derde keer (2019) heb ik de 120KM helemaal uitgelopen (+ een paar bonus kilometers vanwege een paar gemiste lintjes).

Deze keer dus proberen wat van mijn tijd af te halen.

Helaas zijn de omstandigheden niet optimaal:
De laatste weken wat last van mijn heup, ik ben een paar KG zwaarder dan in 2019 en sinds gisteren heb ik keelpijn, en woensdag heb ik ook een behandeling bij de tandarts om een ontstoken zenuw te verwijderen.

De fysio heeft met dry needling de spieren behandeld, en het lijkt te helpen. Hopelijk wordt de keelpijn ook minder, en dan zou het toch goed moeten komen.

Met de motivatie zit het in ieder geval wel goed, want ik heb er veel zin in.
Ook ben ik benieuwd of het nieuwe voedingsplan gaat werken, en dat ik eindelijk een keer een dergelijke afstand kan lopen zonder misselijk te worden…
Ook de weersverwachting is prima!

Het herstel is deze keer niet helemaal goed gegaan. Sinds ongeveer twee weken heb ik last van mijn heup/bil en het lijkt op Ischias/Piriformis  en Gluteus Minimus problemen. Ik ben gelijk weer begonnen met de mij bekende oefeningen, maar omdat het nog maar een paar weken duurt voordat we bij de ISU gaan starten, heb ik vrijdag ook maar gelijk een afspraak gemaakt bij de fysio.
Daar hebben we even doorgesproken wat het beste behandelplan is, en de therapeut stelde voor om eerst op de normale manier proberen de Spieren die tegen de zenuw drukken te masseren, zodat de doorbloeding beter wordt, en ook de druk verminderd wordt.

Na de behandeling voelde het al direct wat beter aan, en ik heb bewust ook een pauze van 2 dagen ingelast om de spieren wat rust te geven. Vrijdagavond nog een probleem er bij, want er was een kies in tweeën gebroken, maar de dienst doende tandarts vond het geen spoedgeval, dus wachten tot maandag.

Zondag ochtend rond 7 uur ben ik vertrokken in de stromende regen,  om te kijken of er verbetering was, en gelukkig ging het al een heel stuk beter. Vorige keren begon mijn heup flink pijn te doen na zo’n 11KM, en gelukkig ging het deze keer daarna nog steeds goed. Het gebied in mijn heup is nog steeds vrij gevoelig, maar gelukkig niet meer de stekende pijn die ik eerder had. Na 32KM vond ik het genoeg geweest, want een marathon in deze toestand leek me iets te veel van het goede, en het was ook beter om niet het risico te nemen dat alsnog de pijn terug zou komen in het laatste stuk.

Maandag tegen de avond heb ik nog een behandeling, en mogelijk wordt ook dry needling ingezet om de klachten te verminderen.

Ook deze keer weer mijn flesjes gevuld met tailwind, en een Maurten gelletje geprobeerd. Even wennen, want in tegenstelling tot  andere gels, heb je nu een wat minder plakkerigere substantie die wel goed opgenomen wordt.

Mijn lichaam had deze keer toch nog wel wat moeite met herstellen na de 100KM van Winschoten.Het begon met een flinke verkoudheid, en die heeft ongeveer een week geduurd.Verder bleef mijn rusthartslag nogal hoog, dus heb ik besloten deze keer het trainen erg voorzichtig op te pakken, om problemen te voorkomen.

De lange duurlopen heb ik beperkt tot c.a. 22KM, en ik heb af en toe een dag relatieve rust ingelast had (stukje fietsen of wandelen).Langzaam begin ik me weer terug op te laden voor de volgende uitdaging, de Indian Summer Ultra over een paar weken.

Ondertussen heb ik wel een oplossing gezocht naar het probleem met de voeding, en ben uitgekomen op twee verschillende mogelijke oplossingen.

1 – Tailwind sportdrank:De samenstelling van Tailwind energie komt overeen met wat je maag kan absorberen in een bepaalde tijd.Gebruik het als je enige bron van energie, met de perfecte ratio van calorieën, elektrolyten en hydratatie.Lost eenvoudig en geheel op in wat water en bevat geen kleurstoffen, preservatieven of andere rommel.De zachte, milde smaken van Tailwind gaan je niet tegenstaan, ook niet na langdurig gebruik.

2 – Maurten gel:The GEL is a hydrogel – a biopolymer matrix that holds carbohydrates. It relies on the same concept as our drinks where the hydrogel technology enables a smoother transportation of carbohydrates through the stomach to the intestine where the carbohydrates are absorbed. In the case of our drinks, the hydrogel is formed in the acidity of the stomach – but the GEL is a hydrogel formed in production, by combining sodium alginate and calcium carbonate under exact conditions.

