Gisteren mochten we voor het tweede jaar achter elkaar meedoen aan de Bredase singelloop via DRV Accountants & Adviseurs.

Deze keer was Jan er niet bij, en gingen Michel, John, Rob en ik zondag op tijd naar Breda, zodat we in alle rust ons zelf gereed konden maken.
Nadat we een bakje koffie gedronken hadden bij Lades (het DRV verzamelpunt) liepen we zo’n 10 minuten voor het startschot het startvak in.
Een beetje naar voren geschoven, maar toch niet ver genoeg bleek achteraf.
Geen warming up gedaan, en mijn benen voelden nog wat stram aan, vanwege de MTB training op zaterdag ochtend (rondje Rucphen en Roosendaal).

Na het startschot was het zoals gewoonlijk weer slalommen om een beetje goed weg te komen.
Dat viel niet mee, en het gat met de pacers van 1u35 werd in een paar minuten vrij groot.
Na ongeveer een kilometer kwam er wat ruimte, en langzaam kon ik weer terug inlopen op deze groep.
Het zou tot KM 3 duren voordat ik aan kon sluiten, en weer een beetje gas terug nam.
Maar na ongeveer een kilometer moest ik weer lossen, want het tempo leek iets te hoog te liggen.
Voor de pacers van 1u40 blijven was het nieuwe plan.

In de eerste ronde vond ik het vrij benauwd, maar afgezien daarvan liep het erg lekker.
Vorig jaar liep ik dezelfde wedstrijd met gekneusde ribben en schouder, en nu dus zonder blessures.
Op de 10KM kwam ik door op 45 minuten, en ik had uitgerekend dat ik met een beetje verval zonder al te veel afzien onder de 1u40 uit zou komen.
Bij het 15KM punt nog even gecheckt, en daar had ik ondertussen ook algezien dat de pacers van de 1u35 minder ver van me zaten dan de pacers van 1u40.
Daar had ik ergens een dip verwacht, maar die kwam niet, en eigenlijk heb ik die laatste kilometers nog aardig wat mensen in gehaald die er wel duidelijk doorheen zaten.
Alleen de laatste kilometer werd ik erg licht in mijn hoofd, en besloot rustig uit te dribbelen.

Na 1u37.35 (netto tijd) liep ik heel tevreden de finish over.
Rob, John en Michel kwamen niet veel later binnen.

En zoals vorig jaar, was alles ook dit jaar weer perfect geregeld door de mensen van DRV.!!!

Zaterdag ochtend ben ik op tijd vertrokken naar Kasterlee, om de nieuwe route eens te rijden.
De Garmin Etrix had ik geladen met de route die ik van een collega duathleet heb mogen ontvangen.

Via flink wat omwegen uiteindelijk rond half 9 gearriveerd bij de sporthal, en een paar minuten later zat ik op mijn fiets. Ik volgde de paarse lijn van de Etrix, maar had niet in de gaten dat ik het tweede gedeelte aan het rijden was.Dit gedeelte kende ik nog van de vorige keren dat ik in Kasterlee mee deed, en lag er nu overigens heel goed bij.

Toen ik terug bij de sporthal kwam, heb ik de Garmin even wat beter ingesteld, en toen dus wel het goede begin gevolgd. Even oversteken bij het stoplicht, en daarna het nieuwe gedeelte op.
Heel mooie single tracks, en heel goed te doen. Niet te technisch, en ook de klimmen zijn (alhoewel ze soms vrij pittig zijn) erg goed te doen.

Wel een paar keer een pad gemist, en dus iets verder terug moeten draaien, maar daar is het trainen voor. Wat ik wel een beetje jammer vind, is dat je op verschillende plaatsen direct een doorgaande weg op rijd, en da’s gevaarlijk. Gelukkig staan er wel bordjes die het aangeven, maar het blijft wel iets waar je erg goed op moet letten. Hier zullen tijdens de wedstrijd wel verkeersregelaars staan, maar met de trainingen dus goed oppassen!

Voorlopig lijkt het parcours mij wat minder zwaar, maar wel een stuk technischer dan vorige keren.
Ik had al via de FB groep vernomen dat er ook weer een passage door het maisveld bij komt, dus (afhankelijk van hoe het er bij ligt) weer natte voeten tijdens de wedstrijd.

Na twee rondes hield ik het weer voor gezien, en ben ik weer terug gereden.
S’middags mijn fiets nog een keer goed schoon gemaakt, en alles een keer goed na gekeken.
Ook mijn “Rocket Ron’s” weer van zolder gehaald, en deze wedstrijd banden weer op mijn fiets gelegd. Ik kwam er ook achter dat mijn voorband verkeerd om gemonteerd was.

Het blijkt dus dat bij een voorwiel de band zo gemonteerd moet worden: <<Rear  / Front >> ==> rijrichting. En bij de achterband <<Front / Rear >> ==> Rijrichting. Zal iets meer grip geven, en beter remmen.

De Rocket Ron  biedt door de vele afgevlakte noppen veel grip op de ondergrond bij lage rolweerstand. De Rocket Ron Evo is zo gemaakt voor snelle cross country tochten of gebruik tijdens marathon. Anti-lekbescherming wordt hier met hoofdletters geschreven: Schwalbe’s SnakeSkin bescherming tegen doorboring verhindert ook in grof terrein beschadigingen door scherpe stenen. Het open profiel biedt zelfreinigend vermogen in lastig terrein.

Zo…..ondertussen heb ik de DNF in Livigno al weer verwerkt, en ben ik weer volop vooruit aan het kijken. Nog niet helemaal volle bak aan het trainen, omdat het vorige week Maaike haar vrije weekend was, en afgelopen weekend ook wat andere dingen op het programma stonden.
Ook is vorige week donderdag een lichte operatie bij de kaakchirurg uitgevoerd, en hoewel inspanning en voorover bukken de eerste dagen vermeden moesten worden, toch maar besloten die avond een paar rondjes op mijn mountainbike te doen door de Rucphense heide. Dat was lang geleden, zo lang zelfs dat ik bijna vergeten had hoe leuk het is.
De bedoeling was 1 ronde, maar het werden er 2, en als het wat vroeger was geweest had ik er nog een derde aan vast geplakt.

Wel alvast weer 4 setjes remblokken besteld bij disco brakes, omdat mijn schijven al weer flink beginnen te piepen.De nieuwe route van “De hel van Kasterlee” heb ik ondertussen ook ontvangen, dus binnenkort (de bedoeling is morgen) een keer verkennen.

Vorige week zaterdag weer met John/Michel/Rob twee uurtjes door de Rucphense heide gerend, en dat voelde ook weer erg goed. En afgelopen weekend alleen maar gewandeld.

Deze week wel wat trainingsachterstand in gehaald, en maandag een snelle 16KM gedaan, dinsdag een rustige 25KM,  woensdag een rondje op de MTB, en donderdag met de mannen een stukje gerend door de Rucphense bossen.

Omdat ik niet gefinisht ben tijdens de Icon, ben ik flink aan het nadenken over de planning de rest van dit jaar, en ook al aan volgend jaar, omdat er weer vroeg ingeschreven moet worden voor de meeste wedstrijden.

Voor dit jaar wordt het nog:
-Singel loop 21KM
-Herfstmarathon Etten Leur (dat is trouwens nog niet helemaal 100% zeker)
-Hel van Kasterlee

Hel van Kasterlee 2013

Voor volgende jaar wordt het hopelijk:
Norseman Xtreme triathlon
Challenge Almere (hele triathlon)

Mocht ik niet ingeloot worden, dan zou het kunnen worden:
Friesman (hele triathlon)
Brutal (hele triathlon) of Challenge Almere (hele triathlon)

Of misschien weer een jaar ultra lopen:
Zugspitztrail (100KM trail)
12u steenbergen
100KM Winschoten

Afgelopen week is er een heel mooi filmpje gepubliceerd over de Swissman xtreme triathlon.2017.

Voor mij samen met de Celtman (2015) de mooiste wedstrijden die ik ooit gedaan heb,

Hopelijk volgend jaar de Norseman!!

Livigno – 1 September 2017

3 uur loopt de wekker af. Ik kijk door het raam naar buiten, en zie dat het nog steeds flink regent….
De weersvoorspellingen klopten dus helaas.

De wisselzone is geopend tussen 4 en 5, en ik besluit om mijn wetsuit in de auto aan te schieten.
Ik schat de temperatuur buiten op 6 graden, en hoorde dat de watertemperatuur rond de 13/14 graden is.
Altijd nog warmer dan de de watertemperatuur tijdens de Celtman in 2015, maar toch…..

10 over 5 moeten we ons verzamelen in de wisselzone.
We zien nogal wat lege plaatsen in de rekken waar de fietsen hangen, dus veel atleten hebben beslist niet te starten met deze weersvooruitzichten.

