Afgelopen week heb ik af en toe weer wat last gehad van mijn kuit. Het voelt een beetje kramp achtig, maar gelukkig is het vaak maar van korte duur, en heb ik er daarna geen last meer van. Ik besloot om daarom weer wat meer onverharde paden op te zoeken, en sinds lange tijd weer eens de pannehoef in te gaan.
Omdat ik vorige week een marathon gelopen had, en daarna dus terug last van mijn kuit had, besloot ik om nu niet te ver te gaan, zodat ik de weken voor de 50K trail voldoende hersteld ben. Al na een kwartiertje zat ik weer lekker in mijn ritme, en al heel snel was de stress van de drukke werkweek weer weg.
Het viel me weer op hoe rustig het was, slechts twee auto’s op de parkeerplaats en dat was een paar jaar geleden wel anders tijdens de corona jaren. En dat is ook merkbaar aan de reeën, want ik kwam er twee tegen midden op het pad, en ze bleven rustig staan totdat ik er slechts een paar meter vandaan was. Genieten dus…
De meeste paden lagen er goed bij, totdat er een modderig stuk was, met vrij diepe kuilen, en op 1 van die stukken gleed ik onderuit en kwam ik met mijn heup nogal hard tegen de grond. Dat was flinkschrikken, want in 2016 ben ik ook eens op mijn heup gevallen, en door die klap was toen mijn SI gewricht van slag af, met als resultaat maanden ischias klachten.
Gelukkig was de pijn na een paar minuten weer een stuk minder. Dus van onder tot boven onder de modder weer verder, en nog een mooi stukje Buissche heide mee gepakt voordat ik uiteindelijk het laatste stuk van de Zundertseweg weer de betonnen fietspad op ging.
In de middag nog op en neer gefietst naar Schoonmoeder, en zondag weer een stukje gewandeld met Maaike. Volgend weekend zal ik mijn lange duurloop nog wat inkorten, zodat ik fit genoeg aan de start sta over twee weken….