Helaas was er toch wat meer aan de hand met mijn voeten…

Omdat de pijn aan bleef houden, heb ik besloten vorige week een afspraak te maken bij de fysio. Iets wat ik al langer van plan was, maar vanwege de Corona veel te lang uitgesteld heb.Gelukkig kon ik direct terecht, even snel wat afspraken verzet zodat ik gelijk langs kon gaan.

De diagnose was vrij snel gesteld:Aan mijn linkervoet een hielspoor, en aan mijn rechtervoet kalkafzetting bij de achillespees.Beiden zorgen ook voor een geirriteerde peesplaat, en voor beide wordt shockwave terapie ingezet.Verder gaan we kijken of sportzooltjes nodig zijn, en heb ik oefeningen mee gekregen.

Ondertussen een paar behandelingen achter de rug, en ik moet zeggen dat het me heel erg mee valt.Waarschijnlijk ben ik al wat pijn aan de hielen gewend, omdat ik al vele pijnlijke kilometers achter de rug heb tijdens de trainingen afgelopen jaren want ik ervaar het gevoel van shockwave wel als een vervelend gevoel, maar zeker niet als overdreven pijnlijk.En dat terwijl buiten de hielspoor ook rechts mijn achillespees flink bewerkt wordt.
De oefeningen zijn heel eenvoudig en snel uit te voeren. Twee van de drie kunnen hier aan mijn buro, en da’s wel zo handig.Voor de zooltjes moet ik deze week nog een afspraak in plannen.

Afgelopen zaterdag zijn Maaiken en ik nog op pad geweest voor etappe 4 en 5 van het Floris V pad.Na 12KM kreeg ik weer flink last van mijn hiel, en uiteindelijk werden het 32KM, dus besloot ik zondag maar een keer helemaal niets te doen, en mijn voeten wat rust te geven.Het advies om de trainings belasting wat terug te nemen, was bij deze dus opgevolgd.

Maar…maandagavond weer even lekker gerend, en gelukkig tijdens het hardlopen erg weining last gehad.Wel daarna. maar hopelijk wordt die reactie dus steeds minder, en ben ik snel weer van de problemen af.

Voor de duivelse uitdaging dus niet zo heel veel progressie gemaakt op de lange afstanden, maar ik geloof nog wel in de 666 uitdaging voor eind dit jaar.Wanneer blijkt dat een 50 of 66KM voor veel problemen zorgt, zal ik het bij de 444 houden.

De afstanden welke grijs zijn, heb ik tot nu toe gedaan. De groene nog te doen voor de 444 en wanneer ik voor de 666 ga komen daar de gele nog bij…

Afgelopen week had ik een paar dagen vakantie genomen. Normaal gesproken was het de bedoeling dat we naar Schotland zouden gaan, maar vanwege de Corona hebben we de plannen op tijd bijgesteld, en besloten zo veel mogelijk te gaan wandelen.

De weersverwachtingen waren prima, dus we besloten weer wat etappes van het Floris V pad te doen.Ondertussen zijn we van Bergen op Zoom via Steenbergen, Dinteloord, Numansdorp, Killtunnel, Dordrecht, Kinderdijk, Nieuw Lekkerland, Schoonhoven in Oudewater  geraakt, en hebben nog 5 etappes te gaan van de 13.

Ook minder leuke berichten, want zowel de bruggen ultra als de Bello Gallico zijn beiden afgelast vanwege Corona.Een flinke domper, want geen doelen is niet goed voor mij…

Gelukkig kwam Jan met de tip om misschien aan de “Duivelse UItdaging” mee te doen.Dus toch weer een doel, en daar kan ik het jaar wel mee door komen.
Het komt er op neer dat vanaf 7 November tot 31 December een aantal afstanden moet worden afgewerkt, hardlopend of wandelend.Iedere afstand moet minimaal afgelegd worden, en er mag slechts 1 activiteit per dag gedaan worden.

_{^{– Start 07 november 2020 – Einde 31 december 2020. Vul alleen bij je eigen naam afstanden in !!- Vul de juiste afstand in, in de juiste cel zodat de cel groen, geel, roze of rood kleurt. Geen gekleurde cel, is niet de juiste afstand.- Kolom c geeft aan hoeveel km van de uitdaging je reeds gelopen hebt.- Rij 4 geeft de te lopen afstanden per uitdaging.- Duiveltje 444 is alleen de groene afstanden, de overige Duivels zijn de groene + een andere kleur.- Per dag (00.00 – 23:59) mag er slechts 1 afstand worden ingevuld.- Elke afstand dient lopend, wandelend, hikend of rennend worden afgelegd in 1 activiteit.- De genoemde afstanden zijn minimale afstanden, meer lopen mag ook, meer invullen mag niet.- Afstanden mogen volledig in willekeurige volgorde gelopen worden.}}

Ondertussen heb ik de 17 en 42KM afgewerkt, en heb me gisteren tijdens de lange duurloop afgevraagd wat een reeel doel is.Aangezien er nog 7 weekenden over schieten, denk ik dat ik de 666 variant ga doen(groen + geel), omdat ik buiten deze uitdaging ook nog regelmatig met Maaike op pad moet om een wandeling te doen.

Gisteren was in ieder geval 42KM ruim voldoende, omdat ik vanaf 15KM ontzettend veel pijn in mijn linker voet had.Misschien had ik beter het doel bij kunnen stellen, en de kortste weg naar huis nemen, want nadat ik thuis gekomen ben heb ik nog steeds heel erg veel last van mijn hiel.Vanavond ga ik proberen een kleine herstel loop te doen, en dan zal ik weten wat de schade is…

De laatste zondag van Oktober….de dag dat de klok terug gezet wordt, en normaal gesproken de dag van de herfstmarathon. Blijft een speciale dag altijd, omdat ik ooit mijn eerste marathon gefinished heb in deze herfst marathon (2006)

Flinke wind en regen toen ik opstond op zondag ochtend rond kwart voor 6.Maaike moest gaan werken, dus ik kon op tijd de deur uit voor mijn lange duurloop.Een blik op de buienradar voorspelde niet veel goeds. Lichte regen en heel veel wind tot 11:00u, dus ik besloot voor de zekerheid mijn regenjas maar aan te schieten.Op zich ook weer niet zo slecht, want waarschijnlijk zal het in December tijdens de B.G. (mocht het  doorgaan), niet veel beter zijn, en dan ook nog een stuk kouder.