Kwart over 5 is het dan eindelijk zo ver! De Icon Xtreme Triathlon is gestart.
We starten vanaf de kant, dus van te voren wennen aan de kou is er niet bij.
Vooral het ijskoude water op het voorhoofd, en het langzaam vol lopen met ijskoud water in mijn pak zijn de eerste signalen dat het inderdaad erg koud water is.

We zwemmen even in een goep, en na een minuut of 10, zwem ik nog met een paar man bij elkaar.
Er is af en toe flink wat golfslag, veroorzaakt door de wind, dus soms krijg ik onverwachts een slok water binnen.
Nou is er niet veel mis met de water kwaliteit, dus misschien zelfs een voordeel om af en toe het vocht wat bij te vullen..

Even later ben ik ook dat groepje kwijt, en moet ik dus zelf gaan navigeren, en dat is een probleem.
Het is nog steeds donker, en op veel plaatsen zie ik felle lichten in het water.
Ik zwem er naar toe, maar in plaats van een boei, blijkt het een kano met zoeklicht te zijn, die de zwemmers in de gaten houd.
Ze wijzen me de richting aan, en inderdaad, ik zie in de verte af en toe iets knipperen.
Helaas moet ik mijn hoofd wel erg ver boven water halen, om iets te kunnen zien, dus besluit ik maar om de 9 slagen een keer goed te kijken.
Ondertussen ben ik gewend aan de kou, mijn zwembrilletje zit goed, en langzaam komen de lichtjes van de boeien steeds meer in zicht.

Bij de passage van de laatste boei probeer ik de weg terug te vinden, en een man in een kano wijst me de juiste richting aan.
Ik begin te zwemmen, maar zie niets…
Hmmmm….dat gaat niet goed. Toch maar even stoppen, en watertrappelen. Enige wat ik zie is nog een zwemmen een eind links van mij.
Ik zwem er naar toe, en zie ineens in de verte licht, en kan ook het vuur onderscheiden waar de wisselzone moet zijn.
Langzaam begin ik steeds meer last te krijgen van de kou, en op een gegeven moment heb ik weinig gevoel in mijn linkerhand, en in mijn beiden voeten.
Een beetje paniek, want ik begin me al wat zorgen de maken over de “cut off” tijd. Na 2 uur pas uit het water is namelijk einde wedstrijd.
Zo snel mogelijk probeer ik de kant te bereiken, want ik weet dat het alleen slechter kan worden naarmate de tijd verstrijkt.

Ha…daar zijn de vlaggen, en daar is de wisselzone.
Nog even doorzwemmen, en ik ben in ieder geval weer aan de kant.

In tegenstelling tot bij de Celtman en Swissman is hier geen hulp, en moet je zelfstandig uit het water komen, en dat valt niet mee met twee voeten waar je nagenoeg geen gevoel meer in hebt.
John staat me op te wachten in de regen, en begeleid me naar de tent.
1u17 is mijn tijd, dus dat is eigenlijk nog best goed gezien de omstandigheden.

De wissel verloopt wel wat moeizaam, en na ongeveer 20 minuten zit ik pas op de fiets.
Omdat het nog steeds regent, en de vooruitzichten slecht zijn, heb ik 4 lagen kleding aangedaan.

Na een paar kilometer haal ik al iemand in, en heb er nog een paar gezien waar ik naar toe rijd.
Bovenin aangekomen na de eerste pas, stop ik om wat te eten, en vertel ik John nog dat het lekker gaat.
Hierna een technisch afdalinkje, met een stoplicht.

Niet veel later (na d egrensovergang naar Zwitserland) de Bernini pas. Een pittige klim, en ondertussen komt de regen met bakken uit de lucht.
Ook waait het flink, en moet ik mijn stuur goed vasthouden.
En dan gaat het fout….
De eerste lange afdaling is normaal gesrpoken de beloning voor het lange klimwerk van te voren, maar nu is het helaas afzien.
Met de minuut krijg ik meer kou, en al vrij snel zit ik helemaal bibberend op de fiets.
Ook de natte handschoenen koelen af tot in de buurt van het vriespunt, en remmen wordt lastig.

Na de afdaling is er een relatief vlak stuk, maar zodra ik een beetje snelheid opbouw krijg ik meer koud.
Heel mijn fiets schud ondertussen, en het klappertanden houd niet meer op.
Ik zie een bushalte en besluit te stoppen om te kijken of ik me op kan warmen.
Kletsnat stap ik de auto in, en John zet de verwarming op 25 graden. Na 40 minuten zit ik nog te rillen van de kou, en begin me te realiseren dat uitstappen misschien de enige optie is.
Na ruim een uur is het trillen even gestopt, maar zodra ik de kou in stap begint het gelijk opnieuw.
Het regent nog steeds, dus…….ik besluit te stoppen.
We lichten de organisatie in, en draaien om terug richting Livigno.

Na een douche van 40 minuten ben ik weer terug opgewarmd, en tijdens het inleveren van de tracker en chip horen we dat de Stelvio pas ondertussen ook dicht gesneeuwd is.

Wat mijn jubileum triathlon moest worden (zou mijn tiende finsish op een hele triathlon worden), werd helaas een DNF (did not finish).
Van de c.a. 120 ingeschreven deelnemers is uiteindelijk de helft gefinished, dus dat maakt het allemaal weer wat dragelijker, maar het blijft een flinke domper.

De volgende ochtend worden we wakker, en zijn ook de straten van Livigno wit. Een extreme triathlon met extreme temperaturen dus……

Dus nu weer vooruit kijken.
Begin Oktober de Singel loop (halve marathon), eind Oktober de marathon van Etten Leur, en eind December de Hel van Kasterlee.

Ik hoef in ieder geval niet te herstellen, dus kan gelijk voluit gaan trainen voor het najaar.

En voor volgend jaar…..

Ja, dan hoop ik voor de Norseman Xtreme triathlon ingeloot te worden. Dat wordt dus spannend eind dit jaar.

Enrolment for 2018 will open November 1st and close November 5th.

 Enrolment will open November 1st at 9pm CET.

Enrollment will  will close on Sunday November 5th at 18:00 CET. This is NOT a first come first serve event. All who enroll at any time during the days that enrollment is open, have a ticket in the draw.

Due to our very limited capacity in our race, we can only accept individual registrations for the draw.

If you applied for 2016  with no luck and apply again for 2017 you will get two chances in the 2017 draw. If you´re unlucky again for 2017 and try for 2018 you will get three chances and so on. This will never be a guarantee for a slot, but it will improve your chances compared to people registering for the first time.

(Weer)even een paar dagen off line geweest, vanwege mijn tweede korte vakantie.
Deze keer zijn Maaike en ik naar Tsjechie gegaan, om daar te gaan wandelen in het reuzengebergte.
Wauw…wat een fantastisch mooi gebied is dat!
Het is welliswaar geen hooggebergte, maar toch, af en toe een top van c.a. 1500 meter is ook al behoorlijk hoog.
We zijn eerst naar Harachov gegaan(een mooi klein stadje aan de Pools/Tsjechische grens) en een paar dagen later door naar naar Špindlerův Mlýn gewandeld, en weer een paar dagen later door naar Pec pod Sněžkou.
Voor bagage transport werd gezorgd, en mijn auto kon dus gewoon in Harachov blijven staan.
In totaal hebben we gemiddeld c.a. 25KM per dag gewandeld, met af en toe een uitschieter van c.a. 32KM.
En nog twee keer ben ik gaan hardlopen, dus die dagen waren een combinatie van wandelen met hierna een rondje hardlopen van c.a. 8KM.

Vrijdag avond zijn we weer thuis gekomen, en op zaterdag ben ik eerst maar weer een flink stuk gaan gaan fietsen (rondje zeelandbrug).
Eigenlijk de laatste zware training voor de Icon triathlon.
Gisteren nog met Marcel een rondje gaan zwmmen in Galder, en dat ging ook lekker.

Dus eigenlijk zit de meeste trainingsarbeid er weer op, en kan ik af gaan tellen naar volgende week vrijdag 1 September.
Er moet nog wel op zakelijk gebied heel veel gebeuren, want a.s. weekend zal volledig in beslag genomen worden door een vrij complexe in productiename bij de klant.
En vanwege de vakantie etc. is de voorbereiding (plannen etc.) voor de Icon er ook een beetje bij in geschoten, dus dit hoop ik snel nog recht te zetten.
In ieder geval nog steeds blessurevrij, en ook mijn gewicht valt mee na een paar weken Tsjechie (1/2 liter donker bier c.a. 1 euro 80).

Het is weer even geleden dat ik een update heb kunnen plaatsen, want…….hele drukke weken bij de klant, en een weekje vakantie tussendoor hebben zo zijn impact gehad op de rest de laatste weken…
En aangezien trainen, werken en vakantie allemaal veel belangrijker zijn dan bloggen, dus nu pas een post.
Zware werkdruk, weinig slapen, veel stress, da’s allemaal niet goed als je voor een hele triathlon traint.
Maar genoeg geklaagd, want er zijn gelukkig ook goeie berichten!

