Na een vrij slechte start van het jaar, vandaag eindelijk weer een keer lekker gelopen….

Er moest eerst iets getest worden voor de klant, maar helaas blaak dat niet te werken. Ik had doorgegeven dat ik rond 10u30 weer een nieuwe poging zou doen, dus had ik ongeveer 3u30 om mijn lange duurloop te doen. Lang genoeg, want ik was van plan om heel voorzichtig de draad weer op te pakken na al het blessureleed en na de recente griep periode.

Dus om 7 u het lampje op mijn hoofd gezet, de horloge aangedrukt, en op een heel rustig tempo de kou in. Een beetje mistig nog, dus het zag er naar uit dat het weer een droevige dag zou worden zonder zon, zoals laatste weken vrijwel dagelijks het geval is. Gelukkig begon ik er al vrij snel plezier in te krijgen, want kilometers helemaal alleen in het donker vind ik geweldig, en ik geniet volop van de stilte en de rust.

Het wordt nog leuker wanneer ik merk dat ik minder last heb van het krachtverlies in mijn linkerbeen, want door die miserie was de motivatie de laatste weken op zijn dieptepunt. Op een lekker rustig tempo dribbel ik richting Zundert, en bedenk dat ik voorlopig komende weken iedere week een paar kilometer er bij ga doen. Niet te snel opbouwen komende weken dus, maar hopelijk wel klaar voor de 65K van Walcheren begin Maart.

De grond – contact balance (zie bovenstaande grafiek) was gemiddeld ok, maar tegen het einde ging het wat achteruit. Maar al bij al lagen de gemiddelden veel slechter dan deze keer de afgelopen maanden en hopelijk blijft dat zo!!

De oefeningen van de fysio doe ik nu regelmatig, maar ik merk dat ik heel voorzichtig moet zijn, omdat iedere keer de dagen er na flink wat reactie in de kuitspieren voelbaar is.

Dus eindelijk hoop ik weer een beetje opbouwend bezig te zijn, en wil ik van lieverlee de volumes weer uit gaan breiden. Door de griep is gelukkig het gewicht wel in orde, want op een paar kg na ben ik weer helemaal op mijn streef gewicht van c.a. 69KG.

Sinds vorige week Zaterdag was ik dus geveld door de griep. De eerste dagen had ik regelmatig koorts, spierpijn, hoofdpijn en vooral heel veel en heel zwaar hoesten. Gelukkig was na een paar dagen het meeste al weer wat beter, maar het hoesten bleef…. Omdat ik bang was dat het misschien een longontsteking zou zijn, maar even bij de huisarts laten checken, maar de longen waren verder OK, en het zou om een virus gaan.

Zaterdag middag was het nog niet helemaal over, maar ik besloot toch een poging te doen om rustig een rondje te lopen, en het viel nog niet tegen. Alles kwam goed los, en afgezien van een paar hoestbuien leek het eerder beter dan slechter te gaan. Zondag met Maaike een flinke ronde gewandeld, en de buitenlucht deed me ook goed. Wel af en toe nog veel last wanneer ik van de kou naar binnen ga, of omgekeerd. Vandaag (maandag) gaat het weer een stuk beter, dus ik vermoed dat ik er deze week van af ben, en de draad vanaf vandaag weer voorzichtig op kan gaan pakken.

Het “stil zitten” heeft ook zo zijn effect op de rugklachten, want die zijn nog wat erger geworden. Hopelijk ook daar snel verbetering, zodat in ieder geval weer pijnvrij getraind kan worden, en de volumes weer toe kunnen gaan nemen.

De hoho100 heb ik inmiddels afgezegd, dus wordt het aftellen naar de 65KM van Walcheren, want zoals het er nu naar uitziet gaat dat de eerste uitdaging worden.

Met de oefeningen van de fysio moet ik wel een beetje voorzichtig zijn, want een dag later zijn de spieren erg stijf en pijnlijk, dus wanneer ik ga hardlopen heel goed de tijd nemen om alles op te warmen.

Dus inmiddels ongeveer twee weken in het nieuwe jaar, en eindelijk kan ik beginnen om terug fit te worden……Gelukkig is het gewicht weer een terug in orde, en sinds vandaag is ook de HRV weer normaal.

Afgelopen vrijdag langs de fysio geweest, voor een analyse wat er allemaal aan de hand is, en een behandelplan. Het slechte nieuws was dat aan de beknelde zenuw zelf niet veel te doen is. Dus een beetje dezelfde situatie als in 2004, toen ik uiteindelijk geopereerd ben. Het grote verschil is dat ik toen veel pijn had, en nu dus alleen een doof gevoel, en kracht en evenwichtsverlies.

Om te kijken hoe het er bij staat met de kracht, bleek ook het krachtverlies nogal mee te vallen. Dit was te meten met de kracht van beide benen, zowel recht naar voren, als zijdelings, en hiermee viel ik precies binnen de norm voor mijn leeftijds categorie. Helemaal opmerkelijk was dat de zijdelingse bewegingen zelfs mijn slechte been (links) beter scoorde dan mijn rechterbeen. Nou is natuurlijk te verwachten dat als je vrijwel dagelijks hardloopt je ruim binnen de norm zou vallen, maar net binnen de norm is in ieder geval ook al weer een meevaller.

Na deze metingen wat andere zaken onderzocht, en bij een beweging waarbij de kuitspieren getest werden, bleek links een heel erg groot verschil te zitten met rechts. Een beetje “klapvoet” achtig, wat veroorzaakt word door een beknelling tussen l5 en het SI gewricht. Dit zou ook kunnen verklaren waarom ik bijvoorbeeld een zweepslag aan het andere been gekregen heb, vanwege de compenserende functie.

Het behandelplan: Omdat aan de beknelling zelf niet veel gedaan kan worden hebben we besloten het volgende te doen:

1. Ga het voorgeschreven programma 2x/week uitvoeren.
2. Stop volledig met de core-stability-training:
– Het heeft geen duidelijke toegevoegde waarde.
– (!) Het lijkt naar jouw ervaring de klachten eerder erger dan beter te maken.
– Je “ochtendroutine” van rugoefeningen zijn prima om te blijven doen.
3. Probeer de hardlooptraining zo te plannen, dat je niet langer dan 24u toename hebt van klachten.

De oefeningen bestaan uit: Touwspringen, Squats met Theraband – Spanish Squat, Eenbenige calf raise en de Crabwalk (Monsterwalk variant 3).

Ik verwacht dat vooral de Eenbenige calf raise snel resultaat zal geven…

Dus helaas geen echte oplossing voor de beknelling, maar van de andere kant lijkt de schade mee te vallen, en is vooral het dove gevoel en het krachtverlies in de kuit voorlopig het enige echte probleem. Hier gaan we dus aan werken.

vooral de focus gelegd op het sterker maken van de spieren en dan vooral de kuitspieren: Ook heb ik even het lopen op trailschoenen gemeld in verband met de recente ervaringen tijdens de laatste twee trails, en vrijwel zeker is het gebrek aan demping in combinatie met ongelijke ondergrond , kasseien etc. de oorzaak dat de klachten erger werden, en na een paar dagen zich weer min of meer stabiliseerde.

Afgelopen zaterdag nog een 33KM afgewerkt, maar deze ging vrij zwaar. Later op de dag bleek waarom, want het kriebelhoestje wat ik eigenlijk al sinds vrijdag avond had, ontwikkelde zich tot zware hoestbuien, spierpijn, hoofdpijn en ik zat te rillen van de kou. De tweede keer griep dus op een maand tijd. Vandaag (maandag) gaat het iets beter, maar de hoestbuien zijn nog steeds hetzelfde, en de spierpijn ook. Zwaar kl@@te dus, omdat ik juist weer zin had om alles op te pakken en snel weer fit te worden en vooruit te gaan kijken naar volgende doelen.

