De herstelweken zijn inmiddels weer voorbij. Komende weken moet ik proberen zoveel mogelijk kilometers te maken, zonder geblesseerd te raken, of overtraind te worden. Afgelopen weekend alvast begonnen met vrijdag en zondag trainingen van c.a. 25KM en zaterdag ook nog een flinke wandeling (happen en stappen) van 16KM.
Helaas heb ik wel wat last van mijn achillespezen, dus de tweede lange training van zondag (26KM) heb ik zo veel mogelijk op zachte ondergrond gedaan. Tegen het einde voelde ik mijn enkels flink, maar de pijn was uit te houden, dus doorlopen ging wel,,,,
Maandagavond dan maar een rustdag nemen, en even kijken of het dinsdag weer wat beter gaat.
vrijdag 11 September (de dag dat Randy 21 jaar werd) vertrok ik om half 10 naar Fijnaart om Rens Speksnijder op te pikken. Rens ging dit jaar zijn debuut op de hele triathlon doen, en we hadden zoals vorig jaar weer samen een kamer geboekt. Deze keer bij het van der Valk hotel in Almere.
Na de briefing, en het inchecken van de fiets zijn we naar het hotel gegaan, en hebben daar de rest van de spullen over de zakken verdeeld die weer terug naar de wisselzone moesten.
De pasta party was weer prima geregeld, en hier kwamen we ook nog wat bekenden tegen. Hierna hebben we op tijd het bed opgezocht.
Zaterdag precies om 5 uur gingen beide iphones tegelijk. We hadden ruim de tijd om te ontbijten, en reden daarna rond kwart voor 6 naar de wisselzone (die was c.a. 4KM van het VdV hotel).
Zoals altijd was het weer vrij spannend, zo vlak voor de start.
Nadat de profs gestart waren, werden wij om 10 over half 8 weg geschoten. Het zwemmen ging er deze keer wat ruiger aan toe dan vorige keren. Dit had vrijwel zeker te maken met het wat groter aantal deelnemers, en met de erg brede startlijn. Iedereen lag namelijk vrijwel vooraan de startlijn, en na de start zijn er maar weinig mensen die recht op de boei af kunnen zwemmen, waardoor je of overzwommen wordt, of zelf over iemand heen zwemt. Op zich geen probleem, zolang je de armen maar kunt ontwijken, want anders worden er (per ongeluk) rake klappen uitgedeeld.
Afgezien van deze drukke start, en het gedrang om de eerste boei, kwam ik in mijn ritme, en heb ik lekker kunnen zwemmen.Tijdens de wissel zag ik al dat dit de langzaamste zwemtijd ooit tijdens een hele was (c.a. 1u21) , en dit was uiteraard het gevolg van te weinig open water trainingen na de Celtman. Aan mijn wetsuit kan het in ieder geval niet liggen, want Dirk Wijnalda heeft exact hetzelfde Aquasphere pak, en die kwam als een van de eersten het water uit.
De wissel ging vlot, en in de wisselzone zag ik Rens ook nog voorbij komen met zijn fiets.
Snel mijn schoenen aangedaan en mijn helm opgezet en er achteraan gegaan.
Zodra ik wat snelheid had, heb ik een gelletje gepakt, en na een paar bochten gaf mijn nieuwe Garmin al snelheden van +37KM per uur aan. We hadden duidelijk wind in de rug, en toen we het eerste stuk naast het water afreden, ging de snelheid ruim over de 40. Rens en ik bleven bij elkaar in de buurt, maar op een gegeven moment zag ik dat hij iets afgezakt was. Een tijdje later bij een drinkpost waren we weer samen, maar besloot ik het tempo een beetje te laten zakken.
Op dat moment gaf mijn Garmin 36KM Gemiddeld aan, en zaten we zo’n 45KM in de wedstrijd.
De lange stukken de polder in met wind recht op kop zorgde er voor dat al snel dat gemiddelde flink omlaag ging. Gelukkig tegen het einde van de eerste ronde kwam er weer een stuk waar erg hard gefietst kon worden. Hierna de tweede ronde. Inmiddels was het gemiddelde gezakt naar 34KM, wat voor een hele toch nog steeds een behoorlijke snelheid is. Helaas was zoals andere jaren de wind nog wat aangewakkerd, en ook begon ik al een beetje moe te worden.
Rens zag ik nog bij de coachpost (dat is een stuk heen en weer), maar daarna heb ik hem pas na de finish weer terug gezien. Deze ronde was het erg rustig. Geen groepjes atleten van de halve die stayerend voorbij kwamen, en dat rijd een heel stuk prettiger. De voorspelde regen is gelukkig op een paar druppels na weg gebleven, en met iets meer dan 180KM op mijn Garmin ging ik de wisslezone weer terug binnen.De tweede wissel duurde lang. Ik heb rustig de fiets spullen omgeruild voor de loopspullen, en daarna nog een blikje Redbull gepakt. Bij het uitlopen van de wisselzone zag ik Joop nog, en hij maakte een leuke foto tijdens het aanmoedigen.
De eerste loopronde begon goed, totdat ik bij de tweede verzorgingspost aankwam.
Het bekertje water viel niet goed, en van lieverlee begon ik me weer flink beroerd te voelen.
Dit in combinatie met de vermoeidheid was zo vervelend, dat ik al vrij vroeg besloot het lopen af te wisselen met stukjes wandelen.
Een tijd onder de 12 uur zat er mogelijk nog wel in, maar mijn PR verbeteren zou in ieder geval niet gaan lukken. Hier was ik gelukkig al vooraf op ingesteld, en ik ging ontspannen de resterende rondes afwerken. Af en toe nog gestopt bij de supporters, en ook af en toe nog omgekeken of Rens me nog niet op een ronde ging zetten.
De laatste ronde heb ik de vrijwilligers bedankt, en na 12 uur en twaalf minuten liep ik onder de finishboog door. Mijn 8ste hele triathlon gefinished, en een 4de finish in Almere. Rens was gefinished in een hele mooie tijd van 11u36, wat zeker bij een eerste keer helemaal een geweldige presatie is.
Zelf ben ik ook heel erg tevreden met mijn tijd. Te weinig getraind na de Celtman, vanwege de vakantieperiode die dit jaar vrij ongunstig viel. Wel erg blij dat ik weer mee heb kunnen doen, want het was sowieso weer een hele belevenis die ik niet had willen missen.
Plts:279 van de 448 gestarte deelnemers
RaceNr:389
Zwemmen:01:23:19 (344ste tijd)
Fietsen:05:39:52 (208ste tijd)
Totaal na het fietsen:07:09:49 (246ste tijd)
Lopen:04:56:41 (336ste tijd)
Totale tijd:12:12:11
Volgende week zaterdag is het weer zover…..
Ik ga dan voor de vierde keer starten in Almere. Het wordt mijn 8ste hele triathlon al weer, maar wel eentje waar ik tot nu toe het minst voor getraind heb.
Na de Celtman heb ik een korte rustperiode genomen, en ik heb halverwege Juli de trainingen weer terug opgepakt.Dit was van korte duur, omdat in Augustus al weer mijn vakantie viel.
Het voordeel is wel dat ik in ieder geval zeker niet overtraind aan de start zal staan, en dat is dan weer gunstig.
Vooral in het zwemmen en fietsen ben ik de afgelopen weken flink te kort geschoten. Ik hoop dinsdag daarom nog een keer naar Galder te kunnen voor een open water training, anders blijft het aantal trainingen in wetsuit na de Celtman beperkt tot 2. Afgelopen woensdag nog wel gezwommen in het binnenbad. Het lopen heb ik wel een beetje bijgehouden.
Kortom….niet het beste scenario om een top tijd weg te zetten, maar dat mag de pret niet drukken. Een PR zal het niet worden, maar hopelijk zijn de weersomstandigheden deze keer goed, zodat ik zonder al te veel problemen lekker kan finishen. Afgelopen twee edities stormde het, en toen had ik me juist wel goed voorbereid.
Voorlopig zijn de weersvooruitzichten redelijk (al zijn er natuurlijk nog c.a. 8 dagen te gaan).
Een niet te hoge temperatuur, en een kleine kans op neerslag met een windkracht 0-3 is wat mij betreft prima. Ook qua blessures nagenoeg nergens last van. Wel een paar kilootjes te zwaar, maar dat is ook het gevolg van de vakantie planning dit jaar. Finishen wordt het doel ,en als het mee zit in een tijd onder de 12 uur.