7 uur trok ik de deur dicht, en liep de wijk uit. Automatisch liep ik weer richting Bosschenhoofd, maar na ongeveer een kilometer besloot ik af te slaan richting St-Williebrord.Ondertussen had ik namelijk het plan gemaakt, om via Etten-Leur naar Zevenbergen te gaan.  Een beetje rekenwerk gedaan, en het aantal kilometers zou, wanneer ik via de fietsbrug van Zevenbergen terug zou lopen, uitkomen op c.a. 37KM.
Het tempo viel zwaar tegen, want ik zat ruim boven de 6 minuten per kilometer, dus nog een flink verschil met het voorjaar, toen ik met weinig inspanning marathons liep op een gemiddelde van 5:20/m.Ik begon zelfs te twijfelen aan de juistheid van de Garmin, maar gelukkig werden de kilometertijden na c.a. 5km weer wat beter.Een flinke warming-up nodig dus.

Eigenlijk begon het pas lekker te lopen na een uur. Ondertussen was het gestopt met regenen, en was ik ergens in de polder beland. Duidelijk een afslag gemist in de buurt van Etten-Leur, maar in de verte zag ik de molen die op de weg tussen E.L. en Zevenbergen staat.Om bji die molen te komen moest ik eerst naast het water af richting de haven, en daarna naarst het water af weer terug richting de molen.Daarna richting Zevenbergen, en via de fietsbrug richting Oudenbosch gegaan.

Ook hier blijkbaar een afslag gemist, want op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik was.Gelukkig is de Basiliek groot genoeg, en die dus maar als navigatiepunt aangehouden, en niet veel later liep ik Oudenbosch in.Even mijn Garmin gecheckt, en ik zag dat ik ergens rond de 40KM uit moest komen. Tja….dan moeten die 2 er ook bij, dus toch maar een marathon van gemaakt.

De tocht begon dus moeizaam, maar eindigde boven verwachting goed. Helaas nog steeds veel te weinig kracht in mijn linkerbeen, en ook veel last van mijn hiel.Het laatste vooral na de training.

Maandag na een veel te lange en drukke dag besloten mijn hersteltraining uit te stellen tot dinsdag……

Maar….ik begin weer wat vertrouwen te krijgen, nadat ik weer eens een flink stuk gelopen heb.Hopleijk zet die trend zich door, en …..hopelijk gaat ook de B.G. door!!

Afgelopen weekend was redelijk volgepland. Zo vol zelfs, dat de geplande duurloop op zaterdag niet meer lukte, en ik deze dus afgelopen maandag in moest plannen.Zondag stond er een flinke wandeling op het programma, dus dat was ook geen optie. Dus vanaf vrijdag 3 dagen niet hardgelopen, en ik had gehoopt dat dit ook een positief effect op de blessures zou hebben.

Dus maandagavond op pad gegaan, en het rondje Rijsbergen gelopen. Vroeger vaak deze ronde gedaan, maar dan in tegengestelde richting.De reden van dit traject was vooral omdat het grootste gedeelte over fietspaden gaat, en je dus niet op de rijbaan komt wanneer het donker is.Voor de zekerheid had ik wel twee lampjes aan mijn rugzak bevestigd, zodat ik op de donkere stukken goed zichtbaar was.

De pijn aan mijn hiel lijkt helaas weer erger te worden, dus ik zal binnenkort toch eens een afspraak met de fysio gaan maken.Vanwege de Corona stel ik het liever nog wel een poosje uit, dus zal ik het eerst nog een maandje aankijken.

Omdat ik de laatste weken lange dagen gemaakt heb achter mijn buro, komen de rugklachten ook weer terug.De kracht in mijn linkerbeen is nog steeds een heel stuk minder dan voor de Great Escape, dus vanaf nu weer dagelijks de oefeningen uitvoeren.Ik merk dat een duurloop me veel meer moeite kost dan een paar maanden terug, en ook de kortere afstanden door de week gaan een heel stuk moeizamer.

Zaterdag ochtend iets over 7 mijn schoenen aan gedaan, en de deur uit gegaan voor mijn lange duurloop. De buienradar voorspelde regen om 11 uur, dus geen regenjas nodig dacht ik, en ook deze keer 3 flesjes van 400ml in plaats van 4 in mijn racevest gestopt.

Omdat ik eigenlijk zowat iedere week hetzelfde rondje loop, besloot ik deze keer eens wat anders te doen, en de andere kant op te vertrekken richting Bosschenhoofd.Zo lopende weg begon ik de rest van deze training uit te stippelen, en vroeg me af hoe veel kilometer het zou zijn, om via Hoeven langs de de fietsbrug in de polder naar Zevenergen te lopen.Moet ergens tussen de 30 en 40KM zijn wanneer ik via Standaardbuiten terugloop dacht ik, dus besloot ik om het maar uit te proberen.In het ergste geval wat kilometers te veel, maar dat is natuurlijk ook niet echt een probleem.

Altijd leuk om over de Oude Antwerpse Postbaan te lopen, en te zien wat er veranderd is sinds ik zo’n 32 jaar geleden naar Rucphen vertrokken ben.Mooi om de zon op te zien komen in Hoeven, en ik zag al flinke stukken blauwe lucht, dus de weersvoorspellingen leken te kloppen.Na de rotonde het lange stuk richting de Beemde. Ik vond dit vroeger wanneer we gingen vissen een verschrikkelijk lang stuk op de fiets, maar vandaag was ik er lopend zo voorbij, en niet veel later liep ik al Zevenbergen in. 
Dus nu was ik op onbekend terrein, maar als ik in Zevenbergen twee keer linksaf zou gaan, moest ik in ieder geval weer op een gegeven moment de Mark tegenkomen, en dat was ook zo.Via de weg richting Standaardbuiten (deze was pas opnieuw geasfalteerd), en onderweg begon het vrij donker te worden, en nadat ik nog een regenboog zag, begon het flink te regenen.Dus ruim anderhalf uur vroeger dan verwacht, maar ik had er, ondanks dat het er flink uit gevallen kwam vrij weinig last van.Na Stansaardbuiten naar Oudenbosch, en daar werd ik een beetje slap, dus nam een gelletje. Inmiddels zat ik op 27KM en besloot om ook nog via Zegge te lopen, maar re route die je vroeger kon nemen, wan nu geblokkeerd door de nieuwe weg.Dus dan toch maar via het tunneltje richting Bosschenhoofd, en daar vind ik het ondertussen ook wel goed geweest.

Rustig doorgelopen, en in Rucphen mijn klokje op 35KM af gedrukt, en dat was ver genoeg.Nog 8 weekenden te gaan voor de Bello Gallico, en deze keer zal ik in de voorbereidingen de afstanden boven de 35KM een beetje beperken, om zo blessures te voorkomen, en mijn lichaam tijd genoeg te geven om te herstellen tussen de trainingen.