Garmin heeft ook opgemerkt dat het niet goed gaat 😉

En de rustpols:

Terwijl dit het normale beeld ongeveer is:

De laatste week heb ik rustig aan gedaan, en de laatste dagen van het jaar doorgebracht in het Belgische Hasselt. Het nieuwe jaar alvast goed begonnen met een nieuwjaarsduik in de zwemvijver van het hotel, samen met de eigenaar.

2 Januari was ik ook nog vrij, en heb ik mijn eerste duurloop (30KM) van het jaar gedaan, en dat viel tegen omdat ik wat extra kilo’s mee moest sjouwen, en omdat de problemen met de rug nog niet opgelost zijn. Wat wel mee zat was het weer, want eindelijk kwam de zon weer even tevoorschijn.

Vrijdag eind van de middag heb ik een afspraak bij de fysio, en hopelijk komt daar een goed behandelplan uit. Deze keer bij Fysiofit in Sprundel, dus ik ben heel erg benieuwd!! Gelukkig geen pijn, maar vanwege het krachtverlies in mijn linkerbeen merk ik dat ook andere klachten ontstaan. Ben even gestopt met oefeningen omdat ik vermoed dat er een oefening bij zit die de klachten versterkt, dus best eerst kijken wat vanmiddag de conclusie is.

Voor de voorlopige planning voor 2025 heb ik de volgende wedstrijden gevonden die voor mij interessant kunnen zijn. Zou mooi zijn als ik in Winschoten kan pieken en daar een mooie tijd weg kan zetten. De spartathlon nog buiten beschouwing gelaten, want er moet een wonder gebeuren wil ik daar gaan starten, en dat zou trouwens ook niet goed uitkomen met de plannen voor Winschoten.

2025
1 Februari hoho100 (100 KM) ==> De kans is heel klein dat ik daar ga starten
2 Maart 65KM Walcheren (65KM)
3 Mei 24 uur van Sittard
24 Mei Sri Chinmoi (100KM)
1 Juni Brabantse wal marathon of Endurance day Hamme (100KM)
13 September Run Winschoten (100KM)
4 Oct Zeeuwse kust marathon
???: Oct Indian Summer Ultra (100KM)

Maar….eerst blessure vrij worden, en daarna van lieverlee weer wat volume op gaan bouwen…..

December loop weer tegen het eind, dus het wordt weer tijd om terug te kijken naar afgelopen jaar. Zoals voorgaande jaren had ook dit jaar weer zijn hoogte en dieptepunten, maar gelukkig ondanks de teleurstellingen weer heel veel plezier kunnen beleven aan het hardlopen.

DNF – Hoho100 – Eind Januari was de laatste gelegenheid om een poging te doen om me te plaatsen voor de 120KM van Texel, en ik had besloten een poging te doen in Amersfoort op de 100Mile. Eind 2023 was ik door mijn rug gegaan, en al vroeg in de wedstrijd kreeg ik hier veel last van. Na 60K daarom besloten te stoppen, terwijl ik op een tempo van 5m50/KM nog 40KM van een kwalificatie af was. Jammer dus….

50 Mile Salland trail – Nog steeds last van de blessure, maar gelukkig heb ik deze mooie trail zonder al te veel problemen uit kunnen lopen. Met een 40 ste plaats (120 gestarte deelnemers) heel tevreden, en een hele mooie dag gehad in de omgeving van Nijverdal.

60 van Texel – Deze keer kwamen zowel Jan (op de 120KM) als ik (op de 60KM) in actie op deze bijzondere wedstrijd. Door de harde wind, en het slechte weer, was deze editie bijzonder zwaar, en ik was dan ook erg blij met mijn finish net onder de 6 uur. Jan had de 120KM ook in een geweldige tijd afgewerkt, en ook de dames hebben het goed naar hun zin gehad tijdens dit prachtige weekend.

Hier ben ik even gestruikeld tijdens de 60KM van texel:-)

Great Breweries Marathon – Begin Mei had ik nog last minute ingeschreven voor deze marathon. Een week ervoor had ik als training een (voor mijn doen) vrij snelle marathon gelopen, en daarom nog snel ingeschreven om een poging te doen daar onder de 3,5 uur te finishen. Het liep helaas wat anders, want vooral de onverharde paden waren erg glad, en na het halve marathon punt bleek al snel dat een nieuw PR er niet in zou zitten. In het tweede deel had ik ook wat last van mijn darmen, en uiteindelijk na ongeveer kwam ik na 3u50 over de finish. Maar Jan en ik hebben wel genoten van deze wedstrijd!

DNF – Sri Chinmoi 100K – 26 Mei een leuke westrijd in het Amsterdamse bos.Terwijl alles mee leek te zitten, en ik met een gemiddelde van 5m37 per kilometer begon te geloven in een 100KM binnen de 10 uur, was het na 35KM ineens gedaan, en kon ik niet meer verder lopen vanwege een zweepslag in de rechterkuit. Deze keer van een gradatie zodat lopen niet meer mogelijk was, en het duurde wel een aantal weken voordat ik daarna voorzichtig de draad weer kon op pakken.

DNS Spartathon – In Juni had ik bericht gekregen dat ik via de wachtlijst (52e plaats) een slot gekregen had voor deze legendarische wedstrijd. Na lang twijfelen besloten om er vanaf te zien, en de organisatie ingelicht dat vanwege de zweepslag blessure mijn slot overgedragen kon worden aan een ander atleet. Een zware domper dus…..

Trail lábbaye 50KM – samen met Jan voor de tweede keer deze mooie en vrij zware trail gedaan, met prachtige weersomstandigheden. Balen dat ik per ongeluk een stuk van de route gemist had, en balen dat ik een half uur langer nodig had dan het jaar er voor, maar ondanks deze tegenvallers weer wel een prachtige dag gehad!

Marathon Athene – Samen met je zoons een weekendje naar Athene, en dan alle 3 finishen!! Veel mooier kan het niet worden, dus deze wedstrijd maakte het jaar 2024 toch nog een heel geslaagd jaar. Geen supertijd, maar erg blij dat we alle 3 gefinisht zijn. Top weekend gehad en heel trots op mijn jongens!

DNF Bello Gallico – Deze domper zit nog vers in mijn geheugen, omdat ik vorige week nogmaals een keer halverwege opgaf tijdens deze wedstrijd. Heel veel verschillende zaken gingen mis, maar het meeste was vooral te wijten aan de rugklachten, volgens mij versterkt door het lopen op trailschoenen.

Huldiging sportkampioenen – Een van de hoogtepunten van dit jaar was dat ik in het zonnetje gezet werd tijdens de huldiging van de sportkampioenen in Rucphen. Helaas kon ik op de avond niet aanwezig zijn, maar dat werd later goed gemaakt in het gemeentehuis. Ook werd ik uitgenodigd voor een interview bij Rucphen FM, zodat wat meer bekendheid aan het ultralopen in de regio gegeven kon worden.

2025 – De voorlopige planning

Voor mezelf twee doelstellingen, in volgorde van belangrijkheid:

1 – Blessurevrij blijven
2 – kwalificeren voor de 120K

Maar die laatste heeft alleen zin, wanneer ik weer zonder veel problemen afstanden >= 100KM af kan leggen….

