Na een paar dagen rust (herstellen van de 65KM van Walcheren), heb ik woensdag de korte broek weer opgezocht, want de trend van zon en hoge temperaturen hield afgelopen week aan. Mooie lente dagen dus, en dan zijn de trainingen gelijk een heel stuk leuker.

De pijn aan mijn knie was woensdag weg, dus toen heel voorzichtig alleen een rondje gedaan, en dat ging goed. Het plan was 9KM, maar het werden er uiteindelijk 13. Met op donderdag 18 en vrijdag 14KM er bij begon het toch al weer een beetje op een normale trainingsweek te lijken, en dat had ik eigenlijk niet verwacht na de inspanning van het weekend er voor.

Op zaterdag een mooie wandeling gehad in de buurt van Schoten, en ruim 26KM afwisselend door bossen en over rustige wegen gelopen.

Zondag eerst uitgeslapen tot 8 uur, en wat later vertrokken voor mijn lange duurloop. Heeeel voorzichtig de eerste kilometers gedaan, want de meeste gewrichten onder de gordel waren nog flink stram en pijnlijk van de wandeling van zaterdag. Een echt plan was er nog niet, omdat de marathon afstand eigenlijk te ver was zo kort na de ultra van vorige week, maar van de andere kant een dergelijke afstand wel nodig is in de aanloop naar Sittard. Maar ja….ik moet ook blessurevrij zien te blijven, dus besloot de beslissing pas te nemen rond de 22KM. Daar voelde alles nog prima, of beter gezegd, ik voelde me geweldig, want met volop zon, maar toch een lekker koel briesje af en toe, vlogen de kilometers voorbij. Af en toe een beetje dromend over de Spartathlon, of Winschoten gaf ook de motivatie een flinke boost, wat uiteindelijk resulteerde in 1 van de gemakkelijkste marathons ooit. Hopelijk wordt het alleen maar beter, en sluit ik hiermee een veel te lange periode van veel te veel blessureleed af.

Uiteindelijk toch nog een trainingsweek van 87,6KM (met wandelen er bij 123, 9KM) en dat valt niet tegen.

Net nog even de website van de Spartathlon gecheckt, maar helaas nog geen communicatie over de loterij. Vorig jaar viel deze op dinsdag 12 Maart volgens mij, dus ik verwacht toch binnenkort wat meer duidelijkheid…..

Voor de tweede keer gaan Jan en ik deze leuke ultra doen. De weersverwachtingen zijn prima, en we hoeven pas om 9:00u te starten, dus dat is ook meegenomen. Onderweg nog wat flinke mistbanken, en we zien de windmolens ook nog flink draaien, maar gelukkig blijkt het tijdens de wedstrijd alleen maar zon te zijn, en valt de wind mee.

Een paar honderd meter na de start gaan we een trapje op, en daar voel ik mijn knie al even protesteren, en ga heel voorzichtig naar boven. We lopen deze editie linksom, en ook de start locatie is veranderd. Hierdoor is de verdeling qua zwaarte, dat het zware gedeelte precies halverwege start, en de eerste 32KM dus vrij gemakkelijk gaan.

De kilometer splits liggen het eerste deel op zo’n 5m30 gemiddeld, wat voor mijn doen vrij snel is op een ultra, omdat er ook tijd verloren is gegaan bij de verzorgingsposten. Bij de 32KM gaat mijn jasje uit, en berg ik ook mijn drinkbeker op, omdat hier het drinken in kartonnen bekers uitgedeeld wordt.

Hierna gaan we gelijk het strand op, en na eerst een stuk ploeteren door het losse zand (de kustlijn ligt een behoorlijk stukje weg vanwege laag water) loopt het iets beter, maar verre van comfortabel. Ik moet goed mijn best doen om 6 minuten per kilometer aan te houden, en ben al snel buiten adem wat zo vroeg in de wedstrijd niet de bedoeling is. Het is continue zoeken naar de beste stukken, en soms op de wat slechtere stukken kan ik de verleiding niet weerstaan om een stukje te wandelen.

Op een gegeven moment gaan we het strand af, en kom ik weer in mijn ritme, maar….na een paar honderd meter gaan we weer terug het strand op. En wat later nog een keer hetzelfde. Op een gegeven moment staat de pijl weer richting het strand, maar deze keer een klim tegen een duin omhoog. Bovenaan heb ik de keuze rechtdoor door een hekje, of rechtsaf, maar er staat geen pijl. Voor de eerste keer moet ik het navigatie scherm van mijn Garmin raadplegen, en daar blijk dat ik, waar de pijl stond rechtdoor had moeten gaan. Dus weer terug omlaag, en op hetzelfde moment komt er een fietser van de organisatie om de pijl weer terug goed te zetten, want hij had al gemerkt dat een poosje niemand meer voorbij kwam. Jammer, maar aangezien ik niet voor het podium strijd maakt het eigenlijk helemaal niets uit (positief blijven).

Niet veel later gaan we serieus de duinen in, dus vooral hoogteverschillen, los zand, hier en daar een lange trap, en misschien nog wel het vervelendste, heel veel mensen die massaal de kust opgezocht hebben vanwege het prachtige weer. Sommige maken plaats, maar het zijn vooral de mensen met een hond en een veel te lange lijn die je uit je ritme brengen. Van de andere kant kun je het niemand kwalijk nemen, want voor hun is het waarschijnlijk ook vervelend dat er een hardloopwedstrijd door de duinen loopt…..

Naarmate de kilometers vorderen (42KM in 4u8 en 50KM in 5u) begint mijn knie al weer wat meer te protesteren, maar bedenk ik me dat van de spit geen enkel pijnsignaal komt, dus dat valt reuze mee. Wel een beetje last van de normale rugklachten links, maar dat is tegenwoordig altijd wanneer er hoogteverschillen zijn.

Helaas heb ik wel een ander probleem, en dat is namelijk niet door blijven lopen, maar te vaak een korte wandelpauze inlassen. Ook dat is achteraf goed verklaarbaar, want ik heb natuurlijk na de Bello Gallico veel te weinig getraind, vanwege de diverse tegenvallers. Dat laatste is dus vooral het mentale stuk wat nog flink te kort schiet.

De laatste 3KM is het ook vrij druk op de boulevard in Vlissingen, en zodra ik dat achter me gelaten heb, nog een mooi stukje richting de finish, waar deze keer nog flink wat volk stond.

07:06:07 Finished 65.0 KM Speed 9.15 km/h Pace 06:33 min/km, dus ongeveer 20 minuten langzamer dan in 2023, maar het parcours was c.a. 2KM langer. Uiteindelijk 28ste van de 56, dus precies op de helft van alle deelnemers, en dat is dan weer wel leuk.

Jan heeft er ruim anderhalf uur minder voor nodig gehad, en is nog onder de 5m/KM gebleven wat op deze toch wel zware ultra een geweldige prestatie is!!

Dus……allebei weer een hele mooie dag gehad, en weer tevreden terug naar huis.

Vandaag mijn tube Voltaren gel opgezocht, en mijn knie weer ingesmeerd, want die heeft wel wat geleden. Hopelijk weer snel over….

Tja……2025 is nou niet bepaald goed begonnen. Eerst de problemen met de rug, daarna een vervelende griep, toen de val op mijn knie, en nou….spit….

Geheel onverwachts schoot het vrijdag in mijn rug, en mijn eerste gedachte was….weer een hernia er bij, maar nu aan de andere kant. Na een half uurtje flink pijn lijden, nam de pijn wat af, en kwam ik er achter dat vooral tijdens het zitten de pijn op zijn ergst was. Maar ja……een weekend werken voor de boeg, dus daar viel weinig aan te doen.

Gelukkig vond ik vrijdag avond tussen de werkzaamheden door een uurtje om een wandeling te doen, en dat gaf nogal wat verlichting. Daarna het zitten regtelmatig afgewisseld met wat bewegen en oefeningen. Zaterdag kon ik ook een paar uur lopen, dus besloot ik een duurloop van c.a. 19KM te doen (moest binnen twee uur terug aan het werk zijn, maar veel langer was ik toch niet van plan i.v.m. de wedstrijd van a.s. weekend). Dit ging boven verwachting goed. Wel wat last van mijn knie, maar daar maakte ik me minder zorgen om.