In het weekend wil ik nog een lange duurloop en een fietsrit van c.a. 3 uur plannen.
Dinsdagavond als het meezit dus nog een keertje Galder rond zwemmen, en daarna nog een paar lichte duurloopjes. En dan volgende week ook nog een keer mijn fiets helemaal onderhanden nemen.Na een grondige schoonmaak mijn wedstrijd wielen er weer inhangen, en daarna proberen de zaak een beetje goed af te stellen. Vrijdag ochtend vertrek ik weer met Rens naar Almere voor de briefing en het inleveren van de fiets. Ben benieuwd……..
Helaas zit de vakantie er weer op.
Drie hele leuke weken gehad, waarvan c.a. 10 dagen in Florida.
Omdat we een fly en drive hadden, hebben we verschillende delen van Florida kunnen bekijken.
Perfect geregeld allemaal, en heel veel gezien.
Route:
Miami
Miami Beach
Islamorada
Naples
Everglades
Fort Myers Beach
Kennedy Space Center
Fort Lauderdale
Miami
Op sportief gebied vrij weinig gedaan….
Zwemmen – ondanks dat het hele mooie zwembaden en stranden waren – is er helemaal bij in geschoten, maar ik heb wel 3 keer c.a. 10KM hardgelopen samen met Levi.
1 keer in Islamorada, 1 keer in Fort Meyers en 1 keer in Fort Lauderdale.
De temperatuur was wat aan de hoge kant, maar de omgeving om in te lopen was super.
Nadat ik terug gekomen ben heb ik nog wel een 150K fietstocht gedaan, en aan het einde van de vakantie nog een 105K samen met Maaike op een heel rustig tempo. Ook nog een paar keer hardgelopen. Helaas gisterenochtend onweer, want toen had ik eigenlijk nog een rondje Galderse meren gepland….
Alles bij elkaar dus vrij weinig gedaan afgelopen 3 weken, en dat is dus niet zo’n beste voorbereiding voor Almere. In ieder geval niet overtraind, en dat is dan weer een voordeel.
Vorig jaar mislukte de voorbereiding voor Almere vanwege de aanrijding, maar deze keer viel de vakantie een beetje ongunstig in het trainings schema.
Zal dus weer geen PR worden, maar het zou wel mooi zijn als het deze keer niet zo stormt in Almere.
Afgelopen week een beetje een herstelweek gepland. Niet zo zeer omdat het nodig was, maar meer door het weer, en omdat er andere dingen op het programma stonden. Vooral qua fietstraining moet ik daarom dringend weer wat lange trainingen in gaan plannen, want er zijn niet zo heel veel geschikte dagen meer over voor de 12e September.
Daarom ga ik proberen a.s. zaterdag weer een 150K te fietsen. Mocht ik opgeroepen worden (standby dienst), dan kan ik altijd zondag nog een poging doen.
Ondertussen ben ik afgelopen donderdag ook weer voor de eerste keer gaan zwemmen in Galder na de Celtman.
Het lopen gaat overigens wel goed. Zondag ochtend nog 2 uurtjes gelopen, waarvan het eerste uur vrij zwaar ging, maar het tweede uur een heel stuk sneller (en beter). Waarschijnlijk de alcohol van de avond ervoor die eerst een beetje voor problemen zorgde.
Verder heb ik afgelopen zaterdag een fietsmeting laten doen bij Dynamico.
Mijn fiets is afgesteld door Nelis, en hij heeft me duidelijk uitgelegd hoe e.e.a. er bij stond, en wat verbeterd kon worden.
Uiteindelijk hebben we wat kleine aanpassingen gedaan aan het stuur en aan de schoenplaatjes. De fiets staat nu goed afgesteld, rekening houdend met de langere afstanden. (Dus niet al te extreem, maar met de meeste waarden zat ik slechts een paar graden verschil van optimale hoeken).
Afgelopen weekend heb ik de training weer terug opgepakt. Nog zo’n 10 weken te gaan voor Almere, dus van lieverlee moet ik er weer tegenaan.
Zaterdag een rondje gefietst met John. 100KM op een rustig tempo. Daarna zondag een 23K duurloopje door de Moerse bossen. Maandag avond rust genomen, en dinsdag in de ochtend (het was in Belgie een nationale feestdag, dus heb ik ook maar vrij genomen) 9K door de Rucphense heide gerend. In de middag nog 11K gewandeld samen met Maaike.
Maandag en dinsdag had ik nog een poging gedaan om te gaan zwemmen, maar omdat niemand mee ging heb ik besloten dit maar uit te stellen. Misschien ga ik morgenavond.
Ik vond nog twee foto’s van het zwemmen tijdens de Celtman. Op de onderwaterfoto is goed te zien dat mijn vingers niet aansluiten, omdat ik ze niet bij elkaar kon krijgen van de kou.
Hier de foto onderwater. Mijn linkerhand is open door de kou. Ook mijn benen zakken vrij ver naar onderen….
Een nieuwe mijlpaal in mijn leven bereikt. Ik ben de 50 jaar gepasseerd vorige week, en start vanaf nu dus in de categorie 50+
….en de rustperiode na de Celtman zit er ook weer op.
De rustperiode deze keer maar wat serieuzer genomen, want..
==>Het was een zwaardere triathlon dan de vorigen (alhoewel ik er sneller van hersteld lijk te zijn).
==>Ik ben nu 50+
==>en er moesten nog wat feestjes / etentjes etc. gedaan worden
Precies in de twee weken geplande rust na de Celtman, ben ik ook nog eens flink verkouden geworden. Het trainen stond al op een heel laag pitje, maar na de laatste duurloop van 23K afgelopen zaterdag heb ik helemaal niets meer gedaan.
Buiten een paar duurloopjes heb ik dus na de Celtman niet meer gezwommen of gefietst.
Zwemmen gaat deze week trouwens ook nog lastig worden door de standby dienst die ik moet doen. Fietsen zou wel moeten lukken, en lopen ga ik vanavond alvast weer een stukje proberen.
De laatste weken heb ik nog wel vaak terug gedacht aan de fantastische wedstrijd in Schotland.
Heel erg jammer dat die wedstrijd voorbij is, want het laatste half jaar heeft het me flink bezig gehouden. vooruitkijken naar Almere. Ik hoop dat het deze keer in ieder geval wat minder waait dan de laatste 2 edities. Als de omstandigheden weer zijn zoals in 2012, dan wil ik weer eens gaan proberen om mijn PR wat bij te stellen. Misschien deze keer mezelf iets meer sparen bij het fietsen, zodat ik een betere marathon kan lopen.
Nog 1 maand en 29 dagen de tijd om mezelf weer terug op te laden.
Goed te doen denk ik, alhoewel de trainingen wat lastig in te plannen zijn vanwege de diverse standby diensten en vakantie. Eerst goed herstellen van de verkoudheid.
Vrijdagmiddag 26 Juni iets voor 14:00u komen John Heeren (Mijn maat / coach / bevoorrader / support crew) en ik aan in Torridon. DIt is het prachtige dorpje in de Schotse hooglanden, waar de belangrijkste activiteiten m.b.t. de Celtman zich af gaan spelen. Het eerste gedeelte, heel aankomen, is gelukt, dus een stukje spanning valt weg. We gaan eerst registreren, en nadat de uitrusting alvast een keer gecontroleerd is ontvangen we de zaken die ter plekke verstrekt zouden worden. Na het inchecken, uitladen en herschikken van de spulletjes uit de auto, en het in elkaar zetten van mijn fiets, gaan we tegen 16:00 u weer terug voor de verplichte meeting. Hier komen we ook al een aantal mede Celtman gangers tegen, en na een helder verhaal staan we een kleine 40 minuten later weer buiten. Omdat we nog wat tijd over hebben besluiten John en ik voor het avond eten nog even te gaan checken hoe we in de nacht er op “Schieldaig” het beste kunnen bereiken. Dit is n.l. het plaatsje waar de wissel na het zwemmen plaats gaat vinden, en waarvandaan de bus zal vertrekken naar het strandje waar de zwemstart begint. Na deze verkenning, gaan we terug, en na een gezellig etentje (uiteraard een pasta maaltijd) met Will Franken en zijn begeleider Paul besluiten we om tegen half negen te gaan slapen. De wekker staat op half 3.
27 juni
De wekkers gaan, en John en ik maken ons klaar voor de wedstrijd. De planning hebben we van te voren al uitgebreid doorgenomen, en we kunnen in alle rust onszelf voorbereiden op de wedstrijd.