Tailwind is in verhouding een stuk goedkoper dan Maurten.De laatste schijnt wel erg goed te zijn, want de Italiaanse toppers gebruikten het zowat allemaal tijdens de Run van Winschoten.Tot nu toe twee keer Tailwind uitgeprobeerd, en het smaakt in ieder geval niet te zoet.Tijdens de ISU zal het denk ik een combinatie van beiden worden, en hopelijk lost dat de problemen met mijn voeding op, zodat ik tot het einde toe voldoende energie heb om fatsoenlijk te kunnen blijven lopen.

Deze keer zal de ISU vooral dus een test worden om te kijken of mijn voedingsplan werkt voor de Bello Gallico die in December weer van start gaat.Als ik die finish kan ik weer eens verder gaan kijken. Nu ik een kwalificatie voor de 11steden ultra op zak heb, zou dat een mogelijkheid kunnen zijn, maar ook de Ultrabalaton lijkt me een hele mooie. De laaste heeft nogal wat voordelen, maar de 11 steden wordt maar eens in de zoveel tijd georganiseerd, dus waarschijnlijk een laatste kans om een 11steden te finishen………. Maar eerst maar eens kijken hoe ik het er eind dit jaar vanaf breng.

Mocht ik om wat voor reden dan ook er niet in slagen om de BG te finishen(blessure, ziekte, slecht weer, corona) dan heb ik nog een herkansing om 160K of meer te doen tijdens de 24u van Sittard. Dat zou dan nog plan B kunnen zijn….

Plannen genoeg dus, en ik heb er in ieder geval weer vertrouwen in na Winschoten.

…..het is me gelukt, finishen onder de 11 uur…..
Een verslag van mijn 100KM wedstrijd in Winschoten..

Vrijdag:

Na een lange rit met veel files komen we (Jan, Marian, Maaike en ik) aan in Winschoten.We besluiten eerst het start nummer op te halen, en zoeken daarna een werkende laadpaal om te stekkeren voordat we gaan we eten.Het eten smaakt goed, en rond half 10 gaan we terug de kamer in en niet veel later ga ik een poging doen om wat te slapen.

Zaterdag:

Nine-eleven….Randy’s verjaardag, en ……wedstrijd dag….
Ik stap al vroeg onder de douche, want lig al uren wakker.Bij het ontbijt schuiven we aan bij Pascal, en na 4 boterhammen met pasta, en een croissantje zou de voorraad calorieën voldoende moeten zijn om de eerste ronde door te komen. De temperatuur is goed, en er staat een matig windje, en volgens buienradar blijft het voorlopig droog. Dat is alvast een meevaller, want bij vorige edities was het vaak te warm, of te veel regen.

9 uur worden we weggeschoten, en gaan we op weg voor de 100KM. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n lange afstand op de weg ga doen, en ik ben erg benieuwd hoe dat uit gaat pakken, want het zal zeker heel anders zijn dan een 100KM ultra trail.
Het voelt een beetje benauwd, maar zodra we op wat meer open gebied komen krijgen we de nodige verkoeling van de wind.Al vrij snel loop ik in een lekker tempo, en probeer mijn tempo ergens op 5:45M/KM te houden. Zoals altijd ga ik iets te overmoedig weg, en ik weet dat ik hiervoor straks de tol moet gaan betalen, maar hoop dat ik dan voldoende marge opgebouwd heb om de laatste kilometers rustig uit te kunnen lopen. De eerste ronde gaat in 56 Minuten, en ik voel me goed.

Bij de verzorgingspost zoek ik naar mijn bakje met gel’s (deze moesten van te voren ingeleverd worden), maar kan ze helaas nergens vinden.Ik loop een stukje door in de hoop dat er nog een tafel staat, maar tevergeefs. Daarna weer terug, en nog een keer alles checken, en ik kom tot de conclusie dat ik zonder gels verder moet.Een flinke teleurstelling.  Bijna vergeet ik te drinken, en moet dus weer terug, en neem daar een paar bekers sinas, om in ieder geval iets binnen te krijgen.Het heeft me in totaal 4 minuten gekost, en automatisch gooi ik het tempo omhoog om de tijd weer in te halen.Na een paar kilometer zie ik weer wat lopers van het groepje waar ik de eerste ronde bij liep, en ik besluit er naar toe te lopen.Bij de 15 kilometer vind ik gelukkig mijn gels in een tas, dus die waren bij de verkeerde post afgegeven, en ook niet op tafel gelegd.Jammer dat het weer wat minuten gekost heeft, maar ik ben blij dat ik in ieder geval nu met gels verder kan.

