Gelukkig zit de standby-dienst er weer op. Hopelijk zakken het stressniveau en mijn rusthartslag de komende dagen terug naar normaal.

De interventie bij de klant verliep buitengewoon goed, maar zoals verwacht waren er de nodige ongewenste bijwerkingen. In combinatie met een tiental releases en datacopies — die óók onder de verantwoordelijkheid van de standby-dienst vallen — resulteerde dat in behoorlijk lange dagen.

Toen ik vrijdag eindelijk was verlost van deze taak, voelde ik de energie meteen terugkomen. De zin in de komende uitdaging kwam in één klap weer boven drijven. Ik had alvast wat spullen besteld die bij de verplichte kit horen (life saver bag, ultralichte regenbroek, etc.) en vrijdagavond heb ik mijn rugzak ingepakt zodat ik deze zaterdag kon testen.

Na een goede nachtrust ben ik zaterdag rond acht uur op pad gegaan, gepakt en gekleed zoals op 13 december ook het plan is. De weersomstandigheden waren ideaal, en ik had er enorm veel zin in.

De eerste kilometers voelden echter zwaar. Het gewicht van mijn rugzak — inclusief de poles die ik had meegenomen — was direct merkbaar. Normaal gesproken voel ik mijn racevest nauwelijks wanneer ik alleen mijn telefoon, gels en flesjes bij me heb. Nu voelde ik niet alleen het extra gewicht, maar ook op bepaalde plekken de druk van de rugzak tegen mijn lichaam. Na verloop van tijd wen je daar wel aan, maar rond de tiende kilometer begon ik rugklachten te krijgen.

Bij mij gaat rugpijn vrijwel altijd samen met een doof gevoel en krachtverlies in mijn linkerbeen. Naarmate de kilometers vorderden, werd zowel de pijn als het krachtverlies erger. Dat ging niet de goede kant op. Al snel dacht ik aan de geplande 200 km op 13 december, en de conclusie volgde eigenlijk meteen: niet starten.

De reden? De klachten waren exact hetzelfde als tijdens de vorige Bello Gallico, maar nu kwamen ze veel eerder opzetten. Door de zwaardere bepakking kreeg ik er dit keer al tijdens de training last van — misschien wel een geluk bij een ongeluk. Vorig jaar dacht ik dat de rugklachten (en de daaropvolgende DNF) veroorzaakt werden door de schoenen zonder demping. Nu ben ik er achteraf vrijwel zeker van dat de rugzak de grootste boosdoener was: vooral de drukpunten in mijn onderrug en het extra gewicht lijken de problemen te triggeren.

Ik moet dus op zoek naar een oplossing: eerder trainen met gewicht, extra oefeningen, misschien een andere rugzak. Het voordeel is dat ik nog ruim een jaar heb om dit goed uit te zoeken, want ik wil écht een keer finishen op die inmiddels meerdere keren mislukte Bello Gallico. Ik weet dat ik het kan, want ik heb immers de 211 KM rond het Balaton meer in 28u en 20 minuten kunnen finishen, terwijl daar ook de nodige hoogtemeters te overwinnen waren en de temperaturen vrij hoog waren. De BG mag je finishen in 44u, dus c.a. 16 uur langer en 10KM minder. Maar het moet wel zonder risico op een langdurige blessure….

Voor nu kijk ik enigszins opgelucht vooruit naar de volgende uitdagingen. Opgelucht, omdat ik al langer twijfelde of starten in december wel verstandig was zonder mijn andere doelen in gevaar te brengen. De 120 van Texel blijft mijn absolute A-wedstrijd, en ook de HoHo100 moet ik zonder problemen door zien te komen om opnieuw een kwalificatie voor de Spartathlon binnen te halen.

Eerst maar eens 100% fit worden en van die vervelende rugklachten afkomen.