Kwart over 3 vertrekken we naar Schieldaig, en ook daar loopt alles voorspoedig. Iets na 4 zitten we in de bus, die precies kwart over 4 naar de zwemstart vertrekt. Ik zie veel gespannen gezichten, en zelf ben ik ook zenuwachtiger dan ooit voor een wedstrijd. Zwemmen is normaal gesproken sowieso niet mijn sterkste onderdeel, maar nu wordt het vrijwel zeker extra zwaar door de kou. Vreemd genoeg valt deze spanning weg zodra we de bus uitstappen. Wauw…..het is nog vele malen mooier dan dat ik me na het zien van de filmpjes uit andere jaren voor kon stellen! Wat een sfeer hebben ze gecreëerd met de vele fakkels, de doedelzak speler, met een aantal trommelaars aan beide kanten. Will en ik worden ook nog even geïnterviewd, dus wie weet komen we ook nog op TV. Josta en Joop treffen we ook, en gezamenlijk gaan we nog op de foto. Niet veel later gaan we het water in, en start het eerste onderdeel.
Ik vertrek heel erg rustig, en probeer te wennen aan de kou. Gelukkig weinig kwallen en buiten de kou valt het in eerste instantie nogal mee. Ik kan een beetje bij een groepje blijven, en zwem af en toe naar iemand toe, en even later wordt ik weer voorbij gezwommen. Na een half uurtje begint mijn linkerhand gevoelloos te worden, en het geen waar ik me al zorgen over maakte (mijn vingers niet meer bij elkaar kunnen houden, dus ook geen grip op het water) bleek dus al vrij vroeg te gebeuren.
Gelukkig was dit dus ook al in de voorbereiding in Galder een paar keer voorgekomen, en kan ik dan redelijk door blijven zwemmen. Halverwege (het diepste punt) is de temperatuur op zijn laagst. Niet te veel bij nadenken, en proberen zonder al te veel problemen verder te raken. De verhouding kwallen per kubieke meter is ondertussen kwadratisch gestegen, en hoewel ik weet dat ze niet schijnen te prikken, probeer je automatisch toch deze “Jelly Fish” te ontwijken. Ook het tij wordt goed voelbaar, en ik merk dat ik gemakkelijk uit koers raak, maar tijdens de briefing vertelde men dat dit slechts enkele minuten uit zou moeten maken op de totale zwemtijd. Ondertussen heb ik al heel wat slokken zout water binnengekregen, want af en toe komt er onverwachts een golf. Op een gegeven moment zie ik in de verte mensen het water uit gaan. Nog even doorzwemmen, en dan heb ik het gehaald.
T1
Ik probeer uit het water te komen, en merk gelijk dat mijn voeten gevoel loos zijn. Ook dat heb ik gelukkig al vaker meegemaakt, en het lukt in ieder geval (weliswaar ondersteund) om naar mijn fiets te komen. John heeft alles klaar gezet, en o.a. voor een bakje lekkere warme thee gezorgd. De plastic wisselbak wordt gevuld met warm water, zodat mijn voeten een beetje op kunnen warmen. Tegelijkertijd verkleed ik me, en begin al vrij snel weer terug op temperatuur te komen. Het kost wel wat moeite om mijn vingers in mijn handschoenen te krijgen, maar nadat dat uiteindelijk ook gelukt is, pak ik mijn fiets, en begin aan het fietsonderdeel.
Bij het uitgaan van de wisselzone moet de “dipper”, dat is het chipje aan je polsbandje in een kastje gestoken worden, en daarna ga je op weg. Eerst over een “Cattle Grid”, dat is een soort van wild rooster, maar dan een heel stuk groter dan wij gewend zijn. We beginnen gelijk aan een vrij steile klim, en het is ondertussen ook wat gaan regenen. Het eerste stuk van c.a. 60KM is vrij smal. Je fietst hier tussen het verkeer in, en de auto’s belemmeren helaas de doorgang nogal eens. Op een gegeven moment heeft zelfs een support team de bus onderaan een afdaling links tegen de weg geparkeerd, zodat je flink in de remmen moet om niet helemaal op de rechtse helft terecht te komen. Na 1 uur en 50 minuten zie ik John en Paul langs de kant van de weg staan, en ik stop om mijn Aero bidon bij te laten vullen. Even snel gebrieft dat alles goed gaat, en na het aannemen van een “Snele Jelle” ga ik weer verder. Het fietst lekker, en het is ondertussen ook gestopt met regenen.
Vooral de stukken berg op haal ik veel mensen in, en afgeleid door de hele mooie natuur, en door de aanmoedigingen van de diverse support teams die ik onderweg passeer vliegen de kilometers voorbij. Helaas begint mijn versnelling erg vreemd te doen op het kleine voorblad. Het tandwiel wat ik het meest gebruik (27 de allergrootste achter) gaat gelukkig goed, maar alles daaronder ratelt, en af en toe valt spontaan mijn ketting naast het voorblad als ik probeer een andere versnelling te gebruiken. Ik haal mensen in, en wordt door dezelfde mensen iedere keer weer voorbij gereden wanneer ik de ketting terug aan het leggen ben. Op een gegeven moment ben ik het beu, en besluit mijn derailleurkabel een paar slagen strakker te zetten. Dit helpt, en vanaf dat moment schakelt mijn fiets weer goed. Bij de 90KM staan John en Paul bovenaan een klim, en na een plaspauze neem ik een energiereep aan. Met een volle bidon ga ik aan een lange afdaling beginnen, en dat voelt heel lekker. De zon komt nu ook door de wolken, en ik geniet van de hele mooie omgeving….Na diverse klimmetjes en afdalingen, start ik een klim die heel lang blijft duren. Hoewel het door opties bedrog mee lijkt te vallen, moet ik in het aller lichtste verzet op mijn pedalen staan om rond te kunnen blijven trappen. Af en toe neemt de helling iets af, en kan ik vanuit mijn zadel trappen, maar ik twijfel of ik dit nog lang vol zal kunnen houden. Gelukkig stopt John een eindje verder, en vult opnieuw mijn bidon. Na deze korte onderbreking klim ik verder omhoog. Daarna een hele lange afdaling, waar ik vele minuten 45+ KM/u aan kan houden. Op het 140KM punt lijk ik flink voor op het schema te liggen. Nog maar 60 roept John, en hoewel het normaal gesproken nog zo’n c.a. 2 uur fietsen is, voelt het alsof het bijna afgelopen is. Helaas gaat het na het afdraaien van de hoofdweg richting Torridon een beetje anders dan verwacht. Een hele sterke wind haalt volledig de snelheid er uit. Zelfs stukken bergaf haal ik met moeite 25KM per uur, en omdat ik nog steeds mensen inhaal, weet ik dat iedereen er flink last van heeft. Ik ben nu echt aan het aftellen, en de kilometers gaan heel langzaam richting de 200. Het sukje na de 200 bevat ook nog een klimmetje, en de afdelinkjes de laatste kilometer (mijn Garmin geeft 203,8KM aan, en die heb ik iets later aangezet) heb ik mijn fietsje gewoon uit laten rollen. Het steile stukje voor de wisselzone ben ik van mijn fiets gegaan en heb ik lopend genomen.
T2a
John heeft weer goed zijn best gedaan, en alles staat netjes klaar voor de wissel fietsen/lopen. Nog even mezelf ingespoten tegen de Midges (kleine vervelende muggen), en een dikke 5 minuten na het binnenkomen ga ik op weg voor de eerste 18KM van het loop onderdeel. Wanneer je dit afsluit binnen 11uur na de start van de wedstrijd, mag je de “High mountain section” doen, en ga je voor het blauwe T-shirt, zo niet ga je voor het witte T-shirt. Arriveer je na 13 uur dan is het einde wedstrijd, en houd het op. Ik heb nog c.a. 1u55 over om de 18KM binnen de 11 uur te bereiken, en ga met een tempo van c.a. 6Min/KM op weg. Na een kilometer loopt eerst het middel tegen de muggen vanaf mijn voorhoofd mijn ogen in. Ik moet gelijk stoppen, want beide ogen staan in brand. Met mijn T-shirt poets ik alles vanaf mijn voorhoofd tot onder mijn ogen droog, en niet veel later ben ik weer aan het hardlopen. Maar het pad loopt omhoog, en na enkele honderden meters wordt het hardlopen wandelen. Dit duurt veel te lang, en na een kilometer of 4 klimmen worden de ambities voor het blauwe shirt bijgesteld. Afwisselend hardlopend en wandelend (het is een vrij ruig terrein) kom ik na een kilometer of 14 op het asfalt, en vanaf hier loopt het weer wat beter. De 18KM voltooi ik uiteindelijk ruim boven de 2 uur, en in het T2B checkpoint wordt de uitrusting voor de Mountain section opnieuw gecheckt.