Zondag kreeg ik helaas weer meer last van mijn onderrug, en omdat de klachten vooral rechts zaten en af en toe behoorlijk heftig voelden, begon ik me wat meer zorgen te maken. Tussen de bedrijven door zowat alles gegoogeld wat er mee te maken kon hebben, en dan kwam er ook regelmatig nierfalen boven water met nagenoeg dezelfde symptomen.

Dus maandag ochtend vroeg direct een afspraak gemaakt bij de fysio, en gelukkig kon ik maandag avond gelijk terecht. Menno heeft uitgebreid onderzoek gedaan, en de voorlopige conclusie is dat er geen sprake is van orgaanpijn, en ook waarschijnlijk geen zenuwpijn, en dus geen zorgwekkende situatie. Dat was alvast een flinke opluchting!!! Na een vrij pijnlijke behandeling nog wat oefeningen doorgekregen en uitgevoerd.

De oorzaak zou kunnen zijn de intensieve trainingsweek, daarna de periode van rust vanwege de knie, en daarna weer een intensieve week, in combinatie met stress (standby-dienst).

De wedstrijd van zondag wil ik sowieso gaan doen, en in de loop van de week kijk ik nog even wat het effect is van een duurloop van c.a. 14KM. Deze wil ik vanavond inplannen tussen 16:00 en 17:30, want vanaf dan gaat mijn standby dienst weer in. Afgelopen nacht twee keer opgeroepen, dus hopelijk blijft het daar bij de rest van de week…

Vrijdag 21 Feb begon mijn stand-by dienst weer. Helaas is de agenda weer flink gevuld met releases, en ook worden er in het weekend een paar spannende acties uitgevoerd op de infrastructuur.

Het herstel van de knie gaat naar omstandigheden redelijk (steeds wat vooruitgang, ondanks de lange afstand van vorige week, en het redelijke trainingsvolume).

Helaas vrijdag ineens last van mijn onderrug aan de rechtse kant in mijn zij. Dus niet aan de “hernia” kant, waar ik al jaren last van heb. Een vrij scherp vervelend gevoel, een beetje spit achtig, wat best pijnlijk is. Hopelijk snel over, want de eerste wedstrijd is al binnen een week….

Gisteren (zaterdag) een rustige duurloop gedaan van 19KM, tussen de installaties door. Niet te ver dus vanwege bovenstaande klachten en de stand-by dienst. Tijdens het lopen alleen wat last van mijn knie tegen het einde, en af en toe wat pijn in mijn rug. Nu ik weer achter mijn bureau zit, voelt de rug een stuk beter dan gisteren, maar is nog wel gevoelig. Hopelijk is het gewoon een spier die door een verkeerde beweging geïrriteerd geraakt is….

Dus alles bij elkaar verre van ideaal zo kort voor de eerste ultra van dit jaar. Deze week erg voorzichtig nog wat kilometers maken, en hopen dat ik (stand-by dienst) ook de nodige rust kan vinden. We zullen zien….

Qua motivatie zit het wel goed, want ondanks de fysieke ongemakken heb ik heel veel zin in de doelen van dit jaar. De eerste wedstrijd dus vooral uitlopen als doel, en hopen dat het de klachten niet erger maakt. We zullen zien….

Gisteren getest hoe het er bij stond, en alhoewel het nu nogal pijnlijk aanvoelt, heb ik er wel vertrouwen in dat het begin Maart goed gaat komen in Walcheren.

Om 7 uur ben ik de deur uitgegaan, en mijn horloge gaf de niet zo motiverende tekst “Rust”, terwijl ik eindelijk weer eens een lange duurloop van plan was. Uiteraard dat advies met een pak zout genomen, want alhoewel de enduro2 speciaal voor ultra atleten gemaakt is, slaan zowel de adviezen als de voorspellingen nergens op….

Nog donker, dus lampje op, en deze keer het pad voor me goed gescand om een nieuwe val te voorkomen. Al vrij snel kon het lampje weer uit, want de dagen zijn al merkbaar aan het lengen en dat is wel fijn.

Zoals eigenlijk bij iedere training na de val, is de knie in het begin vrij pijnlijk, maar na een paar kilometer is dat nog nauwelijks merkbaar. Ik had me als doel gesteld om kilometersplits te lopen van 5M50 wat bij een finish van 9u45 op 100K ongeveer het gemiddelde zou moeten zijn.

De connectie met de hartslagmeterband viel tegen het einde af en toe even weg, dus ik denk dat de batterij aan vervanging toe is.

De eerste kilometers moest ik op gang komen, en gingen erg voorzichtig vanwege de knie en de ongelijke betonplaten, maar daarna vielen de meeste kilometers binnen deze marge. Een plaspauze gooide het gemiddelde wat omlaag, maar het is uiteraard een training, en hopelijk komt daar komende maanden nog flink wat verbetering in.

Deze keer dus een poging gedaan om zo vlak mogelijk te lopen, en rustig te starten. In vergelijking met een paar andere gelijkwaardige trainingen uiteindelijk hetzelfde resultaat, maar heb ikhet gevoel dat ik het een stuk langer vol kan houden.

De training heb ik dus na de beetje moeizame start wel lekker af kunnen werken, en de pijn die ik verwachtte als de kilometers vorderden bleef tijdens deze training weg. Deze week dus afgesloten met een rustige marathon, en uiteindelijk de week totaalteller op 111,46KM gezet. Nou weer een paar weken rustiger aan….

Maandag:
Helaas doet nu de knie nu weer wel meer pijn dan de afgelopen dagen, maar dat komt niet helemaal als een verassing, en hopelijk is dat snel weer over…De trainingsomvang kan weer afgebouwd worden richting Walcheren, dus moet goed komen.

Na lang wikken en wegen besloot ik afgelopen vrijdag voorzichtig een poging tot hardlopen te doen op de loopband. In dit geval de beste optie, omdat ik op de loopband de meeste demping heb, op ieder moment kan stoppen wanneer het te pijnlijk wordt, en de kans op struikelen een stuk kleiner is.

De eerste 300 meter voelde niet goed, en de pijn leek vooral van de knieschijf zelf te komen in plaats van de binnenste knieband. Van lieverlee werd de pijn minder, en ik besloot het tempo zo te laten (c.a. 10KM per uur). Op mijn ipad een filmpje van de Spartathlon, en dat pepte de motivatie nog een beetje extra op, want lopen op een loopband blijft natuurlijk een vrij saaie bezigheid.

Na 6KM besloot ik de band uit te zetten, omdat ik eerst de reactie van deze actie de dag er na af wilde wachten. Dat bleek achteraf mee te vallen 🤸‍♂️🤗

Nog steeds wel af en toe een kloppend gevoel in de knie, vrijwel zeker veroorzaakt door de ontsteking. Omdat ik de ontstekingsremmer niet meer durf te gebruiken, heb ik een nieuw plan bedacht, in de vorm van Voltaren…..Voltaren Emulgel is een gel die op de huid wordt toegepast om pijn te verlichten en ontsteking en zwelling tegen te gaan bij milde tot matige gewrichtspijn van knie of vingers. Dus zaterdag ochtend langs de DA, en een tube gehaald.

Zaterdag met Maaike nog 20KM gewandeld, en ook dat gin g goed. Eenmaal in beweging is het gewoon wandelen in plaats van strompelen zoals vorige week. Ook zondag een wandeling van >20KM gedaan, en thuis aangekomen besloot ik ook nog een stukje loopband te doen. De ipad weer opgezocht, en een uurtje rustig gelopen, zodat ik weer 10KM bij kon schrijven. Het toaal (wandelen + hardlopen) was iets te veel, maar uiteindelijk denk ik dat er geen echte terugval is. Als het mee zit vanavond weer eens op de weg proberen….