Onderstaande wedstrijden die voor mij interessant zijn, heb ik alvast dun met potlood opgeschreven…..

1 Februari hoho100 (100 KM) Ingeschreven, maar omdat ik waarschijnlijk nog niet blessure vrij ben is de kans heel groot dat ik niet ga starten.
2 Maart 65KM Walcheren (65KM)
3 Mei 24 uur van Sittard (Kan als kwalificatie gelden met een meting op de 100KM, en een poging om mijn PR opde 24u te verbeteren)
24 Mei Sri Chinmoi (100KM eventueel nog een poging)
13 September Run Winschoten (100KM eventueel nog een poging)
?? Oktober Zeeuwse kust marathon

Een nieuwe poging voor de Spartathlon? Begin maart kan weer ingeschreven worden, maar zoals het er nu bij staat weet ik niet of het verstandig is. Komende maanden aankijken, en alleen wanneer ik 100% fit ben misschien nog eens overwegen….

Allerbelangrijkst is en blijft het plezier in hardlopen, en ik hoop dat ook 2025 wat dat betreft een succesvol jaar gaat worden.

Ondertussen ben ik al weer een paar dagen aan het bijkomen van de mislukte poging om de B.G. te finishen. Gelukkig ben ik heel erg goed in het relativeren van zaken, en ik heb dan ook veel nagedacht over wat er nou allemaal fout en goed ging.

Voor mezelf even wat zaken op een rijtje gezet….

De voorbereiding: Hoewel ik heel veel met deze wedstrijd bezig geweest ben, komen de voorbereidingen bij lange na niet in de buurt van de voorbereidingen zoal ik die bij de Ultra Ballaton gedaan heb. Toen heeft ruim een half jaar lang alles in het teken van die wedstrijd gestaan, en heb ik er werkelijk alles voor gedaan en gelaten. Deze wedstrijd waren de trainingsvolumes een stuk minder, en buiten de Trail lábbaye nagenoeg geen noodzakelijke trailkilometers gemaakt en altijd de meest comfortabele weg gekozen. Kortom…toch te gemakkelijk over gedacht, wat waarschijnlijk te wijten is aan het te veel aan zelfvertrouwen door de 211km finish vorig jaar tijdens de UB.

Trails v.s. weg: Trail runnen is heel erg leuk, want in tegenstelling tot de meeste weg wedstrijden loop je door de natuur, en heb je veel meer afwisseling. Soms kun je lekker bijkomen tijdens een afdaling, of bijv. eten wanneer je wandelend aan het klimmen bent. Het ene moment loop je door de modder, dan weer over gras, en soms verhard. Weg wedstrijden zijn vaak vlak, en hebben juist voor mij weer als voordeel dat ik in een bepaald ritme kan komen, en dan lekker door kan draven. Ook dat gaat op een gegeven moment pijn doen, maar mijn lichaam lijkt hier toch beter tegen te kunnen dan de meer ongecontroleerde bewegingen tijdens een trail. Tot nu toe kom ik altijd redelijk gehavend uit trail wedstrijden, en meestal moet vooral mijn rug het ontgelden. Vooral de laatste jaren lijkt er een trend te ontstaan waar trail schoenen voor rugklachten lijken te zorgen, dus wordt het voor mij kiezen tussen twee kwaden,,,daar kom je op een 50K nog mee weg, maar is geen goede basis voor een ultra afstand.

Fysieke problemen: Na de ultra balaton nog een paar wedstrijden pijnvrij kunnen doen, maar nadat ik eind 2023 flink door mijn rug gegaan ben, heb ik regelmatig problemen gehad tijdens wedstrijden. Daar kwam in Mei j.l. nog een zweepslag bij, wat er voor zorgde dat een droom (starten op de Spartahlon) in duigen viel, en een flink gat in de trainingen geslagen heeft, zodat ik weer in Juli bijna vanaf 0 terug moest gaan opbouwen. En uiteraard speelt ook de leeftijd een belangrijke rol, en merk ik dat ik steeds meer hersteltijd nodig heb, zodat uiteindelijk ook niet de wekelijkse volumes gehaald kunnen worden. Vreemde klachten zoals een paar weken terug toen ik spontaan door mijn knie zakte, zijn denk ik ook signalen dat er iets aan de hand is, in dit geval mogelijk een combinatie stress met de slechte rug conditie.

De BG zelf: hier zit hem volgens mij de crux. Halverwege krijg je de kans om te stoppen, en wanneer iets niet goed gaat grijp je die kans. Bij een 100 Mijl met een enkele ronde moet je door, en zou het in ieder geval langer duren voordat de handdoek in de ring gegooid word, omdat je hoopt op een beter moment. Nou ben ik deze keer zeer zeker dat dat er niet zou komen, omdat er echt iets aan de hand is waardoor het vrijwel zeker alleen wandelen zou worden, en dat kon ik gewoon niet opgebracht krijgen. Door vorige DNF’s weet ik dat er geen negatieve gedachten mogen komen, en zeker niet vroeg in de wedstrijd. Het vooruitzicht om halverwege nog c.a. 16 uur met veel pijn door te moeten, en misschien zelfs heel veel extra schade op te lopen maken de beslissing simpeler, met uitstappen tot gevolg. En gelukkig blijf ik er bij dat het de enige juiste beslissing was.

De conclusie is dat ik geen ultralange trails meer ga doen, tenzij ik het op gewone schoenen kan doen. Dus trails met bijv. hetzelfde karakter als de Indian Summer. Ergens op deze planeet moeten er toch genoeg mooie trail wedstrijden bestaan die aan dat criteria voldoen.

Maar voorlopig wil ik me eerst gaan focussen op doelen waar ik wel beter in lijk te zijn, en wordt de missie om een een poging te doen om me te kwalificeren voor Texel. Mooie wedstrijden zoals de 65KM van Walcheren, 100KM van Winschoten en de Zeeuwse kust en Tís voor niks marathon passen daar ook heel goed in. Nu eerst goed uitrusten, zorgen dat ik weet fit ben, en hopen dat ik in 2025 een blessurevrij jaar in ga. Ik kom dan immers in de categorie 60+ dus dan wordt het ook weer leuk om me te gaan meten met leeftijd genoten…

Zaterdag ochtend komen we rond 3 uur aan bij de Roosenburg, en daar zit het al aardig vol. Na het labelen van de dropbags, de toiletbezoeken en het nuttigen van een eierkoek gaan we rond 4 uur naar de start, en even later mogen we vertrekken. Jan en ik wensen elkaar succes, en gaan vol goede moed op pad.

Het is fris, maar na een paar kilometer heb ik het warm, en ben ik blij dat ik een niet te dikke jas aangeschoten heb. Ook de handschoentjes zijn dik genoeg, dus voorlopig heb ik geen last van de kou. Als snel komen we de eerste stukken modder tegen, maar omdat het nog vroeg in de wedstrijd is, doe ik een poging om mijn voeten droog te houden. De grip valt flink tegen, want ondanks dat ik mijn trailschoenen heb aangeschoten, glijd ik alle kanten op. Uiteraard glijd ik een keer flink uit, maar gelukkig land ik in de struiken rechts, en wordt de klap opgevangen.

De eerste 10 kilometers vliegen voorbij, en het wordt al wat minder druk. De loper die heel de tijd kort achter me loopt is ondertussen gelost(na een plaspauze) en ik geniet van de rust. Bij 19KM is de eerste post, en ik besluit snel mijn flesjes te vullen, een broodje kaas te pakken en door te gaan. Het broodje krijg ik moeilijk weg, maar zonder koolhydraten red je het niet, en alleen op gels ook niet.