Tot de 40 kilometer loopt het geweldig goed, en op de marathon afstand heb ik 3u58 op mijn klok staan.Daarna loop ik voor mijn gevoel nog precies hetzelfde, maar mijn horloge geeft aan dat de kilometer tijden al een stuk langzamer worden. Bij de 50 kilometer  staat 04:50:37 op de klok, dus alles gaat nog steeds volgens plan. Jan komt mij bij de verzorgingspost voorbij, en die heeft er dus al 6 rondes opzitten binnen de 5 uur!! Ook hij heeft de gels een paar rondes gemist, en is net zoals ik ondertussen ook flink misselijk. Voordat ik mijn bekers water weg heb is hij al weer uit het zicht verdwenen, en ga ik op weg naar de 60KM.
Ondertussen is het flink gezellig geworden op het parcours, en zijn de straten mooi versierd. De ene straat vooral veel harde muziek, de andere weer een wat rustiger publiek, en op veel plaatsen is de BBQ al aangestoken. Omdat ik inmiddels in de 6e ronde zit, herken ik veel supporters van eerdere ronde’s, en is het leuk dat iedere keer je naam geroepen wordt .Ook Maaike en Marian heb ik ondertussen al een paar keer gezien, en ik geef aan dat het wel erg zwaar wordt.

Ik denk serieus aan uitstappen, want ben nog steeds heel erg beroerd, maar ik zie dat ik bij de 60 KM nog net onder de 6 uur zit.Nog 40KM dus, en 5 uur over om binnen de 11 uur te finishen, en 6 uur om binnen de limiet binnen te komen.Dus ik probeer het nog een ronde, en wacht op een beter moment, maar dat komt niet….Het wordt stukjes wandelen afgewisseld met hardlopen, en dan duurt zo’n ronde erg lang.
Voor sommigen is het al ruim een halve dag alcohol innemen, en niet iedereen kan daar evengoed tegen blijkt wel.Gelukkig wordt slechts een klein deel van de “supporters” irritant en blijven de meesten de lopers nog aanmoedigen, en dat helpt me door deze zware 7e ronde.

Nog 3 ronden te gaan, maar helaas kan ik niets meer eten. Het lukt met nog wel om wat cola binnen te krijgen, maar ook dat wordt steeds lastiger.Bij het passeren van een BBQ lijk ik over te gaan geven, maar het lukt niet. Gelukkig ben ik wel aan het aftellen, en daar lijk ik wel een beetje van op te knappen.28,27,26,25,24,23,22,21 en die laatste vanaf het kilometerpunt naar de start/finish gaat weer vanzelf.Nu nog twee rondes te gaan, en alhoewel alles ondertussen flink pijn doet, realiseer ik met dat finishen wel gaat lukken, en langzaam kom ik uit mijn dip.Helaas blijf ik me wel misselijk voelen, en deze ronde schakel ik weer over op sinas verdund met water.

En dan komt er zo’n heel mooi moment. Bij het ingaan van de laatste ronde rinkelt de bel, en dan weet je dat er nog maar 10K te gaan is.Ik probeer zo veel mogelijk mensen te bedanken onderweg, want sommigen hebben zowat iedere ronde mijn naam geroepen, en me weer een beetje opgepept.De dame onder de parasol die vanaf het begin iedereen aanmoedigt vraagt hoeveel ronde’s nog, en feliciteert me alvast met mijn finish!
De eerste 4KM lukt het me nog om hardlopend te doen, en daarna wandel ik rustig naar de verzorgingspost op de 95KM. Op de klok zie ik dat ik nog ongeveer 38 minuten over heb om binnen de 11 uur te finishen, en ik richt me op een eindtijd net er onder.98KM, 99KM en een paar honderd meter later zie ik de finish.Alle pijn is weg, en ik kan spontaan weer 6M/KM lopen op weg naar de finish.De speaker geeft weer fantastisch commentaar, en ik vergeet eerst bij de finish nog even over de mat te lopen, maar mijn doel is gehaald.

10:57:54 is mijn eindtijd, en dus binnen de 11 uur.Bij de finish wordt ik opgevangen door Jan, Marian en Maaike en even moet ik bijkomen bij de ehbo.

Jan is tweede geworden van de heren 50!!! in een ontzettend sterk deelnemersveld.Ondanks de tegenslagen heeft hij een supertijd van 8u30 gehaald, en dat is grandioos!

Voorzichtig zijn we terug gewandeld naar het hotel, en daar gaat het na wat eten en 3 flessen “La Chouffe” bier weer een heel stuk beter.