Het herstel na de Swissman is heel goed verlopen.
Na een week heb ik alle trainingen weer op kunnen pakken, en eignelijk weer gelijk volle bak er tegenaaan kunnen gaan.
Fietsen gaat lekker, alhoewel de rondjes over de zeelandbrug nog niet hard genoeg gaan.
Zwemmen gaat helemaal lekker, en het rondje Galder is tegenwoordig zo voorbij. Ik zit er zelfs over te denken om het misschien binnenkort 2 keer te doen, en er ruim 5KM van te maken.
En bij het lopen merk ik dat de snelheid ook steeds beter wordt, en trainingsrondjes van 10KM richting de 4:30 gaan. De kracht in mijn linkerbeen wordt ook beter, dus dat heeft wel met elkaar te maken denk ik.

De week van 17-23 Juli(vakantie) was perfect trouwens, en ik heb een paar dagen lekker met Maaike en Levi in de bergen van Duistland gewandeld.

Een dag zijn we in Grainau een hele mooie route naar een paar berghutten gelopen, en kruiste we nog een stuk wat ik ooit tijdens de Zugspitztrail gelopen heb,

Afgelopen zaterdag nog een keer de Zeelandbrug over gereden, met een flinke wind, en wat regen.

Vooral op de Zeelandbrug wind van voren, en na zo’n 80 kilometer begonnen mijn benen al flink pijn te doen.
Gelukkig na Yrseke de wind voornamelijk van op zij of in de rug, dus de weg naar huis ging een heel stuk beter.

Dus nu vooruitkijken, naar de Icon triathlon. Nog een maand en dan is het al weer zo ver.
Ik gok dat deze wedstrijd nog zwaarder wordt dan de Swissman, en hoop dat er deze keer geen verassingen opduiken zoals tijdens de laatste wedstrijd.

Dit jaar was het me dan eindelijk gelukt om een slot te krijgen voor de Swissman….
Niet helemaal vanzelf sprekend, want:

As in previous years, the SWISSMAN Xtreme Triathlon enjoyed great popularity in 2017: Out of about 1000 applicants, 250 have been drawn to compete. As always, half of the starting places went to Swiss athletes, the other half to athletes from all over the world. this year, people from a total of 34 nations took part in the competition.

Na de Celtman in 2015 dus nog zo’n hele speciale wedstrijd, die ik gelukkig mee mag maken.

Donderdagochtend vertrok ik samen met John naar Zwitserland, voor de eerste grote wedstrijd van dit jaar; “de Swissman”, een van de 3 uit de allxtri Xtreme triathlon familie: Celtman,Swissman en Norseman.

Na weinig oponthoud passeerden we al op tijd de Zwitserse grens, en omdat we tijd genoeg hadden, besloten we alvast een stukje parcours te gaan verkennen. Tegen de eerste pas omhoog rijdend viel het me gelijk op dat ze een flink stuk vangrail vergeten te monteren waren. Achteraf gezien bleek dat normaal te zijn, en zijn er flinke stukken waar de rand van de weg alleen af en toe een betonpaaltje als afscherming heeft. Goed uitkijken dus, vooral bij het dalen.

Nadat we bij het hotel ingecheckt hadden, aten we wat(uiteraard  spaghetti), en zodra we weer bijgekomen waren van de schrik (de rekening) gingen we op tijd naar bed. De buiten temperatuur was nog steeds rond de 35 graden, en de airco deed heel erg zijn best om het een paar graden frisser te maken.

Vrijdag hadden we eerst even de wisselzone bekeken, en daarna zijn we naar de briefing gegaan. Mooi om te zien hoe veel nationaliteiten er op zo’n wedstrijd afkomen, en de sfeer die er hangt is heel apart. Alles verliep heel erg soepel daar, en je merkt dat je met een heel professionele organisatie te maken hebt! Na het ontvangen van de “goodiebag”, de GPS tracker etc. volgt de briefing. Hierna hebben we alvast het eerste stuk van het fietsonderdeel verkend, en onderweg hebben we nog een flinke pasta maaltijd gegeten. Daarna de auto alvast weer ingeladen, en op tijd naar bed. Na een hele slechte nachtrust gaan we 2 uur in de ochtend weer het bed uit, en niet veel later vertrekken we weer naar Ascona.

5:00u De zwemstart.
Na een boottocht van c.a. 15 minuten wachten we in het water op het verlossende moment. Ik was weer flink zenuwachtig, zo erg zelfs dat ik tijdens het interview van de TV ploeg helemaal niet meer op mijn woorden kan komen. Hopelijk knippen ze dat stuk er uit…

Precies om 5 uur klonk het start signaal(koeiebellen). De lamp die in de verte (3,8KM verderop) aangezet was, was goed te zien. Zwemmen in het donker is wel lastig, en je ontkomt niet aan een paar rake klappen of trappen. Na een paar minuten kreeg ik de ruimte, en begon ik lekker in mijn ritme te komen. Het navigeren ging heel erg goed. Gewoon een klein stukje je hoofd uit het water halen, kijken waar de hele grote lamp staat, onthouden, en die kant op zwemmen….En dat herhaal je dan om de 6 a 8 slagen.

De temperatuur was goed, en al snel werd het licht. Af en toe zwom ik bij een paar anderen in de buurt, en dan zwom ik weer een stuk alleen. Na ongeveer een uurtje kwam de kust al aardig in zicht, en ook zag ik nu al weer wat meer triathleten zwemmen. Niet veel later stapte ik aan land.
Volgens mijn Garmin 1u13 op 3,96KM, dus maar 160M te veel gezwommen. De wissel ging razend snel. De snelste wissel ooit tijdens een hele triathlon! Het leek wel een  Formule1 pitstop, zoals John het aan pakte, en ik zat binnen no time op mijn fiets..

Fietsen
Fietsen ging heel erg goed, en bij de eerste stop hoorde ik van John dat ik ondertussen ergens op een 160ste plaats zat. En alhoewel finishen het doel was, is het toch goed om te weten dat er nog zo’n 90 man achter je zitten. Het gemiddelde tempo was goed, en buiten af en toe wat slalommen door de volgauto’s fietste het heel erg lekker.

Tot…..de Gotthard pas dichterbij kwam. Daar begon het serieuze klim werk, en dat viel tegen. Al heel snel zat ik op het lichtste verzet, en met heel veel moeite haal ik soms net 10km/u. De klimmers worden hier gescheiden van de dalers, en gelukkig leek ik nog bij de eerste groep te horen, want ik haalde af en toe nog mensen in. Het lukte me om de hele pas fietsend te doen op 1 plaspauze na. Afleiding genoeg, want de mooie natuur, de vele Porsches(er was een tocht can de Porsche club), en de vele motor rijders onderweg wisselden elkaar af.  Boven gekomen gaf John mijn Jas aan, want het was een flink stuk kouder geworden, en de eerste echte afdaling ging beginnen.

Ik had me voor de wedstrijd 2 doelen gesteld, 1 – niet van mijn fiets vallen, en 2 – finishen.
Na de val vorige keer in Luxemburg tijdens een afdaling heeft mijn zelfvertrouwen een flinke deuk opgelopen, en je weet dat een gelijke val tijdens een afdaling hier in Zwitserland fataal af kan lopen. Voor mezelf had ik een maximum snelheid van 65KM/u als limiet ingesteld, maar dan alleen op plaatsen waar het echt kon.

Na de afdaling volgde de Furka and Grimsel pas, die ook behoorlijk zwaar waren. Onderweg nog even John een keer gemist, en even zonder drinken en voeding gezeten, terwijl de liters zweet mijn lichaam verlieten. Na de Grimsel pas zag ik John weer, en daar heb ik eerst even goed wat eten gepakt, en flink wat gedronken. Niet veel later kwam de eerste verassing van de dag. Een zwaar ongeluk was gebeurd, en de triathleten moesten de loopspullen mee nemen, omdat het niet mogelijk was voor de verzorgers op tijd de wisselzone (T2) te bereiken. Voordat dit goed en wel geregeld was, waren er flink wat minuten voorbij gegaan.

Met een rugzak op dus de laatste 60KM in gegaan, en na c.a. 10 KM stond ik voor het eerste ongeluk. 2 motoren lagen helemaal in onderdelen uiteen, en niemand mocht verder. Na lang aandringen, mochten we uiteindelijk verder, maar niet veel later stonden we voor het tweede ongeluk. Net voor de tunnel stonden nog c.a. 20 atleten te wachten, en hier bleek dus een motor frontaal op een fietser gereden te zijn, en achteraf hoorden we het trieste bericht dat beiden het niet overleefd hebben.

