100 Miles (DNF)

Download PDF

Helaas….een DNF (did not finish) na een dagje flink afzien. Hieronder het verhaal….

Zaterdag ochtend gaat de wekker al vroeg…1 uur had ik hem gezet zodat ik nog een bordje havermout weg kon werken voordat ik vertrok. De finish van de Indian Summer Ultra (123K) een paar maanden terug zat nog vers in mijn geheugen, en ik hoopte die 37KM extra er nog wel bij aan te kunnen plakken deze keer.  De voorbereiding was niet optimaal, en Jan moest helaas ook afhaken, maar ik had er alle vertrouwen in dat een finish er wel in zou zitten.

Het was iets voor drie toen ik arriveerde bij de start / finish en tevens het 4de checkpoint. Dus in alle rust mijn spulletjes gepakt en de nodige toilet bezoeken gedaan. Iets voor 4 de briefing, en daarna naar buiten voor de start. 

En zoals verwacht….stond het flink te regenen. Maar…de temperatuur was goed.

Ik vertrok heel rustig, en had bewust een loper uitgekozen die iets langzamer liep als dat ik eigenlijk zou willen, om zo in ieder geval niet te snel te starten. Na c.a. 10 kilometer besloot ik hem toch in te halen, en rustig de volgende 10KM tot het eerste checkpoint door te lopen.  Daar aangekomen een broodje kaas gegeten, en een plak cake en een suikerwafel weg gewerkt. Dat was de eerste keer dat ik tijdens een ultra normale voeding weg kon krijgen, dus dat voelde heel erg goed.

Het regenen was ondertussen gestopt, en nu alleen nog maar af en toe last van wat wind. Maar het parcours…..dat lag er een heel stuk zwaarder bij dan vorig jaar.

Daarna op weg naar checkpoint 2 (het 40KM punt). Ik had gehoopt dat het parcours er wat beter bij zou liggen, maar nog steeds grote stukken modder, waar je af en toe tot ver onder je enkels in weg zakte. Wel lekker voor 25 kilometer, maar daarna begon het voor mij toch wel een beetje eentonig te worden….

Het ging nog steeds goed, en aangekomen bij de 40KM nam ik tijd om mijn dropbag te pakken, en mijn gels etc. bij te vullen. Ook had ik de batterijen van mijn hoofdlampje alvast vervangen en een wrap genomen. Die kon ik ook zonder problemen wegkrijgen, dus qua voeding ging het super, want buiten de voeding bij de checkpoints had ik ook al 4 gelletjess weg gewerkt.

Dus vol goede moed ging ik weer op weg naar CP3, het 60KM punt. De eerste kilometers gingen nog lekker, maar zo rond de 50 kilometer begon het al een heel stuk zwaarder te worden, en besloot ik een klein stukje te wandelen. En dat viel tegen, want ik voelde direct flinke pijn aan mijn rechtse hiel.

Zo dus wat afwisselend hardlopend en wandelend door richting  de 60KM. Ondertussen nog een stukje van het parcours af gegaan, want door de storm was er een boom op een hoogspanningskabel terecht gekomen, en van de politie moesten we een stukje om lopen. Bij CP3 (60KM) had ik een extra fles gevuld want 1 liter was het vorige stuk net te weinig, Weer wat gegeten, en na een toilet bezoek weer verder op weg naar het 80 Kilometer punt. Ondertussen was de pijn aan mijn hiel erger geworden, en ook de grote teen die ik afgelopen Juni terug gebroken had begon wat pijn te doen.
Vrijwel zeker door het geglij door de modder, want tijdens de ISU heb ik er eigenlijk nauwelijks last van gehad

Dit stuk ging vele malen zwaarder dan vorig jaar, en ik moest flinke stukken gaan wandelen. Niet goed dus, want wandelen deed juist ook pijn vanwege de druk op mijn hiel. En zo rond de 70 kilometer ging het ook nog eens flink regenen. Ik begon de balans op te maken, en alhoewel ik me voor nam om pas te beslissen wanneer ik een tijdje in het volgende checkpoint zou zijn, geloofde ik eigenlijk al niet meer in een finish.

Mijn Garmin gaf aan dat er nog 5% energie in zat, en dat was nog wat meer dan bij mij. Niet veel later een shutdown en kort daarna stopte mijn horloge ook. Ondertussen kwam ik Irene en iets later Ivo tegen, en die lagen dus al zo’n 20 KM voor…onvoorstelbaar wat een kanjers!!

Het stuk tot het 80KM punt bleef maar duren, en het was eigenlijk alleen nog maar afzien, en dat kon niet de bedoeling zijn. Wandelen werd meer strompelen, en de stukken die ik hardlopend kon doen werden steeds kleiner. Loop ik normaal met een brede glimlach op mijn gezicht….nu bleken mijn lachspieren ook geblesseerd te zijn. T’is wat…

Om 10 voor drie liep ik het checkpoint binnen, en was dus al bijna 11 uur onderweg. Zoals ik me had voor genomen zou ik eerst tijd nemen voordat ik de tracker in zou leveren, om niet even later spijt te krijgen van mijn beslissing. Na een bord chili con carne, en na het aanschieten van verse kleding lag mijn besluit vast…..hier eindigt de tweede poging om de Bello Gallico te finishen.

Veel te veel afgezien, en veel te veel problemen. Verder gaan was deze keer geen optie, en ik heb ook nog geen minuut spijt gehad van mijn beslissing.

Resumerend…Ik heb de eerste 50KM genoten, en geloofde dat ik de 100 Mijl kon finishen.   Helaas daarna steeds meer afgezien, en halverwege uit moeten stappen… Ik moet dus nog een keertje terug 😉

In totaal 93 finishers, waar ik heeeeel veeeel respect voor heb!!! En niet minder voor de wandelaars die zowat een heel weekend in de weer geweest zijn!

Hopelijk gaat het mij volgend jaar lukken om ergens deze -voor mij ondertussen toch wel magische afstand- een keertje uit te kunnen lopen….

Ondertussen toch maar even bij de huisarts langs geweest(al veel te lang uitgesteld), en de diagnose is voorlopig hielspoor, maar dat komt niet als een verassing. Vrijdag even langs een podotherapeut, en daarna tijd nemen om te herstellen van de blessures…..

“Nothing hurts more than a DNF” ??

Bovenstaande quote is deze keer niet van toepassing. Als je de lat heel hoog legt, is de kans van slagen ook heel klein. Met een dergelijke afstand mag er gewoon niet te veel tegen zitten.

Weer een hele mooie ervaring rijker met fantastische mensen om me heen. Prachtig evenement, met geweldige vrijwilligers!!