Voor de statistieken:

C.a. 147 deelnemers, waarvan er slechts 68 gefinished zijn.
Voor mij een 56ste plaats in 10:57:54 en ik ben er dolgelukkig mee, want heb dus nog 12 gefinisthe deelnemers achter me gelaten. En……een PR op de 100KM 😉

De tijden:

De vakantie zit er weer op. We hebben zoals vorig jaar weer veel gewandeld, en deze keer was het Maarten Van Rossumpad aan de beurt. Dit mooie pad loopt van Den Bosch naar Steenwijk en is c.a. 380KM lang.

Afgelopen weken dus de eerste 15 etappes gelopen, en dat is heel goed bevallen. Tot nu toe misschien wel de mooiste onder de lange afstands wandelingen die ik gedaan heb. Gelukkig zat ook het weer een beetje mee, en op een paar keer 5 minuten schuilen na hebben we het droog kunnen houden.

Het hardlopen is er wel flink bij in geschoten, en vooral vorig weekend viel de lange duurloop me erg zwaar. Of het vermoeidheid was, of door de trappisten van de avond te voren weet ik niet, maar na een goed begin werd het flink afzien na zo’n 20KM. Zo erg zelfs dat ik besloot terug in Rucphen om mijn Garmin uit te drukken op 39KM.

Afgelopen zondag zat de vakantie er weer op, omdat ik die dag voor de klant aan de slag moest. Ik had 12u30 afgesproken, dus de wekker op tijd gezet zodat ik in ieder geval nog een lange duurloop kon doen. Voorlopig de laatste echte lange voor de Run van Winschoten. Tegen alle verwachting in liep het deze keer wel weer erg lekker, en zonder problemen was ik ruim op tijd weer terug thuis.

Nou weer een beetje gas terug, en dan over een kleine twee weken eens kijken hoe het er bij staat op de 100KM.

…voor de RUN van Winschoten

Afgelopen zondag heb ik mijn lange duurloop gedaan, en het liep erg lekker. Met een lage hartslag, en met weinig inspanning heb ik de 42K gelopen. Helaas wel weer wat pijn in mijn lies, en ik hoop dat dit weg blijft.

Wel standby dienst, dus ik heb twee maal een ronde gelopen waarbij ik maximaal zo rond de 5KM van huis ben, zodat ik bij een oproep snel genoeg weer achter mijn PC kan zitten. Gelukkig ben ik met rust gelaten, dus heb de training af kunnen maken zonder gestoord te worden door de klant.

De RUN zelf zal vrij zwaar worden, want door allerlei omstandigheden lukt het met niet om maximaal voorbereid aan de start te komen. Daar baal ik wel een beetje van, maar ik ga hoe dan ook mijn best doen om een voor mij mooie tijd weg te zetten.

Ik hoop dat in ieder geval de rest van mijn lichaam een beetje mee werkt….

Jan en ik vertekken op tijd naar Leende, voor de tweede uitdaging dit jaar. De BUT100, die normaal gesproken minder zwaar dan het Petranpad zou moeten zijn, en ook 12KM korter.

Om 7uur vertrekken we naar de eerste lus van 50KM. Omdat het de laatste weken nogal geregend heeft, loopt het vrij gemakkelijk. Wel is het vrij benauwd, want alhoewel mijn hartslag en tempo vrij laag zijn, verlies ik liters zweet. Maar afgezien daarvan heb ik er alle vertrouwen in dat een finish geen probleem moet zijn.

De eerste 20 kilometer vliegen voorbij, en bij de verzorgingsposten worden we goed in de watten gelegd. Prima geregeld allemaal, en ook de trail zelf is prachtig. Op een gegeven moment lopen we langs het water, en daar besluit ik een stukje te wandelen omdat het een vrij zwaar stuk is. Na dat stuk ben ik weer uit mijn dip, en loop ik richting de start, waar de drop bags liggen.

Daar aangekomen neem ik goed de tijd om me voor te bereiden op het tweede deel. Verse kleding, een red bull, en een stuk watermeloen, en ik voel me weer helemaal top. Daarna dus op weg voor het tweede deel.

Dit begint goed, maar na een paar kilometer wordt het al snel vrij zwaar. Het wordt lopen afwisselen met wandelen, en dat is al vrij vroeg…Ik maak de balans op, en besluit rustig door te gaan, en te kijken wat het gaat worden.

Bij de checkpoint op de 63KM informeer ik hoe het met Jan gaat, en hoor dat hij besloten heeft de 100KM in te korten in verband met de komende 100KM run in Winschoten.
Ondertussen is het flink gaan regenen met af en toe een donderslag en bliksemflits.
Ik besluit deze trail ook in te korten, en neem de laatste etappe terug, zodat het totaal op 72KM komt.

Op het stuk terug naar de start moet ik nog regelmatig een stukje wandelen, en bedenk me dat het een verstandig besluit is geweest om deze trail in te korten. Wel een hele mooie dag gehad, en tevreden gaan we weer terug naar huis.