Zondag een herstel loopje gedaan, en ook dat ging goed. In de middag een wandeling gedaan in Dorst, maar daar kregn we wel een paar flinke regenbuien onderweg….

Na de wat teleurstellende weken vanwege de blessures, en de recente DNF zat ik qua hardlopen niet zo lekker in mijn vel.Vooral de kracht die ik mis in mijn linkse been maakte het trainen een stuk zwaarder.

Maar…..afgelopen zaterdag eindelijk weer eens echt genoten van een training. De buienradar gaf een hele dag regen af, en omdat we verder niet veel op het programma hadden staan, had ik de wekker gezet op 8 uur. Uitslapen dus, en dat was weer lang geleden.Een uurtje later ging ik op pad, en ondertussen was het nog steeds flink aan het regenen. Na ongeveer een kwartiertje merkte ik dat de kilometer splits weer als vanouds waren, met weinig inspanning.

De pijn onderin mijn rug, en het dove gevoel in mijn linkerbeen was gelukkig nagenoeg weg, en ook van de andere klachten had ik weinig last. En dan is het genieten…lekker lopen door de bossen, en op een paar mountainbikers na helemaal alleen. Lekker temperatuurtje, rustig tempo’tje in een mooie omgeving, want de herfst maakt alles een heel stuk prachtiger.Omdat ik nog wat voorzichtig ben, wilde ik nog niet te ver gaan, omdat ik eerst volledig wil herstellen voordat ik weer lange afstanden ga doen.Maar uiteindelijk toch c.a. 24KM gemaakt, en dat bleek ver genoeg, omdat de laatste kilometers de klachten weer een beetje terug kwamen.
De oefeningen blijken dus te werken, en ik denk dat ik snel weer fit genoeg ben om de kilometers weer flink uit te gaan breiden.

Zondag met Maaike nog een flinke wandeling gemaakt. Etappe 13 van het Floris V-pad (Dit pad maakt in Nederland deel uit van de LAW 1, die het land doorkruist van Lauwersoog
naar Bergen op Zoom.)

Op naar de Bello Gallico!

Gelukkig ben ik weer terug aan het hardlopen. Helaas niet helemaal zonder problemen, want de val van vorige week op mijn heup heeft weer een zenuw geraakt. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt, en normaal gesproken zou dit weer binnen een aantal weken over moeten gaan.

Het is vooral de kracht in mijn linkerbeen die ik mis, en gisteren tegen het einde van mijn lange duurloop merkte ik dat het gevoel in dit been een stuk minder was. Dus….moet weer oefeningen gaan doen, en zorgen dat dit weer snel opgelost is.

Maar ik ben al lang blij dat ik weer kan hardlopen zonder veel pijn. De 24KM van gisteren begon heel lekker, maar naarmate de tijd verstreek, liep het wat minder lekker. Hierboven de grafiek van de grond contacttijd balans, en daarin is te zien dat na verloop van tijd de balans weg was. De meeste kracht kwam uit het rechterbeen, en niet van links, en ging dus in het rood….

Dus…..voorlopig flink wat oefeningen doen, en van lieverlee het aantal kilometers terug opbouwen.

Ik stap vrijdag avond tegen 23:00u in de auto, op weg naar de start locatie voor de Great Escape. Best wel zenuwachtig, want ik wilde deze keer zo ontzettend graag finishen na eerdere mislukte pogingen op de 100 Mijl. Na de Bello Gallico had ik me eigenlijk maar 1 doel gesteld, en dat was finshen op deze Great Escape, en daar ben ik dus ook de afgelopen 9 maanden vrijwel dagelijks mee bezig geweest. De voorbereidingen gingen heel erg goed, en de extra rust die ik vanwege het thuiswerken i.v.m. Corona heb gehad, was goed merkbaar tijdens de trainingen. De marathons en 50KM’s in de eerste helft van dit jaar gingen heel lekker, en ook de 112KM ultra op het Petranpad gingen verrassend goed. Wel wat kleine blessures, maar hier maakte ik me eigenlijk niet al te veel zorgen over. Ik was er dus klaar voor…

Iets over 2 kwam ik aan bij de start locatie, en ik had nog even tijd om mijn ogen dicht te doen. Nog wat toiletbezoeken, en daarna eindelijk om half 5 de start. Ik zat in de laatste groep, en mocht dus pas een half uur later vertrekken dan de eerste groep.

Na een paar honderd meter slaan we af naar rechts, en daar begint het feest…Smalle single tracks die later overgaan in wat bredere stukken, afwisselend stijgen en dalen. Voor mij al behoorlijk technisch, en ik moet al snel veel collega’s voor laten gaan die duidelijk meer ervaring hebben. Na een paar keer bijna struikelen geef ik ook de poging op om bij een groepje te blijven, en besluit geen risico’s te nemen en mijn eigen ding te doen. Sommige stukken zijn namelijk vrij hoog, en daar wil je liever niet struikelen.

Na ongeveer 11 kilometer kijk ik voor de eerste keer op mijn horloge en zie dat er al ruim anderhalf uur verstreken zijn. Ondertussen loop ik samen met Peter en Michel en maken we af en toe een praatje. Op een gegeven moment komt er een vrij lange afdaling, en moet ik ook hun laten gaan want ik ben nog steeds geen beste afdaler. Maar even later kom ik ze weer tegen, en zie dat Michel een flinke hoofdwond heeft. Peter belt naar de organisatie om door te geven dat we onderweg zijn met een gewonde, en ik loop rustig met Michel richting het eerste checkpoint. Daar aangekomen een broodje kaas gegeten, en mijn flessen bijgevuld, en we wachten tot Michel weer opgelapt is.

Ondertussen is het ook al licht geworden, en zien we hele mooie stukken trail voorbij komen. Er zit ook een flinke afdaling bij waar je voorzichtig via een ketting vele meters omlaag gaat.

Daarna een lang stuk naast het water, maar zeker geen gemakkelijk stuk. Hardlopen is vaak maar een klein stukje te doen, en dan moet je weer ergens overheen of onderdoor, en soms moet je kiezen of je kort naast het water af gaat, of iets hoger het pad neemt. Daarna worden vooral de klimmen langer, en de afdalingen ook. Sommige stukken doen me zelfs een beetje aan de Zugspitze denken, want die zijn erg stijl en duren vrij lang.