Dus….voorzichtig optimistisch. Hopelijk kan ik deze week nog wat langere duurloopjes doen, en in het weekend weer een keer boven de 30KM uitkomen. Lukt dit zonder al te veel problemen dan ga ik starten in Zeeland.

Het zit me ook niet mee….Was ik eindelijk aan het herstellen van de vervelende rugklachten, kreeg ik de griep, en toen dat over was en ik de draad juist weer lekker aan het op pakken was ben ik dus flink gestruikeld.

Achteraf gezien had ik beter gestart tijdens de hoho100, dan zou ik in ieder geval deze blessure niet opgelopen hebben. Ook achteraf gezien had ik nooit 40KM door moeten lopen na de val…En ook achteraf gezien had ik niet de andere dag 17KM moeten gaan wandelen terwijl ik veel pijn had. Maar ja…..dat soort gedachtes schieten we niet veel mee op… Het is wat het is, dus ik moet er alles aan gaan doen om zo snel mogelijk weer helemaal hersteld te zijn. Helaas is alles er aan doen in mijn geval bijna niet veel doen, dus vooral niet te veel bewegen. Gelukkig had ik een hele aardige huisarts, die begreep hoe belangrijk sporten is, en mee dacht om me zo snel mogelijk terug aan het hardlopen te krijgen!!

De diagnose:
EvaluatieTrauma knie:Verdenking bandletsel, geen verdenking op ossaal letsel. Start NSAID komende 14 dagen, rust, belasten op geleide van de pijn. Indien onvoldoende verbetering en ontzwelling komende 14 dagen, retour su. PM laagdrempelig orthopeed gezien trauma en hardlopen van meneer

Het betreft vooral de binnenste knieband, en de spieren die bij de knieschijf lopen.

Het behandelplan is dus voorlopig niet te veel belasten, totdat de zwelling en pijn weg is. Wandelen en fietsen dus, maar wel gematigd….En hopen dat de ontsteking (vrijwel zeker veroorzaakt door de te zware belasting zaterdag en zondag na de val) ook snel weg is.

Vandaag (donderdag – ruim 5 dagen na de val) :
Het bloeden van de wond is inmiddels al een paar dagen gestopt. De pijn wordt iedere dag wat minder, en ik wordt gelukkig steeds mobieler. Vooral het opstaan vanuit zitten, of omgekeerd gaat steeds beter, en ook trap lopen doet minder pijn. Gisteren 4KM gewandeld en dat gaat goed, wanneer ik eenmaal een paar 100 meter op weg ben. Dus voorlopig even niet hardlopen, en ik moet de verleiding weerstaan om niet te vroeg daarmee te starten om terugval te voorkomen.

Afgelopen week heb ik me weer ingeschreven voor de 24u van Sittard, waar ik in Mei als alles goed gaat voor de derde keer ga starten. Deze keer is het een NK, dus een extra motivatie om me goed voor te bereiden. Gelukkig heb ik veel geleerd van voorgaande keren, en hopelijk gaat het me lukken om een stuk verder te komen als tijdens de eerste editie. Dat is me tijdens de Ultrabalaton in 2023 eigenlijk wel gelukt, want  daar bereikte ik de 100 miles ruim binnen de 21uur. en “wat” later halde ik binnen 24 uur de 183KM.[182.8 km] het Balatonalmadi strand  na 23:40:29. Uiteraard waren daar de omstandigheden niet vergelijkbaar, omdat de vrij scherpe “cutoff ” tijd er daar voor zorgde dat je tempo moest blijven houden, en bij een 24u is dat uiteraard heel anders…..

Alvast twee mooie korte termijn doelen, en dat motiveert enorm…. Dat blijkt wel, want het is me deze week ook gelukt om weer eens een deftig aantal kilometers te maken(107,4 in totaal), en ik hoop dat die trend zich weer door zal zetten. De Garmin data ziet er alvast gunstig uit, want de slaapscores gaan flink omhoog, en de rustpols is weer terug rond de 50. De Vo2max is nog steeds knudde, maar ik verwacht met de huidige volumes weer snel een beetje terug normaal of liefst wat hoger dan vroeger.

Wat nog veel meer motiveert is dat mijn lichaam weer een beetje mee werkt. Het gaat nog steeds iedere week een beetje beter, en ik hoop dat het zo nog een tijd door gaat. 100% zal het nooit worden, want dat is het nooit geweest na mijn hernia verleden, maar ik hoop weer ongeveer terug op het niveau van 2023 te komen.

Tijdens de ultrabalaton had ik Hoka Rincon 3 schoenen aan, dus het leek me een goed idee om dezelfde te bestellen want die waren me heel goed bevallen voor die specifieke afstand. Ondertussen is er een nieuwe versie, de Rincon 4, dus gezocht naar een voordelig paar, en uiteindelijk gevonden. Exact dezelfde maat besteld, maar toen ik ze aanschoot zaten mijn tenen zowat dubbel, en ook de zijkanten voelden veel te strak. De maat op de doos en in de schoen dubbel gecheckt, maar daar stond toch echt 42 2/3. Na wat speurwerk gevonden dat best twee maten groter besteld kunnen worden, omdat de maatvoering bij Hoka per 1/2 maat gaat vanwege het Amerikaanse stelsel.   “Let me start with the fit. When it comes to Hoka sizing, I always order my footwear a half size larger. The Rincon model is even smaller than the average Hoka, so I would recommend that you try on shoes a full size larger than usual.”   Dus de schonen terug gestuurd, en gelukkig had men ook een maat 44 op voorraad.

Verder zijn er ook wat wijzigingen aan de BG, en begint ook die wedstrijd weer interessanter te worden, omdat het geen gewone 100 Miler meer is, maar nog een stuk verder…..Als mijn andere doelen een beetje lukken, dan ga ik misschien een start dit jaar toch heroverwegen :-).

Zaterdag op tijd op pad gegaan voor mijn duurloop. Mijn lampje opgedaan, en nadat ik Maaike uitgezwaaid had vertrok ik richting Zundert. Het was -3, maar windstil ,en het zou zonnig worden.

Na anderhalve kilometer struikelde ik over een betonplaat die me al vaker verrast heeft. Ik dacht van te voren nog dat ik daar uit moest kijken, maar wist niet dat ik al zo ver was, want zat met mijn horloge te spelen 🥺

Gelijk opgestaan, en door gelopen, en na een paar kilometer zakte de pijn weer, en kon ik weer gaan genieten van de opkomende zon, wat er geweldig uitzag met de bevroren bomen en hier en daar nog wat mist. Bewust op een lage hartslag gelopen, want het was weer even geleden dat ik een echte lange duurloop gedaan had.

Bij het opgaan en dalen op het viaduct van Bosschenhoofd, begon mijn linkse knie weer flink pijn te doen, dus heel voorzichtig de laatste uitgelopen. Blij dat ik weer eens een marathon heb kunnen lopen, met geweldig weer. Hopelijk is mijn knie weer snel hersteld, want ik wil zo graag weer veel kilometers maken….

Ik ben voorzichtig optimistisch over hoe het momenteel gaat, want alhoewel het heel erg langzaam gaat, merk ik vooruitgang en nemen de klachten wat af. Niet zo snel als ik zou willen, maar ik begin weer een beetje te geloven dat de kracht in mijn linkerbeen weer terug aan het komen is, en hopelijk weer op het nivo van tijdens de Ultrabalaton komt. Waarschijnlijk de combinatie van nieuwe oefeningen, en (misschien zelfs belangrijker) het stoppen van de plank oefening hebben zo zijn effect!!

Ook heeft Menno afgelopen vrijdag mijn Kuitspieren flink onder handen genomen, wat tijdens de behandeling erg pijnlijk was, maar ook daarna behoorlijk gevoelig. Ik besloot daarom mijn lange duurloop flink in te korten. Op zich kwam dit wel goed uit, want in de nacht van vrijdag op zaterdag lag ik pas rond half 3 in mijn bed, en kon wat langer blijven liggen.

