Ondertussen ben ik al weer een paar dagen aan het bijkomen van de mislukte poging om de B.G. te finishen. Gelukkig ben ik heel erg goed in het relativeren van zaken, en ik heb dan ook veel nagedacht over wat er nou allemaal fout en goed ging.

Voor mezelf even wat zaken op een rijtje gezet….

De voorbereiding: Hoewel ik heel veel met deze wedstrijd bezig geweest ben, komen de voorbereidingen bij lange na niet in de buurt van de voorbereidingen zoal ik die bij de Ultra Ballaton gedaan heb. Toen heeft ruim een half jaar lang alles in het teken van die wedstrijd gestaan, en heb ik er werkelijk alles voor gedaan en gelaten. Deze wedstrijd waren de trainingsvolumes een stuk minder, en buiten de Trail lábbaye nagenoeg geen noodzakelijke trailkilometers gemaakt en altijd de meest comfortabele weg gekozen. Kortom…toch te gemakkelijk over gedacht, wat waarschijnlijk te wijten is aan het te veel aan zelfvertrouwen door de 211km finish vorig jaar tijdens de UB.

Trails v.s. weg: Trail runnen is heel erg leuk, want in tegenstelling tot de meeste weg wedstrijden loop je door de natuur, en heb je veel meer afwisseling. Soms kun je lekker bijkomen tijdens een afdaling, of bijv. eten wanneer je wandelend aan het klimmen bent. Het ene moment loop je door de modder, dan weer over gras, en soms verhard. Weg wedstrijden zijn vaak vlak, en hebben juist voor mij weer als voordeel dat ik in een bepaald ritme kan komen, en dan lekker door kan draven. Ook dat gaat op een gegeven moment pijn doen, maar mijn lichaam lijkt hier toch beter tegen te kunnen dan de meer ongecontroleerde bewegingen tijdens een trail. Tot nu toe kom ik altijd redelijk gehavend uit trail wedstrijden, en meestal moet vooral mijn rug het ontgelden. Vooral de laatste jaren lijkt er een trend te ontstaan waar trail schoenen voor rugklachten lijken te zorgen, dus wordt het voor mij kiezen tussen twee kwaden,,,daar kom je op een 50K nog mee weg, maar is geen goede basis voor een ultra afstand.

Fysieke problemen: Na de ultra balaton nog een paar wedstrijden pijnvrij kunnen doen, maar nadat ik eind 2023 flink door mijn rug gegaan ben, heb ik regelmatig problemen gehad tijdens wedstrijden. Daar kwam in Mei j.l. nog een zweepslag bij, wat er voor zorgde dat een droom (starten op de Spartahlon) in duigen viel, en een flink gat in de trainingen geslagen heeft, zodat ik weer in Juli bijna vanaf 0 terug moest gaan opbouwen. En uiteraard speelt ook de leeftijd een belangrijke rol, en merk ik dat ik steeds meer hersteltijd nodig heb, zodat uiteindelijk ook niet de wekelijkse volumes gehaald kunnen worden. Vreemde klachten zoals een paar weken terug toen ik spontaan door mijn knie zakte, zijn denk ik ook signalen dat er iets aan de hand is, in dit geval mogelijk een combinatie stress met de slechte rug conditie.

De BG zelf: hier zit hem volgens mij de crux. Halverwege krijg je de kans om te stoppen, en wanneer iets niet goed gaat grijp je die kans. Bij een 100 Mijl met een enkele ronde moet je door, en zou het in ieder geval langer duren voordat de handdoek in de ring gegooid word, omdat je hoopt op een beter moment. Nou ben ik deze keer zeer zeker dat dat er niet zou komen, omdat er echt iets aan de hand is waardoor het vrijwel zeker alleen wandelen zou worden, en dat kon ik gewoon niet opgebracht krijgen. Door vorige DNF’s weet ik dat er geen negatieve gedachten mogen komen, en zeker niet vroeg in de wedstrijd. Het vooruitzicht om halverwege nog c.a. 16 uur met veel pijn door te moeten, en misschien zelfs heel veel extra schade op te lopen maken de beslissing simpeler, met uitstappen tot gevolg. En gelukkig blijf ik er bij dat het de enige juiste beslissing was.

De conclusie is dat ik geen ultralange trails meer ga doen, tenzij ik het op gewone schoenen kan doen. Dus trails met bijv. hetzelfde karakter als de Indian Summer. Ergens op deze planeet moeten er toch genoeg mooie trail wedstrijden bestaan die aan dat criteria voldoen.

Maar voorlopig wil ik me eerst gaan focussen op doelen waar ik wel beter in lijk te zijn, en wordt de missie om een een poging te doen om me te kwalificeren voor Texel. Mooie wedstrijden zoals de 65KM van Walcheren, 100KM van Winschoten en de Zeeuwse kust en Tís voor niks marathon passen daar ook heel goed in. Nu eerst goed uitrusten, zorgen dat ik weet fit ben, en hopen dat ik in 2025 een blessurevrij jaar in ga. Ik kom dan immers in de categorie 60+ dus dan wordt het ook weer leuk om me te gaan meten met leeftijd genoten…

Zaterdag ochtend komen we rond 3 uur aan bij de Roosenburg, en daar zit het al aardig vol. Na het labelen van de dropbags, de toiletbezoeken en het nuttigen van een eierkoek gaan we rond 4 uur naar de start, en even later mogen we vertrekken. Jan en ik wensen elkaar succes, en gaan vol goede moed op pad.

Het is fris, maar na een paar kilometer heb ik het warm, en ben ik blij dat ik een niet te dikke jas aangeschoten heb. Ook de handschoentjes zijn dik genoeg, dus voorlopig heb ik geen last van de kou. Als snel komen we de eerste stukken modder tegen, maar omdat het nog vroeg in de wedstrijd is, doe ik een poging om mijn voeten droog te houden. De grip valt flink tegen, want ondanks dat ik mijn trailschoenen heb aangeschoten, glijd ik alle kanten op. Uiteraard glijd ik een keer flink uit, maar gelukkig land ik in de struiken rechts, en wordt de klap opgevangen.

De eerste 10 kilometers vliegen voorbij, en het wordt al wat minder druk. De loper die heel de tijd kort achter me loopt is ondertussen gelost(na een plaspauze) en ik geniet van de rust. Bij 19KM is de eerste post, en ik besluit snel mijn flesjes te vullen, een broodje kaas te pakken en door te gaan. Het broodje krijg ik moeilijk weg, maar zonder koolhydraten red je het niet, en alleen op gels ook niet.