De ander dag ben ik blij dat ik er geen 100KM van heb gemaakt, omdat ik nodal wat pijn in mijn lies heb. Gelukkig is dat maandag weer over, want ik heb een weekje vakantie, en daar hebben we de laatste etappes van het Grensland pad gepland.

Het weer zit gelukkig mee, en we hebben een paar prachtige wandelingen en op donderdag eindigen we in het mooie stadje Thorn.

Helaas moet ik zondag al weer aan de bak, om een aantal systemen op te leveren voor een heel belangrijk project bij de klant. Ook maandag en dinsdag zijn erg stressvolle en hectische dagen, maar gelukkig heb ik de week ervoor de batterijen weer goed op kunnen laden.

De volgende wandel uitdaging wordt het Maarten van Rossempad van Den Bosch naar Steenwijk.

En de volgende wedstrijd wordt…de Run van Winschoten. Ik heb even getwijfeld of het verstandig is om de 100K niet om te zetten naar 50K, omdat er niet heel veel tijd meer over is om me voor te bereiden, maar ga het toch proberen de 100.

Na een paar bourgondische weken (Onder andere veel voetbal kijken, verjaardagen, vaderdag, bbq-en, eten en drinken) wordt het weer tijd om serieus te gaan trainen.

Vooral na de tweede vaccinatie ook een flinke dip gekregen, omdat ik een paar dagen goed beroerd geweest ben, in tegenstelling tot de eerste.
Ondertussen zijn er wat kilo’s bij gekomen, en het zou mooi zijn als die er weer af zijn over twee weken, zodat ik ze niet mee hoef te sjouwen tijdens de 100KM trail.Er moet dus nog flink wat gebeuren wil ik  in September 100% voorbereid aan de start staan in Winschoten, maar wil er vanaf nu ook helemaal voor gaan.

Afgelopen weekend was Maaike vrij, dus zijn we twee dagen gaan wandelen en schoot mijn geplande duurloop er bij in.Dus maandag avond besloten om de lange duurloop te doen, en dus op tijd gestopt met werken.Na een paar flinke borden Chinese tomaten soep en een bord yoghurt de deur uitgegaan.Alhoewel het er nog wat dreigend uit zag, waren de meeste buien al weg, en ik besloot richting Zundert te gaan en te kijken of wellicht een marathon zou lukken.

Het tempo was erg laag (6Min/KM), maar verder liep het wel goed. Voordeel wanneer je in de avond loopt is dat het naar mate het zwaarder wordt ook verder af koelt.Dus rustig de 42,2KM uitgelopen, en rond half 9 was ik weer terug thuis.
Helaas vliegen er momenteel ook flink wat dazen rond, en is de processie rups ook weer flink bezig.Vandaag goed merkbaar aan de diverse beten en bultjes op mijn huid.

Nog  ongeveer 11 weken voor de volgende uitdaging, mijn A-wedstrijd voor dit jaar…de run van Winschoten.Het herstel na het Petranpad ging alvast goed, en alhoewel ik de twee dagen daarna verschrikkelijke spierpijn had, heb ik toch vrij snel de trainingen weer op kunnen pakken.

Omdat het in het verleden juist dan een paar keer fout gegaan is, probeerde ik  deze keer wel voorzichtiger te zijn, en dus nog niet te ver of te snel tijdens de trainingen.
Dus na een paar weken relatieve rust, heb ik ondertussen de draad weer terug op gepakt.Ook zorgden misschien de laatste restjes Moderna nog voor wat extra moeheid….Sinds deze week gaan de trainingen weer een stuk beter, dus kan ik me weer voorbereiden op het volgende doel.

Jan had nog een paar leuke uitdagingen gevonden, en na goedkering van Maaike me ingeschreven voor de Brabantse Ultra Trail (BUT100)

Een unieke Ultra Trail, waarbij je de mooiste paadjes over de prachtige Groote Heide in Brabant loopt. Met 2 unieke routes van ieder ongeveer 50km die je achterelkaar loopt (los) of ineens (100km). Er zijn veel afwisselende paden, zand, bossen en vooral veel uitgestrekte natuur, die af en toe aangevuld wordt door het verschijnen van wilde dieren. Deze Unieke Ultra Trail kun je als liefhebber niet missen.

Dus er staat weer iets leuks op de agenda, en ik denk dat het ook een hele goede voorbereiding op de run van Winschoten is.

Zaterdagavond kwart over 10 vertrekken we naar Meerlo, om voor de tweede keer het Petranpad te gaan lopen.Ruim op tijd  komen we aan, want de start is ook zoals vorige editie om 1:00u in de ochtend.