Op een gegeven moment komen we op een single track terecht, en begint er een afdaling die er minder spannend uit ziet. Nagenoeg geen stenen, en je kunt een aardig stukje vooruitkijken. Hier gaat het fout…ik struikel en kom precies op mijn knie terecht. De wond van een paar weken terug was net genezen, en nu ziet mijn knie er weer exact hetzelfde uit. Gelijk opgestaan, en het zand een beetje afgeklopt en weer verder. Doet nog even pijn, maar dat is maar een paar minuten. ondertussen nog een paar hele mooie stukjes gepasseerd, en net voor het checkpoint bij de laatste afdaling net voor het dorpje gaat het weer fout. Ik kom deze keer terecht op een ondergrond van los liggende stenen, en het eerste wat door me heen gaat is….nou heb ik denk ik wel wat gebroken. Mijn rechterknie, heup en schouder waren de contact punten. Wanneer ik voelde dat het gebied rond mijn schouder nat begint te worden schrok ik flink, maar het bleek gelukkig door het flesje te komen waar ik ook op geland was, en geen bloeding te zijn. Weer omhoog geklauterd, en de laatste meters rustigaan gedaan naar het CP in maboge.

Daar wilde ik mijn wonden laten verzorgen, maar ze bleken al met iemand bezig te zijn, en daarna is Michel aan de beurt. Ondertussen mijn flessen bijgevuld, en een lekkere tosti gegeten en besloot om maar door te gaan. Ik informeerde Peter en Michel dat ik alvast vooruitging. Het eten had me goed gedaan, en eenmaal vertrokken voelde ik eigenlijk geen pijn meer, dus had ik er alle vertrouwen in dat het goed ging komen. Tot er een serieuze klim kwam, want daar begonnen de problemen. Iedere keer wanneer ik kracht moest zetten met mijn rechtse been voelde ik een steek in mijn rechtse bil aan de zijkant van mijn heup. Daar moet ik dus iets geraakt hebben tijdens de val. Met heel veel moeite kom ik boven, en daarna weer een stukje vals plat wat redelijk gaat, en daarna een lange afdaling die wel heel lekker gaat. Op dat moment geloof ik nog dat het goed komt, en na een tijdje kom ik bij een drinkpost. Daar neem ik een paar bekers cola, en een reep, en ga snel weer verder. Direct na deze post komt er een stuk asfalt wat licht stijgt, en daar voel ik al gelijk de pijn terug komen in mijn heup. Iedere stap doet pijn, en het wordt helaas steeds erger. Ik heb dit al eens eerder meegemaakt tijdens de Dusk till Down, en ook daar moest ik opgeven omdat klimmen niet meer ging. Nu dus hetzelfde, en naarmate de kilometers verstreken werd steeds duidelijker dat een D.N.F. er aan zat te komen.

Het was dus niet de hitte, waar ik eigenlijk bang voor was, of de voeding die me ook al vaak in problemen gebracht heeft maar vrijwel zeker de val op mijn heup die deze keer mijn finish onmogelijk maakt. Flink balen…..

Bij het checkpoint neem ik nog een kom soep, maar de beslissing heb ik al genomen in de kilometers er voor. Zelfs wandelen ging niet meer normaal, en dan is opgeven de enige optie. Niet verder dan 57 kilometer gekomen…

Flink balen, maar ja……er zijn uiteraard veel ergere dingen dan niet finishen in een vrij technische ultra van 100 Mijl met meer dan 6000 hoogtemeters. Ik heb diep respect voor alle finishers, zowel de trailrunners als de wandelaars, want het is een erg zwaar parcours!!!

Maar….gelijk maar ingeschreven voor de Bello Gallico, want anders ben ik doelloos en da’s niet goed voor mij. Dus over 3 maandjes weer een nieuwe poging om een 100M te finishen.

…het begint nu wel weer erg dichtbij te komen….Nog iets meer dan 5 dagen, en dan ga ik een nieuwe poging doen om een 100 miler te finishen.Volgens de organisatoren zelfs nog iets verder, en ook flink wat hoogtemeters deze keer.

Nu ik zo nu en dan al wat spulletjes aan het verzamelen ben, beginnen de zenuwen ook al wat te komen.Deze keer ben ik wel beter getraind dan voorgaande poging, en ook ziet het er naar uit dat het weer een heel stuk beter zal zijn.Alhoewel dat sommige (weeronline) al met de temperaturen rcihting de 26 graden gaan, en dat is dan ook weer wel wat te veel van het goede.

Que blessures gaat het redelijk, De pijn aan de lies en hiel zijn niet helemaal weg, maar dat had ik ook niet verwacht.Hopelijk door deze “rustweek” met een paar korte trainingkjes nemen die klachten nog wat verder af.Verder een beetje last van mijn rug, maar ook dat is niet de eerste keer, dus mag ook geen al te groot probleem zijn. En nog flink gevallen op mijn knie een paar weken terug, maar dat begint gelukkig ook goed te herstellen. Mentaal zit het gelukkig wel helemaal goed. 

Zonder verassingen moet het te doen zijn, maar aangezien het nooit gaat zoals je wil, zal het ook deze keer weer afwachten worden of  er niets fout gaat, en of ik heel blijf.Het tempo zal laag liggen, maar wanneer bijvoorbeeld tijdens het afdalen gestruikeld wordt, dan kan het misschien toch problemen geven.

Heb er zin in, en ben er denk ik klaar voor.Mijn checklijstje is af, en hier en daar heb ik al wat zaken klaar gelegd.Nog wel even een booschappen lijstje maken, maar deze keer ben ik van plan niet te veel in mijn drop bag te stoppen, want de organisatie heeft voldoende gergegeld op de checkpoints.

Vooral de omgeving waar de BG zich afspeeld lijkt me super, en het zal hoe dan ook een hele speciale editie worden, door de COVID situatie.En nou maar hopen dat niet op het laatste moment nog dingen fout gaan, of drastisch gewijzigd worden…..We gaan het zien….

….en dan is het zo ver. Dan weet ik of ik deze keer de 100 mijl heb kunnen finishen. Tot nu toe is het vertrouwen dat het gaat lukken er wel, maar nog niet alles werkt 100% mee. Mentaal zit het helemaal goed, maar fysiek ben ik nog niet helemaal in orde.

Beetje last van mijn rug en knie, nadat ik afgelopen woensdag gestruikeld ben. De rugpijn zou ook nog kunnen komen omdat ik de tuin heb omgespit, en de zaak een beetje overbelast heb. Ook nog steeds wat last van mijn lies en hiel, maar gelukkig tijdens een lange duurloop niet zo veel last van. Alles bij elkaar dus wel wat ongemakken, maar niets om me echt zorgen om te maken. Ik verwacht dat de normale pijn van de voeten en benen na zo’n 50KM wel zullen overheersen, en daarna maakt het dan toch niet veel meer uit.