Andere jaren was ik dit punt een stuk sneller voorbij, maar op zich is dit prima, want ik had me voorgenomen om heel rustig te starten. In dit deel (tussen cp1 en cp2) moet ik nog even de bossen in voor een sanitaire stop, en opgelucht kan ik weer door. Helaas gaan de kilometers steeds moeizamer, en beginnen er allerlei problemen de kop op te steken. Uiteraard is het normaal dat dingen pijn gaan doen, wanneer er ongeveer een marathon afgelegd is, maar het is vooral mijn rug waar ik me nu zorgen om maak. Ik ben erg blij dat ik arriveer bij Pecrot (cp2) en neem de tijd om wat eten uit mijn dropbag te pakken, en een soepje te nemen. Wanneer ik buiten stap zie ik dat ik precies 5 uur onderweg ben, en alhoewel ik had gehoopt verder te zijn, naar omstandigheden prima.

De eerste kilometers gaan lekker, maar al snel ben ik bij het “moeras” en besluit dat stuk wandelend te doen. Rennen op die vlonder leek me sowieso niet verstandig, en de stukken modder moesten ook voorzichtig genomen worden. Mijn horloge besloot daar een herstart te doen, en gelukkig kwam het weer terug in dezelfde status. Tot 50KM ging alles afgezien van de ongemakken nog redelijk, maar daarna was hardlopen erg pijnlijk. Regelmatig wandelen, en wanneer ik het te koud kreeg weer heel voorzichtig dribbelen. Een paar kilometer voor cp3 (62KM) kreeg ik ook buikpijn en was ik misselijk. Gelukkig was dat na een toiletbezoek in cp3 weer beter, en ik besloot een hotdog te nemen en een paar bekers cola.

Het stuk daarna, was vooral bergaf, en ondanks dat het pijnlijk was, probeerde ik deze kilometers toch nog enigszins hardlopend te doen. Maar naarmate de kilometers verstreken begonnen er steeds meer problemen bij te komen. Buiten de rug en het bijbehorende krachtverlies in mijn linkerbeen, begon de rechterkuit, de wreef van mijn linkervoet, beide achillespezen ook een zorgwekkende pijn te geven. Daar kwam even later mijn linker bil en linker kuit nog bij. Nog steeds vrij misselijk begon vrij duidelijk te worden dat een finish zoals ik die in gedachten had er weer niet in zou zitten, en ik een eventuele tweede ronde uit zou moeten wandelen, want hardlopen lukte nu maar korte stukjes en die werden steeds pijnlijker.

Na ruim 11 uur bereikte ik de Roosenberg, en Jan zat daar ook. Mijn vermoedde bleek juist, want normaal gesproken zou ik hem al lang tegen gekomen moeten hebben, maar door een paar vervelende blessures moest hij opgeven. Zelf had ik de beslissing al min of meer genomen bij de 60KM om te stoppen, en daarna nog 20KM spijt gehad dat ik niet bij bij het checkpoint uitgestapt was.

Nog een bord pasta genomen, en daarna mijn tracker ingeleverd. Weer een DNF op deze wedstrijd, dus is duidelijk niet ons ding, en we gaan ook geen poging meer doen om deze te finishen. Jammer, want qua organisatie en vrijwilligers ken ik geen wedstrijd die beter scoort. De combinatie modder/hoogtemeters/afdalingen met stenen er in etc. zorgen er voor dat ik niet lekker in een rustig tempo door kan blijven lopen. Het grootste probleem zit er denk ik vooral in dat vanwege de aard van het parcours ik genoodzaakt ben om op trailschoenen te starten, maar dat ik door de vele kasseien en betonplaten te weinig demping heb waardoor een deel van de problemen ontstaan. Zoals andere jaren is het juist de som van de problemen waardoor ik op moet geven. Nou weer vooruitkijken en nieuwe plannen maken….

Vandaag (zaterdag 7 Dec) nog een week te gaan en dan is het weer zo ver. Een nieuwe poging om de 100 mijl van de Bello Gallico te finishen.

Vanochtend heb ik nog een duurloopje gedaan, niet te hard en niet te ver, en dat ging wel lekker, en buiten de problemen met de rug gelukkig nergens last meer van. De problemen die vorige week spontaan opkwamen zijn dus weg gebleven, en daar ben ik heel blij om.

Het krachtverlies in mijn linkerbeen is wel wat hoger dan normaal (3% afwijking in de grond contact balans), maar of ik daar veel last van krijg zal zaterdag blijken.

Een andere factor waar ik ook geen grip op heb is het weer. Nu de weersvooruitzichten wat betrouwbaarder worden, ziet het er allemaal nog erg gunstig uit. Niet te koud, droog en weinig wind, dus dat zou ideaal zijn.

Een factor waar ik wel grip op heb, is mijn gewicht. Dat is ten opzichte van de start bij de ultrabalaton vorig jaar een paar KG hoger, maar ik heb bewust niet te veel op mijn gewicht gelet de laatste dagen. Aangezien het tempo deze keer niet het belangrijkste is, maar vooral uitlopen het doel is zou dat niet veel uit mogen maken.

Komende dagen zal ik mijn spulletjes alvast klaar leggen, en de juiste materialen in de juiste dropbags stoppen. Ik zit er ook over na te denken om voor het eerste deel mijn normale hardloopschoenen aan te schieten, en mijn trail schoenen in de tas voor de 40/120K te stoppen. Het tweede stuk was andere jaren namelijk nogal modderig, en op die manier kan ik het laatste stuk vanaf de 120K weer terug de gewone schoenen aanschieten met extra demping eventueel met droge sokken. Bij de 80K schoenen wisselen heeft toch weinig nut, omdat andere jaren het stuk c.a. 5KM voor dit punt flink modderig was.

Qua voeding weer Maurten gels, en ik zal nog wat suikerbrood, minimarsen en kleine zakjes chips in de dropbags stoppen. Belangrijkste is dat ik zoals afgelopen keer probeer bij iedere checkpoint wat eten van de organisatie te nemen, en zonder voedingsproblemen blijf, want dat heeft al vaak roet in het eten gegooid.

Er zijn wijzigingen in het parcours ten opzichte van vorige jaren, maar natte voeten zullen we in ieder geval krijgen.

Erg benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Hopelijk niet te veel verassingen, dan zou het goed moeten komen…..

En dan ben ik normaal gesproken onderweg tijdens de Bello Gallico.

Afgelopen week was trouwens niet zo best voor de voorbereidingen, want vanaf dinsdag heb ik continu in de warroom gezeten bji de klant om problemen op te lossen. Vooral donderdag was een drama, want na een hele dag probleem oplossen, werd besloten een fix naar productie te brengen voor een zogenaamde platina applicatie, oftewel een business critical applicatie die absoluut bereikbaar most zijn. Veel stress dus, en toen ik uiteindelijk om 23:00u mijn PC uitzette kon ik s’nachts de nodige rust ook niet vinden.

