De 6 uur waren wat harder aangekomen dan verwacht, dus zondag en maandag besloot ik om te rusten. Deze keer waren vooral mijn bovenbenen gevoelig, maar het leek me sowieso verstandig om rustig aan te doen na twee pittige wedstrijden in de afgelopen vier weken.

Nog een foto van de 6 uur vorige week

Dinsdag heb ik heel voorzichtig de draad weer opgepakt, en woensdag ging ik samen met Jan op pad. Uiteraard ging het gesprek al snel over zijn avontuur in Athene.
In eerste instantie had Jan zijn buik nog vol van de Spartathlon na de DNF, maar een paar dagen later was hij alweer bijgedraaid.
Nu wil hij er alles aan doen om zich volgend jaar opnieuw te kwalificeren — en natuurlijk om ook te finishen!
Mooi, want dat betekent dat ik zelf ook weer een poging ga doen om ingeloot te worden.
Hoe geweldig zou het zijn als we deze keer samen aan de start staan?

De route naar de Spartathlon
Voor mij liggen er nog wel wat hobbels op de weg:
-Blessurevrij blijven
-Een nieuwe kwalificatie behalen
-Goedkeuring krijgen van Maaike
-Ingeloot worden
-En daarna natuurlijk:heel veel trainen en blessurevrij blijven tot aan de wedstrijd

De kwalificatie is elk jaar weer een uitdaging. Voor 2025 moest het resultaat vóór 25 februari behaald zijn, dus dat betekent dat Texel helaas afvalt als optie, want die valt later…

Er blijven dus twee min of meer realistische alternatieven over:
Bello Gallico (200 km binnen 29 uur) in België – een prachtige maar zware wintertrail.
HoHo100 (100 mijl binnen 21 uur) – een snelle maar niet te onderschatten race in Nederland.

De kwalificatie bij de Bello Gallico zal vrijwel onhaalbaar voor mij zijn, dus de focus komt te liggen op de HoHo100. Die biedt de beste kans om nog voor februari een kwalificatieresultaat neer te zetten.

Voor nu staat dus herstellen, slim trainen en blessurevrij blijven bovenaan.
Zowel Texel als de Spartathlon zijn nog erg ver weg, maar de voorbereidingen zijn begonnen…ik heb er zin in!

Vandaag rustig een lange duurloop gedaan, en ondanks de harde wind en regen van genoten!