Gelukkig heb ik dit jaar goed kunnen trainen, en door het thuiswerken ook 1 uur per dag extra slaap kunnen nemen, en dat merk ik heel goed. De marathons die ik gelopen heb als training gingen lekker, en ik herstelde snel. Ook de ultra in Juli op het Petranpad ging bovenverwachting goed. Laten we dus hopen dat ik er deze keer klaar voor ben, en nu mentaal sterk genoeg ben om niet uit te stappen.

Vanwege de 6000 hoogtemeters, en de extra 5KM is het erg moeilijk in schatten op welke momenten ik bij welk checkpoint zal zijn. Ik heb daarom de uitslagen lijst van vorig jaar bekeken, en ga er van uit dat deze edititie iets minder zwaar zal zijn met de aangepaste route. Een finish in ongeveer 30 uur ga ik daarom van uit met een marge van 2 uur, dus ik heb ik in ieder geval wat richt tijden wanneer ik bij de drop bags ben. Op die manier kan ik dus rekening houden met wat ik er voor dat moment van de dag in moet stoppen.

Er komen ondertussen wel wat minder goede berichten voorbij (code oranje in sommige streken van Nederland en Belgie, en ook de twee weekse weersverwachting is niet best met voorspelde regen), maar dat kan nog alle kanten op gaan. Ik ga er vanuit dat het goed gaat komen….

Dus komende weken rustig aan, en op tijd met de voorbereidingen beginnen (dropbags/voedingsplan etc.)

Nog 1 dag, en dan is het weer September. Normaal gesproken is September de maand van de Eco trail, of van bijvoorbeeld de triathlon van Almere of een ander mooi doel waar je kort na de vakantie naar uit kunt kijken. Dit jaar is het de maand waarin ik een nieuwe poging ga doen om een 100 mijl te finishen. En voor zover ik tot nu begrepen heb, niet de eerste de beste….

In plaats van 160KM, is deze editie van de G.E. dus 165KM, en er wordt gesproken over 6000 hoogtemeters, en dat is nogal wat…. Foto’s op facebook laten een erg uitdagend parcours zien, en eigenlijk is dat hetgeen waar ik me nog de meeste zorgen over maak. Niet zozeer overdag, maar (mocht ik zo ver komen) een tweede nacht in een dergelijke omgeving zal toch af en toe tot spannende situaties leiden denk ik.

De voorbereidingen gaan naar omstandigheden goed. Helaas niet helemaal blessure vrij, maar de klachten die ik heb, wijt ik aan het vele wandelen van afgelopen maanden, dus hopelijk blijven die een beetje achterwege tijdens de G.E. Gisteren een marathon gelopen, en toen voelde ik het af en toe, maar was niet heel erg pijnlijk. Wel naderhand trouwens, maar dat is meestal binnen een dag weer weg. Vanavond eens kijken hoe het voelt wanneer ik een rondje van 9K doe (herstel loop).

Alvast wat gelletjes besteld, want die bevielen goed tijdens het Petranpad.

Qua motivatie zit het in ieder geval helemaal goed, want ik heb de laatste weken alles wat ik kon vinden aan raceverslagen en andere info over de G.E. doorgelezen, en kan eigenlijk niet wachten tot de start. Ondertussen weer wat mee ervaring in het ultralopen, en de finish van het Petranpad heeft mijn vertrouwen wel een flinke boost gegeven. Maar ja….niet altijd gaat alles zoals je het verwacht, en dat zal in dat weekend niet anders zijn. Omgaan met veranderingen en incasseren van tegenvallers zal het belangrijkste zijn voor een goede afloop. Of ik er klaar voor ben…over 3 weken weet ik het….

Het Pieterpad, en dus ook de vakantie, zit er helaas weer op. Het was geweldig om helemaal vanuit Pieterburen naar de Sint Pietersberg te wandelen. De in totaal 26 etappes hebben we in 20 wandeldagen afgewerkt, en zo dus een gemiddelde van c.a. 24KM per wandeldag aan kunnen houden. De kortere etappes dus een paar keer gecombineerd met een wat langere, en uiteindelijk de laatste dag ook afgesloten met twee etappes (39KM).

Een prachtige vakantie gehad, en van alle wandeldagen slechts 1 dag met een uurtje regen gehad. Wel twee hele warme etappes van >35 graden, maar genoeg gedronken, en rustig aan gedaan.

En nu deze uitdaging er op zit, moet ik me volledig gaan richten op de vollgende uitdaging. De Great escape

Hij is in ieder geval wat langer dan 100 Mile, (165,26KM) en er zitten ook genoeg hoogtemeters in.

The thing you all have been waiting for You can find the, unique, course for Great Escape 2020 here: http://greatescape.legendstracking.com/.GE50 has 86,05km this year with between 2405m and 3230m D+ (depending on the calculation method) and has 4 checkpoints. GE100 has 165.26km this year with between 4625m and 6108m D+ and has 9 checkpoints.

Het is de laatste dagen nogal aan de warme kant, en dat heeft voor de trainingen ook de nodige consequenties.

Met code oranje niet de meest ideale omstandigheden om een stukje te gaan hardlopen, en ook wandelen en werken in deze hitte valt best wel tegen.

Gelukkig kan ik goed tegen de warmte, en heb ik samen met Maaike afgelopen weekend nog een paar etappes van het Pieterpad kunnen doen. Het plan was om maandag avond mijn lange duurloop te doen, maar na een paar honderd meter lopen, heb ik het plan bijgesteld en er een 10KM van gemaakt.

Dinsdag ochtend een uurtje vrij gepland, en even een rondje gerend, en dat voelde met 26 graden toch een heel stuk koeler aan.In de avond nog een stukje gewandeld met Maaike, en net voordat de onweer losbarste waren we gelukkig weer thuis.

Helaas weer een beetje last van mijn hiel en lies de laatste weken, dus ik denk dat er een verband is met deze blessure en het vele wandelen van afgelopen weken. Dus de laatste twee weken voor de Great Escape wil ik het wandelen beperken, en ik hoop dat daarmee de problemen op tijd opgelost zijn.

Nog een kleine maand, en dan is het zo ver. Ik was eigenlijk in een goede vorm, maar na de 111KM van het Petranpad loopt het allemaal wat zwaarder. De combinatie herstellen, veel wandelen en warm weer zijn denk ik de voornaamste ooraken, vandaar dat ik de lange duurlopen ga beperken tot c.a. 30KM. Geen marathons of verder meer dus totdat de GE voorbij is. Of zou het hier aan liggen…. 😉 :

Vanavond weer een klein rondje, en als het een beetje afkoeld morgen iets verder, en zaterdag een lange duurloop, maar geen marathon.