Toen ik vrijdag van mijn buro naar de keuken liep leek het alsof ik door mijn knie zakte, en daarna een hele vreemde pijn onder de knieschijf, en rondom aan mijn kuit van mijn linkse been. Flinke pijnscheut, en een zeurende pijn die best lang bleef :-(. Ook de trap op was dat flink gevoelig, dus flink balen. Vrijdag avond samen met Maaike een rondje gewandeld met de hoop dat dat wat verbeterde, en gelukkig was dat ook zo.

Vanochtend toen ik uit bed kwam was het nog wat gevoelig, dus ik besloot voorzichtig te gaan lopen, en in de buurt te blijven zodat ik snel weer naar huis zou kunnen wanneer ik problemen zou krijgen. Na anderhalve kilometer voelde ik weer een pijnscheut in mijn linkerknie, dus ik dacht even dat het daar op zou houden, maar daarna ging het gelukkig van lieverlee steeds beter. Uiteindelijk heel lekker de resterende kilometers gelopen in het zonnetje, maar ik besloot het bij 26KM te laten, want ik was erg bang dat het probleem met de knie terug zou komen.

Nu (in de middag) voelt alles nog steeds goed aan, en hopelijk blijft het zo. Geen idee wat het geweest kan zijn, maar het lijkt misschien vanuit mijn rug te komen (het door de knie zakken) en de rest was misschien een gevolg vanwege het effect op de omliggende spieren. Wellicht door het vele zitten in combinatie met de nodige stress……

Afgezien daarvan heb ik er wel heel veel zin in. Vooral als je zoals vandaag lekker in de zon loopt, en een paar dagen kunt ontspannen, dan wordt je vanzelf weer een heel stuk positiever. Al een beetje bezig met een checklijstje, en vanochtend ook alvast een keer de outfit getest zoals ik die bij gelijke temperaturen zou aanschieten. Kortom, het vertrouwen stijgt weer, na de domper van gisteren……

Dus hopelijk dit jaar geen “Did not start” zoals vorig jaar, en zeker geen “Did not finish” zoals de jaren daar voor 🙂

Na Athene hadden we nog een weekje vakantie. In de nacht van DInsdag op Woensdag kwam ik thuis uit Griekenland, en diezelfde dag in de avond vertrok ik samen met Maaike voor een kleine week Noord-Ierland. Nadat we Belfast bekeken hadden zijn we de andere dag afgereisd naar PortSteward, en hebben daar een 4 daags wandelarrangement met bagagetramsport gedaan, en dat was geweldig!! Daarna nog een dagje Londonderry en toen weer terug.

De weekendjes weg + vakantie zitten er nu weer op, dus er was nog wat training’s achterstand weg te werken. Afgelopen woensdag in de ochtend een 25KM gedaan, die erg lekker ging.

Zaterdag was het tijd voor een lange(re) duurloop, en ik twijfelde of ik onverhard moest gaan, of de meest comfortabele optie te kiezen over de weg. Aangezien het weer al een extra verzwarende factor was, en ik liefst 50K wilde lopen koos ik voor het laatste.

Na een paar kilometer was de kou weg, en liep ik op een rustig tempo het rondje wat ik normaal doe wanneer ik voor de marathon afstand ga. Na 32KM besloot ik het laatste deel via een omweg richting Oudenbosch te gaan, zodat daarna in pagenevaart ongeveer de marathon afstand bereikt zou zijn, en ik dus meer dan 42 kilometers zou maken om thuis te komen.

In pagnevaart aangekomen begon ik wel flink last van mijn rug te krijgen, en ik had ook wat evenwichtsproblemen. Niet helemaal duidelijk waar dat vandaan kwam, want het zou vanuit mijn rug kunnen komen door het krachtverlies in mijn linkerbeen, of doordat ik door mijn koolhydraten heen zat. Na een minuutje wandelen ging het gelukkig weer beter, en daarna op een langzaam tempo door gehobbeld, maar daardoor kreeg ik wat meer kou. Om de paar kilometer een klein stukje gewandeld, en na ongeveer 5 uur mijn horloge weer uitgedrukt.

Ik had gehoopt dat het wat makkelijker zou gaan, en baal een beetje van de rugklachten, al komen die natuurlijk niet helemaal als een verassing. Met een beetje geluk kan ik het door oefeningen nog een beetje verbeteren.

Maar ondanks de niet meest ideale stand van zaken, heb ik er wel vertrouwen in dat het deze keer moet gaan lukken. Het weer kan nog wel een spelbreker zijn, en natuurlijk andere zaken waar ik geen grip op heb (griep etc.) maar wanneer het dezelfde omstandigheden als gisteren zijn, dan moet een finish er deze keer in zitten.

Zaterdag  9 November

Rond half 3 vertrekken we (Randy, Levi en ik) vanuit Rucphen  richting Schiphol, want we hebben een hele vroege vlucht naar Athene. Zonder problemen komen we wat uurtjes later aan, en pikken de huurauto op, zodat we direct door naar de expo kunnen om het startnummer op te halen.

Daar aangekomen moeten we even aanschuiven, voordat we naar binnen kunnen, maar uiteindelijk lukt het ons om via de diverse stands bij de uitgifte van het startnummer te komen. Het T-shirt, handdoekje, rugzakje en metropas krijg je pas helemaal aan  het eind, dus je bent wel even onderweg voordat je uiteindelijk weer naar buiten kunt. Halverwege wel even een pasta maaltijd genuttigd, want ondertussen hadden we al wat honger gekregen.

Daarna het Candia hotel opgezocht, en na een wandeling door Plaka in Athene nog een pasta maaltijd genomen in de avond, en op tijd naar bed gegaan want de andere dag kun je al vanaf half 6 de transfer nemen richting de start.

Zondag 10 November, Wedstrijd dag

Het vervoer met de shuttle bus verliep ook soepel, want men had zowat alle bussen ingezet die in Athene beschikbaar waren. Onderweg ook even wat krentenbollen en eierkoeken genuttigd, want het zou nog een hele tijd duren voordat gestart kon worden.

Langzaam werd het steeds drukker, en na de nodige toiletbezoeken, konden we dan eindelijk tegen 9:00u het start vak in. Eerst werden de profs weg geschoten, en 4 minuten later waren wij aan de beurt. Snel elkaar succes gewenst, en daarna ging ieder voor zich proberen heel aan de finish te komen. De eerste kilometers gingen dalend, en daarom heel gemakkelijk, op een tempo wat ik natuurlijk nooit vol kon houden, maar het was wel goed voor het zelfvertrouwen. Daarna relatief vlak, tot ongeveer 10KM, want vanaf toen was het bijna continu klimmen (op 2KM na), tot de 32KM. In het begin ging dit eigenlijk nog boven verwachting goed, maar omdat het blijft duren, verzuur je op een gegeven moment en gaat je hartslag flink omhoog. Tussen de 16 en 18 kilometer zit er wel even een erg steile afdaling, waar je lekker bij kunt komen, maar ook dat ga je flink voelen.