T2b
Vanaf dit punt moet John verplicht meelopen, en samen gaan we op pad voor de “Low mountain”. Men had al aangegeven dat dit ook erg zwaar was, en inderdaad…. Heel optimistisch gokken we dat de laatste c.a. 24K wel binnen een uurtje of 3 er op zal zitten. Al na een paar honderd meter klimmen op rotsachtige “paadjes” besluiten we niet meer naar de tijd te kijken, maar vooral te proberen heel te blijven op dit stuk. De definitie van een pad, is in Schotland heel anders dan wij gewend zijn blijkt al snel. Naar mate we stijgen, wordt het ook frisser. De rugzak met hierin 2 liter water, + 1 liter cola begint ook een beetje te vervelen. Niet zo zeer door het gewicht, maar vooral door het omhoog wandelen krijg ik het flink in mijn rug. Sommige stukken is er een pad zichtbaar, andere stukken volgen we voetsporen, of zien we triatleten voor ons die we kunnen volgen. John wijst me nog even op een hele mooie waterval, waar ik zo voorbij gelopen was. Er lijkt geen einde aan het pad te komen, maar gelukkig praten John en ik over van alles, en gaat er toch af en toe een kilometer voorbij. En dan in een keer komen we in een bosje, en vandaar gaan we over op asfalt. John geeft wat druivensuiker, en daarna gaan we weer hardlopen. Kleine stukjes hardlopen, en daarna weer stukjes wandelen, bergop en bergaf.
En dan zien we Torridon liggen. De finish komt in zicht, en er staat een mix van supporters en plaatselijke bevolking klaar om ons binnen te halen. Onder luid applaus, en na vele “well done’s” finish ik samen met John. In plaats van een medaille ontvang ik een Celtman biertje. Helaas geen bier voor de support runner, maar dat hebben we even later ingehaald.
John, nogmaals bedankt voor de fantastische support tijdens deze wedstrijd!!
Maaike, bedankt dat ik aan deze fantastische wedstrijd mee mocht doen!!
28ste van de White mountain section finishers
28 Hans Schoonen WBTV MV NED White 15:15:08 01:17:30 00:11:14 07:31:16 03:47:52
Nog 2 duurtrainingen voor de boeg (c.a. 20K hardlopen Za + 90K fietsen Zo), en dan zit het grootste gedeelte van de trainingen er weer op. Gelukkig nog steeds blessure vrij. De schade van het struikelen tijdens de triathlon van Terheijden valt gelukkig ook nogal mee, en ik heb ondertussen al weer 2 bos loopjes gedaan van c.a. 10K.
Het plannen / voorbereiden van de triathlon is in volle gang, en ik heb de meeste spullen al verzameld die mee moeten. Omdat Torridon vrij afgelegen ligt, mag ik absoluut niets vergeten, omdat de kans dat daar iets te kopen is, vrij klein is. Bijv. een benzinepomp of pinautomaat schijnt al op behoorlijke afstand te liggen.
Mijn voeidngsplan is ook af, en heb ik doorgemaild naar de coach John. Hij heeft nu een mooi overzicht, van wat ik wanneer wil hebben. Vooral tijdens het fietsen belangrijk, omdat dan de bevoorrading zelf geregeld moet worden. Tijdens het lopen ga ik het eerste gedeelte met mijn kleine rugzakje lopen, en tijdens de berg sektie met de grotere vanwege de verplichte spullen.
Vandaag over precies een week zijn we als het goed is al in Torridon voor de briefing. Ik heb de race manual ondertussen al meerdere keren door genomen, maar ik verwacht dat er nog flink wat dingen tijdens de briefing verteld zullen gaan worden.
De weersvooruitzichten (lange termijn – 14 dagen) lijken wat aan de koude kant. Ook gaat het vrijwel zeker regenen. Hier moet ik dus alvast de mee te nemen kleding op af stemmen. Beter iets te veel bij,dan kou (zoals tijdens de hele triathlion in Hannover een aantal jaren terug).
De midges vooruitzichten zijn nog ongunstiger, want de midge forecast geeft een 4 aan, wat het ergste nivo is.(Dus heel veel soort kleine stekende muggen).
Maandag 22/06/2015
De duurtrainingen zitten er op. Uiteindelijk werd het een 17K duurloopje, en een 60K fietstochtje.
Niet zo zeer omdat ik weinig wilde doen(afbouwen), maar vooral omdat ik een mega druk weekend had. Buiten de diverse installaties/problemen voor de klant op vrijdag/zaterdag en zondag, moesten we ook Levi naar Blankeberge brengen, en aansluitend een Barbeque. Zondag moest ik ook op tijd terug zijn van het fietsen, en rolde ik uiteindelijk na middernacht het bed weer in vanwege nog een installatie….
Misschien nog erger is dus dat de nodige rust er vooral bij ingeschoten is, en het zal lastig worden hier nog iets van in te halen voor de wedstrijd..
Vanavond nog een keer zwemmen, en dan hoop ik woensdag nog een stukje te kunnen gaan hardlopen. En verder….vooral spulletjes pakken.Qua triathlon zelf wordt het de extreemste ooit, maar ook op logistiek gebied is het een flinke uitdaging om alles goed voor elkaar te krijgen.
Mijn fiets alleen al heeft me nogal wat zorgen gekost. Wat voor wielen, wat voor casette, en wat voor banden. Ik ben er nu denk ik uit, het worden de Campagnolo 105’s met de Swalbe one banden, en een 14-27 cassette. De disc laat ik thuis, maar ik neem wel mijn trainingswilen mee als reserve wielen. Straks nog ff langs bij Martens voor een paar reserve bandjes. Gisteren klapte nog een binnenbandje bij 10 Bar, hopelijk blijven ze in Schotland heel….
Zondag ochtend ben ik iets voor 8 vertrokken, en nadat ik John opgepikt had zijn we via wat omwegen naar Terheijden gereden. We waren ruim op tijd gearriveerd, en ik kon dus rustig alles voorbereiden. Ook Joop (een van de mede Celtman deelnemers) heb ik ontmoet, en we hebben gezellig even een praatje gemaakt.
Richard ging ook starten voor zijn eerste halve, en rond 9u40 zijn we de startkooi ingelopen voor de briefing. Het water was c.a. 20 graden, en da’s natuurlijk veel te warm in de voorbereiding voor de Celtman, maar wel lekker.
Het zwemmen ging wel goed. Helaas zwom er wel iemand het eerste stuk achter me, die continu mijn benen weg duwde. Je kunt soms wel eens iemand raken, maar dit leek nergens op. Ik besloot daarom na het keerpunt zo snel mogelijk te zwemmen, om bij het groepje van 2 voor me te komen. Dit lukte gelukkig, en het groepje achter mij had ik gelost. Op een gegeven moment kreeg ik de haven weer in zicht, en toen heb ik de kortste lijn daar naar toe proberen te zwemmen. Net binnen de 50 minuten kwam ik terug de wisselzone in.
Na een (veel te) lange wissel, ging ik fietsen. Al vrij snel kwam ik in het goeie ritme, en vooral het stuk met wind in de rug, vloog ik over de weg met een snelheid van >40KM/u.
Helaas aan het einde van dit lange stuk de kasseienstrook, het stukje voor de wisselzone en het smalle weggetje waar ik in 2013 over de kop gegaan was. Zodra dit langzame stuk voorbij was, begon een stuk windop van een paar kilometer, en dit herhaalde zich dan in totaal 9 keer.
Naar mate de wedstrijd vorderde, begon het ook wat harder te waaien. De allerlaatste ronde kwam ik net in een groepje terecht die bezig waren met de 1/4 triathlon (hun waren een tijdje na ons gestart). Ik was me heel even aan het opladen om het groepje voorbij te kunnen rijden, maar op dat moment hoorde ik een fluitje en….een stop en go penalty. Tja…eigen schuld…had ik maar gelijk voorbij moeten gaan. Een paar minuutjes aan de kant gestaan, en toen mocht ik weer verder. Die paar minuten rust hadden wel geholpen, want het overige stuk van de laatste ronde (met wind in de rug) ging weer supersnel.