Terwijl veel atleten besloten hebben het virtuele Pieterpad te lopen, hebben Maaike en ik besloten om een gedeelte van het echte Pieterpad te gaan doen.

Dus vorige week een hotelletje geboekt in Groningen, en van daaruit gestart in Pieterburen.
De eerste week zijn we tot in Hardenberg geraakt. We hadden besloten om op zaterdag na etappe 8 naar huis te gaan, omdat zaterdagmiddag en zondag regen verwacht werd. Kwam voor mij goed uit, want dan kon ik ook nog even een duurloopje doen.

De maandag daarop zijn we gestart in Hardenberg, en op vrijdag geeindigd bj de tweede etappe van deel 2 in Braamt.

Geweldige twee weken gehad, en heel veel van Nederland gezien! Ook mooiti dat we af en toe een stuk doorkruisten waar ik ooit een trail gedaan heb. Bijvoorbeeld in de buurt van Rolde (ISU), Ommen (Besthemerbergtrail), Sallandse heuvelrug (Salland trail). Ook de steden waar we een hotel geboekt hadden (Groningen – Hogeveen – Zwolle en Deventer) waren de moeite waard.

Binnenkort snel weer een keer terug, want ik ben erg benieuwd waar de volgende etappes ons gaan brengen.

Zaterdag een rustdagje gehouden, en wat van mijn boekhouding gedaan, en samen met Maaike boodschappen etc. etc.

Vandaag weer eens een serieuze duurloop gedaan(marathon), want de volgende uitdaging begint te naderen. Hopelijk gaat het door, want het gaat in Belgie momenteel een beetje de verkeerde kant op met de Corona. Afwachten dus… Een alternatief zou de 24 uur van Deventer kunnen zijn, in hetzelfde weekend..

De start is gepland om 1:00u in de ochtend, dus Jan en ik hebben afgesproken rond 22:00u te vertrekken. Het is weer even geleden dat we ergens aan deelgenomen hebben, en het blijft altijd een beetje spannend.

Mooi op tijd zijn we bij het Kasteeltje van Meerlo, en het het is er al gezellig druk. Theo wijst ons even de weg, en we krijgen zelfs een “goody bag”!! We hebben dus alle tijd om ons voor te bereiden, en bijvoorbeeld alvast de GPS te checken van de Fenix horloge en de Etrex handheld GPS. Extra belangrijk, omdat navigeren zonder GPS eigenlijk niet te doen is, vanwege de wat afwijkende route, en omdat gestart wordt in het donker.

De temperatuur is goed, ik voel me goed, en ik denk dat ik er klaar voor ben. Een paar minuten voor 1 gaan we naar buiten, en niet veel later vertrekken we. Omdat het een klein groepje is, hoef je bijna niemand in te halen, en beland je al snel bij een aantal ultralopers die ongeveer hetzelfde tempo lopen. Mijn Etrex heb ik nog even terug in mijn racevest gestopt, want ik loop met een paar jongens die goed navigeren, dus het plan is om in ieder geval zolang het donker is bij hun te blijven, al is het tempo voor mij wat aan de hoge kant. Lekker rennen met een gezellig groepje ultralopers dus, en we maken af en toe een praatje onderweg, en er wordt ook op tijd gelachen. Na zo’n 10KM is het groepje gesplitst, en loop ik verder met Jan, Martin, Steven en Jelger. Net voor het eerste checkpoint moet ik even lossen (sanitaire stop), maar bij de verzorgingspost sluit ik weer aan..

Daarna weer verder, en dat wordt een prachtig stuk waarin we de zon op zien komen. Jammer genoeg zelf geen foto’s van gemaakt, want het was heel erg mooi die zonsopkomst, met hier en daar een laagje mist…Volgende keer dus mijn telefoon binnen handbereik houden, want het is schitterend. We lopen verder over smalle paadjes, over grasvelden, over grindpaden, af en toe wat asfalt, en het is eigenlijk jammer dat het eerste stuk van deze tocht donker was, omdat het een geweldig mooi gebied is. Net voor het tweede checkpoint zien we nog een ree op een kleine 10 meter afstand, Blijkbaar is ie gewend aan mensen, want hij blijft gewoon staan kijken in plaats van weg te rennen, zoals de meeste reeen reageren. Na de pauze bij de verzorgingspost besluit ik alvast met Steven verder te lopen. We lopen beiden ongeveer hetzelfde tempo, en maken af en toe een praatje, en af en toe zwijgen we een stukje. Helaas krijgt Steven last van een blessure, en net voor de 3e post, geeft ie aan dat het niet zo lekker gaat.

Bij post 3 aangekomen (het 55KM punt) zie ik Jan staan……kl##te…want dat is heel slecht nieuws. Uitgevallen dus, door een verelende blessure aan zijn knie. We hadden beiden gehoopt op een leuke dag, en zonder blessures te kunnen finishen, en daarom baal ik flink dat dat voor Jan niet gelukt is. Ik vis wat zaken uit mijn drop bag, en gooi het lampje + reservelampje + regenjack terug in de zelfde dropbag.Mijn horloge hang ik aan mijn powerbank, en gooi ik zo lang achterin mijn rugzak. Na een bakje koffie besluit ik om alvast door te lopen, en ik had verwacht dat ik door het groepje nog wel ingehaald zou worden, maar dat bleek niet het geval. Dus het tweede stuk ga ik alleen verder…

Dit was een stuk waar gelukkig de grasmaaier was ingezet, maar hoewel het gras wat korter was, vond ik het nog steeds erg zwaar. Ergens op dit pad nog een soortement van beverdam, waar ik de keuze had om twee maal over het prikkeldraad heen te gaan, of gewoon door het water. Het water dus….. En het gaat nog steeds heel erg lekker allemaal. Op af en toe een sanitaire stop na, en een pauze om batterijen te wisselen van mijn Etrex, en om mijn horloge weer terug aan te schieten,  kon ik het meeste nog lekker lopend op een rustig tempo doen. Dus tot ongeveer 72KM niet gewandeld en dat is voor mij al een overwinning op zich. Bij de 72Km voor de eerste keer cola genomen, en na twee bekers voelde ik me gelijk weer een heel stuk beter. Het stuk hierna zou 15Km tot het volgende checkpoint zijn, en da’s altijd wel fijn, als de adstanden tussen de posten later in de wedstrijd wat korter worden.