Daarna een 13KM durende klim, en na iedere kilometer ging het tempo verder omlaag. Aftellen tot de 32 dus, en toen dat punt gepasseerd was, begon het laatste stuk omlaag. Ik had eigenlijk gehoopt hier een lekker tempo op te pakken, maar ondertussen was alles flink pijn gaan doen en vooral mijn rug moest het ontgelden. Het lukte me nog om er een paar snelle kilometers uit te persen, maar daarna was het klaar, en moest ik in de overlevingsmodus en besloot rustig deze marathon uit te lopen. Dat werden gelijk de langzaamste kilometers van de dag….

Ik was ondertussen wel heel erg benieuwd hoe het met Randy en Levi ging, want die moesten het ongetwijfeld veel zwaarder hebben dan ik tijdens hun debuut. De weersvoorspellingen bleken helaas ook niet te kloppen, want het was ook al flink warm geworden.

Langzaam gingen de resterende kilometers voorbij, en na zo’n 4u5 kon ik mijn horloge uitdrukken. Een prachtige finish in een stadion wat helemaal van marmer is gemaakt! Gelijk bij de finish Maaike gebeld, en ze vertelde me dat Randy en Levi ook al in de buurt van de finish kwamen, dus alle 3 een finish op deze toch wel vrij zware marathon.

Participant

Totals

Ongeveer bij de eeste 25% van de meer dan 22500 starters. Naar omstandigheden heel erg tevreden met dit resultaat, maar vooral dolgelukkig en supertrots dat beide jongens ook gefinished zijn!!! Ze zaten bij de eerste helft van de finishers, en hebben c.a. 12000 lopers achter hun gelaten met een minimale voorbereiding.

Een dag later Athene verkend, en dinsdag zijn we nog een paar dorpjes gaan bekijken voordat we weer terug het vliegtuig in gegaan zijn. Super weekend gehad met de mannen!!

De laatste week voor Athene is begonnen. Afgelopen weekend de relatieve rust goed begonnen, na een 25KM lange duurloop van afgelopen vrijdag ochtend. Omdat 1 November in Belgie een vrije dag is, hadden Maaike en ik besloten nog een paar etappes van het Nederlandse kustpad te doen. Deze keer een paar nachten in Haarlem geboekt, zodat we de tweede etappe bij het hotel eindigden.

Tot nu toe de mooiste etappes van alle paden die we tot nu toe in Nederland gewandeld hebben! De eerste startte in Katwijk aan Zee, en eindigde in de Amsterdamse waterleidingduinen, en de tweede startte ook in de Amsterdamse waterleiding duinen (ingang “De Zilk”) en eindigde dus in Haarlem.

Voor een groot deel ook te danken aan het mooie weer, want we hebben twee dagen mogen genieten van weinig wind en volop zon. Heel veel damherten gespot, afwisselend duinen en bos, en honderden mooie paddenstoelen gezien. Ook heel veel vogels die we hier niet zien. Kortom, een heel geslaagd weekend, en ik ga zeker nog vaker terug want het is zo uitgestrekt dat we slechts een klein deel gezien hebben.

De duurloop van vrijdag ging lekker! Op een rustig drafje gestart, en van lieverlee het tempo wat opgevoerd.25KM leek me voldoende, omdat ook in het weekend nog twee flinke wandelingen op de planning stonden, dus voldoende langzame kilometers.

Nog een paar trainingkjes, en dan zou ik er klaar voor moeten zijn. Ik voel me goed, en heb gelukkig nauwelijks last van mijn rug en kuit. Hopelijk blijft dat zo, en kan ik zonder veel problemen finishen. Een mooie tijd zal het niet worden, maar dat zal helemaal afhangen van hoe ik de hoogtemeters kan verwerken, en hoe mijn lichaam het verdraagt.

Parcours Athene marathon

Het parcours van Athene begint in het dorpje Marathon en je finisht in het Panathinaiko-stadion, het stadion waar ook de Olympische Spelen in 2004 zijn gehouden. De marathon staat bekend als een pittige marathon wegens het heuvelachtige parcours. De eerste 4 kilometers ga je vooral heuvelafwaarts, waar je langs de ‘Marathon Tomb’ loopt. Tussen de 6 en de 10 km is de route vlak. Van 11 km tot 17 km is het afwisselend heuvelop, tot de steile afdaling bij Rafina Junction. Van 18 tot 31 km is het grotendeels heuvelopwaarts. Bij Stavros Junction heb je het pittigste gedeelte overwonnen en staat je een afdaling te wachten. Daarna kom je vooral op vlakke en dalende delen van het parcours tot aan de finish. De prachtige finish in het Panathenaic Stadium maakt de race meer dan de moeite waard!

Gelukkig zit de standby dienst er weer op. Deze keer waren er helaas veel te veel problemen, en moest ik zowel overdag als in de avonden nogal eens de “war-room” in, wat betekend werken onder grote druk. Een vervelend neven effect is dat je de momenten daar tussen ook niet tot rust komt, en uiteindelijk dus ook de nachtrust van slechte kwaliteit is.

Afgelopen vrijdag zat de wachtdienst er op, maar zondag stond er nog een flinke installatie op het programma. Het gewonnen uurtje vanwege het verzetten van de klok kwam goed van pas, want ik moest ruim voor 7 uur ingelogd staan omdat het EBS systeem als eerste aan de beurt was. Aanvankelijk leken we goed op schema te liggen, maar door een foutje van een collega, moest een deel opnieuw gedaan worden. Uiteindelijk werd het helaas ook een stressvolle dag van 14 uur, want niet alles was goed opgestart. Nu maar afwachten of vandaag alles goed loopt. Maar…genoeg geklaagd, en weer vooruitkijken, want de marathon komt er al weer aan.

Zaterdag trouwens gelukkig nog wel een leuke dag gehad, want toen zijn we met Els en Peter een ronde gaan fietsen, nadat ik 10KM wat snelheid getraind had op de atletiekbaan. Jammer genoeg geen lange duurloop kunnen doen, dus hopelijk kan ik vandaag op tijd stoppen en dan alsnog een paar uur op pad. Hoeft geen hele lange te zijn, want de taper weken zijn begonnen.

De voorbereiding is knudde geweest, want vooral door de blessure heb ik nauwelijks iets van snelheid getraind. Finishen zal wel lukken, maar ik hoop ook een beetje op een nette tijd, maar dat zal veel pijn gaan doen ben ik bang voor. Aan staand weekend kan ik in ieder geval wel tot rust komen, want omdat in België vrijdag een feestdag is, heb ik een lang weekend.