Dus…..toch maar weer ingeschreven voor de Spartathlon. Alhoewel de kans natuurlijk heel erg klein is dat ik weer opnieuw ingeloot wordt, en Maaike nog niet helemaal om is voor wat betreft de datum zo kort na onze vakantie, zijn dat zaken die later aan de orde komen, mocht ik rond die tijd fit genoeg zijn en de uitdaging aan durf te gaan.

Ik werd ook nog gevraagd om zaterdag bij Rucphen FM even langs te komen, om kort samen met de wethouder en Ron (wereldkampioen veldrijden cat 60+) een interview te geven. Twee blokjes van 5 minuten, waarin we aan konden geven waarom het belangrijk is om de sport prestaties van mensen uit onze gemeente onder de aandacht te brengen.

Dus nou weer er tegenaan, want ik haal nog steeds niet de volumes die ik normaal doe. Afgelopen week 77KM totaal, terwijl ik weer boven de 100KM per week uit wil komen zoals in 2023 in de aanloop naar de UB het geval was. Ook de VO2MAX is en flink stuk terug gevallen van 53 naar 47, wat voor een heel groot deel aan de recente griep te danken is.

Runalyze laat alvast een lichte stijging zien, en verwacht op termijn weer een flinke verbetering. We gaan het zien……

Binnenkort de kans om het te testen in Zeeland …

Na een vrij slechte start van het jaar, vandaag eindelijk weer een keer lekker gelopen….

Er moest eerst iets getest worden voor de klant, maar helaas blaak dat niet te werken. Ik had doorgegeven dat ik rond 10u30 weer een nieuwe poging zou doen, dus had ik ongeveer 3u30 om mijn lange duurloop te doen. Lang genoeg, want ik was van plan om heel voorzichtig de draad weer op te pakken na al het blessureleed en na de recente griep periode.

Dus om 7 u het lampje op mijn hoofd gezet, de horloge aangedrukt, en op een heel rustig tempo de kou in. Een beetje mistig nog, dus het zag er naar uit dat het weer een droevige dag zou worden zonder zon, zoals laatste weken vrijwel dagelijks het geval is. Gelukkig begon ik er al vrij snel plezier in te krijgen, want kilometers helemaal alleen in het donker vind ik geweldig, en ik geniet volop van de stilte en de rust.

Het wordt nog leuker wanneer ik merk dat ik minder last heb van het krachtverlies in mijn linkerbeen, want door die miserie was de motivatie de laatste weken op zijn dieptepunt. Op een lekker rustig tempo dribbel ik richting Zundert, en bedenk dat ik voorlopig komende weken iedere week een paar kilometer er bij ga doen. Niet te snel opbouwen komende weken dus, maar hopelijk wel klaar voor de 65K van Walcheren begin Maart.

De grond – contact balance (zie bovenstaande grafiek) was gemiddeld ok, maar tegen het einde ging het wat achteruit. Maar al bij al lagen de gemiddelden veel slechter dan deze keer de afgelopen maanden en hopelijk blijft dat zo!!

De oefeningen van de fysio doe ik nu regelmatig, maar ik merk dat ik heel voorzichtig moet zijn, omdat iedere keer de dagen er na flink wat reactie in de kuitspieren voelbaar is.

Dus eindelijk hoop ik weer een beetje opbouwend bezig te zijn, en wil ik van lieverlee de volumes weer uit gaan breiden. Door de griep is gelukkig het gewicht wel in orde, want op een paar kg na ben ik weer helemaal op mijn streef gewicht van c.a. 69KG.

Sinds vorige week Zaterdag was ik dus geveld door de griep. De eerste dagen had ik regelmatig koorts, spierpijn, hoofdpijn en vooral heel veel en heel zwaar hoesten. Gelukkig was na een paar dagen het meeste al weer wat beter, maar het hoesten bleef…. Omdat ik bang was dat het misschien een longontsteking zou zijn, maar even bij de huisarts laten checken, maar de longen waren verder OK, en het zou om een virus gaan.

Zaterdag middag was het nog niet helemaal over, maar ik besloot toch een poging te doen om rustig een rondje te lopen, en het viel nog niet tegen. Alles kwam goed los, en afgezien van een paar hoestbuien leek het eerder beter dan slechter te gaan. Zondag met Maaike een flinke ronde gewandeld, en de buitenlucht deed me ook goed. Wel af en toe nog veel last wanneer ik van de kou naar binnen ga, of omgekeerd. Vandaag (maandag) gaat het weer een stuk beter, dus ik vermoed dat ik er deze week van af ben, en de draad vanaf vandaag weer voorzichtig op kan gaan pakken.

Het “stil zitten” heeft ook zo zijn effect op de rugklachten, want die zijn nog wat erger geworden. Hopelijk ook daar snel verbetering, zodat in ieder geval weer pijnvrij getraind kan worden, en de volumes weer toe kunnen gaan nemen.

De hoho100 heb ik inmiddels afgezegd, dus wordt het aftellen naar de 65KM van Walcheren, want zoals het er nu naar uitziet gaat dat de eerste uitdaging worden.

Met de oefeningen van de fysio moet ik wel een beetje voorzichtig zijn, want een dag later zijn de spieren erg stijf en pijnlijk, dus wanneer ik ga hardlopen heel goed de tijd nemen om alles op te warmen.

Dus inmiddels ongeveer twee weken in het nieuwe jaar, en eindelijk kan ik beginnen om terug fit te worden……Gelukkig is het gewicht weer een terug in orde, en sinds vandaag is ook de HRV weer normaal.

Afgelopen vrijdag langs de fysio geweest, voor een analyse wat er allemaal aan de hand is, en een behandelplan. Het slechte nieuws was dat aan de beknelde zenuw zelf niet veel te doen is. Dus een beetje dezelfde situatie als in 2004, toen ik uiteindelijk geopereerd ben. Het grote verschil is dat ik toen veel pijn had, en nu dus alleen een doof gevoel, en kracht en evenwichtsverlies.

Om te kijken hoe het er bij staat met de kracht, bleek ook het krachtverlies nogal mee te vallen. Dit was te meten met de kracht van beide benen, zowel recht naar voren, als zijdelings, en hiermee viel ik precies binnen de norm voor mijn leeftijds categorie. Helemaal opmerkelijk was dat de zijdelingse bewegingen zelfs mijn slechte been (links) beter scoorde dan mijn rechterbeen. Nou is natuurlijk te verwachten dat als je vrijwel dagelijks hardloopt je ruim binnen de norm zou vallen, maar net binnen de norm is in ieder geval ook al weer een meevaller.

Na deze metingen wat andere zaken onderzocht, en bij een beweging waarbij de kuitspieren getest werden, bleek links een heel erg groot verschil te zitten met rechts. Een beetje “klapvoet” achtig, wat veroorzaakt word door een beknelling tussen l5 en het SI gewricht. Dit zou ook kunnen verklaren waarom ik bijvoorbeeld een zweepslag aan het andere been gekregen heb, vanwege de compenserende functie.

Het behandelplan: Omdat aan de beknelling zelf niet veel gedaan kan worden hebben we besloten het volgende te doen:

1. Ga het voorgeschreven programma 2x/week uitvoeren.
2. Stop volledig met de core-stability-training:
– Het heeft geen duidelijke toegevoegde waarde.
– (!) Het lijkt naar jouw ervaring de klachten eerder erger dan beter te maken.
– Je “ochtendroutine” van rugoefeningen zijn prima om te blijven doen.
3. Probeer de hardlooptraining zo te plannen, dat je niet langer dan 24u toename hebt van klachten.

De oefeningen bestaan uit: Touwspringen, Squats met Theraband – Spanish Squat, Eenbenige calf raise en de Crabwalk (Monsterwalk variant 3).