De temperatuur is goed, en af en toe vallen er een paar druppels regen. Ideale omstandigheden om aan deze tocht te beginnen.Mijn Garmin heeft snel het GPS signaal te pakken, en de route is ook al zichtbaar. Het wordt de eerste  keer echt navigeren met mijn Fenix 6, dus voor de zekerheid heb ik de Etrix ook in mijn rugzak gestopt.Na een korte briefing door Theo gaat iedereen weer naar buiten en een paar minuten later gaan we op pad.

Ik loop in een groepje in een lekker tempo, en besluit voorlopig niet op mijn horloge te kijken naar de snelheid, maar alleen het navigatie scherm op te laten staan.Al vrij snel wordt het een soort van interval training, want  regelmatig komen we bij een hekje, en dan duurt het even voordat iedereen er door is.Soms worden we verrast door een flinke zwerm muggen, en door je hoofdlampje ziet dat er best wel apart uit.Mond dichthouden dus, anders vliegen er gegarandeerd een paar naar binnen…

Ondanks de vrij zware ondergrond, en de wat benauwde temperatuur loopt het heel erg lekker.Helaas ben ik wel een beetje misselijk, en ik hoop dat dat snel weer over gaat.Al snel ben ik bij de eerste verzorgingspost, en daar vul ik mijn flesjes en neem een gelletje, en ga snel weer verder.Het tweede deel loop ik samen met Lisenka, die aangeeft niet graag alleen in het donker te lopen.Ik herken vele stukken van vorig jaar, en we komen zonder problemen voorbij het 27KM punt. Dit was een stuk welke afwijkt van de GPS route, maar gelukkig was dat goed gemarkeerd en Theo was juist bezig om nog een extra afzetlint te plaatsen, dus die gaf ook nog wat instructies mee.

Hier zat ook het lange stuk met de kazematten (bunkers) in, en dat is altijd zo’n 4,5KM afzien omdat je eigenlijk nergens een goede ondergrond hebt.Ik voel me nog steeds niet echt lekker, en hoop dat het snel wat beter gaat, omdat ik nog niet goed iets durf te eten.Af en toe maken we een praatje, en de kilometers vliegen voorbij. Ondertussen is het ook licht geworden.Bij post 2 kan dus mijn hoofdlampje terug mijn dropbag in, en ik neem een fles aquarius om toch in ieder geval iets van sportdrank binnen te krijgen.Ik neem ook 1 gel, en een reep, maar die beland na 1 hap al weer in de afvalzak.

En weer snel verder, want vooral in het eerste deel wil ik niet onnodig veel tijd verliezen. Later blijkt dat dit verstandig was, omdat ik anders nog met moeite binnen de tijdslimiet had kunnen finishen.Dit blijft voor mij het mooiste deel van het pad, want je loopt door een schitterend peel landschap.De aquarius heeft me goed gedaan, want ik voel me voor het eerst weer wat beter. Maar buiten gels durf ik eigenlijk geen vast voedsel te nemen, maar ik neem me voor om bij de derde post (56KM) wel wat te eten.Eenmaal daar aangekomen drink ik een flesje cola, maar buiten een paar zoute stengels krijg ik niets naar binnen.

De cola is ook goed gevallen, en het loopt weer een stuk lekkerder allemaal.Ondertussen heb ik ook gezien dat de tijd onder de 13 uur nooit meer gaat lukken, dus gaat plan B (finishen binnen de limiet) in werking.Hardlopen wissel ik af met wandelen, en omdat het heel erg benauwd is moet ik de stukken hardlopen vaak inkorten want het zweet stroom iedere keer van mijn gezicht.Maar ik ben daardoor wel veel bewuster bezig met de prachtige omgeving, en zie allerlei voor mij nog onbekende vogel soorten, en ook heel veel mooie wilde veldbloemen.De mountainbike paden zijn vrij zwaar, en af en toe ben ik blij dat ik op een stukje asfalt beland, zodat weer wat meer hardlopend afgelegd kan worden.

Na post 4 komt een minder zwaar stuk. Een briesje zorgt voor wat verkoeling, en de ondergrond is goed.Regelmatig zie ik dezelfde lopers, en om beurten halen we elkaar in, of word ik weer terug ingehaald.Alles begint ondertussen wel flink pijn te doen, maar dat hoort er ook bij. Iedere kilometer zie ik nu langzaam voorbij gaan, en na een flink stuk afzien kom ik aan bij het 98KM punt.De resterende c.a. 15KM gaan in ieder geval wel lukken binnen de limiet, en ondanks dat je in verhouding met het totaal het gevoel hebt dat je er bijna bent, is het toch nog best een lang stuk.Maar je weet dan weer dat het gaat lukken, en dat de inspanning niet voor niets is geweest.