Afgelopen weekend was ook de Grizzly 100. Jan heeft meegedaan en zijn tijd daar verbeterd!! ik zag dat het parcours er niet veel beter bij lag dan vorig jaar. Ik had wel een beetje spijt dat ik niet mee gedaan heb aan een kortere afstand, maar ik denk dat het toch een verstandig besluit geweest is om geen risico te nemen.

Dus nou af gaan tellen naar de 10e November. Alvast heel goed nieuws, want het verzoek om in het zelfde startvak te mogen staan is goedgekeurd zo te zien! In block 2 van de 12 blokken, dus ik vermoed dat we niet veel mensen in hoeven te halen 😉 We hoeven in ieder geval niet lang te wachten voordat we kunnen starten….

Gelukkig werpen de oefeningen hun vruchten af, want langzaam gaat het de goede kant op. Ik moet nog wel erg voorzichtig opstarten, maar zodra ik in beweging ben gaat het na een paar kilometer al weer beter met zowel mijn rug als mijn kuit.

Afgelopen week daarom het volume weer wat omhoog gegooid, en een paar dagen wat sneller gelopen, en dat gaf niet veel problemen. Hopelijk sluit ik hiermee een lange periode van blessureleed af, en kan ik weer normaal proberen in vorm te komen voor de komende doelen.

Een goede tijd op de marathon is sowieso niet haalbaar, want daarvoor heb ik niet specifiek kunnen trainen, en de omstandigheden zijn er niet naar. Het parcours van Marathon naar Athene heeft maar liefst 332 hoogtemeters en je stijgt vrijwel alleen maar tussen de 19 en 31 kilometer. En hier hier zitten ook meerdere steile hellingen tussen met een hellingspercentage van wel 9%.

Voor een trail is dat misschien vrij weinig, maar voor een marathon heeft dat een serieuze impact op de totale tijd. Dus hier wordt mijn doel finishen onder de 4 uur, en mocht alles mee zitten hoop ik op een < 3u45 finish, maar dat gaat erg lastig worden denk ik.

Levi heeft last van zijn voet, en heeft deze week rustig aan gedaan om niets te forceren, en Randy had vorige week griep. Zaterdag heb ik nog een klein stukje mee gelopen met Randy, toen hij aan zijn laatste kilometers bezig was van de 32K, dus die is weer terug aan het trainen.

Zelf heb ik het ook bij 32KM gelaten, want ik was van te voren al twee uur aan het snoeien geweest in de tuin, en wilde niet te laat terug zijn. Deze week stand-by dienst, dus maximaal c.a. 4-5KM van huis….Na een stressvolle vrijdag, ben ik gelukkig de rest van het weekend met rust gelaten, en hopelijk blijft dat de rest van deze week ook zo.

De 50KM trail van vorig weekend was toch wat harder aangekomen dan ik in eerste instantie had verwacht…. Zaterdag avond viel het me in eerste instantie reuze mee, maar zondag ochtend had ik flink last van spierpijn. Mijn onderrug en vooral mijn bovenbenen deden pijn. Normaal gesproken wandel of loop je dat er dan de andere dag wel uit, maar tijdens de wandeling van zondag bleef het gevoelig. Ook de dagen er na was het allemaal erg gevoelig, en uiteindelijk heb ik woensdag avond voor de eerste keer mijn hardloop schoenen weer aangeschoten, en ook dat werd een pijnlijke .training.

Donderdagavond ging het al iets beter op de loopband, met een rustig tempo en een beetje helling training. Vrijdag avond een wandelingetje, en zaterdag mijn lange duurloop. Die ging gelukkig weer als vanouds, alhoewel de eerste kilometer de problemen met de rug nog goed merkbaar waren. Na een paar kilometer was dat weg, en begon ik er weer plezier in te krijgen.

In T-shirt en korte broek besloot ik om het rondje Rijsbergen te doen. Even had ik spijt van deze keuze, want het was vrij fris. Vooral jammer dat ik geen handschonen aangeschoten had, maar gelukkig warmde alles na verloop van tijd weer een beetje op. Voordeel is wel dat je geendorst krijgt met dit weer. Nadeel is dat je iets meer energie gebruikt vanwege de kou. Na 32K besloot ik dat het genoeg was, en mijn horloge af te drukken. Niet forceren, en blessurevrij blijven nu, want binnen 4 weken is de marathon al weer.

Randy en Levi hebben ondertussen beiden al wat 30 plussers gelopen, en hopelijk blijven ze ook heel tot (en met) de 10de November!! Nog twee weekenden rond de 30K en daarna afbouwen. Hopelijk kan ik zonder problemen de “doordeweekse” volumes nog een beetje omhoog gooien komende twee weken..

Tegelijkertijd kijk ik al een beetje vooruit naar de Bello-Gallico, want alhoewel het nog ver weg lijkt, heb ik na de marathon nog maar 5 weken om me daar fysiek op voor te bereiden, want de mentale trainingen zijn al begonnen.

Zoals vorig jaar gaat ook zaterdag de wekker om kwart 5 en pik ik Jan om half 6 op. Het is iets boven het vriespunt, en hier en daar een beetje mistig, maar het beloofd een mooie dag te worden.

Deze keer waren de voorbereidingen een stuk slechter dan vorig jaar. 2 KG zwaarder, 1 jaar ouder, en een periode van een aantal weken op quasi – non actief vanwege de zweepslag , maar vooral de angst om terug geblesseerd te raken zouden zijn stempel drukken op deze editie. Dus het plan was om binnen 6 uur proberen te finishen, en vooral heel te blijven.

Dat het een mooie trail zou worden wisten we gelukkig al, dus ondanks de lage verwachtingen, zou het in combinatie met het weer toch flink genieten worden (maar uiteraard ook het nodige afzien).

Rond acht uur werd terug geteld (dix, neuf, huit etc.) en mochten we vertrekken. Jan en ik wensten elkaar succes, en op een drafje begon ik aan de 50KM lange tocht. In ultra kringen ook vaak de kids run genoemd, maar in combinatie met dit parcours en hoogtemeters een serieuze trail.

We begonnen iets anders dan vorig jaar, want deze keer moest eerst wat door de ruïne gelopen worden, en daarna de nodige trappen. Heel voorzichtig allemaal, en toen we de kasseien op gingen hing ik aan de staart van de groep. Precies waar ik moest zijn, want ik wist nog van vorig jaar dat er een best wel flinke afdaling aan zat te komen, en die moest ik erg voorzichtig gaan nemen. Heel terug komen was het aller belangrijkst, en het plan was om na deze afdaling voorzichtig weer wat mensen in te gaan halen.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want bijna iedereen was uit het zicht verdwenen, en het duurde even voordat ik het eerste groepje weer in het vizier kreeg. Heel rustig naar doe gelopen, en zo van lieverlee weer wat lopers in gehaald.