Andere jaren was ik dit punt een stuk sneller voorbij, maar op zich is dit prima, want ik had me voorgenomen om heel rustig te starten. In dit deel (tussen cp1 en cp2) moet ik nog even de bossen in voor een sanitaire stop, en opgelucht kan ik weer door. Helaas gaan de kilometers steeds moeizamer, en beginnen er allerlei problemen de kop op te steken. Uiteraard is het normaal dat dingen pijn gaan doen, wanneer er ongeveer een marathon afgelegd is, maar het is vooral mijn rug waar ik me nu zorgen om maak. Ik ben erg blij dat ik arriveer bij Pecrot (cp2) en neem de tijd om wat eten uit mijn dropbag te pakken, en een soepje te nemen. Wanneer ik buiten stap zie ik dat ik precies 5 uur onderweg ben, en alhoewel ik had gehoopt verder te zijn, naar omstandigheden prima.

De eerste kilometers gaan lekker, maar al snel ben ik bij het “moeras” en besluit dat stuk wandelend te doen. Rennen op die vlonder leek me sowieso niet verstandig, en de stukken modder moesten ook voorzichtig genomen worden. Mijn horloge besloot daar een herstart te doen, en gelukkig kwam het weer terug in dezelfde status. Tot 50KM ging alles afgezien van de ongemakken nog redelijk, maar daarna was hardlopen erg pijnlijk. Regelmatig wandelen, en wanneer ik het te koud kreeg weer heel voorzichtig dribbelen. Een paar kilometer voor cp3 (62KM) kreeg ik ook buikpijn en was ik misselijk. Gelukkig was dat na een toiletbezoek in cp3 weer beter, en ik besloot een hotdog te nemen en een paar bekers cola.

Het stuk daarna, was vooral bergaf, en ondanks dat het pijnlijk was, probeerde ik deze kilometers toch nog enigszins hardlopend te doen. Maar naarmate de kilometers verstreken begonnen er steeds meer problemen bij te komen. Buiten de rug en het bijbehorende krachtverlies in mijn linkerbeen, begon de rechterkuit, de wreef van mijn linkervoet, beide achillespezen ook een zorgwekkende pijn te geven. Daar kwam even later mijn linker bil en linker kuit nog bij. Nog steeds vrij misselijk begon vrij duidelijk te worden dat een finish zoals ik die in gedachten had er weer niet in zou zitten, en ik een eventuele tweede ronde uit zou moeten wandelen, want hardlopen lukte nu maar korte stukjes en die werden steeds pijnlijker.

Na ruim 11 uur bereikte ik de Roosenberg, en Jan zat daar ook. Mijn vermoedde bleek juist, want normaal gesproken zou ik hem al lang tegen gekomen moeten hebben, maar door een paar vervelende blessures moest hij opgeven. Zelf had ik de beslissing al min of meer genomen bij de 60KM om te stoppen, en daarna nog 20KM spijt gehad dat ik niet bij bij het checkpoint uitgestapt was.

Nog een bord pasta genomen, en daarna mijn tracker ingeleverd. Weer een DNF op deze wedstrijd, dus is duidelijk niet ons ding, en we gaan ook geen poging meer doen om deze te finishen. Jammer, want qua organisatie en vrijwilligers ken ik geen wedstrijd die beter scoort. De combinatie modder/hoogtemeters/afdalingen met stenen er in etc. zorgen er voor dat ik niet lekker in een rustig tempo door kan blijven lopen. Het grootste probleem zit er denk ik vooral in dat vanwege de aard van het parcours ik genoodzaakt ben om op trailschoenen te starten, maar dat ik door de vele kasseien en betonplaten te weinig demping heb waardoor een deel van de problemen ontstaan. Zoals andere jaren is het juist de som van de problemen waardoor ik op moet geven. Nou weer vooruitkijken en nieuwe plannen maken….

Vandaag (zaterdag 7 Dec) nog een week te gaan en dan is het weer zo ver. Een nieuwe poging om de 100 mijl van de Bello Gallico te finishen.

Vanochtend heb ik nog een duurloopje gedaan, niet te hard en niet te ver, en dat ging wel lekker, en buiten de problemen met de rug gelukkig nergens last meer van. De problemen die vorige week spontaan opkwamen zijn dus weg gebleven, en daar ben ik heel blij om.

Het krachtverlies in mijn linkerbeen is wel wat hoger dan normaal (3% afwijking in de grond contact balans), maar of ik daar veel last van krijg zal zaterdag blijken.

Een andere factor waar ik ook geen grip op heb is het weer. Nu de weersvooruitzichten wat betrouwbaarder worden, ziet het er allemaal nog erg gunstig uit. Niet te koud, droog en weinig wind, dus dat zou ideaal zijn.

Een factor waar ik wel grip op heb, is mijn gewicht. Dat is ten opzichte van de start bij de ultrabalaton vorig jaar een paar KG hoger, maar ik heb bewust niet te veel op mijn gewicht gelet de laatste dagen. Aangezien het tempo deze keer niet het belangrijkste is, maar vooral uitlopen het doel is zou dat niet veel uit mogen maken.

Komende dagen zal ik mijn spulletjes alvast klaar leggen, en de juiste materialen in de juiste dropbags stoppen. Ik zit er ook over na te denken om voor het eerste deel mijn normale hardloopschoenen aan te schieten, en mijn trail schoenen in de tas voor de 40/120K te stoppen. Het tweede stuk was andere jaren namelijk nogal modderig, en op die manier kan ik het laatste stuk vanaf de 120K weer terug de gewone schoenen aanschieten met extra demping eventueel met droge sokken. Bij de 80K schoenen wisselen heeft toch weinig nut, omdat andere jaren het stuk c.a. 5KM voor dit punt flink modderig was.

Qua voeding weer Maurten gels, en ik zal nog wat suikerbrood, minimarsen en kleine zakjes chips in de dropbags stoppen. Belangrijkste is dat ik zoals afgelopen keer probeer bij iedere checkpoint wat eten van de organisatie te nemen, en zonder voedingsproblemen blijf, want dat heeft al vaak roet in het eten gegooid.

Er zijn wijzigingen in het parcours ten opzichte van vorige jaren, maar natte voeten zullen we in ieder geval krijgen.

Erg benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Hopelijk niet te veel verassingen, dan zou het goed moeten komen…..

En dan ben ik normaal gesproken onderweg tijdens de Bello Gallico.

Afgelopen week was trouwens niet zo best voor de voorbereidingen, want vanaf dinsdag heb ik continu in de warroom gezeten bji de klant om problemen op te lossen. Vooral donderdag was een drama, want na een hele dag probleem oplossen, werd besloten een fix naar productie te brengen voor een zogenaamde platina applicatie, oftewel een business critical applicatie die absoluut bereikbaar most zijn. Veel stress dus, en toen ik uiteindelijk om 23:00u mijn PC uitzette kon ik s’nachts de nodige rust ook niet vinden.

Toen ik vrijdag van mijn buro naar de keuken liep leek het alsof ik door mijn knie zakte, en daarna een hele vreemde pijn onder de knieschijf, en rondom aan mijn kuit van mijn linkse been. Flinke pijnscheut, en een zeurende pijn die best lang bleef :-(. Ook de trap op was dat flink gevoelig, dus flink balen. Vrijdag avond samen met Maaike een rondje gewandeld met de hoop dat dat wat verbeterde, en gelukkig was dat ook zo.

