Dat het waarschijnlijk een DNF op de 100 Miles zou worden had ik eigenlijk wel verwacht, maar dat kwalificatie voor de 120 van Texel op de 100KM (100K binnen 10u) me niet zou lukken valt helaas wel een beetje tegen….
Na een hele rustige week, was het dan zaterdag eindelijk zo ver. De eerste wedstrijd voor 2024 met als doel een kwalificatie voor de 120 van Texel. Iets voor 6 de spullen in de auto geladen, en even mijn ruiten schoon gekrabd, want er zat een laagje ijs op. Daarna Jan opgepikt, en naar Amersfoort gereden, waar we tijd genoeg hadden om alles klaar te zetten en ons verder voor te bereiden op de wedstrijd.
De 12 flesjes Maurten sportdrank die ik voorbereid had, waren helaas niet goed gelukt, want de poeder was naar onder gezakt, en daar was het een stroperige substantie geworden. Het waren dus eigenlijk flesjes water met een hele lichte concentratie sportdrank, en dat had zeker ook wel wat invloed op het verloop van de wedstrijd.
Na de briefing liepen we naar de start, die een paar km van de uiteindelijke finish lag, en na een aanloopstuk moesten we daarna rondes van c.a. 3.7KM lopen. Om half 9 mochten we starten, en niet veel later liepen we voor de eerste keer over de glibberige atletiekbaan, waar een laagje ijs op lag. Daarna dus rondjes van 3,7KM over een afwisselend parcours. Stukken met klinkers, vlakke fietspaden, bolle wegen, atletiekbaan, van alles wat, maar alles verhard. Voor mij waren het vooral de stukken met stenen die ongelijk lagen waar ik de aandacht bij moest houden, omdat ik nogal gemakkelijk struikel, en dat is met zo’n harde weg erg gevaarlijk.
Het liep goed, en na een paar rondjes gingen ook de kilometer splits wat omlaag. Ik nam om de ronde een gelletje met een flesje sportdrank, en de ronde er na een boterham met jam. Dit bleek goed te werken, alhoewel ik vrij vaak een plaspauze moest houden. Misschien toch te veel gedronken, of gewoon vanwege de kou.
Na een paar rondes was de baan ook ontdooit, en kwam het zonnetje er wat doorheen. Sommige stukken voelde je de wind goed, en daar was het nog vrij koud. Op een gegeven moment kwam Jan al voorbij gelopen, en die zette me al op een ronde, en had dus flink de gang er in zitten omdat ik toen zelf een gemiddelde van c.a. 5m40 aanhield.
Op dat moment zaten we beiden nog lekker in de wedstrijd. Dat bleef zo voor mij tot rond het 50KM punt. Op de atletiekbaan pakte ik weer een flesje, en besloot dit wandelend op te drinken, maar kwam daarna vrij moeilijk weer op gang. De zeurende pijn in mijn lies nam toe, maar ook de uitstralende pijn vanuit mijn bil naar mijn linkse been. Vanaf dat moment zag ik langzaam de gemiddelde splits omhoog gaan, en mentaal bleek dit het begin van het einde te zijn. De pijn nam per ronde flink toe, maar ook de fut ging er volledig uit. Kortom…deze poging gaat niet lukken, dus dan beter nu stoppen en de schade beperken. Jan gaf ook aan dat het bij hem verstandiger was om te stoppen, omdat hij mogelijk door de kou te veel last van zijn spieren had.
Dus bij 58KM de handdoek in de ring gegooid. Jammer, maar helaas….
Dus…..snel weer vooruitkijken, en hopen dat de volgende wedstrijd weer een succes wordt. Dat is de Salland trial. 80KM over 6 weken. Een lange 58K training heb ik in ieder geval gisteren afgewerkt, dus wat dat betreft komt de DNF niet helemaal slecht uit.
Daarna de 60 van Texel, en hopelijk daar ook een mooie eindtijd. En dan….. Rond die tijd weten we of we ingeloot zijn voor de Spartathlon. In de staat van gisteren moet ik er niet aan denken, maar hopelijk tegen die tijd weer goed voorbereid en opgeladen zoals met de Ultrabalaton, mocht ik tot 1 van de gelukkigen horen die überhaupt mag starten aan deze legendarische wedstrijd.