Na de finish in Winschoten had ik me er eigenlijk al bij neergelegd: de kwalificatie voor de 120 km lag te ver buiten mijn bereik. Ik zou me gaan richten op andere mooie wedstrijden, en in Texel proberen een snelle 60 km neer te zetten.
Maar toch… diep vanbinnen bleef het knagen. Het idee dat het misschien tóch mogelijk was, liet me na zaterdagavond niet los. Toen ik de dagen erna alles nog eens rustig op een rijtje zette, besefte ik dat een betere voorbereiding en een slim voedingsplan een 100 km ruim onder de 10 uur haalbaar maken.
Dus vroeg ik Maaike om haar zegen, en nog diezelfde dinsdagavond klikte ik mezelf opnieuw in: ingeschreven voor de 120 van Texel en de HoHo100 (100 mijl). Die laatste vooral omdat ik daar een nieuwe officiële poging wilde wagen. Het plan is simpel maar ambitieus: eerst onder de 10 uur duiken op de 100 km (kwalificatie voor de Texel 120), en daarna een 100 mijl binnen 21 uur lopen (een nieuwe kwalificatie voor de Spartathlon omdat ik in 2024 na inloten geblesseerd werd, en ik dit jaar buiten de loting viel).
En omdat ik toch bezig was, zette ik ook meteen de Sri Chinmoy 6 uur op zaterdag 27 september a.s. in de agenda. Een mooie kans om te kijken of ik nog eens een goed resultaat in de categorie Mannen 60 Plus kan neerzetten. De kalender was weer lekker gevuld.
Daarna gingen we met het hele gezin naar het Zusje om Levi’s verjaardag te vieren. Een ontspannen avond, maar de volgende ochtend kwam pas de echte verrassing. In mijn inbox lag een prachtige mail van Henri. Hij had mijn wedstrijd geanalyseerd en schreef me het nieuws waar ik al jaren op hoopte:
“Voor mij is de combinatie van je finish in de Ultrabalaton en deze 100 km, plus je herstel na 85 km, aanleiding om je een wildcard te geven. Daarbij is het een voordeel dat je vorig jaar de 60 km al hebt gelopen.”
Ik las de regels twee keer. Een wildcard. Voor de 120 km van Texel. Voor míj.
Henri wees me ook op een belangrijke parcourswijziging: meer onverhard, een extra kilometer strand, en dus nóg meer uitdaging. Op de 120 km betekent dat twee keer een stevige portie duinen en zand: in totaal 45 km onverhard, inclusief vier strandpassages van 6 km. De eerste en laatste 32 km zijn dan wel verhard, maar het stuk langs de Waddenzeekust staat bekend als mentaal slopend. Kortom: een parcours dat je niets cadeau geeft. Alles moet kloppen, en ik moet hopen dat op die dag alles meevalt.
Mijn jaar kan nu al niet meer stuk. Een start op de 120 van Texel is een doel waar ik sinds 2017 van droom. Toen begeleidde ik Jan op deze afstand en had ik diep respect voor alle lopers die zich hieraan waagden. Voor mezelf leek het toen een onbereikbare droom. Na mijn finish op de Ultrabalaton in 28u20 en een kwalificatie voor de Spartathlon waagde ik in 2023 voorzichtig een poging om een wildcard te krijgen. Maar ik schoot tekort, en ook de pogingen daarna gingen niet vanzelf. Blessures volgden elkaar op en te vaak eindigde het in een DNF. Elke poging om een goede kwalificatie neer te zetten liep uit op teleurstelling.
Maar nu is het anders. Nu ligt er een startbewijs.
En met dat besef is ook mijn motivatie gegroeid. Alles op alles zetten voor de komende doelen, hard trainen, genieten van de wedstrijden. Volgende week de 6 uur, hopelijk voldoende hersteld van de 100 km. En daarna ga ik Jan volgen via de website van de Spartathlon, want hij gaat de ultieme ultraloop lopen: 246 km van Athene naar Sparta!