Vanochtend toen ik uit bed kwam was het nog wat gevoelig, dus ik besloot voorzichtig te gaan lopen, en in de buurt te blijven zodat ik snel weer naar huis zou kunnen wanneer ik problemen zou krijgen. Na anderhalve kilometer voelde ik weer een pijnscheut in mijn linkerknie, dus ik dacht even dat het daar op zou houden, maar daarna ging het gelukkig van lieverlee steeds beter. Uiteindelijk heel lekker de resterende kilometers gelopen in het zonnetje, maar ik besloot het bij 26KM te laten, want ik was erg bang dat het probleem met de knie terug zou komen.

Nu (in de middag) voelt alles nog steeds goed aan, en hopelijk blijft het zo. Geen idee wat het geweest kan zijn, maar het lijkt misschien vanuit mijn rug te komen (het door de knie zakken) en de rest was misschien een gevolg vanwege het effect op de omliggende spieren. Wellicht door het vele zitten in combinatie met de nodige stress……

Afgezien daarvan heb ik er wel heel veel zin in. Vooral als je zoals vandaag lekker in de zon loopt, en een paar dagen kunt ontspannen, dan wordt je vanzelf weer een heel stuk positiever. Al een beetje bezig met een checklijstje, en vanochtend ook alvast een keer de outfit getest zoals ik die bij gelijke temperaturen zou aanschieten. Kortom, het vertrouwen stijgt weer, na de domper van gisteren……

Dus hopelijk dit jaar geen “Did not start” zoals vorig jaar, en zeker geen “Did not finish” zoals de jaren daar voor 🙂

Na Athene hadden we nog een weekje vakantie. In de nacht van DInsdag op Woensdag kwam ik thuis uit Griekenland, en diezelfde dag in de avond vertrok ik samen met Maaike voor een kleine week Noord-Ierland. Nadat we Belfast bekeken hadden zijn we de andere dag afgereisd naar PortSteward, en hebben daar een 4 daags wandelarrangement met bagagetramsport gedaan, en dat was geweldig!! Daarna nog een dagje Londonderry en toen weer terug.

De weekendjes weg + vakantie zitten er nu weer op, dus er was nog wat training’s achterstand weg te werken. Afgelopen woensdag in de ochtend een 25KM gedaan, die erg lekker ging.

Zaterdag was het tijd voor een lange(re) duurloop, en ik twijfelde of ik onverhard moest gaan, of de meest comfortabele optie te kiezen over de weg. Aangezien het weer al een extra verzwarende factor was, en ik liefst 50K wilde lopen koos ik voor het laatste.

Na een paar kilometer was de kou weg, en liep ik op een rustig tempo het rondje wat ik normaal doe wanneer ik voor de marathon afstand ga. Na 32KM besloot ik het laatste deel via een omweg richting Oudenbosch te gaan, zodat daarna in pagenevaart ongeveer de marathon afstand bereikt zou zijn, en ik dus meer dan 42 kilometers zou maken om thuis te komen.

In pagnevaart aangekomen begon ik wel flink last van mijn rug te krijgen, en ik had ook wat evenwichtsproblemen. Niet helemaal duidelijk waar dat vandaan kwam, want het zou vanuit mijn rug kunnen komen door het krachtverlies in mijn linkerbeen, of doordat ik door mijn koolhydraten heen zat. Na een minuutje wandelen ging het gelukkig weer beter, en daarna op een langzaam tempo door gehobbeld, maar daardoor kreeg ik wat meer kou. Om de paar kilometer een klein stukje gewandeld, en na ongeveer 5 uur mijn horloge weer uitgedrukt.

Ik had gehoopt dat het wat makkelijker zou gaan, en baal een beetje van de rugklachten, al komen die natuurlijk niet helemaal als een verassing. Met een beetje geluk kan ik het door oefeningen nog een beetje verbeteren.

Maar ondanks de niet meest ideale stand van zaken, heb ik er wel vertrouwen in dat het deze keer moet gaan lukken. Het weer kan nog wel een spelbreker zijn, en natuurlijk andere zaken waar ik geen grip op heb (griep etc.) maar wanneer het dezelfde omstandigheden als gisteren zijn, dan moet een finish er deze keer in zitten.

Zaterdag  9 November

Rond half 3 vertrekken we (Randy, Levi en ik) vanuit Rucphen  richting Schiphol, want we hebben een hele vroege vlucht naar Athene. Zonder problemen komen we wat uurtjes later aan, en pikken de huurauto op, zodat we direct door naar de expo kunnen om het startnummer op te halen.

Daar aangekomen moeten we even aanschuiven, voordat we naar binnen kunnen, maar uiteindelijk lukt het ons om via de diverse stands bij de uitgifte van het startnummer te komen. Het T-shirt, handdoekje, rugzakje en metropas krijg je pas helemaal aan  het eind, dus je bent wel even onderweg voordat je uiteindelijk weer naar buiten kunt. Halverwege wel even een pasta maaltijd genuttigd, want ondertussen hadden we al wat honger gekregen.

Daarna het Candia hotel opgezocht, en na een wandeling door Plaka in Athene nog een pasta maaltijd genomen in de avond, en op tijd naar bed gegaan want de andere dag kun je al vanaf half 6 de transfer nemen richting de start.

Zondag 10 November, Wedstrijd dag

Het vervoer met de shuttle bus verliep ook soepel, want men had zowat alle bussen ingezet die in Athene beschikbaar waren. Onderweg ook even wat krentenbollen en eierkoeken genuttigd, want het zou nog een hele tijd duren voordat gestart kon worden.

Langzaam werd het steeds drukker, en na de nodige toiletbezoeken, konden we dan eindelijk tegen 9:00u het start vak in. Eerst werden de profs weg geschoten, en 4 minuten later waren wij aan de beurt. Snel elkaar succes gewenst, en daarna ging ieder voor zich proberen heel aan de finish te komen. De eerste kilometers gingen dalend, en daarom heel gemakkelijk, op een tempo wat ik natuurlijk nooit vol kon houden, maar het was wel goed voor het zelfvertrouwen. Daarna relatief vlak, tot ongeveer 10KM, want vanaf toen was het bijna continu klimmen (op 2KM na), tot de 32KM. In het begin ging dit eigenlijk nog boven verwachting goed, maar omdat het blijft duren, verzuur je op een gegeven moment en gaat je hartslag flink omhoog. Tussen de 16 en 18 kilometer zit er wel even een erg steile afdaling, waar je lekker bij kunt komen, maar ook dat ga je flink voelen.

Daarna een 13KM durende klim, en na iedere kilometer ging het tempo verder omlaag. Aftellen tot de 32 dus, en toen dat punt gepasseerd was, begon het laatste stuk omlaag. Ik had eigenlijk gehoopt hier een lekker tempo op te pakken, maar ondertussen was alles flink pijn gaan doen en vooral mijn rug moest het ontgelden. Het lukte me nog om er een paar snelle kilometers uit te persen, maar daarna was het klaar, en moest ik in de overlevingsmodus en besloot rustig deze marathon uit te lopen. Dat werden gelijk de langzaamste kilometers van de dag….

Ik was ondertussen wel heel erg benieuwd hoe het met Randy en Levi ging, want die moesten het ongetwijfeld veel zwaarder hebben dan ik tijdens hun debuut. De weersvoorspellingen bleken helaas ook niet te kloppen, want het was ook al flink warm geworden.

Langzaam gingen de resterende kilometers voorbij, en na zo’n 4u5 kon ik mijn horloge uitdrukken. Een prachtige finish in een stadion wat helemaal van marmer is gemaakt! Gelijk bij de finish Maaike gebeld, en ze vertelde me dat Randy en Levi ook al in de buurt van de finish kwamen, dus alle 3 een finish op deze toch wel vrij zware marathon.

