Indian Summer Ultra 2019

Download PDF

Een verslag van de Indian Summer Ultra 2019 (c.a. 123KM)

Vrijdag
Maaike en ik stappen in de auto, en vertrekken naar Rolde voor mijn derde poging om de ruim 120KM lange Indian Summer Ultra te finishen.
Na 5 minuten gaat de telefoon, en mijn zus verteld dat de operatie aan het hart van mijn vader niet helemaal gelopen is zoals gepland, en dat de toestand zorgelijk is.
Dat is flink schrikken, want ik had er alle vertrouwen in dat deze operatie een flinke verbetering zou worden, en geen rekening gehouden met complicaties….

Daarna Jan en Marian op gepikt, en we rijden rustig aan naar Drente. Aangekomen bij de camping (waar tevens ook de start is) blijkt dat we dezelfde caravan hebben als 4 jaar terug.
Na 18:00 even het startnummer etc. opgehaald, en daarna de spulletjes klaargelegd.
Ondertussen komen er weinig positieve berichten uit Gent, waar mijn vader opgenomen is, en omdat het ondertussen kritiek geworden is begin ik me af te vragen of ik wel moet starten…
Uiteindelijk besluit ik toch te starten, want ik kan toch weinig aan de situatie veranderen, en denk dat pa ook zou willen dat ik zou starten.

Zaterdag
Na een nachtje rond draaien in mijn bed, stap ik rond kwart over 4 mijn bed uit. Veel te vroeg, maar ik ben het al heel lang beu in bed, en ga rustigaan de voorbereidingen treffen.
Via de app heb ik ondertussen vernomen dat de toestand van pa gelukkig stabiel is.
Samen met Jan loop ik rond half 6 naar de start, en een half uurtje later staan we klaar om aan deze tocht te beginnen.
Een geweldig moment, want iedereen staat omarmd met zijn buren het moment af te wachten tot we weg mogen, en dat is het eerte kippevel moment van de dag…
Daarna wens ik Jan succes, en vertekken we…

De eerste kilometers gaan heel lekker, en ik probeer de verleiding te weerstaan om te hard te gaan.
Deze kilometers zijn altijd de leukste (op de allerlaatste na) van de dag, omdat je helemaal fris bent, en nog vrijwel nergenst las van hebt.
Na zo’n anderhalf uur kan ik mijn lampje uitzetten, en even later sta ik bij verzorgings post 1. Hier neem ik een gelletje, en twee bekers sportdrank.
Ook check ik even de appjes uit Gent, want ik zag onderweg op mijn garmin dat er nogal wat berichten binnenkwamen.
Gelukkig…..naar omstandigheden positief nieuws, dus dat lucht enorm op!

Vanaf hier is het c.a. 20KM naar post 2, en dit stuk gaat ook heel erg lekker.
Wel een paar keer gestruikeld, maar de ondergrond is zacht en drassig, dus de schade valt mee.

Tussen post twee en drie wordt het wel een stuk zwaarder, want niet alleen de kilometers begin ik te voelen….ook het parcours wordt erg zwaar.
Stukken zonder pad, waar je uit moet kijken om niet te vallen en waar hardlopen (voor mij)onmogelijk is, en even later een pad waar zo’n 30 bomen (gok ik) overheen liggen.
Het zijn voornamelijk dennebomen, en niet overal kom ik even gemakkelijk overheen of onderdoor.
Ook de stukken daarna af en toe omgevallen bomen, zonder schors en spiegelglad, en ik besluit daar heel voorzichtig overheen te gaan.

Daarna (bij post 3) zie ik Maaike en Marian staan, en krijg ik een wat uitgebreider verslag van hoe het er bij staat met pa.
Ook dat zijn positieve berichten!
Minder leuk is de DNF van Jan die we zien op de tracking site, en ik baal dat hij deze wedstrijd niet kan finishen.

Op naar post 4, en met ruim 60 kilometer in mijn benen begint het allemaal wat meer pijn te doen.
Ondertussen heb ik ook een hek dicht laten vallen, terwijl ik zelf nog niet ver genoeg doorgelopen ben, dus die komt vol op mijn schouder.
….%$%*^(() dat doet pijn…maar gelukkig duurt het maar even, en trekt dit weer weg.

Ondertussen begin ik na te denken over deze wedstrijd, en alhoewel de verleiding heel groot is om straks bij de 80KM te switchen naar een 86KM finish, beloof ik mijzelf dat ik deze keer toch echt de 120KM ga finishen.
Af en toe moet ik een stukje wandelen, maar toch gaat dit stuk snel voorbij. Ik loop het grootste stuk helemaal alleen, en dat vind ik geweldig.
Ik probeer zoveel mogelijk van de omgeving in me op te nemen, en zo voor de nodige afleiding te zorgen. Dat helpt, totdat ik een heel stuk langs het water loop op een vrij drassig stuk.

Net voor de 80 kilometer zie ik Jan en de vrouwen staan, en ik hoor dat een zeer pijnlijke teennagel de reden voor de DNF is.