De tweede wissel ging beter, maar het lopen (8 ronden totaal) begon heel slecht.
Zo gemakkelijk als het tijdens de triathlon van Meer ging, zo moeilijk ging het in Terheijden.
Ik had een paar loodzware benen, en een heel vervelend gevoel in mijn buik. Op een gegeven moment leek het ook alsof ik naar de wc moest, maar gelukkig was dit na een plas pauze weer over. Vanaf de dere ronde ging het wat beter, en toen begon ik ronde’s van rond de 5 minuten per kilometer te lopen. Tijdens de 6e ronde lette ik even niet goed op, en struikelde ik over een tegel die een beetje uitstak, Deze keer dus tijdens het loop onderdeel onderuit gegaan, en een paar flinke schaafwonden opgelopen. Maar dit mocht de pret niet drukken, en op een lekker tempo werkte ik de laatste 2 rondes af.
Gefinished in 5:04:46, en dat is een nieuw PR ongeveer 5 minuten sneller dan mijn vorige PR. Een tijd van onder de 5 uur moet dus ooit nog wel eens gaan lukken. Dan wel wat koppeltrainingen etc. doen, want ik denk dat het looponderdeel erg zwaar begon vanwege het missen van deze specifieke voorbereiding.
Plaats 78 van de 127 gestarte deelnemers.
Startnr. 118
Zwemmen (2500M) 00:49:21 102 ==> 25 man achter me gelaten
Wissel T1 00:04:54 101 ==> Moet veel beter
Fietsen 02:23:07 45
Tijd na het fietsen 03:17:21 66
Wissel T2 00:04:13 71
Lopen 01:43:13 83
Totale tijd: 05:04:46 ==> En da’s een PR
De triathlon van Meer zit er weer op. Zoals voorgaande jaren was alles weer heel goed geregeld, en ook het weer zat gelukkig mee. Afgezien van de wat stevige wind (ik moest mijn stuur goed vasthouden op sommige stukken met mijn disc en hoog voorwiel), was het ideaal triathlon weer.
Ik was weer goed op tijd vertrokken, en aangekomen in de wisselzone kwam ik Rens ook al tegen, en niet veel later Richard. De start was in 2 waves, en wij (de seniroren c.q. veteranen) mochten 5 minuten later dan de jonge groep.
Zwemmen ging goed. Een lekker temperatuurtje, en dat was de laatste weken in Galder wel anders. Ik had na de start iemand gevonden waar ik achter kon blijven, en alhoewel het tempo eigenlijk iets te traag was, besloot ik om niet in te halen. Deze keer twee ronde’s, en halverwege een klein stukje over het land. Kwam goed uit, want daar kon ik mijn brilletje leeg gooien, want het linkse glas stond helemaal vol. Na het zwemmen had ik 33 man achter me gelaten op c.a. 22 minuten. Niet mijn beste, maar zeker ook niet mijn slechtste 1KM. Ik vraag me wel af of deze keer het zwemmen niet iets verder dan 1K was, omdat ik 3 minuten langzamer was dan vorige keer in Meer.
In de wisselzone kwam ik Rens tegen, want we waren ongeveer op het zelfde moment uit het water gekomen. Mijn wissel ging redelijk,
Eenmaal op de fiets mertke ik al gelijk dat er een vrij stevige wind stond. We vertrokken tegen de wind in, en dat viel nog tegen. Omdat ik nog bij aan het komen was van het zwemmen, en ook nog met mijn Garmin aan het stoeien was, want die stond niet aan, zijn de eerste kilometers niet snel gegaan.
Pas nadat ik rechtsaf geslagen was, kon ik flink versnellen, en toen begon ik mensen in te halen. De rondes (3 stuks) gingen snel voorbij, en tegen het einde van het fietsen kreeg ik Rens in het vizier. Ik ben er naar toe gereden, maar besloot geen poging te doen om in te halen zo kort voor de wissel. Deze wissel ging beter. We liepen alle 3 (Rens, Richard en ik) tegelijkertijd de wisselzone weer uit, en dat is natuurlijk wel puur toeval.
Na 200M had ik al gezien dat bij Rens poberen te blijven geen optie was, omdat hij er erg hard vandoor ging. De wissel fietsen – lopen ging overigens best nog wel goed, ondanks het ontbreken van koppeltrainingen in de voorbereidingen dit jaar. Met een tempo van ruim onder de 5 minuten liep ik mijn rondjes, en na c.a. 47 minuten lekker gelopen te hebben finishte ik in 2u14:56. En als er dan iets helemaal toevallig is, dan is het deze tijd wel, want dat is exact de tijd van 2014! Op de seconde, dus precies even snel. Geen PR dus(jammer), en ook niet langzamer (gelukkig).
Zeer tevreden ging ik weer terug naar huis. Ik zag in de uitslagen dat ik bij het fietsen ondanks de stevige wind, en wat rustige start een gemiddelde van 37,74KM/u aan heb kunnen houden, en dat voelt heel erg goed!!
Op naar de volgende (de halve van terheijden volgende week).
Pllaats – 134 Schoonen Hans- Rucphen NED 318 H50 11
Alhoewel je het aan het weer van de laatste dagen nog niet zou zeggen, is dan nu toch eindelijk echt de maand Juni begonnen. Het begint voor mij toch wel een beetje de sportmaand van het jaar te worden. Zoals vorig jaar weer een aantal leuke triathlons voor de boeg, met als grote klapper natuurlijk de Celtman….
Hopelijk blijf ik wel blessurevrij, want eigenlijk wil ik geen enkel risico nemen wat een eventuele finish voor de Celtman in gevaar kan brengen.
Afgelopen week heb ik weer erg goed kunnen trainen. Dinsdag samen met Will en Marcel Galder rond gezwommen, woensdag en donderdag een looptraining gedaan, en op vrijdagavond samen met Michel een lange duurloop van tegen de 25KM op een rustig tempo gedaan. Zaterdag ochtend ben ik half 8 gaan fietsen, en ik besloot om naar Steenbergen te rijden, en daar de ronde van de Koos Moerenhout Classic op te pakken. Omdat ik al ruim 20K gefietst had, besloot ik de 125K route te nemen, en bij Bergen op Zoom direct door naar huis te rijden.
Mooie route, maar helaas wel een paar flinke hagelbuien (lekker in de korte broek en korte mouwtjes)in combinatie met flinke harde windstoten moeten trotseren voordat ik weer thuis was. Op een stukje rijden in een groep na, heb ik alleen maar mensen ingehaald. Dan zie je gelijk de voordelen van een tijdritfiets bij de harde wind, want waar sommige fietsers compleet stil vielen, lukte het me nog om een redelijke snelheid aan te houden. Het was natuurlijk ook een tourtocht en geen wedstrijd, en ik verwacht dat de snellere fietsers vooral in groepsverband de langere afstanden gekozen hadden.
Vooral het stuk bij Tholen was erg spannend, want daar hong ik flinke stukken in een hoek van 45 graden met de wind mee.
Gisteren nog een lekker herstel trainingkje van 10K gedaan, en dat voelde eigenlijk ook best wel goed.
Ondertussen heb ik me ook ingeschreven voor de Bear trail van 56KM eind Oktober. Deze trail levert tevens 1 punt op voor de UTMB. Over de hel van Kasterlee zit ik nog een beetje te twijfelen. Er vallen namelijk een paar weken trainen tussenuit vanwege de geplande reis naar Delhi, en de laatste keer kwam ik niet helemaal fit terug uit India. Misschien na die 56K trail eens kijken of ik de hardlopend of trailend de 100KM grens een keer kan overschrijden…..
Maar goed…dat is voor latere zorg. Eerst helemaal de focus op de aankomende wedstrijden.
Deze week nog even een rondje plannen met mijn Disc wiel en tijdrithelm. DInsdag avond zwemmen, en dan nog een paar looptraingen. Zaterdag actieve rust, en dan a.s. zondag de triathlon van Meer.
Vandaag is het 27 Mei! Nou komt het toch wel heel erg dicht bij……
Over precies 1 maand zit ik midden in de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Het zal de grootste sportieve uitdaging uit mijn leven worden tot nu toe, en ik ben dus heel erg benieuwd of ik het ga redden de 27ste Juni. Ondertussen ben ik er al wel achter dat bepaalde zaken ongunstig zijn, en daarmee dus de strijd om binnen de Cut-off tijd voor het checkpoint voor het tweede zware loopgedeelte binnen te komen nog wat uitdagender maakt.