Participant

Totals

Ongeveer bij de eeste 25% van de meer dan 22500 starters. Naar omstandigheden heel erg tevreden met dit resultaat, maar vooral dolgelukkig en supertrots dat beide jongens ook gefinished zijn!!! Ze zaten bij de eerste helft van de finishers, en hebben c.a. 12000 lopers achter hun gelaten met een minimale voorbereiding.

Een dag later Athene verkend, en dinsdag zijn we nog een paar dorpjes gaan bekijken voordat we weer terug het vliegtuig in gegaan zijn. Super weekend gehad met de mannen!!

De laatste week voor Athene is begonnen. Afgelopen weekend de relatieve rust goed begonnen, na een 25KM lange duurloop van afgelopen vrijdag ochtend. Omdat 1 November in Belgie een vrije dag is, hadden Maaike en ik besloten nog een paar etappes van het Nederlandse kustpad te doen. Deze keer een paar nachten in Haarlem geboekt, zodat we de tweede etappe bij het hotel eindigden.

Tot nu toe de mooiste etappes van alle paden die we tot nu toe in Nederland gewandeld hebben! De eerste startte in Katwijk aan Zee, en eindigde in de Amsterdamse waterleidingduinen, en de tweede startte ook in de Amsterdamse waterleiding duinen (ingang “De Zilk”) en eindigde dus in Haarlem.

Voor een groot deel ook te danken aan het mooie weer, want we hebben twee dagen mogen genieten van weinig wind en volop zon. Heel veel damherten gespot, afwisselend duinen en bos, en honderden mooie paddenstoelen gezien. Ook heel veel vogels die we hier niet zien. Kortom, een heel geslaagd weekend, en ik ga zeker nog vaker terug want het is zo uitgestrekt dat we slechts een klein deel gezien hebben.

De duurloop van vrijdag ging lekker! Op een rustig drafje gestart, en van lieverlee het tempo wat opgevoerd.25KM leek me voldoende, omdat ook in het weekend nog twee flinke wandelingen op de planning stonden, dus voldoende langzame kilometers.

Nog een paar trainingkjes, en dan zou ik er klaar voor moeten zijn. Ik voel me goed, en heb gelukkig nauwelijks last van mijn rug en kuit. Hopelijk blijft dat zo, en kan ik zonder veel problemen finishen. Een mooie tijd zal het niet worden, maar dat zal helemaal afhangen van hoe ik de hoogtemeters kan verwerken, en hoe mijn lichaam het verdraagt.

Parcours Athene marathon

Het parcours van Athene begint in het dorpje Marathon en je finisht in het Panathinaiko-stadion, het stadion waar ook de Olympische Spelen in 2004 zijn gehouden. De marathon staat bekend als een pittige marathon wegens het heuvelachtige parcours. De eerste 4 kilometers ga je vooral heuvelafwaarts, waar je langs de ‘Marathon Tomb’ loopt. Tussen de 6 en de 10 km is de route vlak. Van 11 km tot 17 km is het afwisselend heuvelop, tot de steile afdaling bij Rafina Junction. Van 18 tot 31 km is het grotendeels heuvelopwaarts. Bij Stavros Junction heb je het pittigste gedeelte overwonnen en staat je een afdaling te wachten. Daarna kom je vooral op vlakke en dalende delen van het parcours tot aan de finish. De prachtige finish in het Panathenaic Stadium maakt de race meer dan de moeite waard!

Gelukkig zit de standby dienst er weer op. Deze keer waren er helaas veel te veel problemen, en moest ik zowel overdag als in de avonden nogal eens de “war-room” in, wat betekend werken onder grote druk. Een vervelend neven effect is dat je de momenten daar tussen ook niet tot rust komt, en uiteindelijk dus ook de nachtrust van slechte kwaliteit is.

Afgelopen vrijdag zat de wachtdienst er op, maar zondag stond er nog een flinke installatie op het programma. Het gewonnen uurtje vanwege het verzetten van de klok kwam goed van pas, want ik moest ruim voor 7 uur ingelogd staan omdat het EBS systeem als eerste aan de beurt was. Aanvankelijk leken we goed op schema te liggen, maar door een foutje van een collega, moest een deel opnieuw gedaan worden. Uiteindelijk werd het helaas ook een stressvolle dag van 14 uur, want niet alles was goed opgestart. Nu maar afwachten of vandaag alles goed loopt. Maar…genoeg geklaagd, en weer vooruitkijken, want de marathon komt er al weer aan.

Zaterdag trouwens gelukkig nog wel een leuke dag gehad, want toen zijn we met Els en Peter een ronde gaan fietsen, nadat ik 10KM wat snelheid getraind had op de atletiekbaan. Jammer genoeg geen lange duurloop kunnen doen, dus hopelijk kan ik vandaag op tijd stoppen en dan alsnog een paar uur op pad. Hoeft geen hele lange te zijn, want de taper weken zijn begonnen.

De voorbereiding is knudde geweest, want vooral door de blessure heb ik nauwelijks iets van snelheid getraind. Finishen zal wel lukken, maar ik hoop ook een beetje op een nette tijd, maar dat zal veel pijn gaan doen ben ik bang voor. Aan staand weekend kan ik in ieder geval wel tot rust komen, want omdat in België vrijdag een feestdag is, heb ik een lang weekend.

Afgelopen weekend was ook de Grizzly 100. Jan heeft meegedaan en zijn tijd daar verbeterd!! ik zag dat het parcours er niet veel beter bij lag dan vorig jaar. Ik had wel een beetje spijt dat ik niet mee gedaan heb aan een kortere afstand, maar ik denk dat het toch een verstandig besluit geweest is om geen risico te nemen.

Dus nou af gaan tellen naar de 10e November. Alvast heel goed nieuws, want het verzoek om in het zelfde startvak te mogen staan is goedgekeurd zo te zien! In block 2 van de 12 blokken, dus ik vermoed dat we niet veel mensen in hoeven te halen 😉 We hoeven in ieder geval niet lang te wachten voordat we kunnen starten….

Gelukkig werpen de oefeningen hun vruchten af, want langzaam gaat het de goede kant op. Ik moet nog wel erg voorzichtig opstarten, maar zodra ik in beweging ben gaat het na een paar kilometer al weer beter met zowel mijn rug als mijn kuit.

Afgelopen week daarom het volume weer wat omhoog gegooid, en een paar dagen wat sneller gelopen, en dat gaf niet veel problemen. Hopelijk sluit ik hiermee een lange periode van blessureleed af, en kan ik weer normaal proberen in vorm te komen voor de komende doelen.

Een goede tijd op de marathon is sowieso niet haalbaar, want daarvoor heb ik niet specifiek kunnen trainen, en de omstandigheden zijn er niet naar. Het parcours van Marathon naar Athene heeft maar liefst 332 hoogtemeters en je stijgt vrijwel alleen maar tussen de 19 en 31 kilometer. En hier hier zitten ook meerdere steile hellingen tussen met een hellingspercentage van wel 9%.

Voor een trail is dat misschien vrij weinig, maar voor een marathon heeft dat een serieuze impact op de totale tijd. Dus hier wordt mijn doel finishen onder de 4 uur, en mocht alles mee zitten hoop ik op een < 3u45 finish, maar dat gaat erg lastig worden denk ik.

Levi heeft last van zijn voet, en heeft deze week rustig aan gedaan om niets te forceren, en Randy had vorige week griep. Zaterdag heb ik nog een klein stukje mee gelopen met Randy, toen hij aan zijn laatste kilometers bezig was van de 32K, dus die is weer terug aan het trainen.