Tja…en daar sta je dan te wachten. Het groepje werd steeds groter, en er sloten veel atleten aan die ik eerder op de dag ingehaald heb. Maar dat maakte eigenlijk niets uit, want de enige vraag die iedereen bezig hield was….kunnen we nog finishen, of wordt de wedstrijd gestaakt…
Het leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk mochten de triatleten door de tunnel. Er lag nog van alles op de rijbaan, en ik nam mezelf voor nog voorzichtiger aan de laatste afdalingen te beginnen.
Dus op een paar man na, hing ik helemaal achteraan de groep, en niet veel later was iedereen uit het zicht verdwenen.

Lopen
Aangekomen in Brienz moest er eerst een plaats gezocht worden om mijn fiets te stallen, zodat ik mezelf om kon kleden. Zo snel als de zwemwissel ging, zo langzaam ging deze wissel. Vele minuten waren verstreken voordat ik alles geregeld had, en weer op weg kon. Wel een fantastisch gevoel, niet meer fietsen, en lekker lopen. Na 2 kilometer klimmen bereikte ik een van de mooiste stukken van de dag, met onder ander de waterval waar je onderdoor loopt. Daarna wisselden afdalingen en klimmen elkaar af, en begon ik veel mensen in te halen. Ondanks de erg hoge temperatuur (volgens mij was het nog boven de 30 graden) voelde het fantastisch, en ik heb zelden in zo’n mooie omgeving gelopen. Gelukkig waren er onderweg drinkvoorzieningen, want buiten de drinkposten heeft ieder dorpje wel 1 of meerdere drinkbakken waar lekker koel water in loopt.

Na een tocht om het meer van Brienz kwam ik aan in Griendewald na zo’n 33KM, en daar stond John me op te wachten met de spullen voor het laatste stuk van c.a. 9 KM klimmen, met 1000 hoogtemeters naar “Kleine Scheidegg op 2016Meter” waar de finish is. Het is namelijk verplicht om samen met een “support runner” de berg op te gaan, uit veiligheidsoverwegingen.Het eerste stuk was zo steil dat we bijna achterover vielen, maar gelukkig werden na een kilometer ongeveer de paden iets minder steil. Mijn energie nivo was inmiddels onder 0 gedaald, en buiten af en toe een slokje cola kreeg ik niets meer naar binnen. Ook merkte ik de invloed van de hoogte, want ik was continu buiten adem, en zodoende werd het tempo flink omlaag bijgesteld.

En dan ineens komt de finish in beeld, en weet je dat de in totaal 226KM met 5500 hoogtemeters overwonnen zijn. Volgens de race tracker ben ik 147ste, dus c.a. 100 man achter me gelaten.

Een fantastisch gevoel!! Na een lekkere bouillon, snel het treinstation opgezocht, en daar met John een paar halve liter’s Weissbier weg gewerkt. Beetje duur was ie wel (c.a. 8 Euro per stuk), en ik had er maar heel kort van kunnen genieten want na nog geen 10 seconden was ie op…….

T-shirt ceremonie
Een dag later de T-shirt ceremonie in Kleine Scheidegg.Jammer van de regen, maar wel heel mooi om mee te maken!

Thuis gekomen was het huis versierd, en waren Wilma, Ad, Michel, Peerke, Rob, Levi, John en Maaike er om mij te feliciteren.

Iedereen bedankt voor alle berichten voor/tijdens/na de wedstrijd!
Maaike, bedankt voor alle steun, in de voorbereidingen voor (vanaf eind November 2016 draaide alles om deze wedstrijd), tijdens en na de wedstrijd!
En uiteraard John die weer een lang weekend opgeofferd heeft om deze race tot een goed einde te kunnen brengen,. Zonder support geen Swissman, want dit kun je niet alleen!!!

Nog een quote van een Swissman finisher:

“A marathon you do with your muscles. An Ironman you do with your head. The SWISSMAN you can only achieve with your heart.”

Volgende uitdaging – 1 September – de Icon triathlon in Italie. Een extreme Long distance triathlon met o.a. de Stelvio pas.

Het zware werk zit er weer op….aftellen naar de Swissman nu.

Mijn nieuwe fiets is gelukkig binnen, en ik heb hem al even goed kunnen testen.
Gisteren nog een rondje zeelandbrug gedaan, en het plan was 180KM, een beetje bijgesteld dus vanwege de hitte.
Iets over 7 vertrokken, en al snel had ik een lekker tempo te pakken.
Tot de 50KM ongeveer, want toen begon mijn stuur flink te trillen, en bleek ik een lekke voorband te hebben.
Tja….de bandjes hadden er op dat moment in totaal c.a. 80KM opzitten, en het was droog weer, dus dan verwacht je dat niet.
Maar goed, bandjes verwisselen is ook goede training, want wie weet maak ik dat over een paar weken ook mee in Zwitserland.
Na c.a. 10 minuten kon ik weer verder, en besloot mijn best te gaan doen het gemiddelde (dat was op de Garmin gezakt van 32 naar 27KM/u) weer terug naar 30K te gaan brengen.

Het ging heel lekker, en de wind stond ook vrij gunstig (grootste deel van de tocht zou zijwind zijn).
De kilometers vlogen voorbij, en in de buurt van Bergen op Zoom zag ik Jan en Anja ineens fietsen.
Jan vertelde dat ze over Kalmthout terug gingen, en vroeg of ik mee fietste.
Leek me goed, en alhoewel ik al een beetje moe aan het worden was, zou ik proberen te volgen, en anders misschien een stukje in het wiel gaan hangen.
Dat laatste dus vooral het laatste stuk, want we gingen met een flinke snelheid verder.
Onderweg voelde ik mijn achterwiel een beetje glijden, maar had niet in de gaten dat ook deze ………lek was.

Dus net voor Schijf moest ik ook daar een nieuw binnenbandje in stoppen.
Een hagelnieuwe fiets, waarvan ik de bandjes voor vertrek netjes op 8 bar gezet heb, met op dat moment c.a. 200KM gelopen in totaal, zowel voor en achter een lekke band…….dat ik toch wel heel erg pech.
Nadat het achterwiel er uit was, was ook dit probleem snel verholpen, en konden we de laatste kilometers richting Rucphen rustig uitfietsen.
In totaal ruim 170KM gefietst, want ik had na twee lekke banden niet veel zin meer om nog veel verder te fietsen.
Pech vanwege de lekke banden dus, maar wel heel erg lekker gefietst.

Zondag avond is John nog even langs geweest, en hebben we de planning voor de Swissman alvast doorgenomen. En nou een beetje af gaan bouwen….

Zo…..de eerste triathlon van dit jaar zit er weer op, en wat voor een…
Sowieso altijd een feest om in Meer te kunnen/mogen starten.
Heel erg goed georganiseerd, en altijd een leuke “goody bag” met deze keer o.a. 2 bidons en een mooie handdoek.

De vooruitzichten waren een beetje matig:
Geen wetsuit vanwege de te hoge watertemperatuur, erg harde wind, maar verder wel een goeie temperatuur.
En deze keer ook geen carbon tijdritfiets, dus geen ovale tandwielen en geen tijdritstuur, maar een gewoon stuur met aero bar’s.
Wel ben ik zelf een heel stuk lichter dan andere jaren, dus dat is weer een voordeel.
Maar ik had me vooral voorgenomen om heel te blijven, dus geen risico’s tijdens het fietsen, en niets forceren bij alle onderdelen, en zeker niet voluit gaan.
De Swissman is mijn A wedstrijd, dus dat mag ik absoluut niet in gevaar brengen zo kort van tevoren.

Zondag dus rond 12 uur vertrokken naar Meer, en deze keer was Alex de enige WBTV-er die ook mee deed, maar dan aan de 1/8.
Ik had ruim de tijd om me voor te bereiden, en stond ook al vrij vroeg bij de zwemplas.
Maaike was ondertussen ook gearriveerd, dus eerst nog even geposeerd voor wat foto’s, en om 3 minuten over 2 eindelijk het startschot.

De zwemstart was vrij druk, omdat je vanaf de kant lopend het water in gaat, en al zwemmende realiseerde ik me dat het van Almere (September 2015 )geleden was dat ik nog gezwommen heb tijdens een triathlon. De laatste triathlon in Luxumburg was dudathlon geworden, omdat het zwemonderdeel niet door mocht gaan vanwege de blauw alg. Weer even wennen dus, maar na een paar minuten was het meeste gevaar geweken, en kon ik rustig in mijn eigen tempo verder zwemmen. Iets te rustig bleek later, maar dat kan natuurlijk ook aan het zwemmen zonder wetsuit gelegen hebben.

Na ongeveer 24 minuten kwam ik uit het water, en daarna heb ik een vrij rustige wissel gedaan. Geen wetsuit om uit te trekken, dus wat extra tijd genomen voor de overige zaken, en daarna mijn fiets uit het rek gepakt, en begonnen aan het fietsen.