De verzorgings post staat 2KM verderop, en daar op het 82KM punt liggen ook de drop bags.
Na de stimulerende woorden van Jan “Tís nog maar een marathonnetje”..ga ik op weg naar WP4.
Hier neem ik goed de tijd. Ik eet eerst de “Breaker” op die in mijn dropbag zit, en schiet ook een dun jasje aan.
Ik stop nog wat gels in mijn rugzak, en na een paar bekertjes sportdrank ga ik weer verder.

Het op gang komen valt tegen, en ik besluit eerst een stukje te wandelen. Dit worden uiteindelijk wel een paar kilometers, maar toch begin ik van lieverlee weet wat te joggen.
Ineens zie ik even geen lintjes meer, en eindig ik ergens op een stuk hei. Ik check mijn Garmin, en zie dat ik van het parcours af ben.
Na een beetje rond dwalen zie ik dat de enige optie is om een stuk terug te lopen. Ik zie dat op het punt waar ik de afslag gemist heb twee lintjes over elkaar hangen, zodat het 1 lintje lijkt, en dat betekend normaal gesproken recht door. Opgelucht dat ik weer op het parcours zit loop ik verder. Soms hardlopend, soms wandelend.

Ineens zie ik mijn supporters weer. Weer even bijgepraat, en nog even doorgegeven dat ze best vanaf nu terug naar de camping kunnen gaan, en dat ik voorlopig nog niet terug ben….

Wanneer mijn Garmin 104KM aan geeft begin ik me zorgen te maken over de verzorgings post. Het bordje 100KM was al een hele tijd terug, en ik zou nu toch al lang een verorgingspost tegen gekomen moeten zijn.
Achter me in de verte zag ik wel een huis waar licht brand, dus ik loop een stukje terug.
Maar uiteindelijk besluit ik Maaike te bellen, en te vragen of hun kunnen zien waar ik ergens op het parcours zit.
Gelukkig toch nog op de juiste weg, en binnen c.a. 500 meter zou de verzorgingspost moeten zijn. En dat blijkt ook zo te zijn.
Daar heb ik voor de laatste keer mijn waterzak gevuld, en na een paar stukjes suikerbrood en een gel ben ik weer verder gegaan.
Ondertussen is het al donker geworden, en ik merk dat lopen op singeltracks nu flink wat concentratie vereist.
Vanochtend ging het vanzelf, maar nu is het een uitdaging om nergens overheen te struikelen, dus die stukken ga ik wandelen…en dat schiet niet op.

Heel langzaam gaan de kilometers vooruit, en alhoewel ik af en toe voor mijn gevoel nog best wel een stukje hardloop, duurt het allemaal wel heel erg lang.
Maar…..ik besef me al wel dat ik deze keer ga finishen, en dat maakt weer heel veel van de pijn goed.
Met nog zo’n 7 kilometer te gaan kom ik op een heel lang zandpad met wind op kop, en ook dat stuk blijft maar duren.
Het losse zand maakt het allemaal nog wat zwaarder, maar eigenlijk boeit het niet.
En dan zie ik ineens het bordje 120KM staan. Ik besluit de laatste kilometers hardlopend te doen, maar na een kilometer sta ik nog ergens in de middle of nowwhere, en dus wandel ik nog maar een stukje.
Het duurt nog heel lang voordat ik eindelijk het laatste stuk naar de finish herken, en niet veel later hoor ik ook Maaike, Marian en Jan al roepen.

Net voor de finish…al op tijd herkend door Maaike, Marianne en Jan


Geweldig!! Ik heb het gehaald! Volgens mijn Garmin ga ik ruim 227KM na het startschot in 16 en half uur als 29ste de finish over.

Statistieken van de race ( dit komt van https://www.dvhn.nl/drenthe/120-kilometer-achter-elkaar-hardlopen-voor-je-plezier-bij-60-km-ga-je-kotsen-maar-dat-kan-ook-eerder-24940036.html?utm_medium=article_sharing&utm_source=whatsapp&fbclid=IwAR3ZjH2bSKwbIOxyajlqbHYq77TuQkWEdG1P_fg_ajg6PbqL3tyjeqSs7qw ):

Dat deelnemers nog tijdens de race konden kiezen om de doorsteek van 120 naar 87 kilometer te maken, heeft een psychische wissel getrokken op een deel van de sporters.
Vijftien van hen kozen voor de 87 kilometer. Uiteindelijk finishten 37 mensen de 120 kilometer en vielen er 7 af.

Van de 59 gestarte deelnemers uiteindelijk 29ste geworden, maar allerbelangrijkste was natuurlijk mijn finish! De eerste van een reeks van 3 DNF’s die ik nog goed moest maken, en dat geeft me een enorm goed gevoel.

Wel heel erg sneu dat Jan hem niet heeft kunnen finishen, want die liep weer een geweldige wedstrijd op een hele mooie positie, voordat de problemen met zijn voet begonnen!!

Volgende uitdaging wordt de Bello Gallico, hopelijk mijn eerste finish op een 100 mijler in December.