Zelf heb ik het ook bij 32KM gelaten, want ik was van te voren al twee uur aan het snoeien geweest in de tuin, en wilde niet te laat terug zijn. Deze week stand-by dienst, dus maximaal c.a. 4-5KM van huis….Na een stressvolle vrijdag, ben ik gelukkig de rest van het weekend met rust gelaten, en hopelijk blijft dat de rest van deze week ook zo.

De 50KM trail van vorig weekend was toch wat harder aangekomen dan ik in eerste instantie had verwacht…. Zaterdag avond viel het me in eerste instantie reuze mee, maar zondag ochtend had ik flink last van spierpijn. Mijn onderrug en vooral mijn bovenbenen deden pijn. Normaal gesproken wandel of loop je dat er dan de andere dag wel uit, maar tijdens de wandeling van zondag bleef het gevoelig. Ook de dagen er na was het allemaal erg gevoelig, en uiteindelijk heb ik woensdag avond voor de eerste keer mijn hardloop schoenen weer aangeschoten, en ook dat werd een pijnlijke .training.

Donderdagavond ging het al iets beter op de loopband, met een rustig tempo en een beetje helling training. Vrijdag avond een wandelingetje, en zaterdag mijn lange duurloop. Die ging gelukkig weer als vanouds, alhoewel de eerste kilometer de problemen met de rug nog goed merkbaar waren. Na een paar kilometer was dat weg, en begon ik er weer plezier in te krijgen.

In T-shirt en korte broek besloot ik om het rondje Rijsbergen te doen. Even had ik spijt van deze keuze, want het was vrij fris. Vooral jammer dat ik geen handschonen aangeschoten had, maar gelukkig warmde alles na verloop van tijd weer een beetje op. Voordeel is wel dat je geendorst krijgt met dit weer. Nadeel is dat je iets meer energie gebruikt vanwege de kou. Na 32K besloot ik dat het genoeg was, en mijn horloge af te drukken. Niet forceren, en blessurevrij blijven nu, want binnen 4 weken is de marathon al weer.

Randy en Levi hebben ondertussen beiden al wat 30 plussers gelopen, en hopelijk blijven ze ook heel tot (en met) de 10de November!! Nog twee weekenden rond de 30K en daarna afbouwen. Hopelijk kan ik zonder problemen de “doordeweekse” volumes nog een beetje omhoog gooien komende twee weken..

Tegelijkertijd kijk ik al een beetje vooruit naar de Bello-Gallico, want alhoewel het nog ver weg lijkt, heb ik na de marathon nog maar 5 weken om me daar fysiek op voor te bereiden, want de mentale trainingen zijn al begonnen.

Zoals vorig jaar gaat ook zaterdag de wekker om kwart 5 en pik ik Jan om half 6 op. Het is iets boven het vriespunt, en hier en daar een beetje mistig, maar het beloofd een mooie dag te worden.

Deze keer waren de voorbereidingen een stuk slechter dan vorig jaar. 2 KG zwaarder, 1 jaar ouder, en een periode van een aantal weken op quasi – non actief vanwege de zweepslag , maar vooral de angst om terug geblesseerd te raken zouden zijn stempel drukken op deze editie. Dus het plan was om binnen 6 uur proberen te finishen, en vooral heel te blijven.

Dat het een mooie trail zou worden wisten we gelukkig al, dus ondanks de lage verwachtingen, zou het in combinatie met het weer toch flink genieten worden (maar uiteraard ook het nodige afzien).

Rond acht uur werd terug geteld (dix, neuf, huit etc.) en mochten we vertrekken. Jan en ik wensten elkaar succes, en op een drafje begon ik aan de 50KM lange tocht. In ultra kringen ook vaak de kids run genoemd, maar in combinatie met dit parcours en hoogtemeters een serieuze trail.

We begonnen iets anders dan vorig jaar, want deze keer moest eerst wat door de ruïne gelopen worden, en daarna de nodige trappen. Heel voorzichtig allemaal, en toen we de kasseien op gingen hing ik aan de staart van de groep. Precies waar ik moest zijn, want ik wist nog van vorig jaar dat er een best wel flinke afdaling aan zat te komen, en die moest ik erg voorzichtig gaan nemen. Heel terug komen was het aller belangrijkst, en het plan was om na deze afdaling voorzichtig weer wat mensen in te gaan halen.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want bijna iedereen was uit het zicht verdwenen, en het duurde even voordat ik het eerste groepje weer in het vizier kreeg. Heel rustig naar doe gelopen, en zo van lieverlee weer wat lopers in gehaald.

Maar wat was het prachtig, de combinatie mist, heuvels, en hier en daar al de herfstkleuren. Bij zonsopgang zou je een paar prachtige foto’s kunnen maken…..

Op een gegeven moment kwam ik op het stuk waar de andere afstanden er bij kwamen. Vorig jaar haalde ik daar iedereen in, nu was het omgekeerd en moest ik vaak plaats maken.Bij de eerste verzorgingspost gelijk doorgelopen, en die tijd besteed aan het heel voorzichtig nemen van het technische stuk daarna.

Na de splitsing van de 50KM kwam er een relatief vlak stuk, waar ik vele kilometers alleen liep. Mijn horloge deed wel een beetje raar, want af en toe bleef mijn navigatie hangen. Op een gegeven moment zag ik in de verte een paar lopers, en heel langzaam kwam ik steeds dichterbij. Ondertussen begon mijn rug ook problemen te geven, en realiseerde me dat ik een grote fout gemaakt had. Vorig jaar kreeg ik op namelijk een gegeven moment ook rugpijn, en dacht toen dat het van de schoenen kwam. En nu had ik weer dezelfde schoenen zonder demping aan…..stom….

Ook deze keer was de tweede verzorgingspost in de berm, en ook daar heb ik flink wat tijd genomen om alles bij te vullen, mijn jasje uit te schieten etc. Toen ik de resterende kilometers checkte viel het me reuze mee, maar later bleek dat ik een stuk gemist had ergens, en c.a. anderhalve kilometer afgesneden. De meest voor de hand liggende verklaring is dat ik een andere loper gevolgd heb zonder op mijn horloge te kijken, dat mijn horloge is blijven hangen, of dat ik gewoon niet opgelet heb.

Ondertussen deed alles pijn, en ook het energie niveau stond al in het rood ondanks de in rustige start en lage gemiddelde hartslag. Nog even mijn poles gebruikt, maar dat mocht ook niet baten, dus die later maar weer terug gestopt. Flink afzien dus, en ik was weer kilometers aan het terug tellen, wat geen goed teken is. Op heel het stuk ben ik door slechts een paar lopers ingehaald, dus ik denk dat bij de meesten de fut er uit was.

Net voor het einde nog even de steile berg over, en daarna via het maisveld weer de Abdij in, en gefinished net binnen de 6 uur. Volgens de uitslagen 5u51, dus ik denk dat ze de startmat pas na het stuk met de trappen etc. weg gelegd hebben. Als ik daar de tijd bij optel die ik normaal gesproken over het gemiste stukje zou doen, zou ik ongeveer op 6 uur uitkomen. Een half uur langer dan vorig jaar….

Gelukkig ben ik heel gebleven, dus het doel was bereikt, en dat ik een stuk langzamer zou zijn kwam ook niet als een verassing. Wel jammer van het gemiste stukje.

Jan had er anderhalf uur minder voor nodig, en was als 5e man binnen gekomen! Geweldige prestatie, want zo’n tijd op zo’n parcours met deze hoogtemeters is ontzettend snel.