Na een paar trappen zag ik mijn teller al richting de 40KM/u gaan, dus dat ging lekker. Wel merkte ik dat het oppassen was met de wind, want die kwam nogal vaak overwachts met flinke vlagen, en omdat ik een dicht achterwiel en hoog voorwiel in mijn fiets had was dit vrij gevaarlijk.
Het ging erg lekker, totdat ik de wind van voren kreeg. Toen werd ik flink werken om een snelheid van boven de 30 aan te houden. Zo de drie rondjes afgewerkt, en na iets meer dan een uur zaten de fietskilometers er weer op, en kon ik aan het lopen gaan beginnen.

De wissel ging vlot, en ik had weinig last van de overschakeling fietsen ==> lopen.
Ik had op mijn Garmin gezien dat een nieuw PR op de 1/4 er dit jaar niet in zit, maar had eigenlijk ook niet anders verwacht. Na ongeveer een kilometer kwam ik lekker in mijn ritme, en begon het tempo aan te houden wat de meeste triathleten in de buurt van mij aanhielden. Na een paar rondjes (het waren er in totaal 4) haalde ik alleen maar lopers in, maar dat komt vooral omdat de snelsten al gefinished waren.
Ietver voorbij de helft van de laatste ronde gaf mijn Garmin al 10KM aan, dus de rone moet c.a. 11KM geweest zijn. Gelukkig, want aan het einde van eht rondje zat ik nog onder de 50 minuten, dus ik gok dat ik minder dan 45 minuten over 10KM heb gedaan, en dat is lang geleden tijdens een triathlon.

Na de finish nog even een praatje gemaakt, en daarna weer erg tevreden weer naar huis.
Als nr. 198 kwam ik uit het water, en op plaats 152 ben ik gefinished, dus nog 46 triathleten in kunnen halen….

Rang 152
Nr 609
Name Hans Schoonen Hans
License –
City Rucphen
Club VTDL
Category M50 (Masters B)
Rank 17
Time Swim 00:24:09.64
Swim 198
Time T1 00:02:21.46
T1 210
Time Bike 01:05:07.97
Bike 130
Time T2 00:01:44.48
T2 148
Time Run 00:49:31.79 ==> 11km
Run 130
TimeTotal 02:22:55.36

Weinig te melden, maar toch maar even een korte post..

Eerst maar even wat slecht nieuws….de levertijd van mijn fiets loopt flink wat vertraging op….
Dat kon er afgelopen week ook nog wel bij, want toen ging er echt van alles mis, (vooral zakelijk) wat me o.a. in de avonduren nogal bezig hield. Gelukkig de week af kunnen sluiten met leuke dingen tijdens het lange weekend (4 dagen vrij, alleen vrijdag ochtend voor de klant een halve dag werken).

Donderdag samen met Maaike in Puurs(Belgie) gaan wandelen, en vrijdag nadat ik gewerkt had, rustig aan gedaan, en gebarbequeued. Tussendoor nog een stukje hardgelopen van c.a. 9KM.

Zaterdag samen met Rob, Guus en Peter J de Zeelandbrug nog een keer over gefietst, en deze keer ging het lekker. Flink stuk op kop gereden tegen de wind in, en vanaf Wemeldinge alleen verder gefietst, omdat de rest koffie ging drinken. Voor mij dus beter om door te fietsen, want er moet flink getraind worden deze weken.

En zondag zijn we 25KM door de moerse bossen gaan wandelen, want er was een mooie tocht georganiseerd door de vereniging SWAZ. Wel helaas door een Daas gebeten, en nou is mijn arm een flink stuk dikker. En natuurlijk heel goed nieuws op sportgebied, want we hebben een Giro winnaar, en Nac promoveert weer naar de eredivisie.

Volgend weekend dus mijn eerste wedstrijd van het jaar, en ik vraag me af of ik mijn wekelijkse lange fietstraining iets in moet korten, een dag voor de wedstrijd. Misschien geen Zeelandbrug maar Oesterdam doen, zodat ik zondag wat scherper aan de start sta. Van de andere kant is natuurlijk de Swissman het belangrijkste doel, en daarom misschien toch flink kilometers maken…ik ben er nog niet helemaal uit…

Verder begint de vorm te komen denk ik, want lopen gaat steeds beter, en fietsen dus nu ook. Gisteren nog gezwommen met Marcel in Galder, en ook dat ging heel lekker.

Nog 1 maand en 1 dag voor de Swissman

En nog 12 dagen voor de eerste wedstrijd van dit jaar (de 1/4 triathlon van Meer).
De laatste wedstrijd is puur om een triathlon gedaan te hebben dit jaar voordat ik bij de Swissman start, zodat ik kan checken hoe alles er bij staat.
En Meer is natuurlijk altijd een hele leuke en gezellige wedstrijd. Ik ben alleen bang dat ik dit jaar flink wat snelheid ga missen, want ik start op mijn oude Cube, en heb geen snelheidstrainingen gedaan op de fiets.
Hopelijk met lopen dus wat goed maken, want dat zou een heel stuk sneller moeten gaan….we zullen zien…

Trainen gaat heel erg lekker op dit moment, alhoewel ik niet alle trainingen heb kunnen doen die ik voor ogen had.Maar de belangrijkste trainingen (lange fiets en loop trainingen, en zwemmen in Galder) zijn gelukt, en gaan erg lekker.
Afgelopen zaterdag alleen de zeelandbrug over gegaan, en ondanks de vrij sterke wind lekker gefietst.Nog steeds niet 100% kracht in mijn linkse been, dus daar zal ik het mee moeten doen volgende maand. Jammer, maar van de andere kant ben ik al lang blij dat ik al vrij goed hersteld ben, want in begin januari zag het er absoluut slecht uit, en had ik zo mijn twijfels of het verstandig was om te starten.

Nu we zo’n beetje de laatste maand in gaan voor de Swissman, wordt het tijd om de puntjes een beetje op de i te gaan zetten voor wat betreft de voorbereidingen.
Dat betekend dus concreet:

• De race manual bestuderen
• De uitrusting checken/testen
• Voedingsplan maken
• Checklijst maken
• Wedstrijdschema maken
• (Reserve)onderdelen bestellen
• Gels/sportdrank bestellen
• en trainen//trainen/trainen

Ik heb op FB gezien dat deze week de diverse passen in Zwitserland weer sneeuw vrij gemaakt worden, en open gesteld voor het verkeer.

Voor mezelf heb ik al een paar scenario’s bedacht voor de wedstrijd zelf.
(E.e.a. is gebaseerd op de ervaringen bij de Celtman, en ik ga een beetje uit van de finishtijden waarop de middenmoot gefinished is, met hierin verwerkt een marge van een uur. De snelste tijd finishen dus de atleten voorin het veld, en de tweede tijd de midden moot).
Lopen is hierin de factor die het meest onvoorspelbaar is, want alhoewel het eerste gedeelte mee lijkt te vallen, en ik de laatste tijd vwb hardlopen in een goede vorm ben, de vermoeidheid flink wat roet in het eten kan gooien, zoals ik ook bij de Celtman ervaren heb.
Bij fietsen een (hopelijk veel te) laag gemiddelde, vanwege de vele klim kilometers, kasseien, wisselende temperatuur, bevoorrading, gevaarlijke afdalingen etc. etc.

Planning voor het hele weekend:

Hopelijk komt mijn nieuwe CUBE snel binnen, zodat ik nog een paar flinke ritten kan doen op deze fiets….

Hopelijk is een van de uitdagingen voor volgend jaar deze elfsedentocht….

Vorige week dit bericht gekregen:
U bent naar aanleiding van het besluit van de Algemene Ledenvergadering van 20 december 2014 op de wachtlijst geplaatst. Op dit moment bent u nummer 146 op de wachtlijst. Halverwege oktober zal de toewijzing van de vrijgekomen startplekken worden gedaan.

Nog 146 wachtenden voor me, dus dat valt mee. Hopelijk in Oktober het goede nieuws dat ik mag starten. En dan moet het flink gaan vriezen..Anders wellicht een alternatieve plannen en een winterduathlon volgend jaar……

Nog iets meer dan een maand voor de Swissman, Eindelijk was het gisteren weer zo ver om buiten te kunnen gaan zwemmen. Vorige week wilde ik al een poging doen, maar niemand wou mee…

Rond kwart over 6 heb ik Marcel opgepikt, en daarna hebben we samen een rondje gezwommen in Galder. De water temperatuur was prima, en de buitentemperatuur zelfs al wat aan de hoge kant, en het water was kraak helder.
Het voelde erg goed om mijn wetsuit weer eens aan te kunnen trekken, en heb heel lekker gezwommen.

Afgelopen weekend ben ik weer met Rob de Zeelandbrug over gefietst. Voor mij flink afzien, want Rob gaat flink tekeer op zijn racefiets, en ik houd zo’n hoge snelheid niet tot het einde vol, en deze keer kon ik er in het wieltje zelfs maar amper bijblijven.  Maar wel goeie training natuurlijk, want de laatste weekenden doet alles flink pijn wanneer ik weer van mijn fiets stap.