Ik verwacht dat vooral de Eenbenige calf raise snel resultaat zal geven…

Dus helaas geen echte oplossing voor de beknelling, maar van de andere kant lijkt de schade mee te vallen, en is vooral het dove gevoel en het krachtverlies in de kuit voorlopig het enige echte probleem. Hier gaan we dus aan werken.

vooral de focus gelegd op het sterker maken van de spieren en dan vooral de kuitspieren: Ook heb ik even het lopen op trailschoenen gemeld in verband met de recente ervaringen tijdens de laatste twee trails, en vrijwel zeker is het gebrek aan demping in combinatie met ongelijke ondergrond , kasseien etc. de oorzaak dat de klachten erger werden, en na een paar dagen zich weer min of meer stabiliseerde.

Afgelopen zaterdag nog een 33KM afgewerkt, maar deze ging vrij zwaar. Later op de dag bleek waarom, want het kriebelhoestje wat ik eigenlijk al sinds vrijdag avond had, ontwikkelde zich tot zware hoestbuien, spierpijn, hoofdpijn en ik zat te rillen van de kou. De tweede keer griep dus op een maand tijd. Vandaag (maandag) gaat het iets beter, maar de hoestbuien zijn nog steeds hetzelfde, en de spierpijn ook. Zwaar kl@@te dus, omdat ik juist weer zin had om alles op te pakken en snel weer fit te worden en vooruit te gaan kijken naar volgende doelen.

Garmin heeft ook opgemerkt dat het niet goed gaat 😉

En de rustpols:

Terwijl dit het normale beeld ongeveer is:

De laatste week heb ik rustig aan gedaan, en de laatste dagen van het jaar doorgebracht in het Belgische Hasselt. Het nieuwe jaar alvast goed begonnen met een nieuwjaarsduik in de zwemvijver van het hotel, samen met de eigenaar.

2 Januari was ik ook nog vrij, en heb ik mijn eerste duurloop (30KM) van het jaar gedaan, en dat viel tegen omdat ik wat extra kilo’s mee moest sjouwen, en omdat de problemen met de rug nog niet opgelost zijn. Wat wel mee zat was het weer, want eindelijk kwam de zon weer even tevoorschijn.

Vrijdag eind van de middag heb ik een afspraak bij de fysio, en hopelijk komt daar een goed behandelplan uit. Deze keer bij Fysiofit in Sprundel, dus ik ben heel erg benieuwd!! Gelukkig geen pijn, maar vanwege het krachtverlies in mijn linkerbeen merk ik dat ook andere klachten ontstaan. Ben even gestopt met oefeningen omdat ik vermoed dat er een oefening bij zit die de klachten versterkt, dus best eerst kijken wat vanmiddag de conclusie is.

Voor de voorlopige planning voor 2025 heb ik de volgende wedstrijden gevonden die voor mij interessant kunnen zijn. Zou mooi zijn als ik in Winschoten kan pieken en daar een mooie tijd weg kan zetten. De spartathlon nog buiten beschouwing gelaten, want er moet een wonder gebeuren wil ik daar gaan starten, en dat zou trouwens ook niet goed uitkomen met de plannen voor Winschoten.

2025
1 Februari hoho100 (100 KM) ==> De kans is heel klein dat ik daar ga starten
2 Maart 65KM Walcheren (65KM)
3 Mei 24 uur van Sittard
24 Mei Sri Chinmoi (100KM)
1 Juni Brabantse wal marathon of Endurance day Hamme (100KM)
13 September Run Winschoten (100KM)
4 Oct Zeeuwse kust marathon
???: Oct Indian Summer Ultra (100KM)

Maar….eerst blessure vrij worden, en daarna van lieverlee weer wat volume op gaan bouwen…..

December loop weer tegen het eind, dus het wordt weer tijd om terug te kijken naar afgelopen jaar. Zoals voorgaande jaren had ook dit jaar weer zijn hoogte en dieptepunten, maar gelukkig ondanks de teleurstellingen weer heel veel plezier kunnen beleven aan het hardlopen.

DNF – Hoho100 – Eind Januari was de laatste gelegenheid om een poging te doen om me te plaatsen voor de 120KM van Texel, en ik had besloten een poging te doen in Amersfoort op de 100Mile. Eind 2023 was ik door mijn rug gegaan, en al vroeg in de wedstrijd kreeg ik hier veel last van. Na 60K daarom besloten te stoppen, terwijl ik op een tempo van 5m50/KM nog 40KM van een kwalificatie af was. Jammer dus….

50 Mile Salland trail – Nog steeds last van de blessure, maar gelukkig heb ik deze mooie trail zonder al te veel problemen uit kunnen lopen. Met een 40 ste plaats (120 gestarte deelnemers) heel tevreden, en een hele mooie dag gehad in de omgeving van Nijverdal.

60 van Texel – Deze keer kwamen zowel Jan (op de 120KM) als ik (op de 60KM) in actie op deze bijzondere wedstrijd. Door de harde wind, en het slechte weer, was deze editie bijzonder zwaar, en ik was dan ook erg blij met mijn finish net onder de 6 uur. Jan had de 120KM ook in een geweldige tijd afgewerkt, en ook de dames hebben het goed naar hun zin gehad tijdens dit prachtige weekend.

Hier ben ik even gestruikeld tijdens de 60KM van texel:-)

Great Breweries Marathon – Begin Mei had ik nog last minute ingeschreven voor deze marathon. Een week ervoor had ik als training een (voor mijn doen) vrij snelle marathon gelopen, en daarom nog snel ingeschreven om een poging te doen daar onder de 3,5 uur te finishen. Het liep helaas wat anders, want vooral de onverharde paden waren erg glad, en na het halve marathon punt bleek al snel dat een nieuw PR er niet in zou zitten. In het tweede deel had ik ook wat last van mijn darmen, en uiteindelijk na ongeveer kwam ik na 3u50 over de finish. Maar Jan en ik hebben wel genoten van deze wedstrijd!

DNF – Sri Chinmoi 100K – 26 Mei een leuke westrijd in het Amsterdamse bos.Terwijl alles mee leek te zitten, en ik met een gemiddelde van 5m37 per kilometer begon te geloven in een 100KM binnen de 10 uur, was het na 35KM ineens gedaan, en kon ik niet meer verder lopen vanwege een zweepslag in de rechterkuit. Deze keer van een gradatie zodat lopen niet meer mogelijk was, en het duurde wel een aantal weken voordat ik daarna voorzichtig de draad weer kon op pakken.

DNS Spartathon – In Juni had ik bericht gekregen dat ik via de wachtlijst (52e plaats) een slot gekregen had voor deze legendarische wedstrijd. Na lang twijfelen besloten om er vanaf te zien, en de organisatie ingelicht dat vanwege de zweepslag blessure mijn slot overgedragen kon worden aan een ander atleet. Een zware domper dus…..

Trail lábbaye 50KM – samen met Jan voor de tweede keer deze mooie en vrij zware trail gedaan, met prachtige weersomstandigheden. Balen dat ik per ongeluk een stuk van de route gemist had, en balen dat ik een half uur langer nodig had dan het jaar er voor, maar ondanks deze tegenvallers weer wel een prachtige dag gehad!

Marathon Athene – Samen met je zoons een weekendje naar Athene, en dan alle 3 finishen!! Veel mooier kan het niet worden, dus deze wedstrijd maakte het jaar 2024 toch nog een heel geslaagd jaar. Geen supertijd, maar erg blij dat we alle 3 gefinisht zijn. Top weekend gehad en heel trots op mijn jongens!

DNF Bello Gallico – Deze domper zit nog vers in mijn geheugen, omdat ik vorige week nogmaals een keer halverwege opgaf tijdens deze wedstrijd. Heel veel verschillende zaken gingen mis, maar het meeste was vooral te wijten aan de rugklachten, volgens mij versterkt door het lopen op trailschoenen.