Maar wat was het prachtig, de combinatie mist, heuvels, en hier en daar al de herfstkleuren. Bij zonsopgang zou je een paar prachtige foto’s kunnen maken…..

Op een gegeven moment kwam ik op het stuk waar de andere afstanden er bij kwamen. Vorig jaar haalde ik daar iedereen in, nu was het omgekeerd en moest ik vaak plaats maken.Bij de eerste verzorgingspost gelijk doorgelopen, en die tijd besteed aan het heel voorzichtig nemen van het technische stuk daarna.

Na de splitsing van de 50KM kwam er een relatief vlak stuk, waar ik vele kilometers alleen liep. Mijn horloge deed wel een beetje raar, want af en toe bleef mijn navigatie hangen. Op een gegeven moment zag ik in de verte een paar lopers, en heel langzaam kwam ik steeds dichterbij. Ondertussen begon mijn rug ook problemen te geven, en realiseerde me dat ik een grote fout gemaakt had. Vorig jaar kreeg ik op namelijk een gegeven moment ook rugpijn, en dacht toen dat het van de schoenen kwam. En nu had ik weer dezelfde schoenen zonder demping aan…..stom….

Ook deze keer was de tweede verzorgingspost in de berm, en ook daar heb ik flink wat tijd genomen om alles bij te vullen, mijn jasje uit te schieten etc. Toen ik de resterende kilometers checkte viel het me reuze mee, maar later bleek dat ik een stuk gemist had ergens, en c.a. anderhalve kilometer afgesneden. De meest voor de hand liggende verklaring is dat ik een andere loper gevolgd heb zonder op mijn horloge te kijken, dat mijn horloge is blijven hangen, of dat ik gewoon niet opgelet heb.

Ondertussen deed alles pijn, en ook het energie niveau stond al in het rood ondanks de in rustige start en lage gemiddelde hartslag. Nog even mijn poles gebruikt, maar dat mocht ook niet baten, dus die later maar weer terug gestopt. Flink afzien dus, en ik was weer kilometers aan het terug tellen, wat geen goed teken is. Op heel het stuk ben ik door slechts een paar lopers ingehaald, dus ik denk dat bij de meesten de fut er uit was.

Net voor het einde nog even de steile berg over, en daarna via het maisveld weer de Abdij in, en gefinished net binnen de 6 uur. Volgens de uitslagen 5u51, dus ik denk dat ze de startmat pas na het stuk met de trappen etc. weg gelegd hebben. Als ik daar de tijd bij optel die ik normaal gesproken over het gemiste stukje zou doen, zou ik ongeveer op 6 uur uitkomen. Een half uur langer dan vorig jaar….

Gelukkig ben ik heel gebleven, dus het doel was bereikt, en dat ik een stuk langzamer zou zijn kwam ook niet als een verassing. Wel jammer van het gemiste stukje.

Jan had er anderhalf uur minder voor nodig, en was als 5e man binnen gekomen! Geweldige prestatie, want zo’n tijd op zo’n parcours met deze hoogtemeters is ontzettend snel.

De dag later flinke spierpijn, en ben ik c.a. 24KM gaan wandelen met Maaike in de buurt van Mechelen.

Vandaag (Maandag) doet alles nog een beetje meer pijn, en vooral de pijn in de onderrug is nog niet afgenomen. Een paar dagen rust, en mijn oefeningen weer oppakken, en daarna me gaan voorbereiden op de komende doelen.

Voor mij wordt het de marathon van Athene, voor Jan de Grizzly 100 welke 50KM langer is en ruim 3000!!!! hoogtemeters heeft.

Qua planning had het niet beter uit kunnen komen, want door verschillende omstandigheden, zowel zakelijk als prive, was het lastig om afgelopen week genoeg tijd te vinden om te trainen. Dus gelukkig moest ik deze week sowieso terug qua trainingsomvang, maar afgezien daarvan is de nodige rust helaas wel er bij ingeschoten.

Ook ben ik nog niet helemaal 100% fit, want af en toe is mijn kuit nog best gevoelig en ook regelmatig heb ik weer wat meer last van mijn rug. En een paar dagen wat grieperig geweest…. Gelukkig zit het qua motivatie wel goed, want ik heb zin om weer eens een leuke trail te lopen, en dit is in ieder geval een prachtige en goed georganiseerde wedstrijd.

Afgelopen weekend was ook het Spartathlon weekend. Omdat deze editie weer een erg hete was, en c.a. de helft niet gefinished is, nogmaals een bevestiging dat mijn beslissing van afgelopen Juni om niet te starten de enige juiste was. In deze staat zou ik het zeker niet gered hebben. Uiteraard zou het wel leuk geweest zijn om het spektakel van dicht bij mee te maken, maar dan liever tijdens een poging waar de kans om te finishen een stuk hoger ligt. Helaas gaat de leeftijd nu ook een rol spelen, dus veel kansen zullen er niet meer komen.

Wanneer ik alles in het juiste perspectief plaats zijn er uiteraard nog genoeg andere (en veel mooiere) wedstrijden, die weliswaar minder legendarisch zijn, maar ook een grotere finishkans hebben…..Eerst de focus op komende doelen, en nog belangrijker weer 100% fit worden!

Foto’s van de trail vorig jaar.

Afgelopen week heb ik af en toe weer wat last gehad van mijn kuit. Het voelt een beetje kramp achtig, maar gelukkig is het vaak maar van korte duur, en heb ik er daarna geen last meer van. Ik besloot om daarom weer wat meer onverharde paden op te zoeken, en sinds lange tijd weer eens de pannehoef in te gaan.

Omdat ik vorige week een marathon gelopen had, en daarna dus terug last van mijn kuit had, besloot ik om nu niet te ver te gaan, zodat ik de weken voor de 50K trail voldoende hersteld ben. Al na een kwartiertje zat ik weer lekker in mijn ritme, en al heel snel was de stress van de drukke werkweek weer weg.

Het viel me weer op hoe rustig het was, slechts twee auto’s op de parkeerplaats en dat was een paar jaar geleden wel anders tijdens de corona jaren. En dat is ook merkbaar aan de reeën, want ik kwam er twee tegen midden op het pad, en ze bleven rustig staan totdat ik er slechts een paar meter vandaan was. Genieten dus…

De meeste paden lagen er goed bij, totdat er een modderig stuk was, met vrij diepe kuilen, en op 1 van die stukken gleed ik onderuit en kwam ik met mijn heup nogal hard tegen de grond. Dat was flinkschrikken, want in 2016 ben ik ook eens op mijn heup gevallen, en door die klap was toen mijn SI gewricht van slag af, met als resultaat maanden ischias klachten.

