Jan stuurde me laatst een link door van een mooie wedstrijd in het laatste weekend van oktober: https://dewasemarathon.run/

Ik was al een tijdje aan het nadenken over de herfstmarathon van Etten-Leur, maar deze leek me eigenlijk nóg leuker.
Het ging om de Wase Marathon, en ze organiseren daar ook een ultraloop van 58 kilometer.
De route loopt grotendeels door de polders en bossen rond Sint-Gillis-Waas, met genoeg afwisseling tussen verharde en onverharde stukken.
Dat klinkt als een perfecte mix van uitdaging en genieten.

Eerst even gekeken of het uitkwam met mijn werk.
Nadat ik mijn wachtdienst met een collega had geruild, heb ik Jan meteen laten weten dat we ons konden inschrijven.
Net op tijd, bleek later, want diezelfde dag nog was de wedstrijd uitverkocht.
Vrij populair dus – al zijn 600 deelnemers verdeeld over vier afstanden natuurlijk niet heel veel.

Ik twijfel nog een beetje of ik ga starten in December op de Bello Gallico. Voorlopig ziet het ernaar uit dat ik een poging ga doen.
Uitschrijven kan altijd nog; ik kijk gewoon even hoe ik me een paar weken van tevoren voel.
En mocht het niet lukken, dan probeer ik mijn startbewijs nog kwijt te raken.
Belangrijker is natuurlijk een goed resultaat op de HoHo100!

Vanochtend kon ik weer lekker op tijd op pad voor een duurloop.
Deze keer zonder plan — gewoon lopen. Ik had de hele ochtend, want Maaike moest vroeg weg om te werken.
Dus: rugzakje gepakt, een paar gelletjes mee, verlichting aan (het was nog flink donker buiten) en naar buiten.

De eerste kilometers gingen wat stroef, al bleef mijn hartslag opvallend laag.
Daarna kwam ik lekker in mijn ritme, en de kilometertijden werden steeds beter.
Ik besloot om door te gaan tot de marathonafstand.

Geen flesjes bijgevuld deze keer, en na iets minder dan vier uur stond ik weer thuis op de stoep.
Het voelde verrassend goed, en het tweede deel liep ik zelfs een stuk sneller dan het eerste — altijd een fijn gevoel.