Huldiging sportkampioenen – Een van de hoogtepunten van dit jaar was dat ik in het zonnetje gezet werd tijdens de huldiging van de sportkampioenen in Rucphen. Helaas kon ik op de avond niet aanwezig zijn, maar dat werd later goed gemaakt in het gemeentehuis. Ook werd ik uitgenodigd voor een interview bij Rucphen FM, zodat wat meer bekendheid aan het ultralopen in de regio gegeven kon worden.

2025 – De voorlopige planning

Voor mezelf twee doelstellingen, in volgorde van belangrijkheid:

1 – Blessurevrij blijven
2 – kwalificeren voor de 120K

Maar die laatste heeft alleen zin, wanneer ik weer zonder veel problemen afstanden >= 100KM af kan leggen….

Onderstaande wedstrijden die voor mij interessant zijn, heb ik alvast dun met potlood opgeschreven…..

1 Februari hoho100 (100 KM) Ingeschreven, maar omdat ik waarschijnlijk nog niet blessure vrij ben is de kans heel groot dat ik niet ga starten.
2 Maart 65KM Walcheren (65KM)
3 Mei 24 uur van Sittard (Kan als kwalificatie gelden met een meting op de 100KM, en een poging om mijn PR opde 24u te verbeteren)
24 Mei Sri Chinmoi (100KM eventueel nog een poging)
13 September Run Winschoten (100KM eventueel nog een poging)
?? Oktober Zeeuwse kust marathon

Een nieuwe poging voor de Spartathlon? Begin maart kan weer ingeschreven worden, maar zoals het er nu bij staat weet ik niet of het verstandig is. Komende maanden aankijken, en alleen wanneer ik 100% fit ben misschien nog eens overwegen….

Allerbelangrijkst is en blijft het plezier in hardlopen, en ik hoop dat ook 2025 wat dat betreft een succesvol jaar gaat worden.

Ondertussen ben ik al weer een paar dagen aan het bijkomen van de mislukte poging om de B.G. te finishen. Gelukkig ben ik heel erg goed in het relativeren van zaken, en ik heb dan ook veel nagedacht over wat er nou allemaal fout en goed ging.

Voor mezelf even wat zaken op een rijtje gezet….

De voorbereiding: Hoewel ik heel veel met deze wedstrijd bezig geweest ben, komen de voorbereidingen bij lange na niet in de buurt van de voorbereidingen zoal ik die bij de Ultra Ballaton gedaan heb. Toen heeft ruim een half jaar lang alles in het teken van die wedstrijd gestaan, en heb ik er werkelijk alles voor gedaan en gelaten. Deze wedstrijd waren de trainingsvolumes een stuk minder, en buiten de Trail lábbaye nagenoeg geen noodzakelijke trailkilometers gemaakt en altijd de meest comfortabele weg gekozen. Kortom…toch te gemakkelijk over gedacht, wat waarschijnlijk te wijten is aan het te veel aan zelfvertrouwen door de 211km finish vorig jaar tijdens de UB.

Trails v.s. weg: Trail runnen is heel erg leuk, want in tegenstelling tot de meeste weg wedstrijden loop je door de natuur, en heb je veel meer afwisseling. Soms kun je lekker bijkomen tijdens een afdaling, of bijv. eten wanneer je wandelend aan het klimmen bent. Het ene moment loop je door de modder, dan weer over gras, en soms verhard. Weg wedstrijden zijn vaak vlak, en hebben juist voor mij weer als voordeel dat ik in een bepaald ritme kan komen, en dan lekker door kan draven. Ook dat gaat op een gegeven moment pijn doen, maar mijn lichaam lijkt hier toch beter tegen te kunnen dan de meer ongecontroleerde bewegingen tijdens een trail. Tot nu toe kom ik altijd redelijk gehavend uit trail wedstrijden, en meestal moet vooral mijn rug het ontgelden. Vooral de laatste jaren lijkt er een trend te ontstaan waar trail schoenen voor rugklachten lijken te zorgen, dus wordt het voor mij kiezen tussen twee kwaden,,,daar kom je op een 50K nog mee weg, maar is geen goede basis voor een ultra afstand.

Fysieke problemen: Na de ultra balaton nog een paar wedstrijden pijnvrij kunnen doen, maar nadat ik eind 2023 flink door mijn rug gegaan ben, heb ik regelmatig problemen gehad tijdens wedstrijden. Daar kwam in Mei j.l. nog een zweepslag bij, wat er voor zorgde dat een droom (starten op de Spartahlon) in duigen viel, en een flink gat in de trainingen geslagen heeft, zodat ik weer in Juli bijna vanaf 0 terug moest gaan opbouwen. En uiteraard speelt ook de leeftijd een belangrijke rol, en merk ik dat ik steeds meer hersteltijd nodig heb, zodat uiteindelijk ook niet de wekelijkse volumes gehaald kunnen worden. Vreemde klachten zoals een paar weken terug toen ik spontaan door mijn knie zakte, zijn denk ik ook signalen dat er iets aan de hand is, in dit geval mogelijk een combinatie stress met de slechte rug conditie.

De BG zelf: hier zit hem volgens mij de crux. Halverwege krijg je de kans om te stoppen, en wanneer iets niet goed gaat grijp je die kans. Bij een 100 Mijl met een enkele ronde moet je door, en zou het in ieder geval langer duren voordat de handdoek in de ring gegooid word, omdat je hoopt op een beter moment. Nou ben ik deze keer zeer zeker dat dat er niet zou komen, omdat er echt iets aan de hand is waardoor het vrijwel zeker alleen wandelen zou worden, en dat kon ik gewoon niet opgebracht krijgen. Door vorige DNF’s weet ik dat er geen negatieve gedachten mogen komen, en zeker niet vroeg in de wedstrijd. Het vooruitzicht om halverwege nog c.a. 16 uur met veel pijn door te moeten, en misschien zelfs heel veel extra schade op te lopen maken de beslissing simpeler, met uitstappen tot gevolg. En gelukkig blijf ik er bij dat het de enige juiste beslissing was.

De conclusie is dat ik geen ultralange trails meer ga doen, tenzij ik het op gewone schoenen kan doen. Dus trails met bijv. hetzelfde karakter als de Indian Summer. Ergens op deze planeet moeten er toch genoeg mooie trail wedstrijden bestaan die aan dat criteria voldoen.

Maar voorlopig wil ik me eerst gaan focussen op doelen waar ik wel beter in lijk te zijn, en wordt de missie om een een poging te doen om me te kwalificeren voor Texel. Mooie wedstrijden zoals de 65KM van Walcheren, 100KM van Winschoten en de Zeeuwse kust en Tís voor niks marathon passen daar ook heel goed in. Nu eerst goed uitrusten, zorgen dat ik weet fit ben, en hopen dat ik in 2025 een blessurevrij jaar in ga. Ik kom dan immers in de categorie 60+ dus dan wordt het ook weer leuk om me te gaan meten met leeftijd genoten…

Zaterdag ochtend komen we rond 3 uur aan bij de Roosenburg, en daar zit het al aardig vol. Na het labelen van de dropbags, de toiletbezoeken en het nuttigen van een eierkoek gaan we rond 4 uur naar de start, en even later mogen we vertrekken. Jan en ik wensen elkaar succes, en gaan vol goede moed op pad.

Het is fris, maar na een paar kilometer heb ik het warm, en ben ik blij dat ik een niet te dikke jas aangeschoten heb. Ook de handschoentjes zijn dik genoeg, dus voorlopig heb ik geen last van de kou. Als snel komen we de eerste stukken modder tegen, maar omdat het nog vroeg in de wedstrijd is, doe ik een poging om mijn voeten droog te houden. De grip valt flink tegen, want ondanks dat ik mijn trailschoenen heb aangeschoten, glijd ik alle kanten op. Uiteraard glijd ik een keer flink uit, maar gelukkig land ik in de struiken rechts, en wordt de klap opgevangen.

De eerste 10 kilometers vliegen voorbij, en het wordt al wat minder druk. De loper die heel de tijd kort achter me loopt is ondertussen gelost(na een plaspauze) en ik geniet van de rust. Bij 19KM is de eerste post, en ik besluit snel mijn flesjes te vullen, een broodje kaas te pakken en door te gaan. Het broodje krijg ik moeilijk weg, maar zonder koolhydraten red je het niet, en alleen op gels ook niet.