Gelukkig was de pijn na een paar minuten weer een stuk minder. Dus van onder tot boven onder de modder weer verder, en nog een mooi stukje Buissche heide mee gepakt voordat ik uiteindelijk het laatste stuk van de Zundertseweg weer de betonnen fietspad op ging.

In de middag nog op en neer gefietst naar Schoonmoeder, en zondag weer een stukje gewandeld met Maaike. Volgend weekend zal ik mijn lange duurloop nog wat inkorten, zodat ik fit genoeg aan de start sta over twee weken….

Na een vrij drukke week, was het zaterdag eindelijk weer tijd voor mijn lange duurloop.

Omdat die van vorige week zondag nogal tegenviel was ik benieuwd hoe het deze keer zou gaan, omdat ik ook de dagen er na flink wat spierpijn had. Dus vorige week het trainingsvolume nog niet uitgebreid, en de focus op herstel gelegd.

Zaterdag dus goed uitgerust op pad gegaan, en na een paar voorzichtige kilometers begon het steeds beter te voelen. De mist op het land in combinatie met het opkomende zonnetje was prachtig, en dit in met diverse luchtballonnen op de achtergrond zorgde voor genoeg afleiding onderweg, en al vrij snel liep ik door Zundert en zaten de eerste kilometers er op.

Ik vroeg me af of het verstandig was om er een marathon van te maken, want na vorig weekend maakte ik me toch wel een beetje zorgen. Maar aangezien de omstandigheden ideaal waren om te lopen, besloot ik een poging te doen, en wanneer ik zou merken dat het fout dreigt te gaan zou ik de kortste weg naar huis dribbelen.

Gelukkig bleven deze signalen weg, en kwamen alleen de normale pijntjes bij een dergelijke afstand, en kon ik rustig deze duurloop afwerken. Nu voorzichtig de volumes weer wat uitbreiden, en wat meer variatie aanbrengen.

Zondag samen met Maaike nog een mooie wandeling gemaakt (22KM) in de buurt van Brussel.

Het lijkt dus gelukkig eindelijk weer de goede kant op te gaan. De 50K in LÁbbye zou niet veel problemen moeten geven, tenzij de klimmetjes te veel belasting zijn voor mijn kuit. Daar ga ik dus erg voorzichtig zijn….

Afgelopen twee weken hebben we weer een heel stuk gewandeld van de Via Francigena. We zijn tot in het mooie stadje Pavia geraakt, wat netto qua etappes zo’n 240KM is, maar omdat we vaak nog een stukje er bij hadden om op de route te raken denk ik dat het totaal eerder op 260KM uitkomt.

De temperatuur was wat aan de hoge kant (piekte dagelijks richting de 35 graden), maar gelukkig waren vooral de eerste dagen in de bergen, waar als je wat hoger kwam een lekker briesje was.

Hopelijk kunnen we volgend jaar weer de draad op pakken, en een begin maken om de resterende 704KM’s uit te wandelen.

Alhoewel ik mijn loopspullen bij had, is van hardlopen niet veel gekomen. Zowel de temperatuur, als ook de vermoeidheid van de etappes zorgde er voor dat de ambitie om te gaan rennen minimaal was. In totaal 1 training van 10K in Pavia gedaan tegen het einde van de vakantie.

Zaterdag avond moest ik terug zijn in verband met geplande werkzaamheden bij de klant, en ook zondag moest ik al vroeg aan de bak. Gelukkig met succes afgerond, en rond 14u15 had ik mooi even de tijd om nog een lange duurloop te doen. Eerste stuk ging lekker, maar na zo’n 20KM werd het afzien, en ik was dan ook blij dat het er na 30KM weer op zat. Behoorlijk pijnlijke benen, dus dat zal het effect zijn van twee weken nauwelijks hardlopen, en veel wandelen.

Onderweg kwam ik Maaike nog tegen, want die was naar schoonmoeders gefietst….

Het lijkt er op dat de blessure weer definitief voorbij is. Eigenlijk geen last meer van, maar voor de zekerheid blijf ik voorlopig nog wel een tijdje met compressie kousen trainen.

De dip die het veroorzaakte in de marathonconditie is ook weer weg gewerkt, al hoewel de prognose nogal aan de optimistische kant is. Als alles mee zit zou een 3u30 wel moeten lukken denk ik, maar dan moet ik nog wel snelheid gaan trainen, want tot nu toe alleen de laatste maanden langzame trainingen gedaan.

Afgelopen zaterdag rustig vertrokken, en na 1 kilometer dacht ik nog even dat het een hele zware tocht zou worden. Vrijdag ervoor ook al verschrikkelijk zware benen, maar mogelijk toch een beetje vanwege de stress geweest van de standby dienst. Die is gelukkig weer voorbij. Eerst dacht ik nog dat het bij 30KM zou blijven, maar even later had ik mijn plannen al weer wat bijgesteld, en zou ik voor een marathon gaan op een hel rustig tempo.

Uiteindelijk is dat gelukt, en vooral het tweede deel liep erg lekker en vrij relaxt. Dus dat is goed voor het vertrouwen, en dat is nodig want we zijn al weer ingeschreven voor een mooie trail begin Oktober!

In de middag naar Jan en zijn schoonzus Adriënne voor een BBQ vanwege hun 60 jarige verjaardag. Lekker weer, lekker gegeten, flink gedronken, en het was erg gezellig!.

Zondag met Maaike nog een stuk gewandeld, en we zijn ondertussen aanbeland bij Katwijk aan Zee met het Nederlands kustpad. Komende weken zal het trainen wel even wat minder zijn, vanwege de vakantie vanaf volgend weekend. De loop schoentjes gaan wel mee, maar ik vrees dat het aantal trainingen vrij beperkt zullen blijven, maar gelukkig wordt het wel gecompenseerd met het vele wandelen.

Deze week weer een weekje standby dienst voor de klant. Dit heeft toch altijd wel de nodige impact op de trainingen, omdat niet alleen de afstand vanaf thuis binnen 20 minuten te overbruggen moet zijn, maar het ook wat stress veroorzaakt.

Hogere stresswaarden en lagere slaapscores zijn dus het gevolg, en ook de trainingen lijken zwaarder te gaan. Zaterdag ochtend was ik al wat later vertrokken, omdat ik eerst wat zaken gecontroleerd en opgelost had (preventief voordat het een probleem geeft, en ik alsnog opgeroepen wordt). Daarna rustig vertrokken, eigenlijk zonder echt plan. Eerst richting Schijf, en daarna het bos in, stukje rode route en daarna overgestapt op de gele route.