De dag later flinke spierpijn, en ben ik c.a. 24KM gaan wandelen met Maaike in de buurt van Mechelen.

Vandaag (Maandag) doet alles nog een beetje meer pijn, en vooral de pijn in de onderrug is nog niet afgenomen. Een paar dagen rust, en mijn oefeningen weer oppakken, en daarna me gaan voorbereiden op de komende doelen.

Voor mij wordt het de marathon van Athene, voor Jan de Grizzly 100 welke 50KM langer is en ruim 3000!!!! hoogtemeters heeft.

Qua planning had het niet beter uit kunnen komen, want door verschillende omstandigheden, zowel zakelijk als prive, was het lastig om afgelopen week genoeg tijd te vinden om te trainen. Dus gelukkig moest ik deze week sowieso terug qua trainingsomvang, maar afgezien daarvan is de nodige rust helaas wel er bij ingeschoten.

Ook ben ik nog niet helemaal 100% fit, want af en toe is mijn kuit nog best gevoelig en ook regelmatig heb ik weer wat meer last van mijn rug. En een paar dagen wat grieperig geweest…. Gelukkig zit het qua motivatie wel goed, want ik heb zin om weer eens een leuke trail te lopen, en dit is in ieder geval een prachtige en goed georganiseerde wedstrijd.

Afgelopen weekend was ook het Spartathlon weekend. Omdat deze editie weer een erg hete was, en c.a. de helft niet gefinished is, nogmaals een bevestiging dat mijn beslissing van afgelopen Juni om niet te starten de enige juiste was. In deze staat zou ik het zeker niet gered hebben. Uiteraard zou het wel leuk geweest zijn om het spektakel van dicht bij mee te maken, maar dan liever tijdens een poging waar de kans om te finishen een stuk hoger ligt. Helaas gaat de leeftijd nu ook een rol spelen, dus veel kansen zullen er niet meer komen.

Wanneer ik alles in het juiste perspectief plaats zijn er uiteraard nog genoeg andere (en veel mooiere) wedstrijden, die weliswaar minder legendarisch zijn, maar ook een grotere finishkans hebben…..Eerst de focus op komende doelen, en nog belangrijker weer 100% fit worden!

Foto’s van de trail vorig jaar.

Afgelopen week heb ik af en toe weer wat last gehad van mijn kuit. Het voelt een beetje kramp achtig, maar gelukkig is het vaak maar van korte duur, en heb ik er daarna geen last meer van. Ik besloot om daarom weer wat meer onverharde paden op te zoeken, en sinds lange tijd weer eens de pannehoef in te gaan.

Omdat ik vorige week een marathon gelopen had, en daarna dus terug last van mijn kuit had, besloot ik om nu niet te ver te gaan, zodat ik de weken voor de 50K trail voldoende hersteld ben. Al na een kwartiertje zat ik weer lekker in mijn ritme, en al heel snel was de stress van de drukke werkweek weer weg.

Het viel me weer op hoe rustig het was, slechts twee auto’s op de parkeerplaats en dat was een paar jaar geleden wel anders tijdens de corona jaren. En dat is ook merkbaar aan de reeën, want ik kwam er twee tegen midden op het pad, en ze bleven rustig staan totdat ik er slechts een paar meter vandaan was. Genieten dus…

De meeste paden lagen er goed bij, totdat er een modderig stuk was, met vrij diepe kuilen, en op 1 van die stukken gleed ik onderuit en kwam ik met mijn heup nogal hard tegen de grond. Dat was flinkschrikken, want in 2016 ben ik ook eens op mijn heup gevallen, en door die klap was toen mijn SI gewricht van slag af, met als resultaat maanden ischias klachten.

Gelukkig was de pijn na een paar minuten weer een stuk minder. Dus van onder tot boven onder de modder weer verder, en nog een mooi stukje Buissche heide mee gepakt voordat ik uiteindelijk het laatste stuk van de Zundertseweg weer de betonnen fietspad op ging.

In de middag nog op en neer gefietst naar Schoonmoeder, en zondag weer een stukje gewandeld met Maaike. Volgend weekend zal ik mijn lange duurloop nog wat inkorten, zodat ik fit genoeg aan de start sta over twee weken….

Na een vrij drukke week, was het zaterdag eindelijk weer tijd voor mijn lange duurloop.

Omdat die van vorige week zondag nogal tegenviel was ik benieuwd hoe het deze keer zou gaan, omdat ik ook de dagen er na flink wat spierpijn had. Dus vorige week het trainingsvolume nog niet uitgebreid, en de focus op herstel gelegd.

Zaterdag dus goed uitgerust op pad gegaan, en na een paar voorzichtige kilometers begon het steeds beter te voelen. De mist op het land in combinatie met het opkomende zonnetje was prachtig, en dit in met diverse luchtballonnen op de achtergrond zorgde voor genoeg afleiding onderweg, en al vrij snel liep ik door Zundert en zaten de eerste kilometers er op.

Ik vroeg me af of het verstandig was om er een marathon van te maken, want na vorig weekend maakte ik me toch wel een beetje zorgen. Maar aangezien de omstandigheden ideaal waren om te lopen, besloot ik een poging te doen, en wanneer ik zou merken dat het fout dreigt te gaan zou ik de kortste weg naar huis dribbelen.

Gelukkig bleven deze signalen weg, en kwamen alleen de normale pijntjes bij een dergelijke afstand, en kon ik rustig deze duurloop afwerken. Nu voorzichtig de volumes weer wat uitbreiden, en wat meer variatie aanbrengen.

Zondag samen met Maaike nog een mooie wandeling gemaakt (22KM) in de buurt van Brussel.

Het lijkt dus gelukkig eindelijk weer de goede kant op te gaan. De 50K in LÁbbye zou niet veel problemen moeten geven, tenzij de klimmetjes te veel belasting zijn voor mijn kuit. Daar ga ik dus erg voorzichtig zijn….

Afgelopen twee weken hebben we weer een heel stuk gewandeld van de Via Francigena. We zijn tot in het mooie stadje Pavia geraakt, wat netto qua etappes zo’n 240KM is, maar omdat we vaak nog een stukje er bij hadden om op de route te raken denk ik dat het totaal eerder op 260KM uitkomt.

De temperatuur was wat aan de hoge kant (piekte dagelijks richting de 35 graden), maar gelukkig waren vooral de eerste dagen in de bergen, waar als je wat hoger kwam een lekker briesje was.

Hopelijk kunnen we volgend jaar weer de draad op pakken, en een begin maken om de resterende 704KM’s uit te wandelen.

Alhoewel ik mijn loopspullen bij had, is van hardlopen niet veel gekomen. Zowel de temperatuur, als ook de vermoeidheid van de etappes zorgde er voor dat de ambitie om te gaan rennen minimaal was. In totaal 1 training van 10K in Pavia gedaan tegen het einde van de vakantie.

Zaterdag avond moest ik terug zijn in verband met geplande werkzaamheden bij de klant, en ook zondag moest ik al vroeg aan de bak. Gelukkig met succes afgerond, en rond 14u15 had ik mooi even de tijd om nog een lange duurloop te doen. Eerste stuk ging lekker, maar na zo’n 20KM werd het afzien, en ik was dan ook blij dat het er na 30KM weer op zat. Behoorlijk pijnlijke benen, dus dat zal het effect zijn van twee weken nauwelijks hardlopen, en veel wandelen.

Onderweg kwam ik Maaike nog tegen, want die was naar schoonmoeders gefietst….