Het tij is n.l. “out”, en volgens enkele Celtman specialisten betekend dat dus langer zwemmen. Dus ook langer in het (veel te) koude water, en dat zal zo zijn effect op de rest van de wedstrijd hebben ben ik bang voor.
Ook kwam ik er achter dat dus een volledig regenpak meegenomen moet worden (inlcusief capuchon, en regenbroek). Extra gewicht dus…
Mijn fiets is ondertussen helemaal geprepareerd voor deze wedstrijd. Afgelopen week nog een nieuwe ketting gelegd, dus v,w,b, tandwielen etc. zou alles perfect moeten lopen. Ook de zwemspullen zijn ondertussen uitvoerig getest. Ik heb nog wel mijn twijfels over de schoenen die ik aan zal doen. De Salomon’s zijn n.l. als wandelschoenen wel erg geschikt, maar om hard te lopen vind ik ze iets minder. Nog nooit zoveel en zo’n grote blaaren geghad als tijdens de trail afgelopen December, en dat risico wil ik eigenlijk niet nemen. Misschien nog andere schoenen aanschaffen, maar dan wat meer lichtgewicht trail schoenen (wat flexibler).
Ik zit ook nog een beetje te twijfelen over wat voor fietstraining ik zal gaan doen a.s. zaterdag. Misschien toch de Koos Moerenhout (200K), of gewoon zelf een rondje zeelandbrug doen of i.d..
En dan eerst nog een kwart triathlon in Meer, en een week later de halve van Terheijden. Heb me al voorgenomen om het deze keer echt als training te gaan doen, want een valpartij zoals een paar jaar geleden in Terheijden zou een ramp zijn. Ook wil ik het risico niet lopen om deze maand nog een blessure op te lopen.
Het pinkster weekend zit er helaas weer op. Het was een erg geslaagd weekend, met erg gunstige weersomstandigheden. Mijn trainingen leken deze keer precies afgestemd op het weertype per dag.
Zaterdag ochtend ben ik met John, Michel en Rob tegen 9 uur vertrokken voor een duurloop van 25K door de Rucphense bossen. Het liep heel erg lekker (na de eerste paar kilometers, want in het begin had ik wat last van mijn lies aan de rechter kant). Na een paar kilometer zijn we het bos in gegaan, en hebben daar de mountainbike route opgepakt.
Zondag de geplande fietstraining gedaan. Weer twee ronde’s van 60K en 1 van 30K want ik had nog steeds standby dienst. Het was windstil (de windmolens bij Meer stonden helemaal stil), en na een uurtje fietsen werd ook de temperatuur beter. Het eerste uur ging niet goed. Het gemiddelde lag net boven de 28K, en da’s vooral als het windstil is veel te laag. Gelukkig ging het na zo’n 60KM een heel stuk beter, en heb ik uiteindelijk het gemiddelde toch nog tegen de 30KM/u kunnen krijgen. Geen telefoontjes gehad onderweg, dus dat was weer een meevaller. S’middags lekker uitgerust in de tuin.
2e pinksterdag zijn Maaike en ik gaan wandelen in Breda. Een hele mooie en goed georganiseerde wandeltocht van 15KM van Breda naar Effen, en via het Mastbos terug. Flinke stukken door de bossen, en de meeste wegen/paadjes die we bewandelden kende ik nog niet. S’avonds nog een stukje hardgelopen van 7KM.
Op een liesblessure, pijn in mijn nek, en pijn in de beide schouders na ben ik gelukkig nagenoeg blessurevrij. De pijn in de lies is het meest vervelend, maar gelukkig gaat dat over na zo’n 20 minuten lopen. De schouders/nek zijn minder erg. Ik kan er mee zwemmen, dus mag niet klagen.
Vanavond weer eens een keer in Galder gaan zwemmen. Deze keer zal het een stuk beter aanvoelen, want de temperatuur is inmiddels flink gestegen. A.s. weekend wordt een aangepast schema. Mijn lange duurloop ga ik vrijdag doen, en op zaterdag probeer ik 180K te gaan fietsen. De eerste twee weken daar op volgend er op heb ik beiden een wedstrijd. Moet nog even bekijken hoe ik daar nog een lange duurtraining voor het fietsen in plan. Daarna……..de Celtman!
Ondertussen zijn we de 40 dagen voor de Celtman gepasseerd, en dus komen de eerste triathlon’s voor 2015 ook al weer in zicht. Gelukkig heb ik de laatste weken goed kunnen trainen.
Vorige week o.a. gezwommen in Galder, een keer met de fiets op en neer naar Zaventem vanuit Schoten(120KM), een lange duurloop (25KM) op vrijdag, zondag een fietstraining van > 150KM met een gemiddelde van boven de 30KM/u, en maandag nog een duurloop van 23KM gedaan, want het zwemmen in Galder ging niet door.
Hopelijk heeft de tweede week standby dienst ook niet al te veel impact op de geplande trainingen. De bedoeling is om in ieder geval a.s. weekend 1 keer 160K te fietsen, en nog een lange duurloop te doen van c.a. 25K.
Het meeste heb ik ondertussen geregeld voor de Celtman. Ik wordt me wel steeds meer bewust van de zwaarte van deze wedstrijd, en ben benieuwd wat voor impact het koude water en de 22KM extra fietsen bijv. zal hebben op het verloop. De high mountain section op tijd bereiken wordt het doel, en daarna zal het vrijwel zeker flink afzien worden.
Ik heb de route van de high mountain section gevonden, en ook het GPX bestand gedownload. Zou mooi zijn als ik dat kan inlezen in mijn Garmin 910, want dat zou het navigeren tijdens de wedstrijd een stuk makkelijker kunnen maken.
Spidean Coire nan Clach (‘Peak of the Corrie of Stones’ in Scottish Gaelic), is the highest point on the main ridge itself. It stands at a height of 993m. You do not go to the absolute summit of this peak due to the technicality of the climb but you go as far as the trig point.
Ruadh-stac Mòr (‘Big Red Stack’ in Scottish Gaelic) is on one of the spurs off the main ridge of Beinn Eighe and stands at a height of 1,010m. You will go all the way to this summit along an exposed ridge – if the wether gods are on your side you will be able to see for miles and miles!
Vorige week heb ik nog een rotor q-ring gemonteerd voor mijn kleinste blad (39t) voor, want ik verwacht dat ik daar starks in de Schotse heuvels een groot gedeelte van de ruim 200K fietsen op zal rijden. Omdat het van te voren een Q-ring op het grote blad, en gewone tandwielen op het kleinste blad was, zou anders de overschakeling wel eens te groot kunnen zijn. In de loop van de week nog een nieuwe ketting monteren, en dan is mijn fiets in ieder geval helemaal klaar voor het seizoen.
Afgelopen zaterdag kon ik voor het eerst mijn fiets (nieuwe carbon frame) testen. Rond half negen ben ik weg gereden, en eigenlijk was ik van plan om 150KM te gaan rijden. Alhoewel de weersverwachting vrij slecht was (er zou flink wat regen komen), gaf buienradar aan dat het in ieder geval een paar uur droog zou blijven. Het waaide flink, dus dat was goed! Zo kon ik gelijk zien hoe de fiets daar op reageert.
De eerste meters voelden niet goed, omdat ik behoorlijk wat meer in de Aero positie zat dan normaal het geval is. Mijn stuurtje is c.a. 3CM lager gemonteerd, en dat is behoorlijk veel. Na een half uurtje was dit gevoel wel over, en van lieverlee begon de fiets beter aan te voelen. Vooral de stukken tegen de wind in, merkte ik dat ik voor mijn gevoel gemakkelijker vooruit kwam dan vroeger. Dit gold zeker voor de viaducten, want de eerste in Galder nam ik zonder terug te schakelen, en zonder uit het zadel te komen met 33KM/u op de teller. Wel wind in de rug, dus het is niet helemaal een goede test, maar toch…..
Toen ik een paar fietsers voor me zag met wind in de rug, schakelde ik naar mijn zwaarste verzet, en haalde ruim 45KM per uur. Ik kon dit tempo volhouden totdat ik een eind verder de bocht om ging(c.a. 2,5KM), en daar weer zijwind kreeg. Deze actie had helaas wel tot gevolg dat ik door het flinke kracht zetten vanaf dat moment pijn in mijn rug begon te voelen. Dit werd naar verloop wat erger, dus toen ik twee rondjes van 60K gedaan had, besloot ik dat het goed geweest was, en ben ik er mee gestopt.