Andere jaren was ik dit punt een stuk sneller voorbij, maar op zich is dit prima, want ik had me voorgenomen om heel rustig te starten. In dit deel (tussen cp1 en cp2) moet ik nog even de bossen in voor een sanitaire stop, en opgelucht kan ik weer door. Helaas gaan de kilometers steeds moeizamer, en beginnen er allerlei problemen de kop op te steken. Uiteraard is het normaal dat dingen pijn gaan doen, wanneer er ongeveer een marathon afgelegd is, maar het is vooral mijn rug waar ik me nu zorgen om maak. Ik ben erg blij dat ik arriveer bij Pecrot (cp2) en neem de tijd om wat eten uit mijn dropbag te pakken, en een soepje te nemen. Wanneer ik buiten stap zie ik dat ik precies 5 uur onderweg ben, en alhoewel ik had gehoopt verder te zijn, naar omstandigheden prima.

De eerste kilometers gaan lekker, maar al snel ben ik bij het “moeras” en besluit dat stuk wandelend te doen. Rennen op die vlonder leek me sowieso niet verstandig, en de stukken modder moesten ook voorzichtig genomen worden. Mijn horloge besloot daar een herstart te doen, en gelukkig kwam het weer terug in dezelfde status. Tot 50KM ging alles afgezien van de ongemakken nog redelijk, maar daarna was hardlopen erg pijnlijk. Regelmatig wandelen, en wanneer ik het te koud kreeg weer heel voorzichtig dribbelen. Een paar kilometer voor cp3 (62KM) kreeg ik ook buikpijn en was ik misselijk. Gelukkig was dat na een toiletbezoek in cp3 weer beter, en ik besloot een hotdog te nemen en een paar bekers cola.

Het stuk daarna, was vooral bergaf, en ondanks dat het pijnlijk was, probeerde ik deze kilometers toch nog enigszins hardlopend te doen. Maar naarmate de kilometers verstreken begonnen er steeds meer problemen bij te komen. Buiten de rug en het bijbehorende krachtverlies in mijn linkerbeen, begon de rechterkuit, de wreef van mijn linkervoet, beide achillespezen ook een zorgwekkende pijn te geven. Daar kwam even later mijn linker bil en linker kuit nog bij. Nog steeds vrij misselijk begon vrij duidelijk te worden dat een finish zoals ik die in gedachten had er weer niet in zou zitten, en ik een eventuele tweede ronde uit zou moeten wandelen, want hardlopen lukte nu maar korte stukjes en die werden steeds pijnlijker.

Na ruim 11 uur bereikte ik de Roosenberg, en Jan zat daar ook. Mijn vermoedde bleek juist, want normaal gesproken zou ik hem al lang tegen gekomen moeten hebben, maar door een paar vervelende blessures moest hij opgeven. Zelf had ik de beslissing al min of meer genomen bij de 60KM om te stoppen, en daarna nog 20KM spijt gehad dat ik niet bij bij het checkpoint uitgestapt was.

Nog een bord pasta genomen, en daarna mijn tracker ingeleverd. Weer een DNF op deze wedstrijd, dus is duidelijk niet ons ding, en we gaan ook geen poging meer doen om deze te finishen. Jammer, want qua organisatie en vrijwilligers ken ik geen wedstrijd die beter scoort. De combinatie modder/hoogtemeters/afdalingen met stenen er in etc. zorgen er voor dat ik niet lekker in een rustig tempo door kan blijven lopen. Het grootste probleem zit er denk ik vooral in dat vanwege de aard van het parcours ik genoodzaakt ben om op trailschoenen te starten, maar dat ik door de vele kasseien en betonplaten te weinig demping heb waardoor een deel van de problemen ontstaan. Zoals andere jaren is het juist de som van de problemen waardoor ik op moet geven. Nou weer vooruitkijken en nieuwe plannen maken….

Vandaag (zaterdag 7 Dec) nog een week te gaan en dan is het weer zo ver. Een nieuwe poging om de 100 mijl van de Bello Gallico te finishen.

Vanochtend heb ik nog een duurloopje gedaan, niet te hard en niet te ver, en dat ging wel lekker, en buiten de problemen met de rug gelukkig nergens last meer van. De problemen die vorige week spontaan opkwamen zijn dus weg gebleven, en daar ben ik heel blij om.

Het krachtverlies in mijn linkerbeen is wel wat hoger dan normaal (3% afwijking in de grond contact balans), maar of ik daar veel last van krijg zal zaterdag blijken.

Een andere factor waar ik ook geen grip op heb is het weer. Nu de weersvooruitzichten wat betrouwbaarder worden, ziet het er allemaal nog erg gunstig uit. Niet te koud, droog en weinig wind, dus dat zou ideaal zijn.

Een factor waar ik wel grip op heb, is mijn gewicht. Dat is ten opzichte van de start bij de ultrabalaton vorig jaar een paar KG hoger, maar ik heb bewust niet te veel op mijn gewicht gelet de laatste dagen. Aangezien het tempo deze keer niet het belangrijkste is, maar vooral uitlopen het doel is zou dat niet veel uit mogen maken.

Komende dagen zal ik mijn spulletjes alvast klaar leggen, en de juiste materialen in de juiste dropbags stoppen. Ik zit er ook over na te denken om voor het eerste deel mijn normale hardloopschoenen aan te schieten, en mijn trail schoenen in de tas voor de 40/120K te stoppen. Het tweede stuk was andere jaren namelijk nogal modderig, en op die manier kan ik het laatste stuk vanaf de 120K weer terug de gewone schoenen aanschieten met extra demping eventueel met droge sokken. Bij de 80K schoenen wisselen heeft toch weinig nut, omdat andere jaren het stuk c.a. 5KM voor dit punt flink modderig was.

Qua voeding weer Maurten gels, en ik zal nog wat suikerbrood, minimarsen en kleine zakjes chips in de dropbags stoppen. Belangrijkste is dat ik zoals afgelopen keer probeer bij iedere checkpoint wat eten van de organisatie te nemen, en zonder voedingsproblemen blijf, want dat heeft al vaak roet in het eten gegooid.

Er zijn wijzigingen in het parcours ten opzichte van vorige jaren, maar natte voeten zullen we in ieder geval krijgen.

Erg benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Hopelijk niet te veel verassingen, dan zou het goed moeten komen…..

En dan ben ik normaal gesproken onderweg tijdens de Bello Gallico.

Afgelopen week was trouwens niet zo best voor de voorbereidingen, want vanaf dinsdag heb ik continu in de warroom gezeten bji de klant om problemen op te lossen. Vooral donderdag was een drama, want na een hele dag probleem oplossen, werd besloten een fix naar productie te brengen voor een zogenaamde platina applicatie, oftewel een business critical applicatie die absoluut bereikbaar most zijn. Veel stress dus, en toen ik uiteindelijk om 23:00u mijn PC uitzette kon ik s’nachts de nodige rust ook niet vinden.

Toen ik vrijdag van mijn buro naar de keuken liep leek het alsof ik door mijn knie zakte, en daarna een hele vreemde pijn onder de knieschijf, en rondom aan mijn kuit van mijn linkse been. Flinke pijnscheut, en een zeurende pijn die best lang bleef :-(. Ook de trap op was dat flink gevoelig, dus flink balen. Vrijdag avond samen met Maaike een rondje gewandeld met de hoop dat dat wat verbeterde, en gelukkig was dat ook zo.

Vanochtend toen ik uit bed kwam was het nog wat gevoelig, dus ik besloot voorzichtig te gaan lopen, en in de buurt te blijven zodat ik snel weer naar huis zou kunnen wanneer ik problemen zou krijgen. Na anderhalve kilometer voelde ik weer een pijnscheut in mijn linkerknie, dus ik dacht even dat het daar op zou houden, maar daarna ging het gelukkig van lieverlee steeds beter. Uiteindelijk heel lekker de resterende kilometers gelopen in het zonnetje, maar ik besloot het bij 26KM te laten, want ik was erg bang dat het probleem met de knie terug zou komen.

