Spartathlon 2024 – blessure – Via Francigena

Normaal gesproken zou ik de gelukkigste mens op aarde zijn, na het ontvangen van onderstaand bericht:

Ik mag dus starten in de Spartathlon, normaal gezien een droom die uitkomt, maar nu stond ik voor een dilemma vanwege de huidige blessure. Na een nachtje nadenken heb ik de verschillende scenario’s doorgenomen, en na lang wikken en wegen met pijn in mijn hart het besluit genomen dat ik niet niet ga starten 🙁

Sinds de blessure die ik opgelopen heb in Mei heb ik nauwelijks fatsoenlijk kunnen hardlopen, en moet ik zowat weer terug van 0 beginnen. Wanneer ik helemaal fit zou zijn, zou ik de lat al super hoog leggen om een poging te doen om de Spartathlon te finishen, maar nu zou het vrijwel zeker een groot fiasco worden, en op een flinke teleurstelling uit draaien. Ook vroeg ik me al maanden af of ik wel zou starten als ik alleen geselecteerd zou worden, en Jan niet mee zou kunnen doen. Kortom, de beslissing is genomen, de organisatie van de Spartathlon is geïnformeerd en hopelijk worden Jan en ik beiden volgend jaar wel ingeloot mochten we nog een keer een poging gaan doen.

Wellicht is heel het idee uit mijn hoofd zetten, en bijvoorbeeld een Ultra Milaan san Remo of Kullamannen 100 Miler waar je zeker van een start bent en een paar duizend euro in je zak houd ook te overwegen. Maar dat zijn zorgen voor later….

Wel heb ik nagedacht over mijn volgende uitdaging. Met nog ruim 11 weken te gaan zou misschien Winschoten nog kunnen….

Vanochtend heb ik 16KM pijnvrij kunnen hardlopen, dus het vertrouwen komt weer terug. Ik verwacht dat ik snel weer duurlopen > 3 uur te kunnen doen, en hoop dat ik door het vele wandelen van afgelopen weken mijn conditie een beetje op peil gehouden heb.

Maaike en ik hebben weer een stuk van de “Via Francigena” gewandeld en zijn inmiddels in Aosta (Italie) aanbeland. Het stuk door zwitserland was geweldig mooi, en letterlijk het hoogtepunt was de Grote SInt Bernhardpas op de grens van Zwitserland en Italie.