De jongens die ik onderweg vaak tegen gekomen ben, lieten me nog aansluiten net voor de finish, dus we liepen samen de finish over.En alhoewel het Heineken was, smaakte het aangereikte biertje geweldig lekker.Jan was gelukkig ook zonder problemen gefinished, en was derde geworden wat weer een top prestatie is!

Heel blij met mijn finish, en mooi dat we beiden weer heel over de finish gekomen zijn.Was zoals vorige keer weer geweldig georganiseerd, met fantastische vrijwilligers!

De Moderna prik had gelukkig op een stijve arm na weinig nadelige bijwerkingen, dus ik ga er van uit dat dit ook weinig impact zal hebben op de ultratrail die a.s. weekend gepland staat.Misschien dat de verwachte hoge temperaturen nog wat roet in het eten kunnen gooien, maar verder heb ik er wel vertrouwen in dat het goed zal gaan.

Alhoewel de finishtijd een beetje minder van belang is, hoop ik toch een flink stuk van de tijd van vorig jaar af te kunnen halen.Ik hoop de 112,3KM binnen de 13 uur af te kunnen leggen, maar met plan B – gewoon finishen – ben ik ook al dik tevreden.De voorbereidingen zijn dit jaar toch een heel stuk anders gegaan dan vorig jaar.Toen liep ik maanden aan een stuk ieder weekend een marathon of meer, en nu heb ik dit eigenlijk om de twee weken gedaan.
Op wat chronische pijn in mijn lies en in mijn knie na ben ik eigenlijk helemaal blessurevrij, en dat is lang geleden.Het krachtverlies in mijn linkerbeen niet mee gerekend, want dat is iets wat eigenlijk altijd van invloed is, en met een beetje geluk mee valt op de dag zelf.

Dus in de loop van de week de spulletjes klaar zetten, en rustig aan doen.Hopelijk valt het op mijn werk ook mee deze week, en kan ik zondag ochtend uitgerust deze tocht beginnen.

Na a.s. weekend gaat het echte werk beginnen, want dan ga ik serieus trainen voor de 100KM van Winschoten.Bruto 4 maanden om me voor te bereiden, want herstel, vakantie, standby diensten, wandeltochten etc. vallen daar ook nog in….

De week na de vakantie begon vrij slecht, want maandag werd ik vroeg in de avond gebeld dat er serieuze problemen waren bij de klant.Uiteindelijk rolde ik dinsdagochtend mijn bed in, en na een hele kort nacht moest ik vroeg terug online zijn om de oplossing verder uit te rollen, zodat de c.a. 1000 gebruikers de applicatie terug konden gebruiken.Na twee dagen stress voelde de geplande training op dinsdagavond erg zwaar aan, en daarom heb ik het rondje uiteindelijk flink ingekort en besloten wat extra rust te nemen.

Woensdag kon ik goed merken dat de rust me goed gedaan had, want zowel op mijn werk als tijdens de training merkte ik dat het allemaal weer een heel stuk beter ging.Ondertussen heb ik me ook ingeschreven voor de Run van Winschoten (100KM ultraloop), want een collega heeft gelukkig de standby overgenomen waarvoor ik dat weekend ingepland stond.Nog zo’n 16 weken om me voor te bereiden, en ik heb me als doel gesteld deze wedstrijd te finishen binnen de 10 1/2 uur.Als het heel goed gaat, en de voorbereidingen gaan zoals gepland zit er dan misschien een tijd onder de 10 uur in, en gaat het wat minder dan moet plan B – 10:59 haalbaar zijn.

Dus eindelijk weer een echt doel, wat  normaal gesproken weinig hinder zou moeten hebben van de huidige Corona status, en ik heb er alle vertrouwen in dat het  door zal gaan.De kalender begint dus al aardig gevuld te worden:

• 6 Juni – Petranpad ultratrail 111KM
• 11 Sep – 100KM Run Winschoten
• Okt – Indian Summer trail (ISU)  123KM
• Dec – Bello Gallico – 100 Mijl

En hopelijk kan ik tussen de 100K van Winschoten en de ISU mijn PR op de marathon van Zeeland nog verbeteren, als deze door gaat.
Buiten de geplande trainingen moet ik zorgen dat mijn rugklachten weer terug over zijn, en dat betekend dus weer serieus de oefeningen gaan doen.En alhoewel mijn gewicht ondertussen weer terug onder de 74KG is, zou het mooi zijn om tegen 11 September rond de 70KG uit te komen, wat me in ieder geval extra tijdwinst op zou moeten leveren.