Alweer afwisselend zware stukken, en wat gemakkelijkere stukken, en zware momenten met minder zware momenten. Zo rond de 85KM komt er nog een “waar ben ik weer aan begonnen” moment en dat blijft eigenlijk wel even hangen tot het volgende checkpoint. Daar aangekomen neem ik een stukje vlaai, want alleen gels onderdrukt het honger gevoel niet meer, en ik spoel het weg met 2 bekers cola. Zodra ik verder loop schijnt de zon volop, en is het even nagenoeg windstil.  Dit stuk zou c.a. 13KM moeten zijn. Ik kom moeilijk op gang en de zweetdruppels lopen vanaf mijn buf in mijn ogen. Gelukkig komt er wat later af en toe een wolkje voor de zon, en nog wat later op sommige stukken weer een verkoelend briesje. Een paar keer haal ik nog iemand in, en iets voor het laatste checkpoint loop ik nog een stukje langs het water. 

Na het checkpoint op weg voor de laatste c.a. 11KM, en het eerste stuk daarvan gaat heel erg lekker. Ik vergeet af en toe op mijn Etrix te kijken, dus moet ook regelmatig weer een klein stukje terug, maar dat maakt niet meer uit. Als je de laatste kilometers voor de boeg hebt weet je dat je gaat finishen, en dan gaat het allemaal weer een heel stuk beter. Maar wat duurt zo’n kilometer dan lang…. Ik zie het kasteeltje weer, en onderweg naar de finish wordt ik al toegejuicht door een deel van de vrijwilligers, en door al eerder gefinishte deelnemers. Top!

Zodra ik het pleintje bij het kaasteel oploop, nogmaals applaus, en Theo geeft me nog een mooi aandenken.

Een opener, die ik gelijk mag gebruiken om een fles koud brand bier open te trekken.G-E-W-E-L-D-I-G!!!!

Weer een hele mooie ultra rijker, met geweldige mensen en prachtig weer!! En als je de prijs kwalitiet verhouding gaat bekijken, dan weet ik 100% zeker dat er geen enkele ultra of triathlon beter scoort, want voor een minimaal bedrag zijn we de hele dag in de watten gelegd, en bezig geweest in een heel mooi stukje Nederland.

Karin, Theo, Ton, alle vrijwilligers en collega ultralopers,,,,,heel erg bedankt!!!

De uitslagenlijst.Het Petranpad blijkt toch een pittige tocht te zijn.Van de 35 starters hebben 11 deelnemers niet de eindstreep of cut-off gehaald. 21% uitval op de 1-daagse, 50% uitval op de 2-daagse.

….en dan is het zo ver. De eerste ultra van het jaar (de paar 50KM’s die ik op eigen houtje gelopen heb buiten beschouwing gelaten.)

Heel benieuwd hoe het zal gaan. Normaal gesproken zijn de voorbereidingen goed gegaan, en ben ik nog blessure vrij. Wel nog steeds behoorlijk drukke weken, met de nodige stress, maar daar staat tegenover dat ik nog steeds vanaf thuis mag werken, dus wat extra slaap heb, en niet hoef te reizen.

Het wordt ook mijn eerste ultra in de categorie 55+, want dinsdag ben ik jarig. Uiteraard is dit geen echte wedstrijd, maar vooral lekker een flink stuk rennen met nog een aantal lopers door een heel mooi gebied.

Ik zal om 1:00u starten, en Jan 2 uurtjes later. Dat betekend navigeren in het donker, maar ook wat koelere temperaturen. Alhoewel ik me over de temperatuur weinig zorgen maak, want die lijkt mee te gaan vallen.

Trainen gaat lekker. Vorige week samen met Jan nog een marathon gelopen, en vandaag een halve op een heel lage hartslag. En verder buiten een zware training op Col du Kragge na, rustig aan gedaan. Ook komende week ga ik niet veel meer doen, zodat mijn lichaam nog wat kan herstellen van de afgelopen maanden. Zojuist even geteld, en ik heb de afgelopen 15 weken 13 marathons en 2 – 50km’s gelopen.

En weer een paar nieuwe Hoka’s gekocht, want de Clifton’s bevielen me niet goed. Ik kreeg iedere keer last van mijn rug, en daar heb ik bij de Elelvon’s nooit last van gehad. Dus weer een paar elevons, en de oude heb ik na ruim 2000KM de kliko in gegooid.

Dus deze week nog wat voorbereidingen treffen voor volgende week. Alweer even geleden, dus maar even goed kijken wat allemaal in mijn rugzak moet, en in de dropbag. En de route nog even in mijn Garmin’s zetten.

Zin in!!

…het Corona virus verdwijnt een beetje op de achtergrond, en ondertussen is de processierups al weer volop in het nieuws. En op zich niet vreemd, want vorig jaar had ik er zelf vrij weinig last van. Nu is dat wel anders…..vorige week al hier en daar getroffen door de brandharen, en gisteren na de lange duurloop zijn er weer flink wat bulten bij gekomen.

De brandharen kunnen in een straal van 100 meter rond de boom van een rupsennest zorgen voor overlast, dus dan valt het niet mee om contact te vermijden. Stond er vorig jaar hier en daar een boom met lint er omheen, nu kwam ik onderweg een straat van c.a. 1,5km tegen waar vrijwel elke boom getroffen was.

Maar afgezien daarvan zijn er ook goeie berichten.

Allereerst lijkt het er op dat de Great Escape – mijn absolute Nr. 1 doel voor dit jaar – door lijkt te gaan. Welliswaar in aangepaste vorm, maar de genomen maarregelen zijn niet direct nadelen. Zo komt bijvoorbeeld de bustransfer te vervallen, omdat het in plaats van een point to point trail, een lus gaat worden, en dus zowel start als finish op dezelfed locatie liggen, en dat vind ik eigenlijk wel lekker.

Info van de organistatie:
Ettelbruck tot Maboge en GE80 van Clervaux tot Maboge, zal zowel start en finish in Maboge zijn. Hiermee vermijden we het busvervoer van alle deelnemers naar de start, laat het ons toe om vlotter opgevers terug naar de finish te brengen en zal het de druk stevig verminderen op het Legends Trails team en zijn vrijwilligers om alle logistiek in goede banen te leiden. Ook hebben we hiermee een kleiner aantal gemeentes waarvan we toelating moeten krijgen en kunnen we volledig in Belgie blijven, allemaal zaken die het risico verminderen dat GE niet zou kunnen doorgaan.

