Zaterdag 18 Maart. De dag waarop de 24 uur van Sittard start. Hier heb ik heel lang naar uitgekeken, en ik ben blij dat het eindelijk zo ver is. Volgens mijn Garmin heb ik een slechte kwaliteit nachtrust gehad, en is de “Body Batterij” nog maar half opgeladen, ondanks de vrij rustige week hiervoor. Waarschijnlijk vanwege de zenuwen, want dat blijft altijd wel een dingetje zo net voor zo’n wedstrijd.

We vertrekken half 2 naar Sittard, en hebben een mooi plaatsje om de auto weg te zetten. Ruim voor het startschot is alles geregeld, en hebben we nog een kwartiertje over om in het start vak in het zonnetje te gaan zitten. De kledingkeuze is een lange broek, met dun truitje, maar had ook korte broek en t-shirt mogen zijn, want de temperatuur was goed.

16:00u valt het startschot, en we zijn vertrokken. Na de eerste bocht voel ik de toch nog wel redelijk sterke wind, maar een stuk minder dan vorig jaar na de start, dus dat is alvast positief. De eerste kilometer gaat in 5:23, de tweede in 5:26 ==> dat is dus alvast mijn eerste hele grote fout.

Vorig jaar was de eerste kilometer 6:20, en de tweede 6:15, dus toen was ik rustig gestart zoals het hoort bij een 24 uurs wedstrijd.

Ik ben toen heel de 24 uur niet onder de 6M per kilometer geweest, en afgelopen zaterdag op een paar kilometer na (door de dixie bezoeken) alleen maar ruim onder de 6M/KM.

Het loopt lekker, maar op een gegeven moment begin ik wat buikkrampen te krijgen. Gelukkig is er altijd binnen 2KM een Dixie, en wanneer het niet overgaat besluit ik “snel” een sanitaire stop te doen. Helaas tevergeefs, want het lukt me niet, dus ik loop weer verder. Het vervelende gevoel in mijn buik blijft, en iets later probeer ik weer, maar ook dat was tevergeefs. Erg vervelend, wanneer je de minuten voorbij ziet gaan en het niets opgeleverd heeft….

Ondertussen heb ik ook een vervelende pijn in mijn heup rechts. Vorig jaar ook last van gehad, maar toen was het later weer voorbij, en toen was het alleen aan de binnenkant bij de lies, nu zowel aan de binnenkant als aan de voorkant.

De tailwind sportdrank van de organisatie is voor mij wat aan de sterke kant, maar omdat er ook bekertjes water staan besluit ik ze op een gegeven moment te mengen en is het dezelfde verhouding als ik normaal heb ongeveer. Iedere 10KM neem ik een gel, en wanneer de meeste 24u lopers aan de pasta maaltijd beginnen besluit ik een eierkoek te nemen, en die gaat zonder problemen naar binnen.

De 40KM gaan binnen de 4 uur, maar bij de 44KM blijf ik net zo lang op de Dixie zitten totdat ik eindelijk bevrijd ben en weer een beetje opgelucht verder kan. Helaas voel ik me daarna toch nog flink beroerd, heb ik al te veel pijn, en mijn hartslag zit ook veel te hoog. Dit gaat niet goed…

In Walcheren liep ik met gemiddeld 30 hartslagen per minuut minder en had ik een veel betere tussentijd op een zwaarder parcours, terwijl het nu juist veel gemakkelijker moet gaan (vlak parcours, minder wind dan in Walcheren, en geen rugzak om). Enige positieve is dat ik nog niet heb hoeven wandelen, maar wanneer dat nu al zou moeten gebeuren zo vroeg in de wedstrijd, dan zou sowieso mijn doel mislukt zijn, want dat zou juist zo lang mogelijk hardlopend afleggen zijn. Allerlei negatieve gedachten gaan door mijn hoofd, en bij 48KM besluit ik een Radler 0,0 uit mijn koelbox te halen. Ik loop op dat moment op de 30ste positie.

Terwijl ik daar sta gaat mijn auto alarm af, en zie ik Jan in de auto zitten. Jan had besloten te stoppen, en ik besluit dat het voor mij ook genoeg geweest is, nadat ik nog een klein stukje geprobeerd heb. Eenmaal in de auto op weg naar huis merk ik dat de buik klachten zo goed als over zijn, maar de pijn in de heup is nog goed aanwezig, en ook mijn achillespees is vrij pijnlijk.

Zondag ochtend loop ik uit, en afgezien van dat ik me heel erg moe voel, valt de pijn gelukkig mee. Ook van Jan kreeg ik een bericht dat hij nog een flinke duurloop pijnvrij af heeft kunnen werken, dus we zijn er denk ik ongeschonden uit gekomen.

Zoals altijd na een DNF ga je nadenken en twijfelen of je misschien toch niet door had moeten gaan, maar toen ik weer thuis kwam na de herstel loop en alles op een rijtje had gezet voor mezelf was ik er van overtuigd dat ik de juiste beslissing genomen had. Op zijn Cruijffieaans….Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Het nadeel is vrij duidelijk een flinke kater, maar het voordeel is dat ik na een paar dagen rustig aan weer voluit kan gaan trainen en dat was vorig jaar wel anders. Toen was ik een week lang letterlijk helemaal uit de running, en duurde het wel even voor ik weer terug op nivo was.

Waar ging het mis?

1:Een veel te snelle start: Stel je start met 10 km per uur dan is 216 km normaal gesproken je uitgangspunt, bij een verlies van 10% (24 x 10 = 240 – 24 = 216). Ik startte nog veel sneller, met 11,5KM/U terwijl mijn ambities heel veel lager lagen.

2:Ondanks dat ik zelf de vertrouwde sportdrank bij me had, nam ik die van de organisatie (zelfde merk Tailwind, maar andere smaak), omdat die binnen handbereik was. Ik weet alleen niet 100% zeker of ze de caffeine variant hadden, want dan is vrij zeker dat dat de oorzaak van de veel te hoge hartslag en buik klachten is.

3:Ondanks dat ik nog twee paar schoenen bij me had, heb ik niet de moeite genomen om mijn Hoka’s om te wisselen en te kijken of dat verschil uit maakte voor de heup en achilles klachten.

Ik denk dat ik dus ooit nog een keer terug naar Sittard moet om een poging te doen mijn ideale 24uur te lopen, want in theorie zou ik een heel stuk verder moeten kunnen komen dan de afstand van vorig jaar. Voorlopig nu de focus op de Ultrabalaton, want eigenlijk is dat hetgeen waar afgelopen jaren alles om draait.

Nog  iets meer dan 6 weken, en dan is het zo ver…