Nu (in de middag) voelt alles nog steeds goed aan, en hopelijk blijft het zo. Geen idee wat het geweest kan zijn, maar het lijkt misschien vanuit mijn rug te komen (het door de knie zakken) en de rest was misschien een gevolg vanwege het effect op de omliggende spieren. Wellicht door het vele zitten in combinatie met de nodige stress……

Afgezien daarvan heb ik er wel heel veel zin in. Vooral als je zoals vandaag lekker in de zon loopt, en een paar dagen kunt ontspannen, dan wordt je vanzelf weer een heel stuk positiever. Al een beetje bezig met een checklijstje, en vanochtend ook alvast een keer de outfit getest zoals ik die bij gelijke temperaturen zou aanschieten. Kortom, het vertrouwen stijgt weer, na de domper van gisteren……

Dus hopelijk dit jaar geen “Did not start” zoals vorig jaar, en zeker geen “Did not finish” zoals de jaren daar voor 🙂

Na Athene hadden we nog een weekje vakantie. In de nacht van DInsdag op Woensdag kwam ik thuis uit Griekenland, en diezelfde dag in de avond vertrok ik samen met Maaike voor een kleine week Noord-Ierland. Nadat we Belfast bekeken hadden zijn we de andere dag afgereisd naar PortSteward, en hebben daar een 4 daags wandelarrangement met bagagetramsport gedaan, en dat was geweldig!! Daarna nog een dagje Londonderry en toen weer terug.

De weekendjes weg + vakantie zitten er nu weer op, dus er was nog wat training’s achterstand weg te werken. Afgelopen woensdag in de ochtend een 25KM gedaan, die erg lekker ging.

Zaterdag was het tijd voor een lange(re) duurloop, en ik twijfelde of ik onverhard moest gaan, of de meest comfortabele optie te kiezen over de weg. Aangezien het weer al een extra verzwarende factor was, en ik liefst 50K wilde lopen koos ik voor het laatste.

Na een paar kilometer was de kou weg, en liep ik op een rustig tempo het rondje wat ik normaal doe wanneer ik voor de marathon afstand ga. Na 32KM besloot ik het laatste deel via een omweg richting Oudenbosch te gaan, zodat daarna in pagenevaart ongeveer de marathon afstand bereikt zou zijn, en ik dus meer dan 42 kilometers zou maken om thuis te komen.

In pagnevaart aangekomen begon ik wel flink last van mijn rug te krijgen, en ik had ook wat evenwichtsproblemen. Niet helemaal duidelijk waar dat vandaan kwam, want het zou vanuit mijn rug kunnen komen door het krachtverlies in mijn linkerbeen, of doordat ik door mijn koolhydraten heen zat. Na een minuutje wandelen ging het gelukkig weer beter, en daarna op een langzaam tempo door gehobbeld, maar daardoor kreeg ik wat meer kou. Om de paar kilometer een klein stukje gewandeld, en na ongeveer 5 uur mijn horloge weer uitgedrukt.

Ik had gehoopt dat het wat makkelijker zou gaan, en baal een beetje van de rugklachten, al komen die natuurlijk niet helemaal als een verassing. Met een beetje geluk kan ik het door oefeningen nog een beetje verbeteren.

Maar ondanks de niet meest ideale stand van zaken, heb ik er wel vertrouwen in dat het deze keer moet gaan lukken. Het weer kan nog wel een spelbreker zijn, en natuurlijk andere zaken waar ik geen grip op heb (griep etc.) maar wanneer het dezelfde omstandigheden als gisteren zijn, dan moet een finish er deze keer in zitten.

Zaterdag  9 November

Rond half 3 vertrekken we (Randy, Levi en ik) vanuit Rucphen  richting Schiphol, want we hebben een hele vroege vlucht naar Athene. Zonder problemen komen we wat uurtjes later aan, en pikken de huurauto op, zodat we direct door naar de expo kunnen om het startnummer op te halen.

Daar aangekomen moeten we even aanschuiven, voordat we naar binnen kunnen, maar uiteindelijk lukt het ons om via de diverse stands bij de uitgifte van het startnummer te komen. Het T-shirt, handdoekje, rugzakje en metropas krijg je pas helemaal aan  het eind, dus je bent wel even onderweg voordat je uiteindelijk weer naar buiten kunt. Halverwege wel even een pasta maaltijd genuttigd, want ondertussen hadden we al wat honger gekregen.

Daarna het Candia hotel opgezocht, en na een wandeling door Plaka in Athene nog een pasta maaltijd genomen in de avond, en op tijd naar bed gegaan want de andere dag kun je al vanaf half 6 de transfer nemen richting de start.

Zondag 10 November, Wedstrijd dag

Het vervoer met de shuttle bus verliep ook soepel, want men had zowat alle bussen ingezet die in Athene beschikbaar waren. Onderweg ook even wat krentenbollen en eierkoeken genuttigd, want het zou nog een hele tijd duren voordat gestart kon worden.

Langzaam werd het steeds drukker, en na de nodige toiletbezoeken, konden we dan eindelijk tegen 9:00u het start vak in. Eerst werden de profs weg geschoten, en 4 minuten later waren wij aan de beurt. Snel elkaar succes gewenst, en daarna ging ieder voor zich proberen heel aan de finish te komen. De eerste kilometers gingen dalend, en daarom heel gemakkelijk, op een tempo wat ik natuurlijk nooit vol kon houden, maar het was wel goed voor het zelfvertrouwen. Daarna relatief vlak, tot ongeveer 10KM, want vanaf toen was het bijna continu klimmen (op 2KM na), tot de 32KM. In het begin ging dit eigenlijk nog boven verwachting goed, maar omdat het blijft duren, verzuur je op een gegeven moment en gaat je hartslag flink omhoog. Tussen de 16 en 18 kilometer zit er wel even een erg steile afdaling, waar je lekker bij kunt komen, maar ook dat ga je flink voelen.

Daarna een 13KM durende klim, en na iedere kilometer ging het tempo verder omlaag. Aftellen tot de 32 dus, en toen dat punt gepasseerd was, begon het laatste stuk omlaag. Ik had eigenlijk gehoopt hier een lekker tempo op te pakken, maar ondertussen was alles flink pijn gaan doen en vooral mijn rug moest het ontgelden. Het lukte me nog om er een paar snelle kilometers uit te persen, maar daarna was het klaar, en moest ik in de overlevingsmodus en besloot rustig deze marathon uit te lopen. Dat werden gelijk de langzaamste kilometers van de dag….

Ik was ondertussen wel heel erg benieuwd hoe het met Randy en Levi ging, want die moesten het ongetwijfeld veel zwaarder hebben dan ik tijdens hun debuut. De weersvoorspellingen bleken helaas ook niet te kloppen, want het was ook al flink warm geworden.

Langzaam gingen de resterende kilometers voorbij, en na zo’n 4u5 kon ik mijn horloge uitdrukken. Een prachtige finish in een stadion wat helemaal van marmer is gemaakt! Gelijk bij de finish Maaike gebeld, en ze vertelde me dat Randy en Levi ook al in de buurt van de finish kwamen, dus alle 3 een finish op deze toch wel vrij zware marathon.

Participant

Totals

Ongeveer bij de eeste 25% van de meer dan 22500 starters. Naar omstandigheden heel erg tevreden met dit resultaat, maar vooral dolgelukkig en supertrots dat beide jongens ook gefinished zijn!!! Ze zaten bij de eerste helft van de finishers, en hebben c.a. 12000 lopers achter hun gelaten met een minimale voorbereiding.

Een dag later Athene verkend, en dinsdag zijn we nog een paar dorpjes gaan bekijken voordat we weer terug het vliegtuig in gegaan zijn. Super weekend gehad met de mannen!!