Nou, met mijn plekje als nummer 52 op de reservelijst leek het alsof de kans op een start in de Spartathlon minimaal was. Maar toen ik de lijst bekeek, zag ik dat bijna alle plekken voor de Hongaarse deelnemers (maximaal 25) al ingevuld waren, op slechts twee na, terwijl er nog veel Hongaren boven mij stonden op de reservelijst.

Dus in feite zijn er ongeveer 40 deelnemers die me voor zijn, waardoor de kansen plotseling een stuk gunstiger lijken. Maar hoe klein de kans ook is, ik moet wel blijven trainen alsof het doorgaat!

Na een paar weken van relatieve rust, had ik mezelf voorgenomen om mijn training serieus weer op te pakken. Vorige week was het moment daar, maar tijdens een lange duurloop op maandagavond landde ik plotseling verkeerd op mijn rechtervoet, gevolgd door een stekende pijn in mijn rechterkuit. Mijn eerste gedachte was meteen: weer een zweepslag, maar deze keer in mijn kuit. Ik ben even gestopt om een stukje te wandelen, en ben toen heel voorzichtig weer gestart en heb mijn ronde afgemaakt. De uren daarna voelde het nog steeds gevoelig, dus de volgende dag heb ik rust genomen (gelukkig had ik die dag vrij). Gelukkig was de pijn woensdag verdwenen en kon ik voorzichtig weer een lekker rondje lopen.

De lange duurloop van zaterdag begon ook goed. Omdat ik standby stond, bleef ik in de buurt en was het plan om een marathon te lopen. Het tempo zat er lekker in, maar rond de 25 km begonnen mijn rugproblemen weer op te spelen, dus besloot ik het bij 30 km te houden. Zondag was het juist andersom. Ik ging voor een rustig herstelloopje van 15 km, maar het liep zo lekker dat ik er uiteindelijk 22 van maakte.