Ondertussen had ik ook bericht gekregen dat de 55 plussers aan de beurt zijn voor de vaccinatie, dus ik heb gelijk een postcode gezocht waar ik snel aan de beurt zou zijn, en dat werd dus uiteindelijk Gorinchem. Mooi twee weken voor het Petranpad in de “Taper” periode.

De prik is ondertussen gezet(moderna), en tot nu toe nog weinig last gehad. Alleen een beetje pijnlijke bovenarm.

Zaterdag 8 Mei gaat de wekker weer op tijd. Ik sta precies om half 7 bij Jan voor de deur, en samen vertrekken we naar Hamme. Eindelijk weer eens een normale wedstrijd. Onderweg waren we het er beiden al over eens dat we de 100 waarschijnlijk niet vol zouden maken, omdat we geen specifieke voorbereiding gedaan hebben, en het ook vrij kort is voor de 112KM van het Petranpad die het eerste weekend van Juni al gepland staat.Heel blijven is dus het belangrijkst, en verder zien we wel hoe het loopt.

We staan al helemaal klaar om 8 uur, maar de start blijkt pas om half 9 te zijn, dus we hebben nog wel wat tijd om de spulletjes goed klaar te zetten, en uiteraard een toiletbezoek.

De collega ultralopers zien er nogal afgetraind uit, dus die hadden er blijkbaar wel gerekend dat deze wedstrijd door zou gaan…

Half 9 gaan we op weg, en ik besluit rustig aan te starten. Bij en ultratrail loop ik dan ergens halverwege, maar nu liep ik…..achteraan. Een blik op mijn horloge laat zien dat het voor een ultra toch redelijk snel is, want ik zat op 5:30 / KM, maar besloot om toch maar wat harder te gaan zodat ik twee na laatst liep op 5:15 / KM.

Zodra we Hamme uit zijn lopen we langs een rivier, vrijwel verkeersvrij, en in een prachtig gebied. Iedere kilometer staat aangegeven, en ook hebben ze verkeersregelaars geplaatst op alle punten waar verwarring kan ontstaan. Fout lopen is niet mogelijk, en ook de bevoor rading is prima geregeld. Petje af voor al deze mensen, want die hebben een lange dag doorgebracht in de regen en de harde wind.

De eerste ronde gaat heel lekker, en vliegt voorbij. Ik zie dat ik flink voor lig op het schema wat ik in de tempostrategje gezet had en geladen had in mijn Garmin.

Maar dat is eigenlijk alleen maar gunstig, want ik voel me goed en heb het geweldig naar mijn zin. De tweede ronde verloopt ook zonder problemen, en ik zie de eerste lopers al aan het einde teruglopen, terwijl ik daar nog een lus van een paar kilometer moet doen. Jan is ondertussen ook een paar plaatsen naar voren opgeschoven en die heeft een flink tempo te pakken.

Aan het einde van de tweede ronde zijn we iets voorbij de marathon afstand, en ben ik nog binnen de 4 uur. Nog steeds zo’n 1o minuten voor op het schema wat ik bedacht had, wanneer ik met een positieve split zou lopen (vertragen naarmate de afstand vordert).

In de derde ronde is de wind flink aangewakkerd, en ook wat gedraaid. Ook is het harder gaan regenen het eerste stuk. Zo rond de 50 kilometer krijg ik wat pijn in mijn onderrug, iets boven mijn bil. Ik weet niet of het door mijn startnummer wordt veroorzaakt, door de band van mijn broek, of gewoon weer iets ischias of hernia -achtigs is. Maar ja…dat hoort er bij…je gaat nou eenmaal van alles voelen na de marathon afstand, en dat wordt alleen maar erger na verloop van tijd.

Bij de drinkposten neem ik nu goed de tijd, en ik besluit een paar keer een minuut te wandelen. Een paar kilometer voor het einde ben ik Jan nog niet tegen gekomen, dus ik verwacht dat hij 62KM genoeg vond, en wanneer ik hem in de auto zie zitten bij het keerpunt besluit ik ook te stoppen. Nog een ronde zou wellicht te veel van het goede geweest zijn, en we zijn het er beiden over eens dat we er verstandig aan gedaan hebben om niets te forceren.

Ik had nog ongeveer 5 uur over voor een finish onder de 11 uur, en denk dat met wat extra training, en wat minder gewicht een tijd van 10u30 voor mij wel haalbaar moet zijn in Winschoten op 11 September.

Herstel:

De week van Hemelvaart heb ik vrij genomen, en ben ik samen met Maaike een nieuw lange afstandswandelpad begonnen (het Grenslandpad, wat van Sluis – Zeeuws vlaanderen – loopt naar Thorn in Limburg). Dus eigenlijk vrijdag pas weer hardgelopen, en zaterdag een duurloop van 30K gedaan.