Lopen gaat ook nog lekker. De lange duurlopen loop ik momenteel onder de 5M/km en  de korte (10K of minder) nog wat sneller.

Alles bij elkaar lekker bezig, en dat moet ook want over ruim een maand moet ik er klaar voor zijn…

De roadbook ben ik inmiddels aan het bestuderen, want ik heb zowel een papieren als digitale versie ontvangen.

De route gaat van rechts naar links,en de belangrijkste passen zijn de Gotthard, Grimsel en Furka pass.

Een quote over de gotahrd pass:

The Gotthard Pass, or Passo Tremola in Italian, is one of the most unique passes in the Alps thanks to its top 5km of original road surface, in the form of cobblestones. But not only is the pass cobbled, and steep, but thanks to the Gotthard tunnel, it is not used by many cars. Besides a few motorbikes and curious tourists, cyclists will have the bumpy experience to themselves

..de Furka pass

The fourth highest Swiss pass is famous for its big views and the stone pillars which line its many switchbacks.

..en de Grimsel pas

Grimsel is a big, long climb – with uneven grading, sometimes very steep, sometimes false flat, but relentless.

De laatste maanden ben ik flink aan het dubben over welke investeringen ik nog moet doen, om goed aan de start te komen tijdens de Swissman.
Omdat starten met de carbon tijdrit fiets geen optie is, heb ik mijn Cube Aerium pro eind vorig jaar omgebouwd voor de extreme triathlon’s (en voorzien van o.a. een tripple crancstel).
Maar wat blijft is de deuk in mijn bovenbuis, en daardoor loop ik het risico dat mijn fiets niet goed gekeurd wordt bij de technische controle.
Buiten dat zijn zowel mijn carbon als deze Cube gemaakt om in de Aero positie te zitten, wat natuurlijk helemaal niet van toepassing is op de extreme triathlons, waar voornamelijk de bergen en de lange afstand de extremiteit bepalen.
Anders gezegd, een tijdritfiets is minder geschikt voor dit soort doelen, en eigenlijk al helemaal niet voor de vele kilometers in de training vooraf.
Dat bleek maar weer toen ik vorig jaar in Luxumburg van mijn fiets vloog, omdat deze begon te slingeren tijdens een afdaling, deels te wijten aan de geometrie van de fiets.

Nadat de jaarcijfers van ICT-OKE bekend waren, en bleek dat een fiets past in het sponsorbudget, ben ik op zoek gegaan naar een goeie allround racefiets.
Het moest er een worden die licht genoeg is, voldoende aero is, en verder helemaal afgemonteerd is om goed te kunnen klimmen.
En heel belangrijk…voldoende comfort tijdens de lange ritten. Daar is het eigenlijk nog het meest om te doen, want ik merk dat na zo’n 100KM de schouders/nek etc. behoorlijk gevoelig worden.
Al een poosje aan het orienteren wat voor model het gaat worden, en mijn oog viel al heel snel op de Cube Agree C:62 SL team Wanty fiets.
Niet zo vreemd dat die opviel, want die is al helemaal in de ICT-OKE kleuren gespoten, en ziet er gewoon prachtig uit.

Verder moest ik de keuze maken wel/geen schijfremmen, maar omdat er nog veel onduidelijkheid over bestaat of deze toegestaan zijn, en je dus nooit zeker weet of je problemen kunt verwachten, heb ik gekozen voor velg remmen.
Di2 (electrisch schakelen)was ook nog even in beeld, maar daar heb ik vanaf gezien.
Ik heb wel bewust voor Dura Ace afmontage gekozen, zodat ik dan qua groep dezelfde setup als de meeste profs heb, en voor heb ik een compact crancstel(50x34T, 170mm) zodat ik zowel in de bergen als vlak goed uit de voeten kan zonder tripple.
De casette achter is 11-28T, en dat is dus een hele brede range, en zelfs nog 1 tandje lichter dan de 12-27 die ik in mijn huidige fiets heb zitten.
En dan het gewicht…..7,5KG (vanwege de lichte carbon techniek) en da’s ook meegenomen ten opzichte van de Cube die c.a. 10KG weegt.

Nog even de specificaties:
FRAME
C:62 Advanced Twin Mold Technology Aero Frame, Direct Mount Caliper Brake, Road Aero Endurance Geometry

COLOR:team wanty
SIZE:53
FORK: CUBE CSL Evo Aero C:62 Technology, Aerodynamic Direct Mount Caliper Brake, 1 1/8″ / 1 1/4″ Tapered
HEADSET:FSA I-t, Top Integrated 1 1/8″, Bottom Integrated 1 1/4″
STEM:CUBE Performance Stem Pro, 31.8mm
HANDLEBAR:Cube Wing Race Bar Carbon
HANDLEBAR TAPE:CUBE Grip Control
REAR DERAILLEUR:Shimano Dura Ace RD-R9100-SS, 11-Speed
FRONT DERAILLEUR:Shimano Dura Ace FD-R9100-F, Braze-On
SHIFT-BRAKE-LEVERS:Shimano Dura Ace ST-R9100
BRAKE SYSTEM:Shimano Ultegra BR-6810, Direct Mount
CRANKSET:Shimano Dura Ace FC-R9100, 50x34T, 170mm (50/53cm), 172.5mm (56/58cm), 175mm (60/62cm)
CASSETTE:Shimano Ultegra CS-6800, 11-28T
CHAIN:Shimano CN-HG700-11
WHEELSET:Fulcrum Racing 44 Aero, QR/QR
TIRES:Schwalbe One, Kevlar, 25-622
SADDLE:Selle Italia X1 Road
SEAT POST:CUBE Performance Motion Post, 27.2mm
SEATCLAMP:CUBE Aero, Semi-Integrated
WEIGHT:7.5 kg

Dus gisterenavond even bij Martens tweewielers binnengesprongen, en de fiets besteld.
Nog even ruim een week geduld dus, en dan kan ik gaan proefrijden.

Afgelopen donderdag moest ik me op tijd melden bij de kaakchirurg voor een operatie.
Een kies linksboven moest er uit, en daarna een wortelpunt behandeling aan een andere kies.
Dat laatste betekend dat ze door je kaak naar de wortelpunt gaan, omdat langs de bovenkant niet gaat als er een kroon op zit.
Het klint wel iets erger dan het is, maar toch….
De operatie zelf viel overigens wel mee. Ik had meer last van het vervelende gevoel van de verdoving, dan van de operatie zelf.

Eingelijk begonnen de problemen wanneer de verdoving was uitgewerkt, toen ik probeerde wat te eten.
Vrij pijnlijk, maar ook dat was gelukkig maar van korte duur.

Vrijdag voelde ik me al wat beter, en ik besloot geen pijnstillers meer te nemen, zodat ik misschien eind van de dag wel een stukje kon gaan hardlopen.
Het advies was eigenlijk wel een paar dagen geen inspanning, en niet voorover bukken, maar een rondje voorzichtig hardlopen moet kunnen dacht ik.
Zo gezegd zo gedaan, en s’avonds samen met Maaike de deur uit gegaan voor een rondje. Na 3,5KM vond Maaike het ver genoeg, en draaide ze om, en ik besloot nog een stukje door te lopen.
Wel had ik erg pijnlijke benen, en ik denk dat dat door de medicijnen van een dag eerder kwam(of van de training van woensdag, want toen ben ik 60KM gaan fietsen op een hoog tempo).
Rustig aan gedaan dus, en na 18KM was ik weer thuis.

Zaterdag gewandeld in Schiedam (25KM), en daarna zijn we even doorgereden naar Steenbergen om Jan en Misja an te moedigen.
Ze waren heel goed bezig, en later bleek Jan zelfs weer op het podium te belanden, met heel veel kilometers (c.a. 133) in zijn benen.
En Misja had ook bijna de 100KM gehaald! Grote klasse dus van die mannen, en toen ik daar stond te kijken vond ik het wel een beetje jammer dat ik niet mee kon doen.
Maar ja…….voor mij zit de Swissman er nu echt aan te komen, en daarom ben ik blij dat het kaakchirurg verhaal er alvast op zit tot na de twee extreme triathlons.
Nog wel wat napijn, dus ik hoop dat er niets aan het ontsteken is, maar verder weer volop aan het trainen.

Afgelopen zondag nog met Rob voor de tweede keer dit jaar de zeelandbrug over, en het ging een heel stuk beter dan vorige week.
Alleen wat materiaal pech, want Rob reed 2 keer lek. Afgezien daarvan wel een gemiddelde van ruim rond de 30 aan kunnen houden (moving speed) en dat terwijl er behoorlijk wat wind stond.
De laatste 20KM was ik leeg, en moest ik weer even bij Rob in het wieltje, want het lukte me dat stuk niet meer om c.a. 33KM/u tegen wind op te rijden.
Alles bij elkaar (ondanks de lekke banden) weer lekker gefietst, en merkbaar al weer beter in vorm dan de week van te voren.