Ondertussen afgelopen week weer lekker kunnen trainen, en woensdag opnieuw een PR gehaald op de rondjes Col du Kragge. Het begon met stromende regen, en hier en daar wat gerommel. Dit werd snel minder, en tegen het einde van de c.a. 10K was het nagenoeg droog. Aan het einde hebben we nog een mountainbiker van het parcours gehaald, die een flinke bult op zijn arm had, na een valpartij. Jan heeft wat EHBO toegepast, en we hebben gewacht totdat zijn ouders gearriveerd waren om hem naar de huisartsenpost te brengen.

Gisteren een lange duurloop gedaan (42KM). Deze keer weer op mijn oude Hoka’s, want ik heb een beetje last van rugpijn sinds ik de nieuwe Clifton’s heb. Ik had me voorgenomen om met mijn hartslag onder de 140 slagen per minuut te blijven, en dat is me op een paar uitschieters na goed gelukt. Opvallend is dat ik met ongeveer de zelfde hartslag een sneller tweede deel gelopen heb (negatieve split), maar de verklaring is denk ik dat het eerste stuk meer kilometers onverhard waren dan het tweede deel.

Gelukkig komt het eerste evenement al een beetje in zicht, en zal ik van lieverlee wat voorbereidingen gaan treffen voor de 111KM lange trail in Juli. Ik zal dat er een dropbag voor halverwege meegegeven kan worden, dus dat is alvast goed nieuws. Zin in!!

En we zijn weer een weekje verder… Deze week wat rustiger aan gedaan, omdat het op mijn werk juist een heel stuk drukker was. Een eerste fase van een project moest op tijd opgeleverd worden, en wanneer het veel te krap gepland is, en alles tegenzit, dan gaat dat helaas ten koste van mijn sportieve ambities. Maar…het ziet er naar uit dat het in ieder geval allemaal op tijd klaar is, en op een paar kleine issues na, kunnen we maandag een “go” geven voor dit stuk.

Wel nog even mijn tijd verbeterd op Col du Kragge, en daar werden Jan en ik blij verrast door de vele klaprozen en korenbloemen die volop in bloei stonden. Vrijdag besloot ik met Maaike om terug te gaan, met mijn fototoestel, maar helaas had de stevige bui van een paar uur eerder alle klaprozen kaal gemaakt, en viel er dus niet zo heel veel meer te fotograferen.

Op zaterdag moest ik deze keer mijn duurloop weer wat sneller doen, want ik kwam er net voor ik vertrok achter dat we om 10 voor half 1 afgesproken hadden met Els en Michel, en ik dus nog maar 4u20 over had, om een marathon te lopen, en daarna een shake te nemen en te douchen…

En dat beviel heel goed….tot ongeveer 30KM, want toen werd het vrij warm. Ik kan daar normaal gesproken heel goed tegen, maar ik denk dat nu de drukte van afgelopen week toch een beetje mee speelde, en daarom moest ik het tempo weer een beetje laten zakken. Uiteindelijk nog wel ruim binnen de 4 uur binnen, dus ik had nog alle tijd om rustig in bad te gaan.

Zondag met Maaike gewandeld bij Arnemuiden (20K). Hele mooie wandeling!

Met ongeveer 2000KM op de teller, werd het weer tijd voor nieuwe schoenen. De Hoka one one elevon’s begonnen flink te slijten, en alhoewel de zolen natuurlijk dik genoeg zijn bij dit type hardloop schoen, leek het met toch verstandig om nieuwe uit te gaan zoeken.

Na ongeveer een half uurtje googelen viel mijn oog op een paar hoka one one clifton 6, die gunstig gerpijst waren, en maat 42 2/3 en extra wide. Nog even wat recenties bekeken, en daarna het winkelmandje in en afgerekend.

1 dag later kwamen ze al binnen, en kon ik ze dus gelijk uit testen. Ze voelen iets minder flexibel aan dan de vorige Hoka’s, maar verder weinig op aan te merken. Zondag maar gelijk een marathon op gelopen, en geen blaren, of andere problemen, dus wat dat betreft een prima schoentje. Ook na die training snel weer hersteld, en nergens last van. Goeie keuze dus…

Iets minder enthausiast ben ik over mijn Garmin Fenix 5s. Omdat ik me ondetussen definitief heb aangemeld voor het Petranpad, ben ik aan het kijken hoe mijn Garmin het beste ingesteld kan worden, zodat hij het die 111KM vol houd, terwijl ook de navigatie functies gebruikt kunnen worden.

Het goede nieuws was dat navigeren best goed gaat, als de Garmin eenmaal goed ingesteld staat. Maar….de batterij gaat dan helaas niet lang mee. Komende weken dus nog even uit zien te vinden hoe ik mijn Garmin zo energie zuinig mogelijk in kan stellen, maar toch een nauwkeurige GPS functie ter beschikking heb. Bijladen tijdens de trail is ook nog een optie, maar de tijd dat geladen wordt, kan ik hem niet om mijn pols doen….

Wel leuk dat er weer wat doelen aan komen. De 111KM over ruim een maand, en ik hoop dat die zonder problemen uitgelopen kunnen worden. Ik voel me goed, en het trainen gaat lekker, dus zou normaal gesproken goed moeten komen. En ik hoop dat ook de Great Escape daarna door gaat, en dat ik eindelijk eens een 100 Mijl kan finishen.

Verder nog een paar wandelingen gedaan met Maaike, en op zaterdag in Steenbergen een mooie wandeling gedaan.

De maand Mei is weer voorbij. Qua hardlopen denk ik een recordmaand, want ik geloof niet dat ik ooit zoveel kilometers te voet heb afgelegd in 1 maand.

Een deel van de kilometers zijn wandelkilometers, maar toch…

Ook afgelopen weekend weer lekker gelopen.

Een marathon op erg lage hartslag was het plan, en dat is gelukt. Halverwege nog wel een keer flink gevallen, maar de schade lijkt beperkt.

En misschien gaat het er binnenkort van komen….een ultra trail van 112KM. Op 11/12 Juli wordt door Theo en Karin een trail georganiseerd, welke me heel leuk lijkt. Het is het Petranpad, en het zou een mooie voorbereiding kunnen zijn op de Great Escape.

Hopelijk wordt de start tijd nog een beetje aangepast, zodat we iets later kunnen vertrekken, en dus minder in het donker hoeven te navigeren. Normaal gesproken horen we dat deze week. Zou mooi zijn…..eindelijk weer iets om op korte termijn naar uit te kijken.

Ik ben heel erg benieuwd hoe een lange afstand zal gaan, nu de 42 en 50KM’s eigenlijk ieder weekend probleemloos gelopen worden.