Het is weer die periode van het jaar waarin ik letterlijk takkenwerk doe — want er moet weer gesnoeid worden. Gelukkig heb ik er geen hekel aan; ik zie het zelfs een beetje als extra training voor het bovenlichaam. Dus nadat de dakbomen klaar waren, heb ik gelijk nog een paar flinke andere bomen meegepakt.

Toen de overgebleven wortels aan de beurt waren, ging het echter even mis: er viel een stuk op mijn grote teen. En ja, precies dezelfde teen die ik een paar jaar geleden brak. Even dacht ik: daar gaan we weer…
Gelukkig viel het mee, en was de meeste pijn alweer verdwenen na de duurloop van woensdagavond.

Verder vind ik de herfst de mooiste periode van het jaar om te sporten.
De lucht is frisser, de kleuren intenser, geen last meer van insecten, en de temperaturen zijn perfect. Vandaag besloot ik om weer de Pannehoef op te zoeken voor een niet al te lange duurloop, want volgende week heb ik een wedstrijd.
Het was heerlijk rustig in het bos; op één dame met een hond en een gravelbiker na had ik het hele bos voor mezelf.
Geen reeën gespot deze keer.

Ook komende week doe ik het even wat rustiger aan, want zondag ga ik samen met Jan op pad voor een 58 km lange ultra.
De start is om 9 uur in Sinaai — ik ben benieuwd hoe het zal gaan…

Het is bovendien minder dan twee maanden tot de Bello Gallico, en ik ben al een tijdje aan het nadenken over wat ik ga doen.
Eigenlijk ben ik er nu wel uit: het ziet ernaar uit dat ik in ieder geval ga starten, met uiteraard als doel een finish op de 200 km.
Mocht er iets misgaan, dan kan ik altijd eerder stoppen — zelfs een 100K zou goed passen in de voorbereiding op de HoHo100, ruim een maand later.

Wat ga ik anders doen dan bij eerdere pogingen?

• Ik ga op schoenen lopen met goede grip én voldoende demping.
• Ik ga bij iedere post even stoppen en eten wat er wordt aangeboden.
• Ik ga vanaf nu meer onverhard trainen.
• Ik probeer sowieso een paar kilo lichter aan de start te staan dan bij vorige edities.
  Uiteraard wordt de voeding ook deze keer weer aangevuld met Maurten-gels.

Ik heb een heel aantal trailschoenen naast elkaar gelegd en kwam uiteindelijk uit bij de La Sportiva Prodigio Pro en de Hoka Speedgoat 6 als mijn favorieten.
Beide voldeden aan het profiel dat ik voor ogen had, waarbij vooral grip en demping de belangrijkste eigenschappen moesten zijn.
Uiteindelijk is het de Hoka Speedgoat 6 geworden.

De Speedgoat 6 presteert volgens verschillende tests het best als je:

• veel kilometers maakt en protectie + grip belangrijk zijn;
• heel lange ultra’s loopt waarbij comfort en demping vooropstaan;
• geen ultra-lichtgewicht nodig hebt en je voeten goed passen in een wat smallere voorvoet;
• houdt van een veilig, stabiel platform met maximale grip en een vertrouwd gevoel.

En niet onbelangrijk: hij was ook nog eens 50 euro goedkoper.