Om te beginnen een dikke pluim voor de organisatie!! Vorig jaar was ik al onder de indruk van de vele vrijwilligers die voor een relatief klein deelnemersveld een hele dag opofferen. Een flink aantal ronde tellers, mensen bij de verzorging, mensen die de route regelmatig contoleren etc. etc. Bekers voor de eerste 3 per categorie, een tent om je om te kleden, aan alles is gedacht. Dit jaar zelfs een primeur met startnummers met chips, zodat de resultaten live gevolgd konden worden. Maar dus ook handmatig tellen, om er zeker van te zijn dat alles klopt! Perfect!!

Ook het parcours zelf ligt me wel. Er zitten 3 klimmetjes in die je gaat voelen, en het blijft opletten op de onverharde stukken vanwege struikelgevaar, maar afgezien daarvan is het gewoon een heel mooi rondje. Die mening zijn meer mensen toegedaan, omdat volgens mij alle hardlopers en hondenbezitters uit de regio het bos in getrokken waren, ondanks de slechte weersvooruitzichten.

Genoeg te beleven dus, en dat zorgt voor de nodige afleiding.

Dan de wedstrijd zelf…. Zoals altijd was ik al ruim voor het startschot aanwezig, en die tijd hebben we benut om een praatje te maken met de ultra collega’s. Het toilet was nog op slot, dus nog even de bossen in, om opgelucht het startschot af te wachten. Dat kwam uiteraard niet, want men verteld zo wel wanneer men kan vertrekken zonder fratsen.

Dus 9 uur vertrokken we, en de eerste kilometers liep ik samen met Alexander en Robert. Beiden ken ik van de Ultrabalaton, dus we hadden gesprekstof genoeg. Na een check op mijn horloge zag ik dat ik wat te hard ging, en beter het voorgenomen tempo van 5:51 / minuut te gaan lopen. Dat bleek nog niet mee te vallen, vanwege de diversiteit van het parcours, en van de groepen hardlopers die in tegengestelde richting een parkrun aan het doen waren.

De eerste 30KM vlogen voorbij, en ik voelde me goed. Maar ja, het afzien moest uiteraard nog gaan beginnen, en zo rond de marathon afstand voelde het al weer wat zwaarder. Ondertussen was het al een paar uur flink aan het regenen, en verschillende lopers waren ondertussen de tent in gegaan om te schuilen. Blij dat ik zonder problemen de marathon afstand was gepasseerd, begon ik wat te rekenen, en op dat moment lag ik nog op een pace voor een 100KM rond de 10 uur. Af en toe voelde ik mijn knie bij de klimmetjes, en op sommige momenten begon mijn nek wat op te spelen, maar veel minder dan ik verwacht had.

Ergens rond de 52KM begonnen wat kleine problemen, vrijwel zeker veroorzaakt door de vermoeidheid. Ik pakte een beker cola, maar in plaats van dat ik deze vermengde met water, werd het een mix met sportdrank (gaat wel vaker iets mis bij mij als de sportdrank transparant is). Toch maar opgedronken, en 10 minuten later even de bossen in. Geen toeval denk ik. Ook de coördinatie was een beetje weg, en ik voelde me vrij slapjes. De kilometer splits werden wat langer, en ik begon ook allerlei andere pijntjes te voelen. Uiteraard allemaal dingen die vrij normaal zijn bij een ultra, maar nog niet zo vroeg. Dus ik besloot er nog een paar ronden aan te plakken, en bij de 60KM te stoppen.

Een DNF is nooit fijn, maar in dit geval heb ik er wel vrede mee. Meer dan in Sittard, want toen waren het vooral mijn knieën die veel te veel pijn deden, en dat is altijd een beetje zorgelijk. Nu dus niet tot het gaatje gegaan, en de schade zal daarom hopelijk ook vrij beperkt blijven. Ik ben vooral benieuwd of ik nog veel last krijg van mijn nek, want dat was vorige keer een paar dagen na Sittard wel flink afzien.

Nou hopelijk eindelijk weer wat volume gaan trainen, want de trend die tot nu toe zichbaar is voor 2025 is vrij teleurstellend:

Vandaag het groene gebied in ieder geval weer een flinke impuls gegeven…