Hierna weer terug de weg op, en het begon al behoorlijk warm te worden. Nog een rondje in de buurt van Sprundel er aan vast geplakt, maar daarna weer naar huis gelopen en op 31KM mijn horloge afgedrukt.

Zondag eerst de Marathon van Sifan afgekeken, en genoten va deze wedstrijd! Hierna mijn schoentjes aangedaan en voor de zekerheid mijn racevest aangeschoten zodat ik wat drinken mee kon nemen. De temperatuur was inmiddels al flink opgelopen, dus het was nodig.

Na 1 KM kwam ik Jan tegen, en samen liepen we het eerste stuk. Die 8K vlogen voorbij, en toen ik weer alleen verder ging, besloot ik richting de molen te gaan, en zo een lus er aan te maken. Weer in de buurt van de van Hovedreef drukte ik mijn Garmin uit op zo’n 19,5KM

Jan vertelde me nog dat de trail L’Abbaye dit jaar op 5 October valt, en gelijk even met Maaike gecheckt of dit in te plannen is. Was goed, dus weer een hele mooie wedstrijd er bij op de kalender.

Voorlopig dus nog even rustig aan opbouwen. Het gewicht is ondertussen weer wat omlaag, en de motivatie is weer helemaal terug. De verloren weken vanwege de zweepslag zijn helaas nog steeds heel goed merkbaar, dus ik moet nog heel voorzichtig zijn. Nog zo’n twee maanden voor de 50K trail, dus in ieder geval tijd genoeg om klaar te zijn voor dat doel.

Het was geleden van de Great Breweries marathon dat ik nog een training boven de 42KM afgewerkt heb. Precies 3 maanden dus, en dat was goed merkbaar…

Omdat Maaike vrij was, ging ik pas om 9:10u de deur uit. Droog, niet te warm en weinig wind, dus beter kan niet. Met een lage hartslag ergens iets onder de 6 minuten per kilometer het grootste stuk afgewerkt, en in Hoeven mijn flesjes bijgevuld bij het watertap punt bij de kerk. Was hard nodig, want ik had ontzettende dorst.

Geen last van mijn kuit, en alhoewel ik nog even dacht om vanaf dit punt (30,5K) de kortste weg naar huis te nemen, onderweg mijn plannen weer bijgesteld en besloten maar gewoon een marathon te lopen. Dan maar even afzien, want het ging niet zo gemakkelijk meer….

Dus voorlopig proberen om het volume weer uit te breiden, en volgens runalyze komt het fitness niveau ook weer terug. De vo2max blijft nog wat aan de lage kant, maar dat zal wat meer tijd nodig hebben vrees ik.

Dus qua planning voorlopig nog niet te veel, en zeker nog even geen ultra’s. Het plan om Winschoten te doen ook definitief uit mijn hoofd gezet, zodat 1 van de eerste keren om een qualificatie voor de 120 van Texel te doen de 100KM in Amersfoort gaat worden op 1 Februari 2025:

 100 Kilometers: The start is on Saturday 1st of February 2025 at 10:30 AM for the 100 Kilometers . You can finish until Sunday 2nd of February 2025 6:30 AM. So, the maximum time to complete the 100 Kilometers is 20 hours.

Gelijk maar ingeschreven, zodat een belangrijk doel vastgelegd is, want alhoewel het lastig gaat worden geloof ik wel dat ik een 100K ruim binnen de 10 uur moet kunnen finishen. In de voorbereiding de Bello Gallico, dus daar vooral de focus op een finish.

Het werkweekend wat al een paar keer uitgesteld is, zit ik nu middenin, en voorlopig lijkt alles nog goed te gaan. Vrijdag avond rond 22:00u kunnen stoppen, en vandaag (zaterdag) op tijd gestart. De eerste fase was 2 uur eerder klaar dan gepland, en na de “go-nogo” meeting kon een proces gestart worden wat c.a. 5 uur duurt. Dus genoeg tijd om een lange duurloop in te lassen …

Iets over 10 dus de schoentjes aangeschoten (nieuwe Brooks Adrenalines), en maar gewoon rondje Rijsbergen gedaan. Lekker temperatuurtje, geen last van mijn kuit, en heerlijk even achter mijn beeldscherm vandaan. Genieten dus!! De kilometers vlogen voorbij, en na c.a. 3uur stond ik weer terug met 32KM op mijn klok.

Deze week dus weer wat kilometers gemaakt, en een duurloop die weer ergens op lijkt. Heel blij met hoe het er voor staat, en ik merk dat de zin om te trainen weer helemaal terug is, en ook de motivatie. Dat laatste is vooral merkbaar omdat ik al flink aan het zoeken ben naar mooie uitdagingen voor volgend jaar. Een beetje vooruitlopend op de Bello Gallico, want die moet eerst goed gaan natuurlijk, heb ik gekeken naar iets wat mogelijk gelijkwaardig is aan een Spartathlon of Ultra Milan San Remo, maar dan kleinschaliger, en:

-Niet te ver
-Niet te duur
-Geen wachtlijsten / loterij
-Genoeg verzorginsposten (geen support nodig)

Voorlopig springen er voor mij een paar uit:
https://www.kingoffasdyke.co.uk/ 280KM – 9200HM

https://www.junut.de 239 km / 7500 HM

https://paul-ultralauf.de/ 245KM / 7000HM

Allemaal stuk voor stuk hele mooie, betaalbare en zo te zien perfect georganiseerde wedstrijden met uitstekende verzorging. Ook de cutoff tijden zijn vrij ruim. Wellicht dus een goed alternatief, mocht ook volgend jaar de Spartathlon niet door gaan….

Uitdagend genoeg in ieder geval….. 🙂

Nog steeds erg voorzichtig bezig, en langzaam ben ik het totale volume weer wat aan het opbouwen. Zaterdag voor de tweede keer sinds de blessure weer een wat langere duurloop, maar deze keer vrij zwaar omdat het warm was. Misschien had ik te weinig gedronken, maar de laatste kilometers waren lood zwaar, en ik was dan ook erg blij dat ik de 30K nog binnen de 3 uur af heb kunnen werken.

Nog wel een lange weg te gaan, maar volgens onderstaande grafiek is er weer vooruitgang, dus dat motiveert weer wel, al gaat het langzaam allemaal…

Ik voel af en toe toch nog wat spanning in mijn rechtse kuit, en ook na de trainingen wat reactie dus voorlopig nog niet te snel…

Ook merk ik dat de kracht in mijn linkerbeen nog steeds een heel stuk minder is dan mijn rechtse been, dus daar moet ik de komende weken weer aan gaan werken.

Belangrijkste is dus de zaak heel houden, en proberen de kracht in mijn linkerbeen weer terug te krijgen….