Dus a.s. weekend nog een keer hetzelfde, en dan binnenkort maar eens kijken of ik een 200KM in kanplannen. Ik zal kijken wanneer dit bij Maaike een beetje in de planning past.
En dan valt er ook nog een 1/4 triathlon wedstrijd in de ruim 6 weken die nog te gaan zijn voor de Swissman.

1 doel is in ieder geval al bereikt!
Sinds vorige week schommelt mijn gewicht af en toe onder de 70KG, en daar ben ik heel blij mee.
Da’s c.a. 12KG lichter dan 1 Januari, dus minder dan een half jaar over gedaan.

Alweer een maand voorbij, en weer een maand dichter bij de Swissman dus.

April was een (veel te)drukke maand, en vanwege diverse omstandigheden is het me bij lange na niet gelukt om er qua training het maximale uit te halen.
Afgezien daarvan ben ik wel tevreden met hoe het momenteel loopt, want de blessure is al een heel stuk minder, het gewicht ook, en mijn prestaties tijdens de trainingen gaan flink vooruit.

Ik merk wel dat ik met fietsen nog flink achterloop in vergelijking met andere jaren, want ik heb erg veel moeite om lange stukken boven de 30KM/u aan te houden.
Afgelopen zaterdag ben ik met Rob “Rondje Zeelandbrug” gaan doen, en daar kreeg ik het vrij zwaar na zo’n 80KM.
Het leek alsof mijn remblokken tegen mijn velgen zaten, maar de oorzaak was waarschijnlijk dat ik nog onvoldoende hersteld was van LBL het weekend er voor.
Dus de laatste uurtjes vooral bij Rob in het wieltje gehangen, want dan kon hij lekker door blijven fietsen. De snelheid van c.a. 33KM/u gemiddeld de laatste 60KM waren voor mij anders een stuk te snel, maar “draftend” ging het net goed.

Af en toe moest ik mijn stuur recht zetten, want na sommige ochten stond dat behoorlijk scheef. Thuis aangekomen bleek er een imbusboutje weg te zijn, dus goed dat ik het nu merk, en niet straks tijdens het afdalen in een of andere pas in Zwitserland.

Lopen en zwemmen gaan dus wel goed, en daarom heb ik besloten om me in te schrijven voor de 1/4 triathlon van Meer.
Het lijkt me goed om een korte triathlon te doen in de aanloop naar de Swissman, en Meer valt qua planning gunstig.

Verder heb ik nog geinvesteerd in een nieuw setje wielen.
De marker in mijn voorwiel die aangeeft dat hij versleten is, heb ik tijdens LBL compleet weg geremd in het voorwiel, dus tijd voor een nieuw setje.
Kan ook wel eigenlijk, want ik heb de tijdrit fiets vanaf 2010, en alhoewel ik er afgelopen jaar niet veel mee gefietst heb, zijn het in totaal toch flink wat kilometers die ik heb gedaan.

Productomschrijving
Met de Vision Team 35 Clincher Wielset ben je sneller dan ooit te voren. Deze aluminium wielset is stijf, stabiel en relatief licht van gewicht. Met een hoogte van 35mm is deze wielset een perfecte allrounder en zorgt de velg voor weinig luchtweerstand, dit mede dankzij de hand gespaakte Aero spaken. Deze spaken zijn sterk gepositioneerd in de naaf en deze hebben een gestoken (rechte) kop in plaats van de gebruikelijke spaakkop. De naven zijn voorzien van 6 zeer soepele gesealde lagers (4 achter, 2 voor) die zorgen voor weinig rolweerstand en hoge slijtvastheid. De wielset wordt geleverd inclusief body voor Shimano/SRAM en is geschikt 10/11 speed cassettes.

SPECIFICATIES VISION TEAM 35 CLINCHER WIELSET ZWART/GRIJS
Lichtgewicht aluminium wielset met aluminium remrand
Hoge prijs/kwaliteit verhouding
Zeer stabiel, stijf en relatief lichtgewicht
Gewicht: 1780 gram per paar (zonder snelspanners)
Handgemaakt en perfect afgesteld
Geschikt voor vouw en draadbanden
Aluminium naven voor 10/11 speed Shimano cassette
6 afgedichte lagers (2 voor en 4 achter) gemonteerd op een 17mm diameter as
Voorzien van platte Aero spaken
Spaken met gestoken kop
Velghoogte : 35mm
Inclusief snelspanners
Low Drag Constructie
Spaken : 16 voorwiel en 21 achterwiel
Minimale band eis: 23mm
Kleur: Zwart/Grijs
Afmetingen velgen: 35 x 17 mm (hxb)
Afwerking naven voor- en achter: Zwart

Luik Bastenaken Luik

Het is zaterdag 22 April, en 3u50 loopt mijn wekker af. Deze keer geen snooze knop, want ik spring direct uit bed, en ga snel de badkamer in om mijn fietskleren aan te schieten.
Eerst 3 kadetjes met pindakaas, en dan vertrek ik naar Luik.
Een kleine twee uur later rijd ik ruim op tijd (10 voor 6 zoiets) de parkeerplaats op.
Ik probeer contact te zoeken met Joop Schwalbach, maar dat lukt niet. Dus eerst de bandjes opgepompt, en de rest in orde gemaakt, en daarna door naar het inschrijfburo om startnummer etc. op te halen.
Mijn telefoon gaat, en het is Joop die contact met mij probeert te zoeken. Ook dat gaat niet goed, maar gelukkig na een paar pogingen wederzijds hebben we elkaar aan de lijn.
We spreken af bij de start, en niet veel later is Joop er. (gelukkig herkenbaar aan het triathlon stuur, want het valt niet mee om iemand te herkennen met bril/helm etc. tussen c.a. 8000 andere fietsers).

En we zijn vertrokken….
Na 100 meter staan we al voor een stoplicht, en helaas gaan we dit tijdens heel de tocht nog erg vaak mee maken. Niet helemaal wat je verwacht als je met duizenden mensen allemaal rond hetzelfde tijdstip Luik uit probeert te komen.
Maar ja…het is niet anders. Joop heeft nog wat problemen met de fietscomputer, en we stoppen even om ook dat probleem weg te werken.

Daarna een flink stukje sturen naar de eerste verzorgingspost. Ondertussen ook al wat regen gekregen, en het is erg koud.
Sportdrank ingeslagen, stroopwafel, ontbijtkoek, energiebar, knijpfruitje en even plassen en weer verder.
Joop en ik hebben beide ondertussen nog meer kou, en ook geen gevoel meer in de voeten. En da’s heel vervelend.
Na c.a. 75 KM de eerste serieuze helling (alhoewel, daarvoor was het ook al behoorlijk afzien moet ik bekennen)
Helling in La Roche-en-Ardenne, bekend als openingsklim in Luik-Bastenaken-Luik. Deze valt dan weer wel een beetje mee, maar duurt wel heel lang.

Het zal nog c.a. 40KM duren voordat we de volgende “echte” klim krijgen, dus we fietsen nog met een lekker tempo door richting de volgende post.
Daar aangekomen hetzelfde ritueel als bij post 1, maar we nemen iets meer tijd. Joop is ondertussen een oplossing aan het proberen om het koude voeten probleem weg te krijgen, en is met plastic zakjes in de weer om e.e.a. waterdicht te krijgen.
Bij mij beginnen mijn tenen te ontdooien, dus de bio-racer overschoenen zijn van iets betere kwaliteit dan de overschoenen van Joop.

En op naar de volgende beklimming, de Rue Saint-Roch – Helling in Houffalize, van max 20%
Dit is gelijk 1 van de zwaarste van de dag, en na 50 meter moet ik even uit mijn pedaal klicken.
Een schakelfoutje, en ik had geen kracht om door te gaan, dus dan maar even een stukje lopen tot een minder steil stukje komt.
Gelukkig komt dat al vrij snel, en niet veel later ben ik weer aan het klimmen, en gaat de rest wel fietsend. Joop is ondertussen al boven, en heeft zijn iphone klaar voor een foto.
De kou is weg, en mijn eerste “waar ben ik aan begonnen moment” even later gelukkig ook weer.

Een paar serieuze hellingen later komen we bij bevoorrading 4, en daar staat ons de volgende verassing te wachten.
De sportdrank is op…..dus op dit moment (183KM gefietst, en dus de triathlon-fiets afstand net afgelegd) moeten we dus verder op water en stroopwafels+ontbijtkoek en rozijnen.
Maar goed, nog “maar” minder dan 100KM te gaan en ik begin voorzichtig al een beetje te denken dat het gaat lukken.

Joop maakt een veel frissere indruk, en buiten dat hij veel beter afdaalt, is hij ook een stuk sterker op de enigzinds vlakke stukken.
Ik besluit te stayeren, en ga een stuk bij Joop in het wieltje hangen. Normaal bij een triathlon goed voor een gele of rode kaart, maar hier is het legaal.
De kop overnemen is er niet echt bij, want ik zit er flink doorheen.
Alles doet pijn, en….we moeten nog 6 flinke beklimmingen doen….