Sávonds het feestje van Maaike en mij omdat we dit jaar allebei 50 jaar worden. Was gezellig!
Vanaf nu dus helemaal mezelf gaan concentreren op de wedstrijden die komen gaan.
Maandag weer gaan zwemmen met Will in Galder, en dinsdag met de fiets vanaf Schoten naar Brussel.
En ondertussen zijn we al weer op minder dan twee maanden voor de Celtman!
Afgelopen week een aantal dagen vakantie gehad. Levi ging een week op schoolreis naar Barcelona, dus hadden Maaike en ik besloten om samen een Citytrip naar Kopenhagen te maken. Randy vond het ook prima om alleen in Rucphen te blijven.
Kopenhagen is een hele mooie stad, en ook het weer zat mee. Heel veel gezien, veel gewandeld, en veel gegeten en gedronken….
De vakantie week begon helaas iets minder, omdat ik tijdens de fietstraining van vorige week zaterdag weer een keer erg vervelend gevallen ben. Ik was lekker op tijd vertrokken, en was van plan zo’n 120KM of meer te gaan fietsen. Na zo’n 40KM ging ik door een bocht, en gleed mijn achterwiel weg. Op zich kon ik dit nog net corrigeren, en bleef op mijn fiets zitten, maar vloog wel een voortuin in. De ijzeren paatljes die daar stonden kon ik helaas niet meer ontwijken, en ik raakte er 1 en sloeg vervolgens over de kop….
Met een flinke klap kwam ik op mijn linker schouder terecht (vorige keer was het mijn rechter schouder). Toen ik overeind gekomen was, dacht ik…….dit jaar kan ik de Celtman wel vergeten…… Mijn linkerbeen, linkerschouder en rechterhand deden heel erg pijn. Een automobilist die het had zien gebeuren vroeg of hij een ambulance moest bellen. Hij hielp nog even mee, om mijn fiets op te rapen, en mijn pompje en bidon etc. weer bij elkaar te zoeken, want die waren een flink eing weg geslingerd. Nadat ik hem overtuigd had, dat het wel ging, en dat ik niets gebroken had, bedankte ik hem, en ging hij weer verder.
Een paar minuten later, besloot ik om ook weer verder te gaan met de training. Eerst moest ik mijn wielen opnieuw inspannen, want deze stonden scheef. door de klap. Ook mijn carbon stuurtje stond helemaal gekanteld. Gelukkig niet beschadigd, en ik kon het zonder veel problemen weer terug zetten in de normale stand. De bidonhouder nog even terug gefatsoeneerd (was half doorgebroken), en toen maar weer op mijn fiets gestapt. In eerste instantie was het plan om recht naar huis te fietsen. Even later besloot ik om toch nog wat langer door te fietsen. Met net 100KM op de teller kwam ik weer terug thuis. Nu (9 dagen later) nog steeds last van mijn duim, en ook de schouder is nog niet helemaal hersteld. Mijn been is gelukkig wel weer helemaal in orde (alleen nog een beetje paars).
Mijn fiets was er achteraf gezien toch wat erger aan toe, dan ik eerst had gedacht. Een flinke deuk in het frame, en dat is wel heel vervelend. Sowieso jammer van het mooie Cube frame, zo’n deuk. Maar ik verwacht ook dat ik problemen ga krijgen bij de fietskeuringen tijdens een wedstrijd. Dus leek het me verstandig om op zoek te gaan naar een ander frame. Na lang googelen een full carbon frame in mijn maat gevonden. Gisteren gelijk opgehaald in Oldenzaal, en het frame ziet er helemaal als nieuw uit.
Deze week ga ik weer proberen een ronde te zwemmen in Galder. Hopelijk gaat het goed met mijn schouder…. Verder hoop ik wat tijd te vinden om mijn fiets op te gaan bouwen. Misschien ga ik voorlopig weer op de Prorace trainen.
Na de ronde van Vlaanderen en de marathon van Rotterdam, tijd voor wat herstel…..
Vorige week heb ik daarom nagenoeg niets gedaan. Slechts een paar duurloopjes van 7K op een heel laag tempo, en op zaterdag 1 keer een klein rondje op mijn Cube gedaan van 30K. Vooral de eerste dagen na de marathon voelde ik me heel erg moe. De spieren van mijn bovenbenen bleven ook heel erg pijnlijk. Misschien de combinatie RVV – Marathon op een te korte tijd, of anders omdat ik deze keer geen X-endurance genomen heb vooraf. Deze laatste zijn speciaal bedoeld voor het herstel, dus volgende keer maar weer innemen denk ik.
Weer aan het trainen met de tijdritfiets dus. Het was weer wel even wennen, want het stuurt en remt heel anders. Na een paar kilometer voelde het weer vertrouwd aan, en toen merkte ik al direct het verschil qua snelheid. Lekker op het ligstuurtje tegen de wind vlogen de kilometertjes voorbij, maar helaas begin na een half uurtje de zeem van mijn fietsbroek heel erg te irriteren. Ik voelde het flink schuren, en iedere kilometer werd het een heel stuk pijnlijker om in de tijdrithouding te blijven ziiten. Besloten om maar te stoppen na een uurtje……
Afgelopen dinsdag nog een keer gefietst, en uit voorzorg een trisuit met een dunne zeem aangeschoten. Dit ging een heel stuk beter. Heb me een beetje ingehouden, omdat ik nog steeds aan het herstellen ben, en blessure vrij wil blijven. Het viel me daarom op dat ik heel erg gemakkelijk een gemiddelde van boven de 32KM per uur aan kon houden op deze ruim 60KM, terwijl ik erg vaak uit de aero positie moest, en er toch behoorlijk wat wind stond.
Vanavond ben ik van plan om samen met Will voor de eerste keer buiten te gaan zwemmen in de Galderse meren. De watertemperatuur schijnt zo rond de 10 graden te zijn, dus precies de temperatuur die me in Juni tijdens de Celtman te wachten staat. Een ideale gelegenheid om mijn uitrusting alvast te testen, en te checken hoe ik zelf reageer op de lage temperatuur. Het enige wat ontbreekt zijn de vele kwallen, want dat schijnt het tweede minder plezierige (het eerste is de lage temperatuur) zijn het zwemonderdeel te zijn op de locatie in Schotland.
Swim 3.8 K in Loch Shieldaig
In 2012, 2013 and 2014 the water in Loch Shieldaig was below the seasonal average. This appears to be an ongoing trend.
In 2013 the wind added to the drama with strong Southerlys pushing the competitors off course.
We strongly advise cold water training for this race and to wear a heatseeker vest under your wetsuit.
Zondag ochtend ben ik samen met Michel en Rob om 7:00u vertrokken naar Rotterdam.
De verwachtingen waren niet hoog, dus de zenuwen vielen deze keer ook erg mee. Het doel was finishen binnen de 4 uur, en er een lekkere training van maken.
Zo rond kwart voor 8 waren we aangekomen in het hotel, waar we alle tijd hadden om ons te verkleden.
Omdat er nu een uur eerder gestart ging worden, vertrokken we om 9 uur met de metro vanaf station Leuvenhaven naar halte Stadhuis.
De meesten van ons groepje hadden allemaal een startnummer met “wave 2” er op, dus we zorgden er voor dat iedereen in dat vak stond.
Nadat Lee zijn liedje weer gezongen had, ging het startschot…….
