Normaal gesproken zou ik nu ergens in de buurt van Oud-Heverlee aan het rennen zijn. Helaas heb ik er vanwege de problemen in de laatste weken voor de Bello Gallico vanaf moeten zien.
Toch begon het de afgelopen dagen wel weer een beetje te kriebelen. Gelukkig heb ik mijn poot stijf kunnen houden en alsnog afgezien van een start.

Het is nooit fijn om niet aan de start te kunnen staan van een evenement waar je echt naar uitkijkt. Maar de fysieke problemen waren simpelweg te groot om niet serieus te nemen. Ik wil geen herhaling van vorig jaar, toen ik na een mislukte poging nog weken bij de fysio liep met dezelfde soort klachten…

Jan en ik hadden daarom afgesproken dat we het weekend in ieder geval zouden invullen met een flinke duurloop. Omdat ik juist wat meer snelheid moet krijgen, en Jan voor zijn komende doelen rustiger moet lopen, hielden we een tempo aan van ongeveer 5:50 per kilometer. Het netto gemiddelde lag een paar seconden lager, uiteraard dankzij de nodige plaspauzes en het bijvullen van de flesjes.

Gelukkig ging het verrassend goed. Ik had weinig last van mijn rug; alleen het vervelende krachtverlies in mijn linkerbeen blijft lastig. Toch heb ik het idee dat de oefeningen eindelijk hun werk beginnen te doen. Het werd in ieder geval niet erger, en dat is meestal wel anders. Zelfs mijn Garmin merkt dat er iets speelt: de gemiddelde ground contact time balance van afgelopen week lag op 46,8% links en 53,2% rechts. Hopelijk snel weer naar 50/50…

Alles bij elkaar opgeteld ben ik dus erg tevreden. Zoals zo vaak vlogen de kilometers al pratend voorbij. Na vijf uur drukte ik mijn Garmin uit en wenste Jan een prettig weekend — hij moest immers nog een stukje door.

Ik had gehoopt de marathonafstand zonder problemen af te kunnen werken, en dat is ruimschoots gelukt. Met precies 50 kilometer op de teller ben ik erg blij. Hopelijk komt de vorm de komende weken verder terug en nemen de kwaaltjes stap voor stap af.