Via de ferme Libert (Zevende zwaarste helling van Belgie), naar de Helling in La Gleize (deze is goed te doen).
Daarna  via de Côte du Maquisard, op weg naar de Côte de la Redoute – De befaamde helling in Sougné-Remouchamps.
Deze helling is ook op stukken 20%, en duurt c.a. 1650 meter. Hierna nog 3 kilometer naar de verzorgingspost die op 234Km staat.

We nemen hier wat langer pauze, en ook hier geen sportdrank meer te krijgen. Nog 2 zware hellingen, en 40 Kilometer in het vooruitzicht.
Mijn energie niveau is onder 0, en ook de gevoels temperatuur.

Hiet begint het gevaarlijkste stuk van de dag. Heel vermoeid en verkleumd ga je wat afdalingen in, die niet verkeersvrij zijn.
Automobilisten zijn duidelijk niet gesteld op de wielertouristen, en rijden je met regelmaat haast van je fiets, of gaan volop in de remmen terwijl je met een flinke vaart aan het afdalen bent.
Ik ben sowieso geen held op de fiets, maar nu besluit ik om in ieder geval dit laatste stuk geen enkel risico meer te nemen, want heel terug thuis was het doel.
De  voorlaatste helling, “Côte de la Roche aux Faucons” gaat goed, en daarna de allerlaatste echte helling, de “Côte de Saint-Nicolas” die ik naast Joop omhoog fiets.

Op het 265KM punt passeer ik het punt waar de Pro’s zullen finishen, maar ik ben ondertussen het verloop van deze rit op mijn Garmin aan het volgen, en zie echt iedere honderd meter bijgeteld worden.
Dit is afzien….nog een paar kilometer, wat kasseien, en wat levensgevaarlijke passages dwars door Luik verder, lijkt het er heel even op of ik verkeerd gereden ben.
Gelukkig komen er weer een paar fietsers aan, en niet veel later arriveer ik weer bij de start.
OMG…wat ben ik blij dat het er op zit………

Mijn Garmin geeft 274KM aan.

Ik neem afscheid van Joop, en ga snel Maaike bellen, want die zal ondertussen ook ongerust geworden zijn.
Voor mij nog ruim twee uurtjes sturen naar huis (want met die vermoeidheid valt het niet mee), dus voor Joop helemaal nog een eind te gaan.
Gelukkig komen we beiden zonder problemen weer thuis.

Een heel erg zware dag, maar ik had het zeker niet willen missen.
Een van de zwaarste uitdagingen die ik gedaan heb tot nu toe, vooral vanwege de kou, te weinig trainings-kilometers, en de blessure waar ik de laatste maanden mee heb te maken heb gehad.

Wel goed voor het vertrouwen, want over exact 2 maanden is het zover, mijn absolute A wedstrijd van het jaar, de Swissman!

En hieronder nog wat foto’s van Joop.

Een dag later…..
Beetje hoofdpijn, beetje spierpijn en een beetje slapjes, dus valt eigenlijk reuze mee.
Samen met Maaike de “van Gogh” tocht gewandeld(15KM) vanuit Etten Leuk, en dat ging lekker.

De laatste update voor Luik Bastenaken Luik.

Afgelopen weken heb ik lekker kunnen trainen, op het paasweekend na.
De eerste week nog een flinke ronde gefietst, maar alles bij elkaar zeker niet genoeg om zaterdag lekker een 273KM te kunnen fietsen tijdens LBL.
Maar zoals eerder gezegd wordt het een training, en daar hoort afzien bij, dus hopelijk niet al te slecht weer, zodat het alleen vermoeidheid wordt waar ik me zorgen om hoef te maken.

Zwemmen is er helaas wel een beetje bij ingeschoten, omdat ik de avonden en dagen die ik over had liever ging lopen of fietsen.
En dat ging heel erg lekker…

Vorige week donderdag nog een 20K ruim onder de 1u40 gelopen, op een heel erg ontspannen manier. Ik merk goed dat de blessure aan het verminderen is, want pas na ruim een uur begon de kracht links wat af te nemen. Daarna alleen vrijdag een uurtje op de tacx, en maandag 120 fietskilometers gemaakt op een heeeel laag tempo (als begeleider van Jan).
Afgelopen dinsdag en woensdag avond wat tempo werk gedaan, en ook dat gaat heel goed.
Gisteren ging het rondje met een gemiddelde van 4m40/km en ik was de eerste kilometers vrij rustig weg gegaan, dus moet zo rond de 4:30 gelopen hebben het grootste stuk.
Het voelde zo als een maandje of 2 terug een 5:30 voelde, dus hopelijk zet die trend zich voort.

Ook wat triest nieuws te melden want Jan Castelein, de partner van mijn moeder is zondag avond overleden. Vrijdag is de uitvaart…

En dan ben ik natuurlijk nog afgelopen paasdagen met Maaike in Texel geweest, om Jan Muller te begeleiden tijdens de 120KM van Texel.
Rond 14:00 uur in de (zondag)middag zijn we aangekomen bij Jan, die met zijn gezin een mooie vakantiewoning had gehuurd in de buurt van De Koog.
Nadat we soep gegeten hadden, waren we even langs “Stay okay” gegaan (dit is de lokatie waar alles zo ongeveer gebeurt tijdens dit weekend), om het start nummer op te halen.
Jan moest ook wat zaken regelen met betrekking tot een onderzoek wat door de Han gedaan wordt.
Hierna zijn we even de ronde gaan verkennen, zodat de stukken waat het mis kan gaan (en dan zou Jan geen bevoorrading hebben, en dus bijv. uit kunen drogen) even goed bekeken.
Gelukkig klopte de route in mijn Garmin etrix 30x, en dat gaf wel wat vertrouwen.

In de avond een hele goede duidelijke presentatie gezien over de Spartathlon, en ik moet zeggen dat mijn respect voor iedereen die deelneemt alleen maar enorm toegenomen is.
Wat een race is dat! Af en toe ook nog wat aangevuld door commentaren van een van mijn grote ultra-helden Ron Teunissen.
Die man weet alles op een hele mooie manier te verwoorden! Uiteraard wist ik dat al lang, omdat ik ook zijn boek heb, maar tijdens een presentatie doet hij dat dus ook.

Daarna weer terug naar ons tijdelijk verblijf, en om half 11 besloot ik maar eens mijn bedje op te zoeken, want de wekker stond om half 3…..
Dus net voor die tijd het overlijdensbericht ontvangen, en dan slaap je niet gemakkelijk in. En natuurlijk toch ook wel een beetje zenuwen, want je hoopt dat er niets fout gaat wat Jan zijn wedstrijd verpest.
Na een paar uurtjes draaien, weer opgestaan, 5 lagen kleding aangeschoten (want het was kkkkkoud), en toen met Jan weer naar het “Stay OKe”
Weer wat checks voor het onderzoek, en toen iets over half 4 werden we weg geschoten.
Op een paar inzinkingen na (wat niet zo gek is, omdat het ontzettend hard waaide, en ook het strand wat Jan een paar keer moest nemen lag er niet al te fraai bij) bleef jan in een lekker tempo doorlopen.
Gelukkig zat buiten de wind het weer goed mee, en hebben we buiten de start, alleen tegen het einde een paar druppels regen gehad.

Jan is gefinished in een hele mooie tijd van 11:26 uur, als 5e overall(4e man), en da’s heel erg goed! En belangrijker, zijn doel – finishen en er een goeie training van maken – was bereikt!

Fantastische dag gehad, en na zo’n dagje lijkt het mij ook wel heel erg mooi misschien eens een poging te gaan doen om me te kwalificeren voor deze wedstrijd.
Het is absoluut een superprestatie om daar de finishen, en wie weet komt het er ooit van.
Kwalificeren kan door:
Participation in the 120K around Texel requires qualification by results in 2011-2016 like a 100K race within 9.30, or a 12 hrs race with > 120 km or a 24 hrs race with > 200 km or a finish in the Spartathlon.
Dus….dat zal niet mee vallen, maar….
Daarnaast is er een beperkt aantal 120-wildcards beschikbaar voor lopers die formeel niet aan één van de toelatingseisen hebben voldaan. Onderbouwde wildcard-verzoeken kunnen gericht worden aan Henri Thunnissen (thun007 <at> home.nl)

Misschien Winschoten volgend jaar proberen, en dan kijken hoe ver ik kom. Lijkt me sowieso een keer een mooie wedstrijd om mee te maken.
Uiteraard kan er nog veel gebeuren voor die tijd, want als ik de Swissman finish dit jaar, wil ik volgend jaar proberen een slot te krijgen voor de Norseman…

Maar eerst zaterdag zien door te komen. Zal een lange tocht worden naar Bastenaken, en een nog veel langere tocht terug naar Luik.