Helaas mochten we nog niet weg, omdat we in de tweede wave stonden. We moesten nu dus exact 10 minuten voor de startlijn blijven staan, en om 10:10 precies werden wij dus los gelaten. Op zich geen probleem, want ik had gelijk ruimte genoeg, en ik vertrok helemaal van voor. Ik gok zo op de 10e positie ongeveer, en als je dan enkele duizenden mensen achter je hebt lopen, voelt dat best goed. Ik haalde nog een paar lopers in, en tot ruim voorbij de Erasmusbrug hield ik dit (te hoge) tempo vol. De splits lagen ergens rond de 4 en halve minuut, maar het liep heel erg lekker, omdat ik niemand in hoefde te halen. Helaas was dit niet van lange duur, want c.a. 1 KM later kwam ik in de staart van de eerste wave terecht. Tja….en dan ben je in een keer wel aan het slalommen om je tempo een beetje vast te kunnen houden. Helemaal vervelend is het wanneer je bepaalde groepjes gewoon niet voorbij kunt, en je jezelf dus in moet houden totdat je ergens een gaatje ziet. Maar ja….dat is Rotterdam……
Bij de eerste drankpost checkte ik mijn Garmin, en zag dat ik zo’n 4M38 per KM aangehouden had. Het liep heel erg lekker, en op een gegeven moment liep ik bij nog 2 jongens uit de 2e startwave, die ongeveer hetzelfde tempo liepen. Het tempo wat hun aanhielden was precies goed, dus ik dacht laat ik maar proberen daar bij te blijven. Vaak scheelt het in ieder geval met inhalen, en je loopt een beetje uit de wind Tot net voor de Erasmusbrug (27KM) ben ik er bij gebleven, en daar splitse hun zich, en zelf vond ik het ook tijd om mijn eigen tempo te gaan lopen. Heel rustig de Erasmusbrug weer over, want ik begon mijn rechtse lies, en vooral mijn twee bovenbenen flink te voelen. Dit laatste vrijwel zeker vanwege de ronde van Vlaanderen een week van te voren. Ondertussen had ik me wel gerealiseerd dat een tijd onder de 3u30 er misschien in kon zitten, dus had mezelf voorgenomen om voorlopig in ieder geval onder de 5 minuten te blijven. Helaas lukte me dit niet, en toen werd het rekenen. Had gezien dat 3u30 erg lastig zou worden, maar 3u33 misschien genoeg marge zou zijn om in ieder geval een nieuw PR te lopen. Toen ik bij het 35KM punt wist ik dat dit eigenlijk ook een onmogelijke opgave zou worden, en besloot ik om in ieder geval te blijven hardlopen, en hoopte zo onder de 3u40 uit te komen.
Dat ging deze keer gemakkelijker dan bij de meeste voorgaande marathons. De pijn in de bovenbenen bleef, maar werd niet echt erger. Toen ik de laatste 2KM zag dat het nog veel drukker op het 30KM punt was, dan op het 40KM punt waar ik liep, werden deze kilometers nog een stuk gemakkelijker. De laatse paar dus weer lekker op tempo uigelopen, want een beetje snel moest ik wel zijn om niet boven de 3u40 uit te komen.
Heel erg lekker gelopen, en een tijd van 3u39 die boven verwachting was. Heb wel eens beroerdere tijden gelopen met een perfecte voorbereiding, en nu dus nagenoeg geen specifieke marathon voorbereiding, en wel een voor mijn doen goed resultaat. Altijd fijn ook als er niet gewandeld hoeft te worden, en dat is me deze keer weer gelukt!
Rob en Michel finishten beiden rond de 4:00u, dus ook hun hadden het goed gedaan.
Info uit de pers: De 35e marathon van Rotterdam was een “zonnige en geslaagde editie”, al werd er geen recordtijd neergezet.
Dat liet directeur Mario Kadiks zondagmiddag weten. Het totale aantal deelnemers voor het hele weekend was met 38.854 mensen overigens wel een record.
Kadiks schat in dat er ongeveer 925.000 toeschouwers op de been waren zondag, ongeveer net zo veel als vorig jaar.
De marathon werd gewonnen door de Ethiopiër Abera Kuma in een matige tijd van 2.06.47. Zo langzaam was sinds 2007 niet gelopen in de Maasstad. De 24-jarige renner kwam solo over de streep.
Bij de vrouwen was de zege in Rotterdam een prooi voor Asami Kato. De Japanse deed 2.26.29 over de klassieke afstand van ruim 42 kilometer.
Nog 2 dagen, en dan ga ik voor de 7e keer starten tijdens de marathon van Rotterdam.
Het wordt mijn 22ste marathon, maar het blijft nog steeds spanned….
Gisteren samen met de andere mannen nog een laatste rustige training gedaan van c.a. 7KM.
Voor de eerste keer dit jaar weer in korte broek en T-shirt.
Het werd een lekker ontspannen loopje, en het voelde goed.
Volgens mij ben ik dus best goed hersteld van de Ronde van Vlaanderen…
De collega die de standby over zou nemen a.s. zondag is ziek, dus ik hoop dat hij op tijd beter is, want anders heb ik nog een probleem a.s. zondag…. En hopelijk neemt de drukte iets af, zodat ik vandaag en morgen wat meer met rust gelaten wordt. Afgelopen week heel erg veel uren gemaakt (met reizen er bij kom ik aan de 15 uur per dag), en gemiddeld maar zo’n 5,5 uur per nacht geslapen. Geen goede voorbereiding voor een marathon, en er zijn meerdere factoren die een goed resultaat nadelig zullen beinvloeden vrees ik.
– De inspanning van vorige week (RVV)
– Gewicht (c.a. 2KG zwaarder dan normaal vlak voor een marathon)
– Voorbereiding (Eigenlijk maar 1 echte duurloop gedaan van >30KM)
Maar dat zegt uiteraard allemaal niets. 3 jaar terug liep ik in Rotterdam bijna een nieuw PR, terwijl ik het niet eens in de gaten had. Toen waren de verwachtingen ook laag, In de laatste 7 KM een paar keer gewandeld bij de drankposten, omdat de Red Bull toen slecht gevallen was. In de buurt van de finish zag ik dat een tijd onder de 3u30 er toen achteraf gezein gemakkelijk ingezeten had.
Zondag zet ik wat lager in. Ik hoop in ieder geval te vertrekken op c.a. 5 M / KM, en met een beetje geluk kan ik dan nog iets versnellen de eerste helft. Vanaf 25K gok ik dat het gedaan zal zijn, vanwege de weinige KM’s in de voorbereiding.en dan zullen van lieverlee de splits langzamer worden. Hopelijk nog wel een tijd van rond de 3u45. We zullen zien…..
Hopelijk is Michel ook genoeg hersteld om de marathon zonder problemen uit te lopen. Ook voor Rob hoop ik dat deze marathon weer mee valt, zodat hij weer gemotiveerd gaat worden om meerdere van dit soort uitdageningen aan te gaan.
En…..over 2 maanden en 17 dagen, dan ben ik bezig in de wedstrijd van het jaar….of eigenlijk denk ik zelfs de wedstrijd van mijn leven. De Celtman. Nog nooit zo uitgekeken naar een wedstrijd, en ook nog nooit zo’n schrik voor gehad. Weet gewoon niet voor welke van de onderdelen ik mezelf de meeste zorgen moet maken.
..Het ijskoude zwemonderdeel, wat er voor kan zorgen dat ik geen gevoel meer in de handen en voeten heb (syndroom van Raynaud), of erger nog…vanwege onderkoeling het zwemmen moet staken…de ruim 200KM fietsen met de nodige (2000!) hoogetemeters, of de zware afsluitende marathon, met hierin de twee hoge bergen…. En dan kan het weer of kunnen de mitches nog het feest verzieken. En uiteraard, het allerbelangrijkste niet vergeten, heel blijven in de voorbereidingen, dus vooral op mijn fiets blijven zitten.
En…dat het zwaar zal worden is zeker,want ik vond onderstaan artikel:
New record for Celtman! Extreme Triathlon
How did Johan Hasselmark take 30 minutes off the record time for what’s claimed to be the world’s most extreme triathlon?
Those that have raced such events, including the Norseman in Norway, report that the Celtman! Extreme Scottish Triathlon is the world’s toughest. The distances equate to an Ironman event, but the conditions and terrain make it far harder than an “ordinary” Ironman.
The extreme off-road ironman-style event takes place in the Torridon and Shieldaig area of Wester Ross.
Participants begin with a swim of 3.8km in the freezing and jellyfish ridden waters of Loch Shieldaig. They must then ride 202km on Highland roads with a total ascent of 2,000m.
To finish, there is a marathon distance run of 26.2 miles that takes in two Beinn Eighe Munros, Spidean Coire nan Clach (993m) and Ruadh-stac Mor (1010m).
Added stress is provided by the “cut-off”. To complete the high route over the Munros and achieve the coveted blue t-shirt finish, triathletes need to meet a stringent cut-off point 11 hours after starting the swim, which is half way through the run. If they miss the cut-off time, there is a lower level route to run, which, in itself, is very tough.
“All in all, the Celtman! is an extremely challenging event,” says Paul McGreal, the founder of the race and the owner of organising company, Durty Events. “People who have raced similar events, like the Norseman, around the world reckon the Celtman! is the hardest.
“I think it’s because the conditions are so unpredictable, the loch is so cold, the bike ride is so hard and the run is on difficult terrain. Even without the two Munros it would be a very hard ironman-style event, but with those two mountains thrown in it is an immense challenge.”
